Κάποτε ἦλθον εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Ὁσίου Παχωμίου μερικοὶ Ἀσκηταὶ αἱρετικοὶ καὶ παρεκάλεσαν τοὺς Μοναχοὺς τοῦ θυρωρείου νὰ διαβιβάσουν εἰς τὸν Παχώμιον τὰς ἑξῆς: Εἴμεθα ἀπεσταλμένοι ἀπὸ τὸν ἰδικόν μας Πατέρα πρὸς τὸν Γέροντα Παχώμιον νὰ τοῦ εἴπωμεν, ἐὰν πράγματι εἶναι ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ ἔχει πεποίθησιν ὅτι τὸν ἀκούει ὁ Θεὸς ἂς ἔλθῃ μαζὶ μας διὰ νὰ περάσωμεν ἔτσι ὅπως εἴμεθα τὸν ποταμόν αὐτόν, βαδίζοντες ἐπάνω εἰς τὰ ὕδατά του, ὥστε νὰ ἀντιληφθοῦν ὅλοι ἐκ τοῦ θαύματος αὐτοῦ ποῖος ἔχει μεγαλυτέραν παρρησίαν Διαβάστε Περισσότερα [...]

Το πρόβλημα της θεοδικίας συγκλονίζει πολλούς. Γιατί υποφέρει ο δίκαιος σ' αυτή τη ζωή; Γιατί ευημερεί ο άδικος; Για τον πιστό δεν μπορεί να δοθεί απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα ανεξάρτητα από την πραγματική ελπίδα του χριστιανού, που δεν ανα­φέρεται ασφαλώς στην αντιμετώπιση των δυσχεριών αυτής της ζωής. Τονίζοντας την ελπίδα αυτή ο Απόστολος Παύλος υπογραμμίζει: Εάν μόνον δια την ζωήν αυτήν έχομεν ελπίσει εις τον Χριστόν, τότε είμεθα οι πιο αξιολύπητοι από όλους τους ανθρώπους... αλλά ο Χριστός πραγματικά αναστήθηκε εκ νεκρών και έγινε απαρχή Διαβάστε Περισσότερα [...]

θεοδικία η [θeoδikía]:
1. η κρίση του Θεού για την αθωότητα ή την ενοχή ενός κατηγορουμένου, που εκδηλώνεται με υπερφυσικά σημάδια· θεοκρισία. 2. (φιλοσ.) η δικαίωση του Θεού για τη δημιουργία και την ύπαρξη του κακού στον κόσμο. [λόγ. < γαλλ. théodicée < théo- = θεο-I + dicée < αρχ. δίκ(η) -ία]

  Με αφορμή τα γεγονότα των ημερών, κινήθηκε μέσα μας και έξω μας το προαιώνιο πρόβλημα της θεοδικίας. Πού είναι ο Θεός, αν υπάρχει; Γιατί επιτρέπει το κακό, εφόσον είναι παντοδύναμος και αγάπη; Είναι τιμωρός ο Θεός; Είναι μόνο αγάπη ή και δικαιοσύνη; Και αν είναι δίκαιος, για ποιον λόγο ευημερούν οι κακοί; Ερωτήματα εξάπαντος όχι πρωτόγνωρα ή άγνωστα στις συνειδήσεις του μετανεωτερικού ανθρώπου, που από τα γεννοφάσκια του γαλουχείται με τα ερωτήματα και τις παραδόσεις του αγνωστικισμού… Εμείς καλούμαστε, φυσικά, να δούμε και να αντιμετωπίσουμε Διαβάστε Περισσότερα [...]

Με τον όρο θεοδικία, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, εισήχθη στη φιλοσοφία και κατ’ επέκταση και στην θεολογία από τον Γερμανό φιλόσοφο Λάιμπνιτς, περιγράφεται η προσπάθεια της υπεράσπισης του Θεού, απέναντι στην κατηγορία πως Αυτός είναι υπεύθυνος και για το κακό που υπάρχει στον κόσμο, αφού ως πανάγαθος, πάνσοφος και παντοδύναμος θα μπορούσε να το εμποδίσει. Τελικά μετά από μια νοητή δίκη δικαιώνεται ο Θεός, οπότε θεοδικία “κατάντησε” να σημαίνει τη δικαιοσύνη του Θεού... Ο αρχαίος φιλόσοφος Επίκουρος ήταν από τους πρώτους που είδε την αντίφαση Διαβάστε Περισσότερα [...]