Δοκιμασίες. Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές. Δανιήλ Κατουνακιώτης

 

 vfrew

Δοκιμασίες
Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές
 Δανιήλ Κατουνακιώτης

Στο Ρωσικό , λοιπόν, μοναστήρι η ζωή του κυλούσε ήσυχα και δημιουργικά.
Μα είναι κλήρος των εκλεκτών του Θεού και οι δοκιμασίες και τα χτυπήματα. Έτσι την ήρεμη ροή του χρόνου τη συντάραξε ένας σοβαρός κλονισμός της υγείας του. Προσεβλήθηκε από οξεία ναφρίτιδα. Η οδυνηρή αυτή αρρώστια έγινε σιγά-σιγά χρονία και τον ταλαιπωρούσε συνεχώς με σφοδρούς πόνους, πυρετούς, κεφαλαλγίες και ζαλάδες.
Εν τω μεταξύ άλλος πειρασμός: Μία διχόνοια ξέσπασε στο μοναστήρι ανάμεσα στους Έλληνες και τους Ρώσους μοναχούς. Γύρω στο 1876 απέθανε ο Έλληνας Ηγούμενος Σάββας. Η εκλογή του νέου Ηγούμενου ήταν προβληματική, γιατί οι Έλληνες τον ήθελαν Έλληνα καιοι Ρώσοι Ρώσο. Ασυμφωνία, ανωμαλία, μεγάλος πειρασμός. Ο π. Δανιήλ – είχε ψηφισθεί τότε για την ακεραιότητα του χαρακτήρος του, με κοινή ψήφο Ελλήνων και Ρώσων, γραμματεύς της μονής – βρέθηκε στο κέντρο του αναβρασμού. Καθημερινώς χτυπούσαν πάνω του τα κύματα των αντιθέσεων.
Η υπόθεσις έφθασε ως την Κωνσταντινούπολη, και τέσσερις μοναχοί εκπρόσωποι, δύο Έλληνες,  – ο ένας ήταν ο π. Δανιήλ – και δύο Ρώσοι, παρουσιάσθηκαν στον τότε Πατριάρχη Ιωακείμ τον Β’, που καταγόταν από τη Χίο.

Στην περίπτωση αυτή ο π. Δανιήλ με ευθύτητα καρδίας και θάρρος υπερασπίσθηκε την αλήθεια. Στοιχίζει όμως να ομολογεί κανείς θαρραλέα την αλήθεια. Και στον π. Δανιήλ η στάσις αυτή επέφερε την οριστική απομάκρυνση από το Κοινοβούλιο του Αγίου Παντελεήμονος και ακόμα την εξορία από το Άγιο Όρος για αρκετό χρόνο.
Βαδίζοντας το δρόμο της εξορίας πέρασε και από τη Θεσσαλονίκη. Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ήταν τότε ο Ιωακείμ (1874-1878), ο μετέπειτα διαπρεπής Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο γνωστός ως Ιωακείμ ο Γ’. Ο εξόριστος επισκέφθηκε τον Ιεράρχη, και του διηγήθηκε τα συμβάντα. Εκείνος από την πρώτη στιγμή τον περιέβαλε με πατρική στοργή.
–    Εσέ, τέκνον μου, του είπε, έπρεπε η Εκκλησία να σε στεφανώσει με κλάδον ελαίας δια τους αγώνες σου υπέρ της αληθείας και όχι να σε εξορίσει.
Η αγάπη και η κατανόησις, που βρήκε στο πρόσωπο του Ιωακείμ, ήταν δροσιά και ανακούφιση στον πόνο της εξορίας.
Ο Μητροπολίτης τον κράτησε κοντά του δέκα ημέρες και μετά φρόντισε να τον τακτοποιήσει στην Ιερά Μονή της Αγίας Αναστασίας, στην κωμόπολη Βασιλικά, κοντά στη Θεσσαλονίκη, όπου επρόκειτο να παραμείνει έξι μήνες.
Για το μοναστήρι αυτό η παρουσία του π. Δανιήλ ήταν ευλογία Θεού. Οι μοναχοί εκεί, είχαν άγνοια και ζούσαν χαλαρά. Στις άνικμες και ξερές εκείνες ψυχές ο ερχομός του θα φυσήξει ένα ζωογόνο άνεμο πνευματικότητος. Με την ενάρετη ζωή του, με τις πλούσιες γνώσεις του, με τον γλυκύ διδακτικό του τρόπο ο π. Δανιήλ αναδιοργανώνει τη ζωή των μοναχών. Τους πείθει μάλιστα να εφαρμόσουν το αγιορείτικο Τυπικό και έτσι το μοναστήρι μεταβάλλεται σε τέλειο αγιορείτικο Κοινόβιο. Αφοσιώθηκαν στο πρόσωπό του απεριόριστα και όταν αργότερα επέστρεψε στο Άγιον Όρος, ήσαν όλοι τους απαρηγόρητοι. Την ημέρα που έφευγε απ’ εκεί τον συνόδευαν τριανταπέντε μοναχοί μέχρι το χωριό Γαλάτιστα – απόστασις αρκετών χιλιομέτρων – και καθώς τον αποχαιρετούσαν «επιπεσόντες επι τον τράχηλον αυτού κατεφίλουν αυτόν οδυνώμενοι».

Ἀπό το βιβλίο
Σύγχρονες Ἁγιορείτικες μορφές
Δανιήλ Κατουνακιώτης
σελ. 22-23
Ἐκδόσεις 
Ἱ. Μονής Παρακλήτου 2005
Μεταφορά στό Διαδίκτυο – Ἐπιμέλεια κειμένου :  Ἀναβάσεις
Εὐχαριστοῦμε θερμά τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱ.Μ. Παρακλήτου γιά τήν ἄδεια δημοσίευσης

ἀποσπασμάτων ἀπό τά βιβλία πού ἐκδίδει ἡ Ἱερά Μονή.

Share Button