Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΩΣ Η ΟΔΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ

Οσον & εάν ειμαι οντως ΜΗΔΕΝ, εν τουτοις το Ακτιστο φως εφανερουτο εις εμε ακριβως δια την εις Χριστο πιστιν.Βραχεια η απαντηση, αλλ ο λογος του θεου φερει εις την ψυχην νεαν ιδιαιτεραν αισθησιν του είναι. Η καρδια λαμβανει πειραν πληρωματος φωτοφορου ζωης. Ο νους αιφνης συλλαμβανει κεκρυμενα εως τοτε νοηματα. Η εγγυτης του θεου εμπνεει ημας. Η επαφη της δημιουργικης Αυτου δυναμεως δια της φιλοσοφικης διανοησεως. Μετα της κατανοησεως των πραγματικοτητων του πνευματικου κοσμου μεταδιδεται εις ολην την υπαρξιν του ανθρωπου άλλη μορφη ζωης, ομοια ισως προς εκεινη του πρωτοπλαστου. Η οντολογικη αυτή γνωσις του θεου ενουται μετα του ρευματος της ευχομενης προς Αυτόν αγαπης. Εν τη καταστασει της πτωσεως ημων ειμεθα αποκεκομμενοι από τον θεον υπο αορατου δια γυμνου οφθαλμου παραπετασματος τουτου μικρα τις σχισμη. Προσηλουντες τον οφθαλμο επ αυτης βλεπουμε ουχι μονον εκεινο οπερ αποτελει το αιτημα της προσευχης ημων αλλα & εν τη αυτή προοπτικη κειμενους ευρεις οριζοντα. Εάν ο οφθαλμος ημων είναι απλους & ημεις δεν αποσπασωμεν αυτόν από της δοθεισης εις ημας θεωριας, ουτος θα αντιληφθη τροπον τινα θα αισθανθη την απειροτητα της φωτοφορου βασιλειας. Και τοτε θα λαβη την οφειλομενην λυσιν, ουχι μονον το προβλημα ημων αλλα & Ολοκληρος σειρα αλλων προβληματων, συνδεδεμενων μετ αυτου. Εν τη θεια αιωνιοτητα ολαι αι «παραλληλοι» συμπλεκονται εις κομβον ως & πασαι αι αποκλινουσαι ακτινες.

Εάν ο θεος είναι τοιουτος ως εφανερωσεν Αυτόν ο εσταυρωμενος Χριστος, τοτε παντες ημεις & μονον ημεις ειμεθα υπευθυνοι δια παντα τα κακα τα πληρουντα απασαν την ιστοριαν της ανθρωποτητος.

Η Θεια ταπεινωση δυναται να χαρακτηρισθη ως ανοιγμα δια την αποδοχην παντων & πασων των προεχομενων εκ χειρων ανθρωπων, υπ Αυτου κτισθεντων….& ειδον εν πνευματι ότι η αιτια των βασανων των ανθρωπων δεν ητο η απουσια ευσπλαχνιας προς ημας εκ μερους του Θεου,αλλα αποκλειστικως &  Μονον η καταχρησις υπο του ανθρωπου του δωρου της ελευθεριας, οπερ δεν ηρθη αφ ημων εισετι & εν τη πτωσει, εκαλυψεν αυτόν πικρο αισθημα αισχυνης δια την αφρονα & υπερηφανον σκεψιν ότι δηθεν αυτος (γεροντας) ητο πλειον ελεημων η εκεινος ….Βραδυτερον κατενοησε ότι & αυτή η προσευχη ευσπαχνιας ητο η ενεργεια εις αυτόν.

Η πειρα εδειξε εις τον Π. Σωφρονιο ποσον αδρανης είναι η φυσις ημων εν τη αμαρτια.Και τοιαυται εισετι προσευχαι καθως ανεφερον ανωτερω δεν θεραπευουν παρευθυς την πεπτωκυιαν ημων φυσιν….Νυν κατανοησε ότι καιτοι επιφανειακως η ζωη του ερρεν ανευ ορατων υπο των ανθρωπινων παραβασεων, εν τω βαθει εν τουτοις- ητο & ευρισκετο στο σκοτος.

Το προβλημα του καλου & του κακου δεν λυεται εν τοις οριοις της γης.Η επιγειος ημων ζωη δεν είναι κατ ουσια πλειον τι, ει μη βραχεια στιγμη, δοθεισα εις ημας υπο του Αγαθου Πατρος, ινα διεισδυσωμεν εις την υπερεχουσα την διανοια κενωτικην αγαπη του Χριστου…….Ο Θεος είναι αδιαιρετος εν εαυτω. Όταν ερχηται ολος «καθωςεστιν» εν εν τω προαιωνιω Αυτου Είναι. Η μεις δεν χωρουμε Αυτόν ….Προφερει Ουτος βραχειαν φρασιν αλλα δεν επαρκει η ζωη ινα αφομοιωσουμε το περιεχομενον αυτης. Μετ ευλαβειας αισθανομεθα την Πατροτητα Αυτου. Βλεπομεν ότι διψα να μεταδωση εις ημας την αναρχον Αυτου Ζωην, να ιδη ημας εις τελος ομοιους προς τον Υιον Αυτου, οστις είναι «σφραγις ισοτυπος» του πατρος. Ακαταληπτος είναι η βουλη Αυτου περι ημων. Εκ του «μηδενος» ποει ομοιους προς Αυτόν Θεους.Και απασα η υπαρξη ημων εν κατανυξει προσπιπτει ενωπιον Αυτου, ουχι εν φοβω ενωπιον αυστηρου Δεσποτου, αλλ εν ταπεινη αγαπη προς τον Πατερα. Ο κυριος διεφυλαξεν στον Π Σωφρονιο από παντος δεσμου του οποιου θα ητο δυσκολον να διαρρηξει.Και ουτως οτε ειχον αναγκη ελευθεριας εξ οιαδηποτε ευθυνης, δι αλλας ζωας ειχον αυτην (ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΝ)

Ενιοτε τον ηγγισεν αορατον πυρ εις την κορυφη της κεφαλης του & εισεδυε ταχεως εις ολο το σωμα του μεχρι ποδων, φλογερα δε προσευχη μετα μεγαλου κλαυθμου δια τον κοσμον εκυριευεν επι ωρας. Εντος του ζουσε την θαυμαστη διαδικασια της παλης μεταξυ της ελξεως προς την τεχνη & της προσευχης.Η προσευχη ενικησε το παθος του ζωγραφου, αλλ ουχι ευκολως ουδε ταχεως. Εις το Θεολογικον Ινστιτουτο η προσευχη δεν εβοηθει αυτόν να εχη εστραμμενη την προσοχη του εις τα μαθηματα. Καταλαβε ότι μερα με την μερα υφιστατο ζημιαν & ανεχωρισε δια τον Αθωνα.Δυο καταστασεις συνυπηρχον εντος του Η ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΧΑΡΑ & Η ΑΠΟΓΝΩΣΗ η οποια επηγασεν από το ηφαιστειον της αδιαλειπτου προσευχης.Ευθυς ως εξησθενει η απογνωσις εμειουτο η θερμη της προσευχης & ο θανατος εισεβαλλεν εις την καρδιαν.Δια της μετανοιας επλατυνετο το είναι του, ώστε να απτηται εν πνευματι & του αδου & της βασιλειας του…….Ουτε τον θανατον ουτε το παραλογον  ηδυνατο να δεχθει, πνευμα αδου & βασιλειας…….επαλευε….Τοτε εντος του εισηλθε η σκεψις –αισθημα. Παν ότι εγνωρισεν, παν ότι αγαπουσε, & ότι εζωοποιει & ενεπνεε αυτόν- τα παντα απολυτως, εισετι δε & ο ιδιος ο Θεος – να αποθνησκει εντος του & να αφανιζεται τελειως.Το βιωμα τουτο ητο ισχυρο.Εμορφοποιειτο δε εις την σκεψιν ότι το ανθρωπινο εγω δυναται να αποβη κεντρο-φορευς της κτισεως.Εφθασεν πλεον στο σημειο να κατανοηση δια του πονου ….ο Υψιστος Θεος κοινωνει κατ αμετρο τροπο μετα των κτισματων Αυτου, διδων εις αυτά βαθμηδον την γνωση ουχι μονον περι του κτιστου-κοσμικου είναι, αλλα & περι Αυτου του Ιδιου. Ο Γεροντας με τον καιρο καταλαβε ότι η πτωση του ανθρωπινου γενους κειται εις την υπερηφανειαν.Το παθος τουτο είναι αυτή …αυτή η ουσια του αδου-αδου αληθως σατανικου βαθους. Η αποκτησις της Βασιλειας της Πατρικης αγαπης συνδεεται μετα πολλων παθηματων. Η καρδια καταπονειται μεχρι βαθεος «πονου» εκ της συνειδησεως της απωλειας, την οποιαν υπεστη ο ανθρωπος. Εδώ ομιλει περι του πνευματικου μεταφυσικου πονου, & επιθυμει όπως οι αναγνωστες να κατανοησουν αυτόν. Εις τους λογους ημων γραφει ενυπαρχει παντοτε ρευστοτης τις. Δια της εκαστοτε νεας εμπειριας μεταβαλλεται το περιεχομενον των εννοιων & το νοημα το περικλειομενον εις τας αυτας κατά τους ηχους λεξεις. (ΜΟΡΦΗ ΖΩΗΣ). Αι  οδυναι της καρδιας του χριστιανου ασκητου & κοσμικου δεν είναι φαινομενον παθολογικον. Αναφυονται «οργανικως» προερχομεναι εκ της ελεημονος αγαπης. Ο πονος ουτος δεν καλλιεργειται- τουτο θα ητο αποκλισις εις μη υγιη οδυνισμον .Δεν είναι επακολουθον ψυχολογικων συγκρουσεων, ουτε αποτελεσμα εκεινων η των αλλων ανικανοποιητων παθων.Ειναι κατά την φυσιν αυτου διαφορος.Η γεννησις ημων δια την αιωνιοτητα εν τω Θεω συνδεεται μετα πολλων κοπων. Μετα  παρελευσιν χρονου τινος, μαλλον μακρου, παρομοιον τι συνεβη εις αυτόν κατά την διαρκεια της επικλησεως του Ονοματος του ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, κατ εκεινην την ωρα ηναγκασθηκε να διακοψει την επικλησιν του Ονοματος, η ενεργεια αυτου ητο καθ υπερβολη ισχυρα. Ηψυχη ανευ λογων, ανευ σκεψεων, ετελει εν τρομω εκ της εγγυτητος του Θεου.Τοτε διηνοιχθη εις αυτόν  εν μερει το μυστηριο της ιερουργιας.Ο Π Σωφρονιος ηξιωθην πολλες φορες …της Θεωριας του ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟς. Η Ορασις του φωτος είναι οπωσδηποτε ηνωμενη μετα της ανιστωσης ημας χαριτος & η εγκατειλειψις της γης εις τοιαυτην καταστασιν είναι ευλογια.

Η προσευχη είναι ενεργεια ιδιαιτερως ταξεως. Είναι ενωσις 2 ενεργειων, της ημετερας –κτιστης & της Θειας –ακτιστου.Θα πρεπει να αναφερουμε εδώ ότι η ψυχη, μη διεγερθεισα υπο μεθυσθεισης φαντασιας, ουδε χειραγωγηθεισα υπο της λογικης φιλοσοφιας, αναζητει οδους εκει οπου δεν υπαρχουν.Προς την αναζητησιν ταυτην εσωτερικη της διαισθησης ωθει την ψυχη την δεδεμενη υπο αορατων, αλλα αλυτων αλυσεων του νομου της ΑΜΑΡΤΙΑΣ.

Από την πειραν του λεγει ότι υπαρχουν 2 ειδη απογνωσεων. Η μια είναι καθαρως αρνητικη, φθειρουσα τον ανθρωπον πνευματικως, εν συνεχεια δε & σωματικως, η άλλη είναι ευλογημενη. Μεσω αυτης αναγεννηθηκε εν τω φωτι…….

Τονιζει ο Π. ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ότι ο ανθρωπος δεν πρεπει να ξεχνα ότι η ριζα των κακων είναι η υπερηφανεια, εν αυτή θανατος & σκοτος

Αναφερει ότι το ΕΙΝΑΙ παντος λογικου-προσωπικου οντος κινειται μεταξυ 2 οριων. Το ονομα του ενός ειναιΑΓΑΠΗ προς τον Θεον μεχρι αυτομισους του αλλου, αγαπη προς εαυτον μεχρι του μισους προς Θεον. Μισος του Θεου εννοει την εκπτωσιν, την εγκαταλειψη, την αποχωρησιν, την απομακρυνσιν…….