Η πρακτική θεολογία του Αγίου Σιλουανού Απριλίου 17, 2010in : Ορθοδοξία / Εκκλησία          , trackback         
Ο άγιος                    Σιλουανός μας άφησε ένα πολύ πλούσιο θεολογικό υλικό.  Υπάρχουν                    θέματα στην θεολογία του Σιλουανού που κανείς δεν είχε  διατυπώσει                    στο παρελθόν με τον ίδιο τρόπο. []
[Για παράδειγμα,] Λέει ότι υπάρχουν δύο μορφές ταπείνωσης: η μία είναι η  ασκητική                    ταπείνωση, μέσω της μετανοίας, «είμαι χειρότερος από  όλους»                    και η άλλη η θεία Ταπείνωση του Χριστού. Δηλαδή ότι  είναι ίδιον                    του Θεού εκ της φύσεώς Του που είναι απερίγραπτος.  Ποτέ δεν                    συνάντησα σε άλλους αυτή την διαφοροποίηση μεταξύ της  ασκητικής                    ταπεινώσεως και της ταπεινώσεως που προσιδιάζει στον  Θεό ως                    χαρακτηριστικό του. Ένα άλλο σημείο: Κανείς δεν μπορεί  να αγαπά                    ολόκληρη την κτίση, κ.λπ. και να προσεύχεται για  ολόκληρη την                    κτίση αν αυτό δεν γίνεται εν Αγίω Πνεύματι. Και η  προσευχή για                    τους εχθρούς είναι χαρακτηριστικό αυτών που είναι  φορείς του                    Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτόν τον λόγο λέει ότι αυτός που  δεν αγαπά                    τους εχθρούς δεν έχει γνωρίσει ακόμη τον Θεό όπως  πρέπει να                    τον γνωρίσουμε. Προσέξτε αυτό το σημείο. Γιατί το  εκφράζει έτσι;                    Δεν υπάρχει τίποτε παρόμοιο σε κανένα πατερικό  κείμενο…
Είναι σίγουρο ότι ο άγιος Σιλουανός είναι ένας άγιος  που συγκαταχωρείται                    στην χορεία, στην παράδοση των μεγάλων πνευματικών  Ορθοδόξων                    Πατέρων, αλλά έζησε και εξέφρασε αυτό που ζούσε με ένα  τρόπο                    εντελώς πρωτότυπο. Επί πλέον γράφει για πράγματα  εξαιρετικά                    βαθιά με λέξεις πολύ απλές. Αυτό που λέτε σχετικά με  το θέμα                    αυτό είναι πολύ σημαντικό και πολύ διαφωτιστικό.
Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι μιλάει γι’ αυτό  με έναν                    εντελώς φυσικό τρόπο. Από που προέρχεται αυτό; Από την  εμφάνιση                    του Χριστού στην αρχή της ζωής του!… στην αρχή της  μοναστικής                    ζωής του, όταν μετά την δοκιμασία, έβλεπε την αιώνια  απώλειά                    του, για μια ώρα… πηγαίνει στον ναό και προφέρει  αυτά τα λόγια:                    «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με»! Και ο Χριστός του  εμφανίστηκε                    σαν να ήταν Ζων. Ε λοιπόν! Ποτέ δεν αμφισβήτησα στο  μυαλό μου                    την αλήθεια της εμφάνισης του Χριστού στον Σιλουανό.  Γιατί;                    Διότι ήταν απλός –ένας στρατιώτης–έτσι δεν είναι;  Αμέσως μόλις                    τελείωσε την στρατιωτική του θητεία, πήγε στον Άγιον  Όρος, και                    βλέπει αυτό! Αλλά που είναι η απόδειξη ότι αυτό είναι  αλήθεια;                    Στο ότι άρχισε να προσεύχεται για τον κόσμο με όλο του  το είναι!…                    Αν αυτός ο άνθρωπος ο τόσο απλός άρχισε να προσεύχεται  με αυτό                    τον τρόπο, τι σημαίνει αυτό; Ποιά είναι η μαρτυρία ότι  προσευχόταν                    αληθινά; Με κλαυθμούς, με όλο του το είναι,  προσευχόταν για                    την σωτηρία του κόσμου…
[] Ζούσα στην Μονή, βυθισμένος                    στην απόγνωση για τον κόσμο, μετά τον πόλεμο… Είχα  φύγει από                    την Γαλλία (το 1925) με το αίσθημα ότι όλη η Γαλλία  ήταν βουτηγμένη                    σε μια βαθιά απελπισία. Τι ήταν αυτή η βαθιά  απελπισία; Οι άνθρωποι                    δεν μπορούν πλέον να πιστέψουν στην Ανάσταση. Επομένως  αμφιβάλλουν                    για τους ίδιους τους εαυτούς τους, για την επιβίωσή  τους, γι’                    αυτόν τον ανώφελο αγώνα. Και εμένα με βασάνιζε αυτό.  Είχα παρατήσει                    την τέχνη για να γίνω μοναχός στο Άγιον Όρος, αλλά  βίωνα αυτήν                    την μορφή απογνώσεως. Είχα πει αυτόν τον λόγο στον π.  Βλαδίμηρο,                    διότι μόλις αυτή η απελπισία υποχωρούσε μέσα μου, η  προσευχή                    μου έχανε την έντασή της. Μόλις γαλήνευα, δεν βίωνα  πλέον αυτή                    την γαλήνη σαν μία ευτυχισμένη ζωή, αλλά σαν τον  θάνατο. Μόλις                    αυτή η απελπισία ατονούσε μέσα μου έχανα την αίσθηση  της υπάρξεως                    του αιωνίου Είναι. Δεν μπορούσα να βγω από αυτό το  παράδοξο.                    Γι’ αυτόν τον λόγο είχα πει στον π. Βλαδίμηρο:  «Κρατηθείτε στο                    χείλος της απελπισίας».
[] Τι σημαίνει αυτός ο λόγος: «Το να προσεύχεσαι για όλον το κόσμο                    είναι να χύνεις το αίμα σου»;
Είναι η καρδιά που υποφέρει, δεν είναι στα λόγια. Το  μυστικό                    είναι εκεί: Όπου είναι η καρδιά, εκεί είναι η χαρά και  το φως·                    έπειτα, ο νους ενώνεται με την καρδιά, αλλά η καρδιά  είναι γεμάτη                    από πόνο, σαν να βγαίνει το αίμα από την καρδιά. Να  αυτό που                    έχω καταλάβει: όταν προσευχόμαστε με αυτόν τον τρόπο  για ολόκληρη                    την ανθρωπότητα, αυτό είναι σημείο ότι έχει δοθεί σε  ένα ανθρώπινο                    πρόσωπο, σε μια υπόσταση, η χάρις να βιώσει το εξής:  Μπορεί                    να φέρει εντός του και τον Θεό και ολόκληρη την  ανθρωπότητα.                    Και ο Θεός και ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι το  περιεχόμενο της                    ζωής αυτού του προσώπου. Το να ζεις χριστιανικά είναι  να πλατύνεις                    το περιεχόμενο της ζωής σου με έναν τρόπο πρωτοφανή!
[] Το Άγιο Πνεύμα είναι το Φως της αιωνίου ζωής· η πνοή του Αγίου                    Πνεύματος μέσα μας είναι η δύναμη της θείας αγάπης που  εμπνέει                    στην ψυχή μια βαθιά συμπόνια για όλους,  συμπεριλαμβανομένων                    και των εχθρών. Και η ψυχή αισθάνεται αυτή την  αρχοντική αγάπη                    γεμάτη συμπόνια για τους εχθρούς δια μέσου της  ενεργείας του                    Αγίου Πνεύματος ως μια κατάσταση εντελώς φυσική, μέσα  στην οποία                    σβήνει κάθε εσωτερική πάλη και όπου βασιλεύει η θεία  αρμονία. Αυτό  είναι ζωτικής                    σημασίας για τον κάθε ένα από μας. Σύμφωνα με την  διδασκαλία                    του αγίου Σιλουανού, του δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα να  γνωρίσει                    την θεότητα του Χριστού· γνώρισε τον Θεό εν Αγίω  Πνεύματι. Το                    ομοούσιον του Υιού και του Αγίου Πνεύματος γίνεται  περισσότερο                    αντιληπτό από το γεγονός ότι όταν το Πνεύμα, που  εκπορεύεται                    εκ του Πατρός, επισκεφθεί αληθινά την ψυχή, η ψυχή  βιώνει το                    σύνολο του περιεχομένου των εντολών του Χριστού. Γι’  αυτό τον                    λόγο, αν το πνεύμα που είναι μέσα μας είναι σε πλήρη  συμφωνία                    με τις εντολές του Ευαγγελίου, τότε είναι πραγματικά  το Άγιο                    Πνεύμα. Έτσι ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα αμοιβαίως  μαρτυρούν ο                    ένας για τον άλλο.
Πηγή: Συζήτηση με τον γέροντα Σωφρόνιο για τον Άγιο Σιλουανό (Πεμπτουσία από Μικρό Ωρολόγιο