Πηγή : ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Κυκλώνοντας ό Γέροντας το άγιο Θυσιαστήριο, με τέτοια νοήματα και καθαρή καρδία, φωτιζόταν από τις θεαυγείς αστραπές του Πνεύματος και αισθανόταν άπειρο δέος εμπρός στο μυστήριο της Οικονομίας του Θεού, ό Οποίος τίμησε τον άνθρωπο με την δωρεά της ιεροσύνης. Κάθε φορά που λειτουργούσε, αναφέροντας μαζί του στο ουράνιο Θυσιαστήριο ολόκληρη την δημιουργία, ευχαριστούσε τον Δημιουργό, που διασώζει και μεταμορφώνει όλη την κτίση με την χάρι του Μυστηρίου. Πλήρης δε από Θεία αγαλλίαση, προέτρεπε τις αδελφές: «Ιδιαιτέρως όταν τελούμε την Θεία Μυσταγωγία, να εισερχόμεθα στην λειτουργία της δημιουργίας, όπου όλα τα κτίσματα δοξάζουν τον Θεό. Εμείς, επειδή είμαστε τα μόνα επί γης ελεύθερα δοξαστικά όντα, πρέπει να λατρεύουμε τον Θεό εξ όλης της ψυχής και εξ όλης της διανοίας μας. Εάν ή λατρεία μας εναρμονιστή με την μυσταγωγία του σύμπαντος, τότε κατανοούμε ότι και τα άψυχα δεν είναι “κούφια”, αλλά στέκουν όλα γύρω από τον άνθρωπο -και τα όρη και οι κάμποι και όλα τα πλάσματα του Θεού- και συνεχώς, αφώνως λειτουργούν όλα μαζί του, εκφράζοντας την ευχαριστία τους προς τον Θεόν».
Ό πατήρ Δαμασκηνός είχε εγκολπωθεί την πίστη εκείνη, πού ανατέλλει στον ουρανό της καρδίας από την φανέρωση του Τρισηλίου Φωτός. Με τις πνευματικές του αισθήσεις κατανοούσε τα μυστήρια των όντων και τούς λόγους αυτών. Πράγματι… Τί διαστάσεις ελάμβανε ή ύπαρξης του, όταν τελούσε την Θεία Μυσταγωγία!.. «Όταν προσφέρω- με την Θεία Ευχαριστία», έλεγε, «συσπειρώνομε μαζί μας όλη την δημιουργία και την αναφέρομαι στον ουράνιο Θρόνο και δοξολογούμε τον Θεό μαζί με τις πέτρες, την θάλασσα, τον φυτικό και ζωικό κόσμο, που αφώνως ομιλούν. Εισερχόμεθα στην βασιλική λειτουργία!.. Στην ωραία λειτουργία του σύμπαντος, συνάπτεις και την ιδική σου λειτουργία, που τελείς στο μυστικό σου θυσιαστήριο, και «πέφτεις» στην αέναο δοξολογία και ευχαριστία. Γιατί ό κόσμος εδημιουργήθη, για να γίνει μία ατελεύτητη λειτουργία, μία ασίγαστη δοξολογία, μία ατέρμονη λατρεία, μία μετοχή στην άπειρη δόξα και την αγάπη του Θεού! Ιδιαιτέρως δε, τα λογικά πλάσματα δημιουργήθησαν, για να απολαμβάνουν πλούσια την Θεία Χάρι σε κάθε ευχαριστιακή των ανάταση και μάλιστα κατά την Θεία Λειτουργία. Τότε ή ψυχή δεν στρέφει το βλέμμα προς έαυτήν, αλλά προς τον Θεό και την λαμπρότητά Του».
Επειδή ό Παππούς τρεφόταν με το μάννα της ταπεινώσεως, λειτουργούσε πάντοτε με βαθειά την συναίσθηση ότι δεν ήταν άξιος της μεγίστης δωρεάς της ιεροσύνης. Γι’ αυτό και ή ψυχή του κατακλυζόταν από άπειρη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, που τον αξίωσε να εισέρχεται στα Άγια των Αγίων. Καθώς, λοιπόν, στην Θεία Λειτουργία αισθανόταν ότι ό Ίδιος ό Χριστός, ως Μέγας Άρχιερεύς, τελεί δι` αυτού το μυστήριο, προσφέρων και προσφερόμενος και προσδεχόμενος την αναίμακτο θυσία, ταπεινωνόταν ακόμη βαθύτερα θαυμάζοντας το μεγαλείο της ιεροσύνης. Πλάτυνε την καρδιά του και, περιλαμβάνοντας μέσα του όλη την κτίση, την ανέφερε στον Χριστό.
«Ή Θεία Λειτουργία», έλεγε, «είναι το αποκορύφωμα της Θείας αγάπης. Με το “Ευλογημένη ή Βασιλεία” εισερχόμεθα στην ιερουργία του σύμπαντος, στην λειτουργία των άρρητων Μυστηρίων. Φέρομε τον ουρανό νοητώς κάτω και ανεβάζομαι τον εαυτό μας επάνω. Διά της πίστεως, νοητώς, γίνεται ή ανύψωσης του γήινου Θυσιαστηρίου, μαζί με όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας και όλην την δημιουργία, εις το ουράνιο Θυσιαστήριο. Τότε ζούμε τις καταστάσεις των συλλειτουργών μας Αγγέλων, με τους όποιους έχομε κοινό διακόνημα, την δοξολογία και την ευχαριστία».
«Μεταβαίνεις εις τα βάθη των αιώνων»
Στην Θεία Λειτουργία ό πατήρ Δαμασκηνός επληρούτο με την πανσθενή, την πάνσοφη δημιουργική ενέργεια του Θεού και την άπειρη αγάπη Του. Επειδή είχε αλλοτριωθεί από κάθε γήινη προσκόλληση, ημπορούσε να καταλάμπεται από την μυστική λειτουργική φωτοχυσία. Διαχέοντας, λοιπόν, τις ακτίνες τής Θείας Χάριτος προέβαινε σε αποτελούμε- καλύψεις: «Στην Θεία Λειτουργία ανοίγεις τον ορίζοντα τής διανοίας σου και μεταβαίνεις στα βάθη των αιώνων, τότε πού έγινε ή δημιουργία… Ειπεν ό Θεός και έγινε το στερέωμα!.. Κάθεσαι δίπλα και παρακολουθείς την δημιουργία του κόσμου- πώς συμπαρίσταται ολόκληρη ή Αγία Τριάς και με την εκστατική αγάπης Της δημιουργεί όλη την κτίσι- τα έθνη των Αγγέλων, τα εκατομμύρια των άστρων, τις απέραντες θάλασσες, τα όρη, τις πεδιάδες, τα ζώα, τα φυτά και τούς ανθρώπους… Και θαυμάζεις πώς γίνονται τα πάντα ενότητα Άγίω Πνεύματι, όπως μάς λέγει ό Άγιος Ιωάννης ό Δαμασκηνός: «Το Πνεύμα το ‘Άγιον συμπαρήν δημιουργόν» .
«Λοιπόν, σε κάθε Θεία Λειτουργία ξεκινάω από την πρώτη ημέρα τής δημιουργίας. Εκεί ευρίσκεται όλη ή χαρά του Δημιουργού, πού έξεχύθη ακαριαίος μέσα στον κτιστό κόσμο, και όλη ή αγάπης του Θεού, πού προσεφέρθη πλουσιοπάροχος εις όλα τα κτίσματα! Με όλα αυτά, θεωρείς, και αποκαλύπτουν την αγάπης του Δημιουργού, ανοίγει ή σκέψης σου, φωτίζεται, θαυμάζεις την εκστατική αγάπης του Πλάστου
σου και μεθάς από ευχαριστία και δοξολογία… και δεν έχεις τί να αντιληφθείς- προσφέρεις και προσφέρεις την καρδία σου… και κατόπιν γίνεται ή ένωσης σου μετά του Θεού και ζεις όλα αυτά τα θαύματα εισερχόμενος εις αυτόν τον προπτωτικό κόσμο, όπου βασιλεύει ή ειρήνη του Θεού και ή δόξα του Θεού.
»Το θέμα της Θείας Λειτουργίας θέλει διαρκή μελέτη. Όχι απλώς λειτουργούμε… Τί θα γίνεται στον Ουρανό! Και τί θα έγινε στην πρώτη Λειτουργία, στον Παράδεισο, προ της πτώσεως του Αδάμ! Όταν λέμε ότι ό Αδάμ ανεβοκατέβαινε από την γη στα ουράνια -και τανάπαλιν- και ότι είχε Αγγέλους παρεδρεύοντας, καταλαβαίνετε τί θα ήταν αυτή ή ευχαριστήριος Λειτουργία, που προσέφερε ό Αδάμ, ως βασιλεύς και ιερεύς της κτίσεως, εις τον Θεόν!!».
Όταν ό Γέροντας έθετε στον άγιο Δισκάριο την μερίδα της Θεοτόκου, των αγίων Ασωμάτων, όλων των Αγίων και του λαού του Θεού, προγευόταν την ενότητα και την κοινωνία της Εκκλησίας «στην παγκόσμιο σύνοδο» της Βασιλείας των ουρανών. Ήδη από τα πρώτα χρόνια, τόνιζε στις αδελφές την καθολικότητα της Εκκλησίας: «Ας είμαστε λίγοι εμείς που λειτουργούμε εδώ. Και δύο-τρείς μόνο ανοίγουν είμαστε συνηγμένοι επί το αυτό, αποτελούμε το πλήρωμα της οικουμενικής Εκκλησίας και ή αναίμακτος λατρεία μας σώζει όλη την οικουμένη».
Με άγρυπνη προσοχή και πνευματική αγαλλίαση τελούσε πάντοτε την Θεία Μυσταγωγία και τόνιζε: «Τα πάντα στην λατρεία αναβλύζουν την Χάρι του αγίου Πνεύματος. Από το “Ευλογητός ό Θεός”, το “Κύριε έλέησον” έως και αυτόν το “Αμήν”, που σημαίνει την συγκατάθεση μας στην δοξολογία, μπορούμε να αντλούμε αστείρευτες πηγές δακρύων. Αυτοί που ενσαρκώσεως γνώσει βίωναν το μυστικό νόημα των Θείων λογίων, έκαναν κρυστάλλινη την ψυχή τους χύνοντας δάκρυα πολλά!.. Να ανοίξουμε, λοιπόν, κατά την Θεία λατρεία, την θύρα του ουρανού με την αμετεώριστη προσευχή μας. Τί θησαυρούς κρύβει ή ορθόδοξη λατρεία! Μην τους αφήνουμε ανεκμετάλλευτους».
Δεν ήταν λίγες οι φορές, πού τον αντίκριζαν μέσα στον ιερό Βήμα, με υψωμένα τα χέρια του, να είναι απορροφημένος από τον Θείο διάλογο. Άλλοτε, πάλι, φαινόταν να συνομιλεί με τούς εικονιζόμενους Αγίους, σαν να ήσαν ζωντανοί. Ή Γερόντισσα Μακρίνα διηγείται ότι συχνά, όταν έμπαινε στον ιερό, για να δώσει ονόματα προς μνημόνευση, ό Παππούς δεν την έπαιρνε είδηση, καθώς ευρισκόταν με τα χέρια υψηλά, αλλοιωμένος μέσα σε κόσμο μυστικό και ουράνιο. Στην μορφή του ήσαν αποτυπωμένα τα ίχνη της Χάριτος από την Θεία επικοινωνία.
Ίδού πώς απεκάλυπτε το ρεύμα της δοξολογικής ευχαριστίας που τον πλημμύριζε: «Όλη ή ζωή, όπως και ή Λειτουργία, είναι μία συναυλία. Να εισαχθούμε στην λειτουργία του σύμπαντος. Όλα λειτουργούν! Και τα λουλούδια, πού φωτίζουν με το κάλλος τους… και τα ζώα και το πυρ και ή χάλαζα και ή χιών και ό κρύσταλλος και οι καταιγίδες… Και εμείς οι άνθρωποι, που πλάι στα άψυχα τοποθετούμεθα στον κήπο του Θεού, καλούμε όλη την δημιουργία για να υμνήσουμε μαζί τον Θεό. Δεν μας επαρκεί το δικό μας στόμα… Έχομε ανάγκη από όλα τα στόματα τής δημιουργίας, για να δυνηθούμε να Τον υμνήσουμε. Παρακαλούμε όλο το σύμπαν να δοξάσει μαζί μας τον Δημιουργό!
»Όταν αντιληφθείς ότι ό Θεός είναι ό Δημιουργός και όλα είναι πλάσματα τής αγάπης Του και δημιουργήματά Του και ότι και εσύ είσαι ένα από αυτά, δεν φέρεις την άστεκτο μεγαλοσύνη και αναφωνείς: Όλα έχετε υποχρέωση να δοξολογήσετε τον Θεό. Και σεις βράχοι με την σιωπή σας, και σεις πεύκα χωρίς να ομιλήσετε, και όλα τα δένδρα με τον ψιθυρισμό των φύλλων σας και σεις άνθη με την ωραιότητα σας και την ευωδία σας και σεις έντομα με τον βομβισμό σας”. Και εμείς οι άνθρωποι στεκόμαστε μέσα σε αυτήν την παγκόσμια συναυλία, που αντηχεί στον σύμπαν… Μέσα στα εκατομμύρια των άστρων, των ζώων, των φυτών, είμαστε και εμείς ένα δημιούργημα τής αγάπης του Θεού… και προεξάρχομε τής δοξολογίας!».
Μόλις, λοιπόν, άρχιζε ή Δοξολογία, δεν ευρισκόταν πλέον στην γη μετέθετε τον νου και την καρδία του στον Ουρανό. Είχε εισδύσει στην «μυστική και οικουμενική λατρεία του σύμπαντος» και ετοιμαζόταν να είσέλθη στην «Ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» και να ζήση την κοινωνία των Αγγέλων, των Αγίων και όλης τής κτίσεως, πού με θάμβος δοξολογεί τον Θεό.
Όταν ή Χάρις του Θεού περισσεύει, τότε οι έλλάμψεις Της αντανακλούν στον έσοπτρο τής καρδιάς του έλλαμπομένου και αντιφεγγίζουν και στις ψυχές αυτών που τον περιβάλλουν. Ό Γέροντας, στην προσπάθειά του να εγχαράττη τα του Πνεύματος δόγματα στις καρδιές των παιδιών του, φωτεινογραφούσε τα υπερφυή του βιώματα επάνω τους, θέλοντας να τις κάνη μετόχους τής Θείας ευφροσύνης και έλεγε: «Είπαμε πολλές φορές ότι, όταν λειτουργούμε, δεν εισερχόμεθα μόνο στον ιερό Ναό, αλλά και σε όλη την δημιουργία και στήνομε μέσα μας το θυσιαστήριο, το ιδρυμένο από τον Ίδιο τον Θεό! Εκεί, μέσα στην βαθειά καρδία, εισερχόμεθα να δοξολογήσουμε μαζί με όλα τα όντα -και με τα άψυχα ακόμη- για να μπορέσουμε να ενστερνισθούμε την Χάρι του Θεού και το έλεος του Θεού και να αποκτήσουμε την πλήρη επίγνωση του μεγαλείου τής λατρείας, τής Θείας Λειτουργίας.
»Τότε αίσθανόμεθα ότι εισήλθαμε πλέον στην αέναο ζωή, στην οποία κυλάει συνεχώς ή δημιουργία του σύμπαντος, του φωτός… τής γης… τής θαλάσσης… του ουρανού! Μέσα σ’ αυτή την αέναο ζωή, που την έδωσε ό Θεός, “ό “Ων, ό Ην και ό Ερχόμενος,,, κινούνται τα πάντα και λειτουργούν τα πάντα. Όταν εισερχόμεθα εκεί μέσα και εμείς, γνωρίζομε εικόνες και φαινόμενα και κινήσεις -ναι- του κτιστού κόσμου, αλλά και των άκτιστων ενεργειών του Θεού, και ζούμε την πραγματική λειτουργία του σύμπαντος!..».
Ό Γέροντας ευρισκόταν μονίμως μέσα στην ουράνια ατμόσφαιρα της Θείας λατρείας. Αν και στην καθημερινή του αναστροφή συμπεριφερόταν με την απλότητα, που πήγαζε από την βαθειά του ταπείνωση, όμως ό νους του, ή καρδιά του, ή όλη ύπαρξης του δεν ευρισκόταν στην γη, αλλά περιπολούσε στον ουρανό. Τα μυστικά του βιώματα κατά την Θεία λατρεία δεν περιγράφονται ούτε ερμηνεύονται, διότι στην Λειτουργία ζούσε τα παρελθόντα και τα μέλλοντα ως παρόντα και γινόταν επόπτης της «ύπεραγνώστου ώραιότητος». Ό Χριστός ήταν γι’ αυτόν «ορατός», επειδή οι νοητοί οφθαλμοί του, ατενίζοντας συνεχώς προς το αρχέτυπων κάλλος του Θείου Προσώπου, είχαν γίνει θεοειδείς και είχαν άνοιχθή στην γνώσι των Θείων μυστηρίων. «Άχραντοι γάρ αι του Θεού κρύφιαι και υπέρ νούν ευώδεις ευπρέπειαι και νοητώς εμφαίνονται μόνοις τοις νοεροίς, ομοειδείς εχειν εθέλουσαι τάς κατ’ αρετήν εν ψυχαίς απαραφθάρτους εικόνας» .
Πολλές φορές, λοιπόν, ενώ βάδιζε από το κελί του προς τον Ναό, ή αλλοιωμένη μορφή του έδειχνε ότι ήδη είχε αρχίσει να επικοινωνεί με τον Ουράνιο κόσμο. Έτοιμη καρδία, εισερχόταν στην ιερουργία της Θείας Ευχαριστίας και προσέφερε τον εαυτό του στον Κύριο, για να τον χρησιμοποιήσει ως όργανο των άφατων ενεργειών Του.
Τα όσα ακολουθούν είναι μαρτυρίες εκείνων, που είχαν την ευλογία να συλλειτουργούν μαζί του ή να τον διακονούν στον ιερό Βήμα επί σειράν ετών ή να τον ζουν, όταν ιερουργούσε.
Στην ακολουθία τής Αγίας Προθέσεως, όταν άρχιζε να λέγει «Ετοιμάζου Βηθλεέμ ήνοικται πάσιν ή Εδέμ», ύψωνε τα χέρια του σε ικεσία και στεκόταν ακίνητος για μερικά λεπτά. Ό ίδιος απεκάλυψε αργότερα στις αδελφές: «Εκείνη την ώρα, παρακαλώ τον Θεό να αποστείλει στην Αγία Πρόθεσι τους ιδίους Αγγέλους, που παρευρέθησαν στον Σπήλαιο τής Βηθλεέμ και δοξολόγησαν το Άγιο Βρέφος εκείνη την θεία νύκτα!» Ήταν δεν τόση ή πίστης και ή ταπείνωσης του, ώστε πράγματι απολάμβανε το μυστήριο τής Θείας ενσαρκώσεως ως να ήταν παρόν. Κάθε λόγος του τον πρόδιδε: «Με το Ετοιμάζου Βηθλεέμ…” ανοίγουν τα ουράνια και κατέρχονται οι Άγγελοι. Τότε νιώθω ότι ευρίσκομαι μέσα στον Σπήλαιο τής Βηθλεέμ κατά την ώρα τής Γεννήσεως του Χριστού!». Και άλλη φορά πάλι έλεγε: «Όταν λειτουργώ, αισθάνομαι δυο Αγγέλους να στέκονται δίπλα μου εκατέρωθεν τής αγίας Προθέσεως».
Με την βαθειά του πίστης ό πατήρ Δαμασκηνός βίωνε μέσα στην Θεία Μυσταγωγία όλα τα σημαινόμενα Θεια γεγονότα ως παρόντα. Πόσες φορές τον είχαν ιδεί οι αδελφές να υψώνει πρόσφορο και όμματα με μεγάλο δέος, σαν να ατένιζε τον Σωτήρα επάνω στον Σταυρό, και να λέγει μετά δακρύων το: «Έξηγόρασας ημάς εκ τής κατάρας του νόμου τω τιμίω Σου αίματι,..». Πραγματικά «έπασχε τα Θεια», καθώς ένεβάθυνε με τον καθαρό νους του στην μυστική σημασία των τελουμένων. Παρ’ ότι επί μία πεντηκονταετία τελούσε, σχεδόν καθημερινώς, την Θεία Λειτουργία, ουδέποτε συνήθισε ούτε εκορέσθη να ιερουργεί.
Ή συγκίνησης του γινόταν ακόμη πιο έκδηλη, όταν έθυε τον Αμνό, καθώς θεωρούσε την αγάπη του Εσταυρωμένου να αγκαλιάζει όλη την κτίση. Κάτω από το βάρος τής άπειρου ευσπλαχνίας του Θεού, ή ψυχή του μετά τρόμου και αγαλλιάσεως δονείτο από κατάνυξη και ευχαριστία, συμμετέχοντας στον Πάθος του Κυρίου. Γι’ αυτό και ήταν κατάκοπος μετά την Θεία Λειτουργία και ομολογούσε: «Στην Λειτουργία μπορεί κανείς να κουρασθεί μέχρι θανάτου. Ή Θεία Λειτουργία είναι αιματοχυσία μεγάλη!.. Όταν επιτελείται όπως πρέπει, προκαλείται μεγάλη αιματοχυσία μέσα στην ύπαρξη, γιατί ζούμε τα Θεια γεγονότα ως παρόντα. Πολλές φορές στην Θεία Λειτουργία, μέχρι το Ευλογημένη ή Βασιλεία, είμαι σκοτωμένος από την κούραση.
Ή συναίσθησης της αγάπης του Θεού και της άμαρτωλότητός μου, σκοτώνει. Όταν, όμως, αρχίζει το μυστήριο της Ευχαριστίας, της δοξολογίας του Θεού, ή κόπωσης φεύγει. Ζούμε τότε άλλες καταστάσεις των συλλειτουργών μας Αγγέλων… Ζούμε την παρουσία της Κυρίας Θεοτόκου, των Αγίων και ολοκλήρου της Εκκλησίας. Όλοι μαζί ευχαριστούμε και δοξολογούμε τον Δωρεοδότη Τριαδικό Θεό».
ΒΙΒΛ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ . ΕΚΔΟΣΕΙΣ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ ΜΕΓΑΡΑ.
Αναρτήθηκε από PROSKINITIS
