Ἐν Πειραιεῖ 8-6-2018

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ, ΔΙΑΓΝΩΣΗ, ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Πρωτοπρεσβ. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος

Σήμερα ὁ Σατανᾶς σηκώνει πάλι μὲ αὐθάδεια τὸ κεφάλι καὶ ἀπειλεῖ νὰ καταστρέψει ὅ,τι ὡραῖο, ὑψηλό, ἠθικό, πνευματικό, χριστιανικό,

εὐαγγελικό, ἀποστολικό καί πατερικό, ἔχει κατορθωθεῖ κατὰ τὸ δισχιλιετὲς διάστημα τῆς ζωῆς καὶ δράσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Προσπαθεῖ νά ἐκτροχιάσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν σκοπὸ τῆς δημιουργίας του ἀπὸ σῶμα καὶ ψυχή, ὕλη καὶ πνεῦμα, πού εἶναι ἡ ὑποταγὴ τῆς σάρκας στὸ πνεῦμα, ἡ πνευματοποίηση καὶ κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο, ἡ σαρκοποίηση, ἡ ὑποταγὴ τοῦ πνεύματος στὴ σάρκα. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀνατροπὴ τοῦ σχεδίου τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ἀντικείμενος Σατανᾶς θέλει τὸν ἄνθρωπο δοῦλο τῆς σάρκας, τῆς ἡδονῆς, τῆς ἁμαρτίας, ὄχι πνευματικό, ἀλλὰ ὑλικὸ δημιούργημα, σὰν τὰ ἄλογα ζῶα.

Ὡς προώθηση τοῦ προαναφερθέντος σατανικοῦ ἐγχειρήματος θά πρέπει νά θεωρηθεῖ α) τό γεγονός ὅτι στό ἐπίσημο τελικό κείμενο τῆς 10ης Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», δηλ. αἱρέσεων, πού συνῆλθε στό Πουσάν τῆς Νοτίου Κορέας, τόν Νοέμβριο τοῦ 2013, καί τό ὁποῖο δυστυχῶς υἱοθετήθηκε, ἄνευ ἀντιδράσεων, καί ἀπό ἐκπροσώπους τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὑπάρχει ἐνισχυμένο ἐνδιαφέρον τοῦ «Π.Σ.Ε.» γιά τίς «σεξουαλικές μειονότητες» (ΛΟΑΤΚΙ – LGBTI)[1].

Ἐπίσης, ὠς προώθηση τοῦ προαναφερθέντος σατανικοῦ ἐγχειρήματος θά πρέπει νά θεωρηθεῖ β) ἡ φερομένη πρόταση τοῦ οἰκουμενιστοῦ Σεβ. Μητρ. Γέροντος Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα κατά τίς ἐργασίες τῆς Εἰδικῆς Προσυνοδικῆς Ἐπιτροπῆς γιά τήν ἑτοιμασία τῶν θεμάτων τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης τόν Μάρτιο τοῦ 2015[2], περί συμπεριλήψεως τῆς ὁμοφυλοφιλίας στίς καταδικαστέες διακρίσεις. Εὐτυχῶς, ἡ πρότασή του τελικῶς δὲν συμπεριελήφθη στὸ κείμενο τῆς Εἰδικῆς Προσυνοδικῆς Ἐπιτροπῆς, ἕνεκα τῆς θυέλλης τῶν ἀντιδράσεων τῶν περισσοτέρων ἀντιπροσώπων[3].

Ἀπό τά ἀνωτέρω, μπορεῖ ὁ καθένας, νηφαλίως σκεπτόμενος, νά ἐννοήσει τίς σχέσεις τῶν συγκοινωνούντων δοχείων, πού ὑπάρχουν μεταξύ αἱρέσεως, Οἰκουμενισμοῦ καί ἀνηθηκότητας, ὅπως ἐπίσης καί κάτω ἀπό ποιούς ὄρους καί προϋποθέσεις συγκαλοῦνται οἱ προσυνοδικές διασκέψεις καί λαμβάνονται οἱ ἀποφάσεις.

Τέλος, ὡς προώθηση τοῦ προαναφερθέντος σατανικοῦ ἐγχειρήματος θά πρέπει νά θεωρηθεῖ γ) ἡ νομιμοποίηση τοῦ αἰσχίστου πάθους τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τῆς ἀλλαγῆς φύλου ἀπό 15 ἐτῶν καί τῆς υἱοθεσίας τέκνων ἀπό ὁμοφυλοφιλα ζευγάρια στή χώρα μας ἀπό τήν Βουλή, καθῶς ἐπίσης καί ἡ πραγματοποίηση τά τελευταῖα χρόνια δημοσίων προκλητικῶν ἐκδηλώσεων-παρελάσεων τῆς «Ὁμοφυλοφιλικῆς Ὑπερηφανείας» (Gay Pride) στήν Ἀθήνα καί τήν Θεσσαλονίκη ὑπό τήν χρηματοδότηση τοῦ Ἀμερικανικοῦ προξενείου, τήν στήριξη καί ἐποπτεία τῶν δημάρχων τῶν δύο πόλεων (Καμίνη καί Μπουτάρη) καί τήν ἔνοχη σιωπή-συγκατάθεση ἄνευ οὐσιαστικῶν ἀντιδράσεων καί ἀντιστάσεων τῶν τοπικῶν ἐπισκόπων (Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου καί Μητροπολίτου Θεσ/κης κ. Ἀνθίμου). Γιά φέτος, 2018, τό «Athens Pride» θά πραγματοποιηθεῖ στίς 9 Ἰουνίου καί τό «Thessaloniki Pride» στίς 23 Ἰουνίου.

Ὅλα τά ἀνωτέρω μᾶς ὑποχρεώνουν καί πάλι νά ἀναφέρουμε τά αὐτονόητα.

Οἱ πολιτικοί ὅλων τῶν παρατάξεων, προωθοῦν τήν ὁμοφυλοφιλία μεταξύ κυρίως τῶν νέων παιδιῶν καί μάλιστα τήν ἀλλαγή φύλου. Αὐτό εἶναι μεγάλη ἁμαρτία. Εἶναι νόμος ἄνομος, εἶναι τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως ἐστώς ἐν τόπῳ ἁγίῳ». Ἡ ὁμοφυλοφιλία ἦταν ἡ μόνη περίπτωση, πού ἀνάγκασε τόν Θεό νά ρίξει ἀπό τόν οὐρανό φωτιά καί θειάφι καί νά κάψει δέκα πόλεις, διότι τά Σόδομα καί τά Γόμορα ἦταν δέκα πόλεις μέ 120.000 περίπου κατοίκους. Δέν ὑπάρχει ἄλλη περίπτωση ὁ Θεός νά ἔριξε φωτιά καί θειάφι. Ὅμως, λόγῳ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἔριξε. Ἐπίσης, ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης σέ μιά ὑποσημείωση, πού ἔχει στο βιβλίο του «Ἑρμηνεία τῶν Κανόνων τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν», ἑρμηνεύοντας τόν Κανόνα τῶν Χριστουγέννων, λέγει ὅτι, λίγο προτοῦ γεννηθεῖ ὁ Χριστός στή γῆ τιμώρησε ὅλους τούς ὁμοφυλοφίλους ὅλης τῆς γῆς. Ἔστειλε ἄγγελο, ὁ ὁποῖος κατέσφαξε ὅλους τούς ὁμοφυλοφίλους, διότι δέν ἤθελε ὁ Χριστός ὁ ἴδιος, ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός μας, νά ὑπάρχει αὐτή ἡ θεομίσητη ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τήν ὥρα πού γεννιόταν ὁ Χριστός στή γῆ[4].

Ἄρα, λοιπόν, μ’αὐτά τά δύο γεγονότα, διαπιστώνουμε ἐξ ἀποκαλύψεως ὅτι δέν εἶναι θεάρεστη ἡ ὁμοφυλοφιλία οὔτε ἡ ἀλλαγή φύλου.

Γιά νά μήν θεωρηθοῦμε φανατικοί, μισαλλόδοξοι καί ρατσιστές, δηλώνουμε ὅτι ἀγαποῦμε ἐν Χριστῷ πάρα πολύ ὅλους τούς ὁμοφυλόφιλους ὅλης τῆς γῆς καί ὅσα εἴπαμε μέχρι τώρα καί ὅσα θά ποῦμε στή συνέχεια δέν ἀφοροῦν τά πρόσωπα τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀλλά τήν ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί μόνο.

Ὅταν ἕνας ὁμοφυλόφιλος ἐπισκέφτηκε τόν ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη, τόν νεότερο ἅγιο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ ἅγιος Παΐσιος τοῦ ἔδειξε πάρα πολύ ἀγάπη, στοργή καί φροντίδα. Διότι, εἶδε ὅτι εἶχε καλή προαίρεση τό παιδί αὐτό, παρόλο πού ἔπεφτε στό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Τό παιδί αὐτό ζήτησε ἀπό τόν ἅγιο Παΐσιο νά τόν βοηθήσει νά ξεπεράσει καί νά θεραπευτεῖ ἀπό αὐτό τό πρόβλημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Τοῦ λέει, λοιπόν, ὁ ἅγιος Παΐσιος : «Κοίταξε, παιδί μου. Ἄσε στήν ἄκρη τόν λογισμό καί τίς πράξεις, πού ἔκανες μέχρι τώρα. Θά σέ ρωτήσω ὁρισμένα πράγματα καί θά μοῦ ἀπαντᾶς ἐσύ. Μπορεῖς νά πηγαίνεις κάθε Κυριακή στή Θεία Λειτουργία μιᾶς Ἐκκλησίας τῆς ἐνορίας σου»; Λέει τό παιδί : «Μπορῶ, Γέροντα». «Μπορεῖς νά πηγαίνεις ὅσο μπορεῖς πιό συχνά στά νοσοκομεῖα καί νά παρηγορεῖς γέρους καί φτωχά παιδιά καί νά τούς βοηθᾶς»; «Μπορῶ, Γέροντα». «Μπορεῖς, ἄν ἔχεις χρήματα, νά δίνεις κάτι ἀπό τά χρήματά σου σέ φτωχά παιδιά ἤ σέ φτωχούς ἀνήμπορους γέρους»; «Μπορῶ, Γέροντα». «Μπορεῖς νά πηγαίνεις σέ ἕνα πνευματικό κέντρο νά παρακολουθεῖς ὁμιλίες πνευματικοῦ περιεχομένου»; «Μπορῶ, Γέροντα». «Μπορεῖς νά ἔρχεσαι στό Ἅγιον Ὄρος ὅσο πιό συχνά μπορεῖς, γιά νά σέ βλέπω ἤ νά βλέπεις κι ἐσύ πῶς εἶναι ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὄχι γιά νά γίνεις μοναχός, ἀλλά ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους θά σέ βοηθήσει σιγά-σιγά, μεταξύ τῶν ἄλλων πού εἴπαμε ἕως τώρα, νά ξεπεράσεις τό πρόβλημα καί νά θεραπευθεῖς ἀπό τήν ὁμοφυλοφιλία»; «Μπορῶ, Γέροντα, νά ἔρχομαι συχνά στό Ἅγιον Ὄρος». «Ὡραῖα! Κάνε αὐτά καί ἄσε τώρα στήν ἄκρη τίς σκέψεις τῆς ὁμοφυλοφιλίας». Τό παιδί συγκινήθηκε πάρα πολύ, ἔκλαιγε, ἔπεσε στά πόδια τοῦ ἁγίου Παϊσίου καί τά φιλοῦσε καί τόν εὐχαρίστησε γιά τήν λύση, πού τοῦ ἔδωσε στό πρόβλημά του. Καί τό παιδί αὐτό μέσα σέ ἕνα χρόνο σιγά-σιγά θεραπεύθηκε καί γιά τήν ὑπόλοιπή του ζωή δέν ξανάπεσε στό ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας.

Ἑπομένως, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, τά ἀγόρια καί τά κορίτσια, πού τυχόν πάσχουν ἀπό ὁμοφυλοφιλία, μποροῦν νά θεραπευθοῦν μέ τίς πνευματικές λύσεις, πού ἔδωσε ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Καππαδόκης Ἁγιορείτης.

Ἐπίσης, πρέπει νά ποῦμε κι ἀκόμη ἕνα περιστατικό, πού ἀφορά τό Ἅγιον Ὄρος πάλι. Πρίν τρία-τέσσερα χρόνια οἱ ἐφημερίδες τῶν Ἀθηνῶν ἔγραφαν ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὅτι περιθάλπει καί ἐνισχύει τις ὁμοφυλοφιλικές σεξουαλικές σχέσεις. Καί ἀνέφεραν ὅτι δύο ἀπό τούς μοναχούς, πού ἦταν τότε στήν μονή Ἰβήρων, ἦταν σεσημασμένοι ὁμοφυλόφιλοι. Ἡ ἀλήθεια ποιά ἦταν, ὅμως; Δέν ἔπρεπε νά κατηγορήσουν τήν μονή Ἰβήρων, διότι τά παιδιά αὐτά ἦταν ὁμοφυλόφιλοι, προτοῦ ἔλθουν στό Ἅγιον Ὄρος. Δέν ἀπέκτησαν μέσα στό Ἅγιον Ὄρος τήν ὁμοφυλοφιλία. Καί ὅταν τά παιδιά αὐτά πῆγαν στούς γιατρούς νά ἐξετασθοῦν, οἱ γιατροί τούς εἶπαν ὅτι ἔχουν τήν ἀρρώστεια τοῦ Ἔιντζ. Καί τούς εἶπαν οἱ γιατροί ὅτι μέσα σέ ἑνάμιση – δύο χρόνια τό πολύ θά πεθάνουν. Τά παιδιά αὐτά συγκλονίστηκαν, μετενόησαν γιά τίς ἁμαρτίες τους, παρ’ὅλο πού ἦταν φίλοι καί εἶχαν σχέσεις σεξουαλικές μεταξύ τους – ἀγόρια ἦταν -, ἀποφάσισαν να’ ρθοῦν στό Ἅγιον Ὄρος καί νά πᾶνε στήν μονή Ἰβήρων, νά γίνουν μοναχοί, νά ἐξομολογοῦνται συχνά, νά κοινωνοῦν συχνά, νά λαμβάνουν μέρος στίς ἀκολουθίες, νά κάνουν τόν κανόνα τους καί νά πεθάνουν εἰρηνικά καί χωρίς νά κάνουν ἄλλη φορά τήν ἁμαρτία τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Ἔτσι, λοιπόν, ξεκίνησαν ἀπό τήν Ἀθήνα, πῆγαν στήν μονή Ἰβήρων, ἐξομολογήθηκαν στόν τότε ἡγούμενο π. Βασίλειο Γοντικάκη, καί τούς συμβούλεψε ἀναλόγως καί τούς δέχθηκε στό μοναστήρι καί ἔζησαν τά παιδιά αὐτά μέ ἀγνεία, μέ ἀγνότητα βίου καί σώματος καί ψυχῆς, ἐξομολογοῦνταν συχνά, κοινωνοῦσαν συχνά, λάμβαναν μέρος στίς ἀκολουθίες καί μετά ἀπό ἑνάμισυ χρόνο πέθαναν καί οἱ δύο.

Ἑπομένως, βλέπουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν μισεῖ τούς ὁμοφυλόφιλους. Ἁπλῶς, ἐμεῖς μισοῦμε τήν ἁμαρτία. Γιατί, ἡ ἁμαρτία εἶναι χωρισμός ἀπό τόν Θεό, εἶναι πνευματική ἀσθένεια, ἀλλά θεραπεύεται μέσα στήν Ἐκκλησία. Ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Δέν εἴμαστε ὅλοι ὁμοφυλόφιλοι, ἀλλά εἴμαστε ὅλοι ἁμαρτωλοί. Ποιός μπορεῖ νά πεῖ ὅτι εἶναι ἀναμάρτητος; Ὁπότε, πρέπει μ’αὐτόν τόν τρόπο καί στόν κόσμο νά ἀντιμετωπίζουμε τούς ὁμοφυλόφιλους μέ ἐν Χριστῷ ἀγάπη, ὄχι ἁμαρτωλή ἀγάπη, μέ στοργή, μέ φροντίδα, μέ συμβουλές. Κι ἄν κάποιοι ἀπ’αὐτούς εἶναι καλοπροαίρετοι καί δέν λαμβάνουν μέρος στίς παρελάσεις ὑπερηφανείας, γιατί αὐτό εἶναι ἐγωισμός, ἀλλά ταπεινά καταλαβαίνουν τό λάθος τους καί ἀγωνίζονται νά τό ξεπεράσουν, τότε πρέπει νά τούς φροντίζουμε καί νά τούς ἀγαποῦμε ἐν Χριστῷ πάντοτε[5].

Ἡ ἀνατροπή τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας μέ τήν ἀπενοχοποίηση τῆς σαρκικῆς σαπρότητος, ὡς δῆθεν διαφορετικότητος καί ἐκφράσεως ἐλευθέρου αὐτοπροσδιορισμοῦ, εὔστοχα χαρακτηρίζεται ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο ὡς ὁ «κολοφών» τῶν ἁμαρτημάτων[6].

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς Σῶμα Χριστοῦ, εἶναι τό ἰατρεῖο τῶν ψυχικῶν καί σωματικῶν παθῶν καί ἡ χώρα τῶν μεταποιουμένων ἁμαρτωλῶν, καί ὄχι τῶν σατανικῶς καί ἀμετανοήτως ἐμμενόντων στήν διαστροφή τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας καί ὀντολογίας.

Διαχρονικά, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἀγωνιζομένη ἐπί τῆς Γῆς, στηλιτεύει τήν πολυποίκιλη τραγικότητα τῆς εἰδεχθοῦς ἁμαρτίας, ὡς ἀποκοπή καί σχάση ἀπό τήν κοινωνία μέ τόν Ζῶντα Θεό, τόν Δημιουργό τῆς ζωῆς, καί ὄχι τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, τόν ὁποίο περιθάλπει διά τῶν εὐχῶν καί τῶν ἱερῶν μυστηρίων της καί περιβάλλει μέ ἄφατη στοργή καί συμπάθεια, ἐφαρμόζοντας κατά περίπτωση καί τήν οἰκονομία, μέσω τῆς ὁποίας ρυθμίζει τήν ἐπιστροφή καί ἀνάνηψή του.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σέβεται τήν προσωπική καί ἰδιωτική ζωή κάθε προσώπου, ὡς ὑπεύθυνη ἐλεύθερη ἐπιλογή. Δέν ἔχει πρόθεση οὔτε νά ἐπέμβει ρατσιστικά οὔτε νά ἀναστείλει δικαιώματα καί ἐλευθερίες.

Ἡ ἀπενοχοποίηση, ὅμως, τοῦ ἐγκλήματος τῆς ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας, μέ τήν θεσμική ἀναγνώριση τῶν αἰσχίστων παθῶν τῆς ὁμοφυλοφιλίας σήμερα, τῆς παιδοφιλίας αὔριο (βλ. Ὀλλανδία) καί τῆς κτηνοβασίας μεθαύριο (βλ. Γερμανία), ἀποτελεῖ ἀσύγγνωστο καί τερατῶδες κακούργημα εἰς βάρος τοῦ αἰωνίου Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τό ὁποῖο ἐξισώνεται πλήρως μέ τήν ὕβρη τῶν Σοδόμων καί Γομμόρων. Ἡ ἀθώωση, ὑποστήριξη καί παρουσίαση τῶν αἰσχρῶν καί ἀτίμων παθῶν ὡς φυσιολογική κατάσταση καί ὡς ἁπλῆ διαφορετικότητα προσκρούει στήν πανανθρώπινη συνείδηση, ἡ ὁποία ἀνά τούς αἰῶνες γνωρίζει ὡς φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά τίς σχέσεις ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τήν γυναίκα, στό ἄρσεν καί τό θῆλυ, πού ἐντός τοῦ μεγάλου μυστηρίου τοῦ γάμου ἀποβαίνει συνδημιουργός τῆς ζωῆς μέ τόν Πανάγιο Θεό. Αὐτή εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φυσιολογία καί ὀντολογία. Κάθε ἄλλη σχέση ἀνατρέπει τήν ἀνθρώπινη ὀντολογία, ὡς παρά φύσιν ἐκτροπή, ἡ ὁποία δέν παρατηρεῖται οὔτε καί στά ζῶα, παρά τά κατασκευασθέντα «ντοκυμαντέρς» τοῦ Σιωνιστικοῦ συστήματος.

Ἰδιαίτερα ἡ Ἁγία Γραφή, πού ἐκφράζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τοῦ δημιουργοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί σοφοῦ γνώστη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλία ὡς πάθος, ἀτιμία καί ἀσχημοσύνη, τό ὁποῖο τιμωρήθηκε αὐστηρά μέ φωτιά καί θειάφι στήν πόλη τῶν Σοδόμων καί Γομόρων. Γιά τό σύνολο τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι τό πιό σιχαμερό καί ἀκάθαρτο ἁμάρτημα καί ἀποτελεῖ μεγάλη ἀσέβεια πρός τόν Θεό – Δημιουργό τοῦ ἀνθρώπου σέ ἄρσεν καί θῆλυ καί βλάσφημη κατάργηση τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἡ δημόσια προβολή τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἐκτός τοῦ ὅτι προσβάλλει τήν δημόσια αἰδώ καί τήν θρησκευτική μας συνείδηση, στέλνει πρός τούς νέους μηνύματα ἀνώμαλης σεξουαλικῆς συμπεριφορᾶς, πού ἀποτελεῖ τορπίλλη στά θεμέλια τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας καί τῆς κοινωνίας μέ τό ὀξύ δημογραφικό πρόβλημα, ἀλλά καί αἰτία ψυχοπαθολογικῶν διαταραχῶν στά παιδιά, πού θά ἀνατραφοῦν ἀπό ὁμοφυλοφιλικά ζεύγη[7].

Στὸν νέο αἰώνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ποὺ πραγματοποιεῖται μέσα στὴν ἱστορικὴ πορεία καὶ ζωὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐγκαταλείπονται τὰ παλαιὰ πάθη, τὰ γήϊνα, τὰ σαρκικά, καὶ βιώνεται ἀπὸ τώρα, κατὰ τὶς δυνατότητες κάθε πιστοῦ, εἴτε μέσα στὸν εὐλογημένο θεσμὸ τοῦ γάμου ὡς ἐγκράτεια καὶ σωφροσύνη, εἴτε στὸν ἰσάγγελο βίο τῶν μοναχῶν μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς παρθενίας, ἡ πορεία ἀπὸ τὸ «κατ᾽ εἰκόνα» στό «καθ᾽ ὁμοίωσιν», ἡ νίκη τοῦ πνεύματος ἐπὶ τῆς σάρκας, ἡ ἀγγελοποίηση τοῦ ἀνθρώπου στὴ θέση τοῦ φθονεροῦ καὶ ἐκπεσόντος ἀπὸ τὴν ἀγγελικὴ τάξη Ἑωσφόρου. Ἀναφερόμενος ὁ Χριστὸς στὴν αἰφνιδιαστικὴ ἔλευση τῆς ἡμέρας τῆς κρίσεως, ποὺ θὰ ξαφνιάσει ὅσους ἀνέμελα καὶ ἀφρόντιστα ζοῦν μέσα στὶς ὑλικὲς καὶ σαρκικὲς ἀπολαύσεις, λέγει ὅτι θὰ πάθουν αὐτὸ, ποὺ ἔπαθαν πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ οἱ ἄνθρωποι, δίνοντάς μας ἔτσι ἀκριβέστατη εἰκόνα τῆς ὑλιστικῆς καὶ σαρκικῆς ζωῆς τους : «Ὥσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ Νῶε ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἦρεν ἅπαντας, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου»[8]. Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς προσθέτει καὶ τὸν τρόπο ζωῆς τῶν Σοδομιτῶν, ὅμοιο πρὸς τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ : «Καὶ καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε, οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἤσθιον, ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας. Ὁμοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λώτ· ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ᾠκοδόμουν· ᾗ δὲ ἡμέρᾳ ἐξῆλθε Λὼτ ἀπὸ Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾽ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας»[9]. Ὁ ἴδιος εὐαγγελιστὴς παρουσιάζει τὸν Σωτῆρα Χριστὸ νὰ ἐξαγγέλλει τὸν νέο αἰώνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τὰ σαρκικὰ καὶ ζοῦν ὡς ἄγγελοι˙ «Οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου γαμοῦσι καὶ ἐκγαμίζονται· οἱ δὲ καταξιωθέντες τοῦ αἰῶνος ἐκείνου τυχεῖν καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς ἐκ νεκρῶν οὔτε γαμοῦσιν οὔτε γαμίζονται… ἰσάγγελοι γάρ εἰσι καὶ υἱοί εἰσι τοῦ Θεοῦ τῆς ἀναστάσεως υἱοὶ ὄντες»[10].

Μέσα, λοιπὸν, στὴν καινὴ κτίση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ὁ καινὸς, ὁ νέος ἄνθρωπος, ποὺ κτίσθηκε ἐν Χριστῷ, θάπτει τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, νεκρώνει τὰ πάθη καὶ τὶς ἁμαρτίες καὶ πραγματοποιεῖ τὸ θαῦμα τῆς μεταμορφώσεώς του κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ κατ᾽ εἰκόνα Χριστοῦ. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ζοῦμε αὐτὸ τὸ θαῦμα· ἡ ἄγονη πρὶν καὶ στεῖρα ἀνθρωπότητα γέννησε καὶ καρποφόρησε ἑκατομμύρια ἁγίων ἀνθρώπων, ὁσίων, ἀσκητῶν, παρθένων, νέων καὶ νεανίδων, ποὺ κατόρθωσαν μὲ τοὺς πνευματικούς τους ἀγῶνες ὄχι νὰ ἀποφύγουν ἁπλῶς τὸ παρὰ φύσιν καὶ νὰ μείνουν στὸ κατὰ φύσιν, ἀλλὰ νὰ φθάσουν καὶ στὸ ὑπὲρ φύσιν, ἐκπλήττοντας ἀκόμη καὶ τοὺς ἀγγέλους, ποὺ ἔβλεπαν ἀνθρώπους συνδεδεμένους μὲ σάρκα νὰ κατανικοῦν τὸν ἄσαρκο Σατανᾶ καὶ νὰ συναγωνίζονται τοὺς ἀγγέλους. Οἱ ὕμνοι πρὸς τοὺς ὁσίους ἀσκητές αὐτὰ τὰ κατορθώματα ἐξυμνοῦν. Διδάσκουν οἱ ὅσιοι ἄνδρες καὶ οἱ ὅσιες γυναῖκες «ὑπερορᾶν μὲν σαρκός, παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς πράγματος ἀθανάτου». Ἔζησαν ὡς «ἄσαρκοι» ἐπὶ τῆς γῆς, ὡς «ἐν σώματι ἄγγελοι», «τῶν δαιμόνων ὤλεσαν τὰς φάλαγγας, τῶν ἀγγέλων ἔφθασαν τὰ τάγματα, ὧν τὸν βίον ἀμέμπτως ἐζήλωσαν»[11].

Οἱ σαρκικές πράξεις, ἐκτός τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τοῦ Γάμου, χωματοποιοῦν ἀναπόδραστα τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί καταστρέφουν τίς πνευματικές του ἐφέσεις, σκοτίζοντας τόν ἀνθρώπινο νοῦ, καί καταλύουν τήν δυνατότητα κοινωνίας μέ τόν Πανάγιο Θεό, πού διασαλπίζει διαχρονικά «οὐ μὴ μείνῃ τὸ πνεῦμά μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις εἰς τὸν αἰῶνα διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας»[12].

Ἡ σχέση μέ τόν Θεό εἶναι βέβαια θέμα ἐλευθέρας ἐπιλογῆς, κατά τήν διάρκεια τῆς ἐπιγείου ζωῆς .Ὁ Πανάγιος, ὅμως, Θεός, στό ἐπέκεινα, στήν ἄλλη, τήν αἰώνια ζωή, ὅταν ἅπασα ἡ ἀνθρωπότης θά ὑποστεῖ τήν κοινή καί καθολική κρίση, ὅπου «οὐκ ἔστι μετάνοια», θά στηλιτεύσει, ὅπως ἀποδεικνύεται μέσω τῶν Ἱερῶν Γραφῶν, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, καί τήν ἁμαρτία καί τόν ἁμαρτωλό. Οἱ φρικώδεις λόγοι τοῦ Σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου, «Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἠτοιμασμένο τω διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ»[13], ἀποδεικνύουν τά πράγματα.

Δέν ἔχει καμμία θέση στήν Ὀρθόδοξη Θεολογία ἡ Ὠριγενιστική θεωρία περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων, μέ τήν ὁποία ἐρωτοτροποῦν καί μερικοί σύγχρονοι οἰκουμενιστές θεολόγοι. Σύμφωνα μ’αὐτή, ὁ Θεός εἶναι ὁ δημιουργός τοῦ καλοῦ. Τά πάντα δημιούργησε «καλά λίαν». Τό κακό δέν ἔχει τή βάση του στόν Θεό, γιατί ὁ Θεός «οὐκ ἔστιν τῶν κακῶν αἴτιος». Τό κακό ἐμφανίσθηκε μεταγενεστέρως. Δέν εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος, ἐξ αἰτίας τῆς κτιστότητος καί τῆς τρεπτότητός του, κάνοντας κακή χρήση τοῦ αὐτεξουσίου του, ἐπινόησε καί ἐπέλεξε τό κακό. Πρωταίτιος καί ἐφευρέτης τῆς κακίας εἶναι ὁ διάβολος, καί συναίτιος, θύμα τῆς κακίας εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἄρα, τό κακό δέν ἔχει ὑπόσταση, εἶναι παρυπόσταση˙ δέν ἔχει ὀντολογία, δηλ. δέν εἶναι δημιουργός τοῦ κακοῦ ὁ Θεός. Τίποτε, ὅμως, δέν νικᾶ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ καί τό ἔλεός Του. Ἑπομένως, οὔτε καί τό κακό μπορεῖ νά ὑπερισχύσει τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, στό τέλος τῆς ἱστορίας θά ἐπικρατήσει μόνο τό καλό, δηλ. ὁ Θεός, ἐνῶ τό κακό θά ἐξαφανισθεῖ παντελῶς. Ἀκόμη καί τό πῦρ τῆς κολάσεως, κατά τόν Ὠριγένη, εἶναι καθάρσιο καί ἰαματικό καί ὄχι τιμωρό. Ἑπομένως, κι αὐτή ἡ κόλαση ὑπάρχει ὡς θεραπευτήριο καί δέν εἶναι ἀπέραντη. Ἐφ’ ὅσον τό κακό θά σταματήσει νά ὑπάρχει, δέν θά εἶναι αἰώνιο, οὔτε καί ἡ κόλαση θά εἶναι αἰώνια.

Ὅμως, θά πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ὁ Ὠριγένης ἔχει ἀναθεματισθεῖ καί καταδικασθεῖ ἀπό τήν Ε΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδο (653) γιά τά μισαρά δόγματα, πού φλυαροῦσε, ἀνάμεσα στά ὁποία ἦταν ἡ θεωρία περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων καί ὅτι ἡ κόλαση ἔχει τέλος. Ἡ Σύνοδος ἐπίσης ἐξέθεσε εἰκοσιπέντε ἀναθεματισμούς ἐναντίον τῶν Ὠριγενιστῶν[14]. Ἄρα, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, διά ἀλαθήτου ἀποφάνσεως Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔχει ἀπορρίψει καί καταδικάσει αὐτή τήν θεωρία. Ἄλλωστε, ἡ ἐσφαλμένη ἄποψη ὅτι ἡ κόλαση ἔχει τέλος, ἔρχεται σέ σφοδρή σύγκρουση μέ ἀγιογραφικά χωρία, ὅπου ὀφθαλμοφανῶς κηρρύτεται ὅτι ἡ κόλαση εἶναι αἰώνια, ὅπως τά Mτθ. 25, 46, Μρκ. 3, 29, Β΄ Θεσ. 1, 9 καί Ἀποκ. 14, 11[15], διότι εἶναι καθαρά θέμα ἐλευθέρας προσωπικῆς ἐπιλογῆς!!! Καί ἑπομένως ὁ σεβόμενος πλήρως τήν ἐλευθερία τῶν κτισμάτων Του Θεός, θά ἀνέτρεπε τήν θεόσδοτη ἐλευθερία τοῦ προσώπου παρεμβαίνων καί ἀνατρέπων τήν προσωπική ἐπιλογή.

Ὅλα τά προαναφερθέντα ἔχουν ἄμεση καί ἄρρηκτη σχέση μέ τήν σωτηρία, τόν ἐξαγιασμό, τήν κατά χάριν θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Ἔχουν δηλ. σωτηριολογικές συνέπειες. Εἶναι θέμα ζωῆς καί θανάτου, μετοχῆς τοῦ Παραδείσου ἤ τῆς κολάσεως. Ὅποιος διακατέχεται ἀπό τά αἰσχρά καί ἄτιμα πάθη καί δέν τά καταπολεμᾶ ἐν μετανοία, ἀλλά ἀντιθέτως ὑπερηφανεύεται γι’αὐτά καί προσπαθεῖ νά τά νομιμοποιήσει ἐπίσημα καί θεσμικά ὡς φυσιολογικά, δέν σώζεται, χάνει τόν Παράδεισο. Ὁ λόγος τοῦ Ἀπ. Παύλου, πού εἶναι τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι σαφέστατος, καθαρός καί ξάστερος˙ «μή πλανᾶσθε˙ οὔτε πόρνοι, οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοί, οὔτε μαλακοί, οὔτε ἀρσενοκοῖται, οὔτε πλεονέκται, οὔτε κλέπται, οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδωροι, οὐχ ἄρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι»[16].

Ἀπό τά ἀνωτέρω ἀποδεικνύεται πασίδηλα ὅτι ἡ δῆθεν σχετική πρόοδος καί δημοκρατική εὐαισθησία, τά δῆθεν σχετικά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί ὁ δῆθεν ἐλεύθερος αὐτοπροσδιορισμός καί προσανατολισμός περί τό γενετήσιο ἔνστικτο καί τήν ταυτότητα τοῦ φύλου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ καταβαράρθρωση καί ὁ καταποντισμός τῆς ἀνθρωπίνης ἐλευθερίας καί ἀξιοπρέπειας καί ὁ πλήρης εὐτελισμός τῆς ἐννοίας «ἄνθρωπος», πού στήν ἑλληνική γλώσσα σύγκειται ἀπό τό ἐπίρρημα «ἄνω» καί τό ρῆμα «θρόσκω», πού σημαίνει «ἄνω βλέπω, ἄνω φέρομαι».

Συμπερασματικῶς ἐπισημαίνουμε ὅτι ὅσα καί ἄν διανοοῦνται διεστραμμένα οἱ ἄνθρωποι, ὅσες καί ἄν εἶναι οἱ δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως ἀστάθειές τους, καί ὅποια θέση κι ἄν ἔχουν στόν κόσμο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου, σύντομα ὁ καθένας μας θά βιώσει τήν Ἀλήθεια τοῦ Ζῶντος Θεοῦ, καί ἤδη ἀπό αὐτῆς τῆς ζωῆς προγεύεται τοῦ Παραδείσου καί τῆς Κολάσεως, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ φωνή τῆς συνειδήσεως. Ἐπιπροσθέτως, θά πρέπει νά ληφθεῖ ὑπ’ ὄψιν ὅτι γιά τόν κάθε ἄνθρωπο ἡ Δευτέρα Παρουσία δέν θά ἐπισυμβεῖ σέ ἕνα ἀπώτατο ἀπροσδιόριστο μέλλον, ἀλλά στήν ὁριακή στιγμή τοῦ θανάτου του, ὁ ὁποῖος ὡς κλέπτης ἔρχεται «ὀψέ ἤ μεσονυκτίου ἤ ἀλεκτοροφωνίας ἤ πρωΐ»[17].

[1]«Συγγνώμη πού εἴμαστε Ὀρθόδοξοι» : 10η Γενική Συνέλευση τοῦ Π.Σ.Ε. στό Πουσάν, http://www.impantokratoros.gr/A428EDF3.el.aspx, Τό ἐνισχυμένο ἐνδιαφέρον τοῦ Π.Σ.Ε. γιά τίς «σεξουαλικές μειονότητες» (ΛΟΑΤΚΙ – LGBTI), http://www.impantokratoros.gr/0862339B.el.aspx

[2] 3-3-2015 Ἡ ὁμοφυλοφιλία, μήλον τῆς ἔριδος γιά τούς Ὀρθόδοξους Ἱεράρχες στό Σαμπεζύ τῆς Γενεύης, http://www.agioritikovima.gr/arthrografia/item/55136

[3]ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Πνευματική τορπίλη ἡ ὁμοφυλοφιλία κατά τήν προετοιμασίαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου», Ὀρθόδοξος Τύπος (13-3-2015) 1, 7.

[4]ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑορτοδρόμιον, ἤτοι ἑρμηνεία εἰς τούς ἀσματικούς κανόνας τῶν Δεσποτικῶν καί Θεομητορικῶν ἑορτῶν, τ. Α΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1987, σ. 145.

[5] ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ, Πνευματικές νουθεσίες πρός νέους ἐκ Θεσσαλονίκης, 2-5-2018, http://www.katanixis.gr/2018/05/blog-post_32.html

[6] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Πρός τούς πολεμοῦντας τοῖς ἐπί τό μονάζειν εἰσάγουσι 3, 8, PG 47, 360-361.

[7] Ψήφισμα τῆς εἰρηνικῆς διαμαρτυρίας γιά τίς ἐκδηλώσεις «ὁμοφυλοφιλικῆς ὑπερηφάνειας» (Gay Pride), Θεσ/κη, προαύλιος χώρος Ι. Ν. Ἁγίου Δημητρίου, 14-6-2013, http://www.impantokratoros.gr/A20D2526.el.aspx

[8]Ματθ. 24, 37-39.

[9]Λουκ. 17, 26-29.

[10]Λουκ., 20, 34-36. Ματθ. 22, 30 : «Ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσι οὔτε ἐκγαμίζονται, ἀλλ᾽ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσί».

[11] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Ἡ Ἐκκλησιαστικὴ ἀντίδρασις κατὰ τῆς ὁμοφυλοφιλίας», Ὀρθόδοξος Τύπος(27-6-2014)

[12] Γεν. 6, 3.

[13] Ματθ. 25, 41.

[14]ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου, Θεσ/κη 2003, σ. 212.

[15] «Καί ἀπελεύσονται οὖτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δε δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον», «ὅς δ’ἄν βλασφημήση εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, οὐκ ἔχει ἄφεσιν εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλ’ἔνοχός ἐστιν αἰωνίου κρίσεως», «οἵτινες δίκην τίσουσιν ὅλεθρον αἰώνιον ἀπό προσώπου τοῦ Κυρίου καί ἀπό τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ», «καί ὁ καπνός τοῦ βασανισμοῦ αὐτῶν εἰς αἰώνας αἰώνων ἀναβαίνει, καί οὐκ ἔχουσιν ἀνάπαυσιν ἡμέρας καί νυκτός οἱ προσκυνοῦντες τό θηρίον καί τήν εἰκόνα αὐτοῦ, καί εἴ τις λαμβάνει τό χάραγμα τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ».

[16] Α΄ Κορ. 6, 9-10.

[17] Μαρκ. 13, 35. Σχ. βλ. ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἀνακοινωθέν πρός τήν Ἱερά Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους γιά προεδρία κ. Μπουτάρη στήν Ἁγιορείτικη Ἐστία, https://www.impantokratoros.gr/3B5CE27B.el.aspx