Γέροντας Παΐσιος: “Καὶ μόνον τὸ κεφάλι σου νὰ ἀκουμπήσεις σὲ μία εἰκόνα, θὰ βρεῖς παρηγοριὰ”Ἀπὸ τὸ βιβλίο “Γέροντος Παισίου Ἁγιορείτου- Λόγοι ΣΤ΄ Περὶ Προσευχῆς”
– Γέροντα, ὅταν εἶμαι στενοχωρημένη, πῶς θὰ βρῶ παρηγοριά;
– Νὰ καταφύγεις στὴν προσευχή. Καὶ μόνον τὸ κεφάλι σου νὰ ἀκουμπήσεις σὲ μία εἰκόνα, θὰ βρεῖς παρηγοριά. Κᾶνε τὸ κελλί σου σὰν ἐκκλησάκι μὲ εἰκόνες ποὺ σὲ ἀναπαύουν , καὶ θὰ δής, θὰ βρίσκεις μέσα σὲ αὐτὸ πολλὴ παρηγοριά.
– Μερικὲς φορές, Γέροντα, κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ἀσπάζομαι τὶς εἰκόνες. Εἶναι σωστό;
– Σωστὸ εἶναι . Κανονικὰ ἔτσι πρέπει νὰ ἀσπαζόμαστε τὶς εἰκόνες: Νὰ ξεχειλίζει ἡ καρδιά μας ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους, καὶ νὰ πέφτουμε , νὰ προσκυνοῦμε τὶς ἅγιες εἰκόνες τους.
Μία χρονιὰ, στὶς 26 Μαρτίου, ποὺ γιορτάζουμε τὴν Σύναξη τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ, προσευχόμουν ὄρθιος μπροστὰ στὶς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας. Γιὰ μία στιγμὴ βλέπω τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία νὰ κινοῦνται σὰν ζωντανοί! «Χριστέ μου, εἶπα, εὐλόγησε μέ». Καί, καθὼς ἔπεφτα νὰ προσκυνήσω, μία ἔντονη εὐωδία γέμισε τὸ κελλί. Μὲ ἐπίασε τρέλλα! Τὸ χαλάκι ποὺ εἶχα στρωμένο κάτω, ἂν καὶ ἦταν γεμάτο χῶμα, ἀκόμη καὶ αὐτὸ εὐωδίαζε. Ἔμεινα γονατιστὸς καὶ….
ἀσπαζόμουν αὐτὸ τὸ χαλάκι. Τέτοια εὐωδία!- Γέροντα, ὅταν προσεύχομαι, βοηθάει νὰ φέρω στὸν νοῦ μου τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ;- Κοίταξε, ὅταν προσεύχεσαι μπροστὰ σὲ μία εἰκόνα, ἡ εἰκόνα βοηθάει, γιατί ἀπὸ τὴν εἰκόνα περνᾶς στὸ εἰκονιζόμενο πρόσωπο . Ὅταν ὅμως προσεύχεσαι νοερῶς καὶ εἶσαι σκυμμένη μὲ κλειστὰ τὰ μάτια, δὲν πρέπει νὰ φέρνης στὴν φαντασία σου εἰκόνες, γιατί μπορεῖ νὰ τὸ ἐκμεταλλευθῆ τὸ ταγκαλάκι καὶ νὰ σοὺ τὰ παρουσιάση σὰν ὁράματα, γιὰ νὰ σὲ πλανήση καὶ νὰ σοὺ κάνει κακό.Ἰδίως ἡ εὐχὴ καλὰ εἶναι νὰ γίνεται μὲ καθαρὸ νοῦ, χωρὶς λογισμοὺς ἢ παραστάσεις, ἔστω κι ἂν αὐτὲς εἶναι εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ ἢ παραστάσεις ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, γιατί αὐτὸ εἶναι ἐπικίνδυνο, ἰδιαίτερα γιὰ ὅσους ἔχουν πολλὴ φαντασία καὶ ὑπερηφάνεια. Μόνον ὅταν ἔρχονται ρυπαροὶ ἢ βλάσφημοι λογισμοὶ , μποροῦμε νὰ χρησιμοποιήσουμε παραστάσεις ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή. Ἡ καλύτερη ὅμως «παράσταση» εἶναι ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας καὶ τῆς ἀχαριστίας μας.
– Γέροντα, ὅταν εἶμαι στενοχωρημένη, πῶς θὰ βρῶ παρηγοριά;
– Νὰ καταφύγεις στὴν προσευχή. Καὶ μόνον τὸ κεφάλι σου νὰ ἀκουμπήσεις σὲ μία εἰκόνα, θὰ βρεῖς παρηγοριά. Κᾶνε τὸ κελλί σου σὰν ἐκκλησάκι μὲ εἰκόνες ποὺ σὲ ἀναπαύουν , καὶ θὰ δής, θὰ βρίσκεις μέσα σὲ αὐτὸ πολλὴ παρηγοριά.
– Μερικὲς φορές, Γέροντα, κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ἀσπάζομαι τὶς εἰκόνες. Εἶναι σωστό;
– Σωστὸ εἶναι . Κανονικὰ ἔτσι πρέπει νὰ ἀσπαζόμαστε τὶς εἰκόνες: Νὰ ξεχειλίζει ἡ καρδιά μας ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό, τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους, καὶ νὰ πέφτουμε , νὰ προσκυνοῦμε τὶς ἅγιες εἰκόνες τους.
Μία χρονιὰ, στὶς 26 Μαρτίου, ποὺ γιορτάζουμε τὴν Σύναξη τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ, προσευχόμουν ὄρθιος μπροστὰ στὶς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγίας. Γιὰ μία στιγμὴ βλέπω τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία νὰ κινοῦνται σὰν ζωντανοί! «Χριστέ μου, εἶπα, εὐλόγησε μέ». Καί, καθὼς ἔπεφτα νὰ προσκυνήσω, μία ἔντονη εὐωδία γέμισε τὸ κελλί. Μὲ ἐπίασε τρέλλα! Τὸ χαλάκι ποὺ εἶχα στρωμένο κάτω, ἂν καὶ ἦταν γεμάτο χῶμα, ἀκόμη καὶ αὐτὸ εὐωδίαζε. Ἔμεινα γονατιστὸς καὶ….
ἀσπαζόμουν αὐτὸ τὸ χαλάκι. Τέτοια εὐωδία!- Γέροντα, ὅταν προσεύχομαι, βοηθάει νὰ φέρω στὸν νοῦ μου τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ;- Κοίταξε, ὅταν προσεύχεσαι μπροστὰ σὲ μία εἰκόνα, ἡ εἰκόνα βοηθάει, γιατί ἀπὸ τὴν εἰκόνα περνᾶς στὸ εἰκονιζόμενο πρόσωπο . Ὅταν ὅμως προσεύχεσαι νοερῶς καὶ εἶσαι σκυμμένη μὲ κλειστὰ τὰ μάτια, δὲν πρέπει νὰ φέρνης στὴν φαντασία σου εἰκόνες, γιατί μπορεῖ νὰ τὸ ἐκμεταλλευθῆ τὸ ταγκαλάκι καὶ νὰ σοὺ τὰ παρουσιάση σὰν ὁράματα, γιὰ νὰ σὲ πλανήση καὶ νὰ σοὺ κάνει κακό.Ἰδίως ἡ εὐχὴ καλὰ εἶναι νὰ γίνεται μὲ καθαρὸ νοῦ, χωρὶς λογισμοὺς ἢ παραστάσεις, ἔστω κι ἂν αὐτὲς εἶναι εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ ἢ παραστάσεις ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, γιατί αὐτὸ εἶναι ἐπικίνδυνο, ἰδιαίτερα γιὰ ὅσους ἔχουν πολλὴ φαντασία καὶ ὑπερηφάνεια. Μόνον ὅταν ἔρχονται ρυπαροὶ ἢ βλάσφημοι λογισμοὶ , μποροῦμε νὰ χρησιμοποιήσουμε παραστάσεις ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή. Ἡ καλύτερη ὅμως «παράσταση» εἶναι ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας καὶ τῆς ἀχαριστίας μας.
