(Δημοσιεύουμε το κείμενο όπως το λάβαμε από τον συγγραφέα) Έχοντας γνωρίσει και συναναστραφεί, όσο μου ήταν δυνατό, τον Γέροντα Παΐσιο κατά τα τέσσερα τελευταία  χρόνια της επίγειας ζωής του, το καλοκαίρι εκείνο του 1994, πληροφορήθηκα αρκετές μέρες μετά την 12η Ιουλίου για τον θάνατο του, αφού άλλωστε ο ίδιος είχε αφήσει οδηγίες να μην ανακοινωθεί τίποτα για τουλάχιστον τέσσερις μέρες. Ήταν γεγονός ότι από το πρώτο λεπτό της αλησμόνητης και πρωτόγνωρης συνάντησης μου μαζί του το 1990, είχα αγκιστρωθεί πνευματικά επάνω του (όπως και αμέτρητοι Διαβάστε Περισσότερα [...]

  Πήγα στον Γέροντα τον Σεπτέμβριο του 1977, ήμερα Δευτέρα, παραμονή του Τιμίου Σταυρού. Χτύπησα την πόρτα πολύ πρωΐ, ο Γέροντας μου άνοιξε. Ήταν πολύ χαρούμενος και ευδιάθετος. «Α, ευτυχώς πού ήρθες διάκο», μου λέγει, «και έχω πανήγυρη αύριο. Θάρθουν ψάλτες, παρήγγειλα ροφό και έλειπε ένας διάκος. Ήρθες εσύ, εντάξει η πανήγυρη». «Έλεγε και άλλα τέτοια αστεία. Ύστερα μου είπε: «Θα μείνης εδώ απόψε».»Ήξερα ότι ο Γέροντας δεν κρατούσε κανέναν τη νύχτα μαζί του. Μόλις μου το είπε πέταξα από την χαρά μου. »Πήγαμε στο Εκκλησάκι, με έβαλε και τακτοποίησα Διαβάστε Περισσότερα [...]