Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, νέκρωση τοῦ Θανάτου Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ Ὁμοτ. Καθηγ. Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπ. Ἀθηνῶν

 

Το Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ
μοτ. Καθηγ. Θεολογικῆς Σχολῆς Πανεπ. θηνν

Τ μεγαλύτερο γεγονὸς τῆς στορίας: νάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς μέσα στὴν στορία. Εἶναι αὐτὸ ποὺ διαφοροποιεῖ τὸν Χριστιανισμὸ π ποιαδήποτε λλη θρησκεία. Οἱ λλες θρησκεῖες χουν ρχηγος θνητούς, ν κεφαλὴ τῆς κκλησίας εἶναι ναστημένος Χριστός. «νάσταση τοῦ Χριστοῦ» σημαίνει θέωση καὶ νάσταση τῆς νθρώπινης φύσεως καὶ λπίδα τῆς θέωσης καὶ νάστασης τῆς δικῆς μας ποστάσεως. φο βρέθηκε τὸ φάρμακο, πάρχει λπίδα ζωῆς.

Δι τς ναστάσεως το Χριστο ποκτ λλο νόημα κα ζω κα θάνατος. Ζω σημαίνει κοινωνία μὲ τὸν Θεό. Δὲν εἶναι πλέον θάνατος τὸ τέλος τῆς παρούσας ζωῆς, λλ πομάκρυνση τοῦ νθρώπου π τὸν Χριστό. χωρισμὸς τῆς ψυχῆς π τὸ σῶμα δὲν εἶναι θάνατος, λλ προσωρινὸς πνος. 

νάσταση τοῦ Χριστοῦ δικαιώνει τὴν μοναδικότητα καὶ ποκλειστικότητά Του ς Σωτήρα, κανο νὰ ζωοποιήσει ληθινά, νὰ μεταγγίσει τὴν καταλύτρια τοῦ θανάτου Ζωή Του στὴ φθαρτὴ ζωή μας. νας Χριστός, μία νάσταση, μία καὶ δυνατότητα σωτηρίας-θέωσης. Γι’ αὐτὸ καὶ προσανατολίζεται στὸν Χριστὸ προσδοκία γιὰ τὴν πέρβαση τῶν διεξόδων ποὺ συμπνίγουν τὴν ζωή μας. Στὸν Χριστὸ τῶν γίων, τὸν Χριστὸ τῆς στορίας. 

λλοιωμένος «Χριστς» τν αρέσεων «σχετικοποιημένος» Χριστς το θρησκειακο συγκρητισμο τς νεοεποχικς πανθρησκείας συνιστ πόρριψη το ληθινο Χριστο κα τς προσφερόμενης π Ατν Σωτηρίας. Χριστὸς τῶν γίων μας εἶναι Χριστὸς καὶ τῆς στορίας καὶ ποκλείει κάθε σύγχυσή Του μὲ ποιαδήποτε λυτρωτικὰ ποκατάστατα ποὺ πινοονται γιὰ τὴν παραπλάνηση τῶν μαζῶν. Διότι μόνο τσι μπορεῖ πλάνη νὰ συντηρεῖ τὴν πάτη, διευκολύνοντας τὴν κυριαρχία ντίχριστων δυνάμεων (μπορεῖ νὰ χουν εἰσχωρήσει κόμα καὶ στὴν κκλησία) ποὺ σκορπίζουν μὲν τὸν θάνατο, λλ μφανίζονται ς «γγελοι φωτὸς» καὶ «διάκονοι δικαιοσύνης».

Μέσα π τν μπειρία τν γίων μας συνειδητοποιομε τι δν πάρχουν τραγικότερες πάρξεις π τος «μ χοντας λπίδα» – λπίδα νάστασης, βλέποντας τν βιολογικ θάνατο ς καταστροφ κα τέλος. Σ’ αὐτὴ τὴν τραγικότητα ποκύπτει δυστυχῶς καὶ πιστήμη, ναζητώντας πεγνωσμένη μεθόδους γιὰ παράταση τῆς ζωῆς καὶ μεταδίδοντας τὴν ψευδαίσθηση περνίκησης τοῦ φυσικοῦ θανάτου. ξ σου μως τραγικοὶ εἶναι καὶ σοικόμη καὶ Χριστιανοὶ – παγιδεύονται στὰ στεγανὰ χιλιαστικῶν ραμάτων καθολικῆς εὐημερίας καὶ νδοκοσμικς σχατολογίας, χάνοντας τὸ ληθιν νόημα τῆς νάστασης καὶ θυσιάζοντας τὸ περκόσμιο στὸ νδοκομικ καὶ τὸ αἰώνιο στὸ πρόσκαιρο.

νάσταση το Χριστο ς νάσταση κα το νθρώπου κα σύνολης τς κτίσης ποκτ νόημα μόνο στ πλαίσιο τς γιοπατερικς σωτηριολογίας. Στ συσταύρωση δηλαδὴ καὶ συνανάσταση μὲ τὸν Χριστό. τσι βιώνει τὴν νάσταση καὶ λληνισμς στὴν στορική του πορεία. Πιστὴ στὴν νάσταση τοῦ Χριστοῦ ρθοδοξία, χει χαρακτηριστεῖ «κκλησία τῆς ναστάσεως», διότι οἰκοδομεῖ κε λη τὴν στορική της παρουσία, μβολιάζοντας στὴ συνείδηση τῶν Λαῶν της τὴν ναστάσιμη λπίδα, κάτι ποὺ φανερώνεται στὴν πολιτιστική της συνέχεια. νάμεσά τους καὶ λληνικς Λαὸς μαθε νὰ διαλύει στὸ Φῶς τῆς νάστασης τὰ σκοτάδια τῆς δουλείας του, πως στὴν Τουρκοκρατία, ταν στὸ «Χριστὸς νέστη» δὲν πόσταινε νὰ προσθέτει: «καὶ λλς νέστηΚαὶ αὐτὸ γιὰ τετρακόσια χρόνια….

Σ ατ τ νοηματικ πλαίσιο κινεται λπιδοφόρα κείνη πρόσκληση: «Δετε λάβετε Φς!». Εναι πρόσκληση στὸ ναστάσιμο κτιστο Φῶς, ποὺ τὸ δέχονται σοι χουν καθαρίσει τὴν καρδιά τους π τὶς κακίες καὶ τὰ πάθη. Χωρὶς τὴν «κάθαρση» τῆς καρδιᾶς, δηλαδή, τὴ μετάνοια, δὲν μπορεῖ νὰ κοινωνήσει κάποιος τὸ ναστάσιμο Φῶς. Μετάνοια εἶναι πέρβαση τῆς μαρτίας, τῆς αἰτίας κάθε θανάτου μας. Αὐτὸ μᾶς πενθυμίζει διαρκῶς περίεργος στὰ τα τῶν μύητων μοναστηριακὸς λόγος: «, ν πεθάνεις πρὶν πεθάνεις, δὲν θὰ πεθάνεις ταν πεθάνεις»! Χριστὸς νέστη !!

Share Button