Ἐπιστολή Η´
— Πρῶτα-πρῶτα, παιδί μου, δέν γνωρίζουμε τόν τρόπο πού οἰκονομεῖ ὁ Θεός τή ζωή μας καί ὀφείλουμε νά Τοῦ παραδίνουμε τόν ἑαυτό μας νά τόν κυβερνήσει —πράγμα πού ὀφείλουμε ἀκριβῶς νά κάνουμε καί σ᾽ αὐτήν τήν περίσταση. Γιατί θά δυσκολευτεῖς, ἄν θελήσεις νά κρίνεις μέ ἀνθρώπινα κριτήρια ὅσα σοῦ συμβαίνουν ἀντί ν᾽ ἀφήσεις στό Θεό κάθε μέριμνά σου. Πρέπει λοιπόν, ὅταν σέ περικυκλώνουν θλιβεροί καί πιεστικοί λογισμοί, νά κραυγάζεις στό Θεό: «Κύριε, οἰκονόμησε αὐτήν τήν ὑπόθεση, ὅπως Σύ Διαβάστε Περισσότερα [...]
Αυγ
18
Ἀββᾶ Δωροθέου Ἐπιστολές
Ἐπιστολή Η´
— Πρῶτα-πρῶτα, παιδί μου, δέν γνωρίζουμε τόν τρόπο πού οἰκονομεῖ ὁ Θεός τή ζωή μας καί ὀφείλουμε νά Τοῦ παραδίνουμε τόν ἑαυτό μας νά τόν κυβερνήσει —πράγμα πού ὀφείλουμε ἀκριβῶς νά κάνουμε καί σ᾽ αὐτήν τήν περίσταση. Γιατί θά δυσκολευτεῖς, ἄν θελήσεις νά κρίνεις μέ ἀνθρώπινα κριτήρια ὅσα σοῦ συμβαίνουν ἀντί ν᾽ ἀφήσεις στό Θεό κάθε μέριμνά σου. Πρέπει λοιπόν, ὅταν σέ περικυκλώνουν θλιβεροί καί πιεστικοί λογισμοί, νά κραυγάζεις στό Θεό: «Κύριε, οἰκονόμησε αὐτήν τήν ὑπόθεση, ὅπως Σύ Διαβάστε Περισσότερα [...]
Το ξύλινο φέρετρο στο οποίο εναποτέθηκε ο Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ.
Το φέρετρο λαξεύτηκε από τον ίδιο τον Όσιο.
Εβδομήντα χρόνια μετά την κοίμηση του Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ (+1833) έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του και η αγιοκατάταξή του. Στις 19 Ιουλίου (1 Αυγούστου με το νέο ημερολόγιο) του 1903 στην Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος στο Ντιβέγιεβο (στα ρωσικά: Свято-Троицкий Серафимо-Дивеевский Монастырь) προσήλθαν περισσότεροι από τριακόσιες χιλιάδες προσκυνητές από όλη τη Ρωσία προ του λειψάνου του Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ για την ανακομιδή
Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (Μέρος Α')
ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ
Πρωτοπρεσβυτέρου Καθηγητού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
Α'. Η ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ
ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΙΟΥ
1. Τοποχρονολογικός προσανατολισμός
Πριν από διακόσια χρόνια ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος «ο αξιολογώτερος των Ελλήνων θεολόγων μετά τον Ευγένιον Βούλαριν»1, κατά την γνώμη του L. Petit, βρισκόταν στην Χίο, όπου είχε καταφύγει το 1786, αφού ατύχησε να εκπληρώσει τον σκοπό του θαλασσινού εκείνου ταξειδιού, να έλθει από την Θεσσαλονίκη στην Πάρο και να αφιερώσει
Εἰς τὴν ἔγκριτον ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», (εἰς τὸ φύλλον 1643 καὶ εἰς τὴν σελίδα 5), μεταξὺ ἄλλων ἀναγράφεται ὅτι ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας «ἁπλῶς ἀναφέρει τὴν συνήθεια, ποὺ τότε εἶχε ἐπικρατήσει, νὰ μὴ ἀκούγωνται οἱ εὐχές». Ἐπ’ αὐτοῦ θὰ ἤθελα νὰ διατυπώσω συμπληρωματικῶς κάποιες ἀπόψεις [1]:
Θὰ πρέπῃ νὰ τονισθῇ ὅτι ἡ ἐποχὴ αὐτή, «τότε», κατὰ τὸν αἰδεσιμολογιώτατον ἀρθρογράφον, εἶναι ἡ περίοδος τῆς μεγάλης θεολογικῆς ἀκμῆς τοῦ ΙΔ΄ αἰῶνος, ἡ ἐποχὴ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ τῆς ὑψηλῆς ἡσυχαστικῆς