«Τα δάκρυα», λέει ο άγ. Ισαάκ ο Σύρος, «σημαδεύουν το σύνορο ανάμεσα στη σωματική και στην πνευματική κατάσταση, ανάμεσα στην κατάσταση της υποταγής στα πάθη και σ’ αυτήν της καθαρότητος». Και σ’ ένα αξιομνημόνευτο απόσπασμα γράφει:
Οι καρποί του εσωτερικού ανθρώπου αρχίζουν μόνο με το χύσιμο των δακρύων. Όταν φτάσεις στον τόπο των δακρύων, τότε να ξέρεις ότι το πνεύμα σου έχει βγει από τη φυλακή αυτού του κόσμου κι έχει αρχίσει να βαδίζει στο μονοπάτι που οδηγεί προς τη Νέα Εποχή. Το πνεύμα σου αρχίζει αυτή τη στιγμή ν’ αναπνέει το θαυμάσιο αέρα που υπάρχει εκεί κι αρχίζει να χύνει δάκρυα. Η στιγμή για τη γέννηση του πνευματικού παιδιού έχει φτάσει και οι ωδίνες του τοκετού γίνονται έντονες. Η Χάρις, η κοινή μητέρα όλων μας, βιάζεται να γεννήσει μυστικά την ψυχή, την εικόνα του Θεού, φέρνοντάς την στο φως του Μέλλοντος Αιώνος. Και όταν έχει φτάσει η ώρα για τη γέννηση, ο νους αρχίζει να νιώθει κάτι από τα πράγματα εκείνου του άλλου κόσμου -σαν ένα λεπτό άρωμα ή σαν την πνοή της ζωής που ένα νεογέννητο παιδί δέχεται μέσα στο σώμα του. Αλλά δεν είμαστε συνηθισμένοι σε μια εμπειρία· και, βρίσκοντάς την σκληρή να την αντέξει, το σώμα μας ξαφνικά πιέζεται από ένα κλάμα ανακατεμένο με χαρά.
…Σκοπός μας μέσα στη ζωή της προσευχής δεν είναι να κερδίσουμε αισθήματα ή «αισθητές» εμπειρίες κάποιου ορισμένου είδους, αλλ’ απλώς και μόνο να συσχηματίσουμε το θέλημά μας με το θέλημα του Θεού. «Ου ζητώ τα υμών αλλά υμάς», λέει ο Απ. Παύλος προς τους Κορινθίους (Β’Κορ, 12,14)· κι εμείς λέμε το ίδιο στο Θεό. Δε ζητάμε τα δώρα, αλλά το Δοτήρα.

Μητροπολίτης Κάλλιστος Γουέαρ,Ο Ορθόδοξος Δρόμος,κεφ.Ε’,Ο θεός ως Πνεύμα,Μετάφραση: Μαρία Πάσχου, Έκδοση: Επτάλοφος

Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός, ο Σωτήρ ημών, ο αφορίσας με εκ της ματαιότητος του κόσμου και θέμενος εμέ εν τη υπηρεσία των ουρανίων Σου Μυστηρίων,
Δια του Πνεύματος Σου του αγαθού χειραγώγησον μου τας αισθήσεις και τας εννοίας, και τω φόβω Σου φύλαξον με ακλινή εν τω προαιωνίω ρεύματι του Θελήματος Σου. Την καρδίαν μου καθάρισον από παντός ρύπου, όπως αξιωθώ ακούσαι της πραείας φωνής Σου και υπακούσαι αυτή εν ταπεινώσει· και εν τη ανοίξει του στόματος μου ικάνωσον με δέξασθαι παρά Σου λόγον ευάρεστον Σοι και σωτήριον τω λαώ Σου.
Συ, η ζώσα και αληθινή Οδός, μη εάσης με ποτε αμαρτείν κατά της Αληθείας Σου, και από πάσης κινήσεως απρεπούς και λόγου ψευδούς διαφύλαξον με, όπως γένηται εν πάσιν η διακονία μου αγία και άμωμος ενώπιον Σου.
Δος μοι χαίρειν μετά των χαιρόντων και κλαίειν μετά των κλαιόντων, και δια πάντων παρακαλείν τας πασχούσας ψυχάς του λαού Σου…
Γενού εγγύς εμού, του μηδαμινού, αλλά διψώντος σε.
Σκήνωσον συ αυτός εν εμοί παν ότι ενετείλω ημιν, εν αγάπη ασαλεύτω εις αιώνας αιώνων.

https://iconandlight.wordpress.com/orthodox_greek_icons_blog/