Όταν λ.χ. πηγαίνουν νέοι, σε έναν τεχνίτη να τους μάθη την δουλειά, παράληλα πρέπει να βοηθηθούν να ζούν πνευματικά. Αυτό θα ωφελήση και τον ίδιο και τους υπαλλήλους και τους πελάτες του, γιατί ο Θεός θα ευλογή την εργασία του.
Το κάθε επάγγελμα αγιάζεται. Ένας γιατρός λ.χ. δεν πρέπει να ξεχνάη ότι στην ιατρική αυτό που βοηθάει πολύ είναι η Χάρις του Θεού. Γι’ αυτό να προσπαθήση να γίνη δοχείο της θείας Χάριτος.
Ο γιατρός που είναι καλός Χριστιανός, παράλληλα με την επίστήμη του, βοηθάει τους αρρώστους με την καλωσύνη και με την πίστη του, γιατί τους ενθαρρύνει να αντιμετωπίζουν την αρρώστια τους με πίστη. Σε μια σοβαρή αρρώστια μπορεί να πη στον άρρωστο: «Μέχρις εδώ έχει προχωρήσει η επιστήμη. Από’ δω και πέρα όμως υπάρχει και ο Θεός που κάνει θαύματα».
Ή ένας δάσκαλος πρέπει να προσπαθήση να κάνη την διακονία του δασκάλου με χαρά και να βοηθάη τα παιδιά για την πνευματική αναγέννηση, πράγμα που δεν έχουν την δυνατότητα όλοι οι γονείς να το κάνουν, έστω και αν έχουν καλή διάθεση.
Να φροντίση παράλληλα με τα γράμματα που μαθαίνουν τα παιδιά να γίνουν και σωστοί άνρθωποι. Διαφορετικά, τι θα τους ωφελήσουν τα γράμματα; Η κοινωνία έχει ανάγκη από σωστούς ανθρώπους, οι οποίοι, όποιο επάγγελμα κι αν κάνουν, θα το κάνουν καλά. Ο δάσκαλος δεν πρέπει να κοιτάζη μόνον αν οι μαθητές ξέρουν καλά το μάθημα, αλλά να λαμβάνη υπ’ όψιν του και άλλα καλά που έχουν τα παιδιά, όπως την ευλάβεια, την καλοσύνη, το φιλότιμο.
Οι βαθμοί του Θεού δεν συμφωνούν πάντοτε με τους βαθμούς των δασκάλων. Μπορεί το τέσσερα ενός παιδιού για τον Θεό να είναι δέκα και μπορεί το δέκα ενός άλλου για τον Θεό να είναι τέσσερα.
Απόσπασμα από τις σελίδες 173-176 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Δ΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»