Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΥΠΕΡΝΙΚΑ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ (β) κεφ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΠΑΤΗΣΕΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΟΥ ΑΔΑΜ & ΤΩΝ ΑΠΟΓΟΝΩΝ ΑΥΤΟY
Η προσευχη υπερ του κοσμου είναι πλεον βαρεια & αδιεξοδος υπο την εννοιαν ότι το πνευμα ημων ουδεποτε επιτυγχανει τελειως του σκοπου αυτου.Ευχομενος υπερ εαυτου ο ανθρωπος δυναται να γευθη εν τω βαθει της καρδιας αυτου πλημμυραν τρυφερας αγαπης & ειρηνης.Διατηρει την κατασταση ταυτην επι τινα χρονον. Κατα την υπερ του κοσμου όμως προσευχη, & την πλεον εισετι φλογεραν & παρατεταμενη,η ψυχη ταχεως αντιλαμβανεται οτι βαρυ νεφος αντιπαθειας,ως & προτερον, κρεμαται επανω της γης:Είναι καθ υπερβολην πολλοι οι ανθρωποι, οιτινες ….ΗΓΑΠΗΣΑΝ ΜΑΛΛΟΝ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΟΥ (ΜΙΣΟΥΣ) Η ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Κατά παραδοξον & θλιβερον : Ο κοσμος ως συνολον δεν δεχεται το πνευμα του Θεου, & η προσευχη ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ εις τον προσευχομενο ουχι μονον μετα του αισθηματος του ανικανοποιητου,αλλα & μετα πληθυνθεισης εισετι θλιψεως.Τουτον βεβαιως δεν είναι αληθινη αισθησις.Οντως η αναζητουμενη αλλαγη της πνευματικης ατμοσφαιρας της οικουμενης δεν επηλθεν.Εαν όμως δεν υπηρχον ευχεται υπερ του κοσμου, η εξουσια του ΣΚΟΤΟΥΣ θα ενετεινετο μετα μεγαλυτερας ετι δυναμεως.
Και οσοι εισετι δεν εβιωσαν μετ εντασεως την ως ανω περιγραφεισαν πειραν ευκολως θα εννοησουν εμε (γραφει) εάν εμπνευσθεντες υπο του Θεου προσηυχηθησαν υπερ του κοσμου η υπερ μεμομωμενων αγαπητων εις αυτους ανθρωπων.Συχνακις η καρδια εν τοιαυτη προσευχη ταχεως εισερχεται εις αυτην ταυτην την ζωην ΕΚΕΙΝΟΥ Η ΕΚΕΙΝΩΝ δια τους οποιους προσευχεται & γνωριζει τι συνεχει αυτους: χαρα & αναπαυσις, αδημονια & θλιψη, το απαισιοδοξια ενιοτε, σκοτος του ΑΔΟΥ & το ομοιον προς αυτό κακον. Ο προσευχομενος αισθανεται τας καταστασεις αυτας ως ιδιας.Και τουτο αποτελει ιδιαιτερου ειδους παραπλανησιν.Κατ ουσιαν η ψυχη δια της προσευχης βλεπει –ζη- ενουται μετ εκεινων υπερ των οποιων προσευχεται .Εαν μετα το βαρυ τουτο αισθημα, του οποιου ελαβε ουτος πειραν, επακολουθησε …χαρα η αναπαυσις, τουτο είναι ενδεικτικο σημειο ότι η προσευχη αυτου εισηκουσθη.
Η ζωη του προσευχομενου πνευματος δυναται, αλλα & οφειλει να λαβη κοσμικας διαστασεις τας οποιας απαιτουν αι ευαγγελικαι εντολαι του ΧΡΙΣΤΟΥ. ΕΝ ΑΥΤΩ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΗΘΩΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ: ουχι υπο την εννοιαν του ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΥ ΣΥΓΡΗΤΙΣΜΟΥ, ΑΛΛΑ κατά τον βαθμον & την κλιμακωσιν της κατοχης του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΟΝΤΟΣ, κατά την εν πνευματι προσεγγισιν εις τα εσχατα ορια της δυνατης ζωωσης πειρας.
Η πειρα της τραγικοτητος των πεπρωμενων της είναι απαραιτητος εις ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΑΛΛΟΥ ΗΔΗ ΚΟΣΜΟΥ, ΑΠΕΙΡΩΣ ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΥ.Τοτε αντι του μοιραιου τελους εν τη πλειονοτητι των περιστασεων ταλαντουχων & μεγαλοφυων ανθρωπων ανατελλει ευλογιμενη αρχη ητις δυναται να φανη εις τον ανθρωπον ως φως ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, ως εισοδος εις τον αφθαρτον, οπου δεν υπαρχει τοπος δια την τραγωδιαν, διοτι εκει βασιλευει η αναρχος αιωνιοτης.
ΠΗΓΕΣ Π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ : ΑΠΟΣΠΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ:
