Για την αδιάλειπτη και νηφάλια προσευχή
Είπε ο αββάς Ευάγριος:
“Είναι μεγάλη υπόθεση να προσεύχεται ο άνθρωπος χωρίς να
περισπάται και μεγαλύτερη είναι να ψάλλει χωρίς να περισπάται”.
* * * *
Είπε πάλι:
“Όταν εμφανισθεί στην καρδιά σου λογισμός πού σε καταπολεμεί,
μη ζητάς στην προσευχή σου άλλα αντ΄ άλλων, αλλά ακόνιζε
εναντίον του εχθρού το ξίφος των δακρύων”.
* * * *
Ρώτησαν κάποιοι τον αββά Μακάριο:
“Πώς πρέπει να προσευχόμαστε;”
Και ο Γέροντας τους είπε:
“Δεν χρειάζεται να φλυαρούμε, αλλά να υψώνουμε τα χέρια και να
λέμε:
“Κύριε, όπως θέλεις και όπως γνωρίζεις, ελέησέ με”.
Και αν προμηνύεται πόλεμος:
“Κύριε, βοήθει με”, και γνωρίζει ο ίδιος τι μας συμφέρει και θα μας
ελεήσει”.
* * * *
Είπε ο αββάς Μωυσής:
“Εάν δεν συμφωνήσει η πράξη με την προσευχή, είναι χαμένος ο
κόπος σου”.
Και τον ρώτησε άλλος αδελφός:
“Και τι σημαίνει να συμφωνεί πράξη και προσευχή;”
“Σημαίνει -είπε ο Γέροντας- αυτά για τα οποία προσευχόμαστε να
μας απαλλάξει ο Θεός, να μην τα κάνουμε πια.
Γιατί όταν ο άνθρωπος παραιτείται από τα θελήματά του, τότε ο
Θεός γίνεται φίλος του και δέχεται την προσευχή του”.
* * * *
Είπε πάλι:
“Για κάθε τι πού θα το υπομείνεις με φιλόσοφη διάθεση, θα βρεις τον
καρπό του στην ώρα της προσευχής”.
* * * *
Είπε επίσης:
“Εάν επιθυμείς να προσευχηθείς, όπως πρέπει, μη λυπήσεις καμιά
ψυχή, αλλιώς, χαμένος ο κόπος σου”.
* * * *
“Να μη θέλεις οι υποθέσεις σου να προχωρούν, όπως εσύ νομίζεις,
αλλά όπως αρέσει στον Θεό. Έτσι θα είσαι ατάραχος και θα
ευχαριστείς στην προσευχή σου τον Θεό”.
* * * *
Έλεγαν για κάποιον Γέροντα ότι επί τέσσερις μήνες επισκεπτόταν
κάποιον αδελφό στη Σκήτη και ούτε μια φορά δεν τον βρήκε
εύκαιρο. Κάποια άλλη φορά πού τον επισκέφθηκε πάλι και στάθηκε
έξω από την πόρτα, τον άκουσε θρηνώντας να λέει:
“Κύριε, μήπως δεν φτάνει στα αυτιά σου η κραυγή μου; Ελέησέ με,
για τις αμαρτίες μου είναι που μοχθώ έτσι παρακαλώντας σε”.
* * * *
Είπε Γέροντας:
“Όταν ο άνθρωπος προσέχει να μην βλάψει τον πλησίον, τότε
ενθαρρύνεται ο λογισμός του ότι η προσευχή του έγινε δεκτή από
τον Θεό.
Αν όμως βλάψει τον πλησίον, η προσευχή του γίνεται σιχαμερή και
είναι απαράδεκτη.
Γιατί ο στεναγμός του αδικημένου δεν πρόκειται να αφήσει την
προσευχή του άδικου ανθρώπου να φθάσει ενώπιον του Θεού”.
* * * *
Είπε επίσης:
“Εάν ακούσεις για κάποιον ότι σε έβρισε, και σε επισκεφθεί, μην του
δείξεις ότι το ΄μαθες, αλλά χαριτολόγησε μαζί του και καλοσύνεψε το
πρόσωπό σου απέναντί του, για να έχεις παρρησία στην προσευχή
σου”.