(Αρχιμανδρίτης Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)

Τι είναι η άσκησις; Στην πραγματικότητα είναι η καθημερινότητα του πνευματικού ανθρώπου, η αναπνοή του. Ότι είναι η είσπνοη και η εκπνοή για τον φυσικό άνθρωπο, το ίδιο ακριβώς είναι και η άσκησις για τον πνευματικό. Βγάζε ότι γήινο, ότι σωματικό, ότι ανθρώπινο υπάρχει μέσα του, και βάζειν Θεόν. Δια της ασκήσεως ο άνθρωπος εκφράζει τον πόθο του προς τον Θεόν και την αναγνώρισι της οικείας ασθένειας. Ο μόχθος μας, η άσκησις μας, δείχνει οχι την αξία μας αλλα την θέλησί μας.

Όσο και αν κοπιάσης, όσο και αν μοχθήσης, δεν σημαίνει οτι κάνεις κάτι το ουσιαστικό για τον Θεόν, αφού ο Θεός ένα πράγμα θέλει απο εμάς, την ταπείνωση· να καταλάβωμε ότι είμαστε πάντη αδύνατη και αμαρτωλοί. Όλα τα κάνομαι, για να δείξωμε την ταπείνωσί μας, ότι είμεθα τιποτένιοι άνθρωποι, και τότε έρχεται η χάρις του Θεού. Δηλαδή, οι μόχθοι μας δεν είναι απόροια της αγιότητος μας, αλλά με αυτούς ζητάμε απο τον Θεόν να μας δώση την μετάνοια, την συγχώρησι, την χάρι.
Με την νηστεία, την αγρυπνία, την προσευχή, την χαμαικοιτία, την κακουχία δείχνομε τα κουρέλια μας στον Θεόν, όπως ο πτωχός δείχνει τα κουρέλια του στον συνάνθρωπο του για να τον λυπηθή και να τον βοηθήση, ή όπως ο τυφλός έκραζε τον Χριστόν να του χαρίση το φώς*. Έτσι κι εμείς του δείχνομε την φτώχεια μας και του ζητάμε να μας ανοίξη τα μάτια, για να καταλάβωμε οτι είμαστε αμαρτωλοί, ώστε να μετανοήσωμε και να μας συγχωρήση.
——————————————
πηγή: Αρχιμ. Αιμιλανού Σιμωνοπετρίτου, “ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΗ ΟΔΟΣ”