Ο ομολογητής και ποιμένας

ΜΕΡΟΣ Β’

O Γεώργιος Calciu αφέθηκε ελεύθερος από την πρώτη του φυλάκιση το 1964. Κάνει  αίτηση στην Ιατρική σχολή, προκειμένου να συνέχιση τις σπουδές του από εκεί που τις άφησε, άλλα δυστυχώς η αίτησή του απορρίφτηκε. Έτσι ξεκινά νέες σπουδές στο Πανεπιστήμιο στη Γαλλική Φιλολογία. Το 1965 παντρεύτηκε τη βιολό­γο ερευνήτρια Ανδριριάννα Dumitreasa η οποία είχε δύο αδελφούς πού είχαν φυλακισθεί μαζί με τον Γεώργιο στην πρώτη φυλάκισή του, με την οποία απέκτησαν έναν υιό, τον Αντρέϊ.

Ενώ βρισκόταν στη φυλακή ο Γε­ώργιος, αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στο Θεό και να γίνει ιερεύς. Αν και η μυστική αστυνομία της Ρου­μανίας του είχε απαγορεύσει να παρακολουθήσει μα­θήματα στο θεολο­γικό ινστιτούτο, εν τούτοις με την αρωγή του πατριάρ­χου Ιουστινιανού τελείωσε κρυφά τέσσερα χρόνια θε­ολογικών σπουδών και στη συνέχεια τοποθετήθηκε από τον ίδιο τον πατριάρχη καθηγητής γαλλικών στο ινστιτούτο. Χειροτονείται ιερεύς στις 30 Ιανουαρίου το 1973.

Μια ομάδα φοιτητών του θεολογικού ιν­στιτούτου συσπειρώνεται γύρω του και έ­τσι ο π. Γεώργιος τα βράδια τους μαζεύει για συμμελέτη της αγίας Γραφής, συζήτηση και προσευχή. Σύντομα στις συνάξεις αυτές μαζεύονται κι άλλοι φοιτητές από άλλα τμήματα και έτσι η φλόγα της πίστε­ως αρχίζει να αυξάνει.

Η μυστική αστυνομία πληροφορούμενη τη διάδοση της πίστεως θορυβήθηκε και διέταξε να σταματήσουν οι προσευχές. Οι συνάξεις όμως συνεχίστηκαν μέχρι το 1978.

Εκείνη τη χρονιά ο π. Γεώργιος είχε κά­νει τις γνωστές και δυναμικές «Επτά ομι­λίες στη νεότητα», μέσα από τις όποιες επεκήρυττε την κομμουνιστική φιλοσοφία του αθεϊσμού και του υλισμού. Ενώ ετοιμαζόταν να δώσει και την όγδοη ομιλία του στους νέους θέλοντας να τους εξηγήσει πως η μυστική αστυνομία κατά την διάρκεια των διακοπών του Πάσχα, προσπάθησε να τον εκβιάσει και να τον αποθαρρύνει να συνεχίσει τις ομιλίες του, χάνει τη θέση του από το ινστιτούτο.

Η μυστική αστυνομία υποχρέωσε τους προϊστάμενους του π. Γεωργίου, τους επι­σκόπους, να τον διώξουν τόσο από τη δουλειά του όσο κι από την εκκλησία. Έ­τσι οι επίσκοποι τον άφησαν χωρίς καμία προστασία και μ’ αυτό τον τρόπο η μυστι­κή αστυνομία μπο­ρούσε να τον συλλάβει ως απλό πολί­τη, μη μπορώντας οι ιεράρχες να προ­βάλουν καμία αντίρρηση.

Όταν ο π. Γεώρ­γιος συναντήθηκε πρόσωπο με πρόσω­πο με τον επίσκοπο Ρωμανό, του είπε —ενώ ασπαζόταν το χέρι του— ότι πρό­κειται να διαπράξει μια μεγάλη αμαρτία με το να επιτρέψει τη φυλάκισή του. Ο επίσκοπος όμως απέφυγε να τον κοιτάξει στα μάτια. Κα­τάλαβε, ότι οι μέρες της ελευθερίας του είχαν τελειώσει.

Είκοσι πράκτο­ρες της μυστικής υ­πηρεσίας συλλαμ­βάνουν τον π. Γεώρ­γιο μπροστά στα έκ­πληκτα μάτια της συζύγου του και του δεκατριάχρονου υιού του μέσα στο ίδιο του το σπίτι, στο όποιο έψαξαν να βρουν κά­ποιο έγγραφο για να τον ενοχοποιήσουν. Τον κράτησαν για ανάκριση μισό χρόνο, ενώ πληροφόρησαν τη γυναίκα του αρχικά ότι είναι άρρωστος και στη συνέχεια ότι πέ­θανε κι ότι δεν πρόκειται να βρουν ποτέ το σώμα του για να το θάψουν. Εκείνη ό­μως δεν τους πίστεψε.

Πριν το 1978 ήταν εφικτό οι πράκτορες να σκοτώσουν και να εξαφανίσουν ένα δη­μόσιο πρόσωπο. Εκείνο όμως τον καιρό ο π. Γεώργιος ήταν γνωστός μέσω των ομιλι­ών του πού είχαν διαρρεύσει κρυφά έκτος Ρουμανίας, ακούγονταν στο ραδιόφωνο και είχαν εκδοθεί στα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Ο πρόεδρος Τσαουσέσκου δεν θα είχε την τόλμη να τον σκοτώσει.

Κάποια στιγμή τον καταδίκασαν σε θά­νατο και τον διαβεβαίωσαν ότι θα τον εκτελούσαν. Του είχαν παραχωρήσει και δι­κηγόρο, μόνο πού αυτός απεδείχθη συγ­χρόνως και κατήγορος του.

Μπροστά στους ενόρκους ο δικηγόρος του π. Γεωργίου έλεγε «Είναι αλήθεια κύριε διακαστά ότι ο πελάτης μου είναι πράκτορας της CIA. Αλλά σάς παρακαλώ, μην τον σκοτώσετε. Αφήστε τον να ζήσει και επιτρέψτε σ’ έμενα να τον νουθετήσω για το πώς πρέπει να γίνει ένας χρήσιμος άνθρωπος για το κομμουνιστικό κόμμα».

Οι κατήγοροί του δεν είχαν κάτι ουσιαστικό να τον κατηγορήσουν. Ό,τι έκανε το έκανε δημοσίως. Το μόνο πού διεκήρυττε ο π. Γεώργιος ήταν, ότι ο λόγος του Θεού πρέπει να ακουστή παντού, ότι πρέπει να σταματήσει το γκρέμισμα των εκκλησιών  και πρέπει όλοι, νέοι και ηλικιωμένοι να έχουν το δικαίωμα να γίνουν μοναχοί κάτι πού το Κράτος είχε απαγορεύσει.

Προσπάθησε να πείσει και τον επίσκοπο να βγει μαζί του να κηρύξουν το Χριστό στον κόσμο. Δεν τον ακλούθησε όμως. Κανείς άλλος δυστυχώς δεν τον ακολούθησε. Πίστευε, ότι η φωνή του επισκόπου θα ήταν πιο ηχηρή από τη δική του, αλλά ο επίσκοπος δεν είχε το θάρρος να κηρύξει το Χριστό δημόσια.

Η μαρτυρική πορεία του θα συνεχιστεί…

πηγή: αγγλόφωνο περιοδικό «Orthodox Ware»
Μετάφραση, Ι. Μονή Αγ. Αυγουστίνου, Φλωρίνης.

Αναδημοσίευση: Χριστιανική Σπίθα,
έτος ξς’, Πάρος – Νοέμβριος 2010 – αριθμ. φύλ. 688, σελ.7.