Ἦταν ἡμέρα Τετάρτη, 27η τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου 2013, ὅταν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀνέγραψε στὸ Ὀρθόδοξο Ἁγιολόγιο τὸν Ἱερομόναχο Πορφύριο τὸν Καυσοκαλυβίτη.Ἦταν ἡ ἐπίσημη ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητας τοῦ ὁσίου Γέροντος Πορφυρίου, ἀφοῦ καὶ ζώντα καὶ μετὰ τὴν ὁσιακὴ κοίμησή του στὶς 2 Δεκεμβρίου 1991 οἱ πιστοὶ τιμοῦσαν καὶ εὐλαβοῦντο ὡς ἅγιο τὸν ἄνθρωπο αὐτὸν τοῦ Θεοῦ ποὺ δέχθηκε ἐκπληκτικὰ χαρίσματα καὶ ἐπετέλεσε ἀναρίθμητα θαύματα μὲ αὐτά. Ὁ ὅσιος Πορφύριος γεννήθηκε τὸ 1906 στὸν Ἅγιο Ἰωάννη Καρυστίας Εὐβοίας καὶ στὰ δώδεκα χρόνια του ἔφυγε κρυφὰ γιὰ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἀσκήτεψε στὴν ἐρημικὴ Σκήτη τῶν Καυσοκαλυβίων. Ἕξι περίπου χρόνια ἔμεινε ἐκεῖ δοσμένος στὴν προσευχή, ἀναγκάσθηκε ὅμως νὰ ἀναχωρήσει, διότι ἀσθένησε ἀπὸ πλευρίτιδα στὰ 18 του χρόνια καὶ οἱ γέροντές του τὸν πίεσαν νὰ ἔρθει στὸν κόσμο γιὰ θεραπεία. Χειροτονήθηκε ἱερεὺς ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Σινᾶ Πορφύριο, σύντομα δὲ τοῦ ἀνατέθηκε καὶ τὸ διακόνημα τοῦ πνευματικοῦ, μὲ τὸ ὁποῖο καθοδήγησε ἀναρίθμητες ψυχὲς στὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του, ἰδιαιτέρως μετὰ τὸ 1940, ὁπότε διορίσθηκε ἐφημέριος στὸ ναΰδριο τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τῆς Πολυκλινικῆς Ἀθηνῶν κοντὰ στὴν πλατεία Ὁμονοίας. Ἀπὸ τὸ 1973, ὁπότε συνταξιοδοτήθηκε, ἐγκαταστάθηκε μονίμως στὸ ἐγκαταλελειμμένο μοναστηράκι τοῦ Ἁγίου Νικολάου Καλλισίων στὴν Πεντέλη μέχρι τὸ 1979 ποὺ πῆγε στὸ Μήλεσι τῆς Ἀττικῆς καὶ ἄρχισε νὰ κτίζει τὸ Ἡσυχαστήριο τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος. Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1991, προαισθανόμενος τὸ τέλος του, ἀναχώρησε γιὰ τὰ Καυσοκαλύβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου νέο παιδὶ τότε εἶχε καρεῖ μοναχός, καὶ στὶς 2 Δεκεμβρίου 1991 παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο. Ἐκεῖ ἐτάφη ἁπλὰ καὶ ἀθόρυβα, διότι εἶχε παραγγείλει νὰ μὴ γνωστοποιηθεῖ ἡ κοίμησή του πρὶν ἀπὸ τὴν ταφή του. Τὰ λείψανά του ἔχουν κατ᾿ ἐντολήν του σκορπισθεῖ σὲ ἄγνωστο μέρος μέσα στὸ δάσος τῆς Σκήτης. Ὀνομάζεται λοιπὸν Καυσοκαλυβίτης, διότι ἐκεῖ ἐκάρη μοναχὸς καὶ ἐκεῖ τελείωσε τὴ ζωή του. Ἐξίσου ὅμως ἐκφραστικὸς θὰ τοῦ ἦταν καὶ ὁ τίτλος «ὅσιος Πορφύριος ὁ ἐν τῇ πλατείᾳ Ὁμονοίας τῶν Ἀθηνῶν ἀθλήσας καὶ τελειωθείς»· γιὰ νὰ ὑπογραμμίζει σὲ ὅλους μας ὅτι καὶ παντοῦ καὶ στὸ πλέον πολυθόρυβο μέρος μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ κατακτήσει τὴν ἁγιότητα… ἂν τὸ θελήσει! Ὁ ὅσιος Πορφύριος εἶναι ὁ ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ ἀγαποῦσε μὲ πάθος τὸν Χριστό. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὰ συνηθέστερα λόγια του πρὸς ὅσους κατέφευγαν κοντά του ἦταν νὰ ἀγαπήσουν τὸν Χριστό. Ἔλεγε: «Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Παράδεισος, παιδιά μου. Τί εἶναι Παράδεισος; Ὁ Χριστὸς εἶναι. Ἀπὸ δῶ ἀρχίζει ὁ Παράδεισος. Εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο, ὅσοι ἐδῶ στὴ γῆ ζοῦν τὸν Χριστό, ζοῦν τὸν Παράδεισο. Ἔτσι εἶναι ποὺ σᾶς τὸ λέγω. Εἶναι σωστό, ἀληθινὸ αὐτό, πιστέψτε με! Ἔργο μας εἶναι νὰ προσπαθοῦμε νὰ βροῦμε ἕναν τρόπο νὰ μποῦμε μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι νὰ κάνει κανεὶς τὰ τυπικά. Ἡ οὐσία εἶναι νὰ εἴμαστε μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Νὰ ξυπνήσει ἡ ψυχὴ καὶ ν’ ἀγαπήσει τὸν Χριστό, νὰ γίνει ἁγία. Νὰ ἐπιδοθεῖ στὸν θεῖο ἔρωτα. Ἔτσι θὰ μᾶς ἀγαπήσει κι Ἐκεῖνος. Θὰ εἶναι τότε ἡ χαρὰ ἀναφαίρετη. Αὐτὸ θέλει πιὸ πολὺ ὁ Χριστός, νὰ μᾶς γεμίζει ἀπὸ χαρά, διότι εἶναι ἡ πηγὴ τῆς χαρᾶς. Αὐτὴ ἡ χαρὰ εἶναι δῶρο τοῦ Χριστοῦ. Μέσα σ’ αὐτὴ τὴ χαρὰ θὰ γνωρίσουμε τὸν Χριστό. Ἡ θεία χάρις διαρκῶς κρούει τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας καὶ περιμένει ν’ ἀνοίξουμε, γιὰ νὰ ἔλθει στὴν διψώσαν καρδίαν μας καὶ νὰ τὴν πληρώσει. Τὸ πλήρωμα εἶναι ὁ Χριστός, ἡ Παναγία μας, ἡ Ἁγία Τριάς. Τί ὡραῖα πράγματα! Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωή, ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ἡ πηγὴ τῆς χαρᾶς, ἡ πηγὴ τοῦ φωτὸς τοῦ ἀληθινοῦ, τὸ πᾶν. Ὅποιος ἀγαπάει τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἄλλους, αὐτὸς ζεῖ τὴ ζωή. Ζωὴ χωρὶς Χριστὸ εἶναι θάνατος, εἶναι κόλαση, δὲν εἶναι ζωή. Αὐτὴ εἶναι ἡ κόλαση, ἡ μὴ ἀγάπη. Ζωὴ εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ. Ἢ θὰ εἶσαι στὴ ζωὴ ἢ στὸ θάνατο. Ἀπὸ σένα ἐξαρτᾶται νὰ διαλέξεις». Ἐκζητώντας τὶς πρεσβεῖες τοῦ νέου μεγάλου ἁγίου μας, τοῦ ὁσίου Πορφυρίου, ἂς τὸν μιμηθοῦμε ἀγωνιζόμενοι νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Δημιουργό μας, ὅπως ἐκεῖνος μὲ τόση φλόγα ψυχῆς ἀγάπησε.