Η τραγωδια της εποχης μας βρισκεται κυριως στην αγνοια μας η την αδυναμια μας να καταλαβουμε ότι υπαρχουν 2 βασιλεια, το προσκαιρο & το αιωνιο. Θα θελαμε να χτισουμε τη βασιλεια των Ουρανων στη γη απορριπτοντας κάθε ιδεα για ΑΝΑΣΤΑΣΗ & ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. Η Ανασταση είναι ενας μυθος. Ο Θεος είναι νεκρος.Ας επιστρεψουμε πισω στη βιβλικη αποκαλυψη, στη δημιουργια του ΑΔΑΜ & της ΕΥΑΣ, & ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Της ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΗΣ  ΑΜΑΡΤΙΑΣ. Θεος  φως εστι & σκοτια εν αυτω ουκ εστιν ουδεμια. Ηεντολη που δοθηκε στους πρωτοπλαστους στον παραδεισο, αποδεικνυει & συχρονως δηλωνει ότι παροτι ο Αδαμ ειχε απολυτη ελευθερια εκλογης,η εκλογη του να φαει από το δενδρο της γνωσεως του καλου & του κακου θα ειχε σαν αποτελεσμα μια διακοπη σχεσεως με το Θεο,τη μοναδικη πηγη της ζωης.Λαμβανοντας γνωση του κακου – με αλλα λογια με την υπαρξιακη σχεση με το κακο, αφου γευτηκε ο Αδαμ το κακο, αναποφευκτα  διεκοψε τη σχεση του με το Θεο, ο οποιος με κανενα τροπο δεν μπορει να εχει σχεση με το κακο.

Διακοπτοντας τη σχεση με το Θεο ο Αδαμ πεθαινει, , η απομακρυση, η περιφρονηση της αγαπης, την εντολη, το θελημα του, οδηγειται στο ΘΑΝΑΤΩ ΑΠΟΘΑΝΕΙΣΘΕ  Ο ακριβης τροπος κατά τον οποιο εδοκιμασεν ο Αδαμ τον καρπο της γνωσεως του καλου & του κακου δεν είναι ουσιωδης.Η αμαρτια του ηταν η αμφιβολια του για τον Θεον, η επιθυμια του να κοθορισει τη ζωη του ανεξαρτητα από το Θεο, ακομα η απομακρυνση από αυτόν κατά τον τυπο του Εωσφορου.Αυτο ακριβως είναι η ουσια του αμαρτηματος του Αδαμ. Ηταν μια κινηση προς αυθεοποιηση.Ο ΑΔΑΜ μπορουσε να επιθυμει φυσικα την θεοποιηση αλλωστε ειχε δημιουργηθει κατ εικονα Θεου, αλλα αμαρτησε στον τροπο θεοποιησεως, γιατι αυτή δεν εγινε δια μεσου της ενωσεως του με τον θεο αλλα με ρηξη. ΤΟ ΕΡΠΕΤΟ ΕΞΑΠΑΤΗΣΕ την Ευα, συζυγο που ο Θεος ειχε δημιουργηση για τον αδαμ, ισχυριζομενο ότι ο Θεος εθετε αυτή την απαγορευση που τους περιοριζε την ελευθερια τους να αναζητησουν γνωση Θειας πληροτητος την οποια ο Θεος δεν επιθυμουσε γι αυτους που ΘΑ ΗΤΑΝ ΩΣ ΘΕΟΙ ΓΙΝΩΣΚΟΝΤΕΣ ΤΟ ΚΑΛΟ & ΤΟ ΚΑΚΟ.

Συναντησα λει ο γεροντας την ιδεα της τραγωδιας όχι στη ζωη αλλα & στη φιλολογια.Οι σποροι της τραγωδιας – το διαπιστωσα στη νεαρη ηλικια – σπερνονται όταν ο ανθρωπος συναρπαζεται από καποιο ιδανικο Για να πετυχει αυτό το ιδανικο, ο ανθρωπος είναι ετοιμος να διακινδυνευσει κάθε θυσια, κάθε ταλαιπωρια, ακομα κι αυτή τη ζωη του.Συμβαινει όμως όταν πετυχει το αντικειμενο των προσπαθειων του να αποδεικνυεται ότι αυτό είναι μια ανοητη  χιμαιρα. Η πραγματικοτητα δεν ανταποκρινεται σε αυτό που ειχε κατά νου.Αυτη η λυπηρη ανακαλυψη οδηγει σε βαθεια απογοητευση, σε ένα τραυματισμενο πνευμα, ένα τερατωδη θανατο.Πολλοι ανθρωποι  εχουν διαφορετικα ιδανικα. Υπαρχει το ιδανικο της δυναμεως, όπως συνεβη με τον ΜΠΟΡΙΣ  ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΩΦ. Στην επιδιωξη του σκοπου του δεν διστασε ουτε μπροστα στην αιματοχυσια.Κατοπιν όμως ανακαλυψε ότι δεν απεκτησε αυτό που ανεμενε ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΣ, αλλα δεν απεκτησε αυτό που ανεμενε εφτασα στο υψος της δυναμεως, αλλα η ψυχη μου δεν γνωριζει ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ (γεροντας ).

  Αν & κατά τα σχετικα με το πνευμα απαιτουν ευγενεστερη ερευνα, ο ιδιοφυης στο

 βασιλειο της επιστημης & της τεχνης αργα η γρηγορα ανακαλυπτει την ανικανοτητα του να πραγματοποιησει τα αρχικα του οραματα.Και  παλι η λογικη καταληξη ειναι ο θανατος.Η μοιρα του κοσμου με συγκλονησε βαθεια. Η ανθρωπινη ζωη σε οποιοδηποτε σταδιο ηταν αναποφευκτα συνδεδεμενη με ταλαιπωριες. Ακομα & η αγαπη ηταν γεματη αντιθεσεις & πικρες κρισεις.H σφραγιδα της καταστροφης ηταν παντου.Αναφερει ο γεροντας: ημουν ακομα νεος όταν η τραγωδια των ιστορικων γεγονοτων ξεπερασε κάθε τι που ειχα μελετησει στα βιβλια.( αναφερομαι στο ξεσπασμα του 1^ου παγκοσμιου πολεμου που συντομα ακολουθησε από την   επανασταση στη Ρωσσια) Οι νεανικες μου ελπιδες & τα ονειρα κατερρευσαν.Αλλα συχρονως μια νεα  θεωρηση του κοσμου & της σημασιας του εμφανιστηκε μπροστα μου.Κοντα στην καταστροφη σιγα-σιγα σχεδιασα την αναγεννηση μου.Ειδα ότι δεν υπηρχε τραγωδια στο  θεο. Η τραγωδια ηταν μονο στο βιο των ανθρωπων που  το βλεμμα τους δεν ξεπερασε ποτε  τα γηινα ορια. Ο Χριστος ο ιδιος αναμφιβολα δεν απετυπωσε την τραγωδια.Ουτε ολες οι ταλαιπωριες στον κοσμο ηταν τραγικης φυσεως.Και ο χριστιανος ο οποιος δεχθηκε το δωρο της αγαπης του Χριστου, παρ ολο που γνωριζει ότι ακομα δεν είναι ολοκληρωμενες ξεφευγει τον εφιαλτη του θανατου που καταστρεφει τα παντα. Η αγαπη του Χριστου σε ολη τη διαρκεια της παραμονης του εδώ μεταξυ μας ηταν μια φοβερη ταλαιπωρια. ΩΣ ΓΕΝΕΑ ΑΠΙΣΤΟΣ & ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ εκραυγασε «εως ποτε ανεξομαι υμων»Είναι φανερον από τους λογους του λιγο πριν τη λυτρωτικη θυσια του για ολη την ανθρωποτητα στον κηπο των Ελαιων. « ειρηνην την εμην διδωμι υμιν»

 Θα ελεγα (γεροντας) ότι ενας σωστος χριστιανος παρολο τον βαθυ πονο του, τα δακρυα του, τις προσευχες του για τον κοσμο, δε φτανει ποτε στη καταστροφικη απελπισια.Κατοχος ο ανθρωπος της πνοης του Αγιου Πνευματος, είναι πεπεισμενος για την αναποφευκτη νικη του Φωτος. Η αγαπη του Χριστου ακομα & στον ισχυροτερο πονο (τον οποιο θα μπορουσα να καλεσω κολαση της αγαπης), επειδη είναι αιωνια απαλλαγμενη από κάθε παθος.Εως οτου επιτυχουμε την υπερτατη ελευθερια από τα γηινα παθη, η ταλαιπωρια & η θλιψη μπορουν να καταβαλλουν το σωμα( ανεξαρτητου της ηλικιας,) – αλλα μονο το σωμα θα πεθανει.Μπορουμε να πουμε ότι η ανθρωποτητα σαν συνολο δεν εφτασε ακομα στο μετρο του Χριστιανισμου & συνεχιζει μεχρι σημερα να συρεται σε μια σχεδον κτηνωδη υπαρξη.Στην αρνηση να δεχθει το Χριστο ως αιωνιο ανθρωπο & το σπουδαιοτερο, ως αληθινο Θεο & σωτηρα, οιαδηποτε μορφη & αν λαβει αυτή η αρνηση, οιαδηποτε & αν είναι η προφαση, η ανθρωποτητα χανει το φως της αιωνιας ζωης.Στην βασιλεια του Πατερα & του Υιου & του Αγιου Πνευματος, πρεπει να κατοικει ο νους μας.Πρεπει να διψαμε & να πειναμε την εισοδο μας σε αυτή την εξαισια Βασιλεια.Τοτε θα υπερνικησουμε μεσα μας την αμαρτια της αρνησεως της αγαπης του Πατερα, όπως αυτή μας αποκαλυφθηκε από τον Υιο.Οταν θα διαλεξουμε το Χριστο θα μεταφερθουμε περα από χρονο & & τοπο, απ αυτό το γεγονος που ονομαζουμε ΤΡΑΓΩΔΙΑ.Τη στιγμη κατά την οποια το Αγιο πνευμα μας βραβευει με την γνωση του υποστατικου τυπου της προσευχης, τοτε μπορουμε να αρχιζουμε να σπαζουμε τα δεσμα που μας εμποδιζαν.Βγαινοντας από το ΚΕΛΙ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΣΜΟΥ & μπαινοντας στην ευρυτητα της ζωης της καθ ομοιωση του Χριστου, γινομαστε μετοχοι φυσεως της προσωπικοτητος συμφωνα με το Ευαγγελιο.

Ας σταματησουμε για λιγο να εξετασουμε τη διαφορα των 2 Θεολογικων ιδεων: του ατομου, & του προσωπου.Ολοι αναγνωριζουν ότι το ΕΓΩ  είναι το οπλο στη μαχη για την ΥΠΑΡΞΗ του ατομου που αρνειται την κληση του Χριστου για το ανοιγμα της καρδιας σε μια παγκοσμια καθολικη ΑΓΑΠΗ. Το προσωπο αντιθετα είναι ακαταληπτο χωρις την ΑΓΑΠΗ & του Θειου Οντος & του ανθρωπινου που αγκαλιαζει τα παντα.Κατ επεκταση & περα από κάθε ασκητικη προσπαθεια μπορουμε να ατενισουμε την ΑΓΑΠΗ που διδαξε ο Χριστος & μπορουμε ακομα να κατανοησουμε ολο τον κοσμο μεσα από τα δικα μας παθηματα & τις αναζητησεις.Γινομαστε ένα ραδιοφωνο παγκοσμιας ληψεως & μπορουμε να προσδιορισουμε με το ΤΡΑΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ τον εαυτον μας, όχι μονο στη ζωη των ανθρωπων ατομικα, αλλα στη ζωη του κοσμου ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΘΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ όπως ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ.

Στο ειδος αυτό της προσευχης το πνευμα βλεπει το βαθος του κακου, το καταθλιπτικο αποτελεσμα της γευσεως του δενδρου της ΓΝΩΣΕΩΣ του καλου & του κακου.Αλλα δεν είναι μονο το κακο που μπορουμε να δουμε , ερχομαστε επισης σε επαφη & με το ΑΠΟΛΥΤΟ καλο το ΘΕΟ, Ο ΟΠΟΙΟς ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΑΣ  ΣΕ ΜΙΑ ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ ακτιστου φωτος. Η ψυχη τοτε ξεχνα τον κοσμο για τον οποιο προσευχοταν & παυει να αισθανεται το σωμα. Η προσευχη της θειας ΑΓΑΠΗΣ γινεται αυτή καθ αυτή η ΥΠΑΡΞΗ ΜΑΣ , το σωμα μας.

Η ψυχη μπορει να επιστρεψει σε αυτόν τον κοσμο. Αλλα το Πνευμα που γευτικε την ΑΝΑΣΤΑΣΗ & πλησιασε ΥΠΑΡΚΤΙΚΑ την αιωνιοτητα, ακομα περισσοτερο πειθεται ότι η τραγωδια &  Ο ΘΑΝΑΤΟΣ είναι συνεπεια της αμαρτιας & ότι δεν υπαρχει άλλος τροπος σωτηριας παρα μεσω του Χριστου.