Οι την αναγκαίαν της φύσεως ημών ακολουθίαν εν τοις εξιούσιν από του βίου συμφοράν ποιούμενοι και βαρυπενθούντες επί τοις μεθισταμένοις από του τήδε βίου προς τον νοερόν και ασώματον, ου μοι δοκούσιν επεσκέφθαι την ζωήν ημών ήτις εστίν, αλλά το των πολλών πάσχειν, οι δια τινός αλόγου συνηθείας το παρόν αυτοίς ως καλόν αγαπώσιν, οίον δ’ αν είη. Καίτοι γε τον λόγω και διανοία της αλόγου φύσεως προτεταγμένον προς τούτο μόνον την ροπήν έχειν προσήκεν, ο τη του λόγου κρίσει καλόν τε και αιρετόν αναφαίνεται, και μη τούτο πάντως αιρείσθαι, όπερ αν αυτοίς εκ συνηθείας τινός και ακρίτου προσπαθείας ηδύ τε και καταθύμιον φαίνηται. Διο μοι δοκεί καλώς έχειν, επινοία τινί της προς το σύνηθες αυτούς διαθέσεως αποστήσαντα, μεταγαγείν ως έστι δυνατόν επί την αμείνω τε και πρέπουσαν τοις λεγογισμένοις διάνοιαν…
Όσοι θεωρούν συμφορά την αναπόφευκτη ακολουθία της ανθρώπινης φύσης μας, για εκείνους που εξέρχονται από τη ζωή και πενθούν βαρύτατα γι’ αυτούς που μεταβαίνουν από το βίο αυτόν στο νοερό και ασώματο, δεν μου φαίνεται ότι σκέφτηκαν τι είναι η ζωή μας, αλλά παθαίνουν ό,τι και οι πολλοί, που από κάποια ανόητη συνήθεια, ό,τι έχουν το αγαπούν ως καλό, ό,τι κι αν είναι. Και βέβαια, όποιος προηγείται από την άλογη φύση στο λόγο και στη νόηση, θα ταίριαζε να έχει σ’ αυτό μονάχα ροπή, που παρουσιάζεται στην κρίση του λόγου καλό και προτιμητό και να μην προτιμά οπωσδήποτε αυτό που τους φαίνεται από κάποια συνήθεια και άκριτη προσκόλληση ευχάριστο και επιθυμητό. Γι’ αυτό μου φαίνεται ότι είναι σωστό, με κάποια επινόηση, αφού τους απομακρύνω από τη διάθεσή τους προς τη συνήθεια, να τους μεταφέρω όσο είναι δυνατό στην καλύτερη και πρέπουσα στους λογικούς σκέψη…
Του Οσίου πατρός ημών Γρηγορίου Επισκ. Νύσσης – λόγος εις τους κοιμηθέντας.zip
Η/Υ επιμέλεια: Ελένης Χρήστου, Σοφίας Μερκούρη.