Παραστατικότατα περιγράφει σήμερα το Ιερό Ευαγγέλιο τη διπλή ζωή  κάθε ανθρώπου, πλουσίου και πτωχού. Την εδώ βιοτή και τη μετά θάνατον αιώνια  ζωή. Kαι τούτο διότι η ζωή του ανθρώπου επεκτείνεται και πέρα του τάφου, εις  τους απεράντους αιώνας των αιώνων. Επειδή δε, μεταξύ της ζωής αυτής και της μετά  θάνατον, συμβαίνει συνήθως να μην υπάρχει ουδεμία ομοιότητα, για το λόγο τούτο,  το Ιερό Ευαγγέλιο, κηδόμενον της σωτηρίας μας, μας παρουσιάζει την  πραγματικότητα του σήμερα και την πέραν του τάφου ζωή, που είναι συνέχεια της  παρούσης, πολύ όμως διαφορετική…

…Στο σπίτι του πλουσίου, πολυτέλεια, χλιδή, άνεση, ποικιλία διασκεδάσεων  και απολαύσεων, χοροί, ευθυμία, υποκλισεις… Το τέλος δε, μεγαλοπρεπής κηδεία,  στεφάνια προς τιμή μετά πομπής συγκινούσης και τους λίθους! Εκεί δε στο πενιχρώ  οίκημα του πτωχού ή στην καλύβα, στερήσεις, γυμνότης, χρόνιες ασθένειες,  αφάνεια, κηδεία με εναλλασσόμενο φέρετρο, άνευ συνοδείας…ποια είναι όμως η  πέρα του τάφου και από της επιούσης του θανάτου ζωή, των δύο αυτών ανθρώπων,  κανείς δεν μπορεί να μας πει εκτός από: “ὁ ἐπί πάντων Θεός, ὁ ἔχων τὰς κλεῖς  τοῦ θανάτου καί τοῦ ἅδου“,  ο Κύριος της παρούσης και μέλλουσας  ζωής!

α) Πώς ζει πέρα του τάφου ο πτωχός Λάζαρος; “Ἐγένετο δέ ἀποθανεῖν τὸν  πτωχόν καί ἀπενεχθῆναι αὐτόν ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον τοῦ  Ἀβραάμ”…Κατόπιν πολλών στερήσεων, ύστερα από απερίγραπτη και αφάνταστη  δυστυχία, που δεν περιορίστηκε σε μία ή πέντε ημέρες, αλλά σε ολόκληρη τη ζωή  του αδιάκοπα και μέσα σε πόνους και αφόρητης πείνας, την οποία παρηγορούσαν τα  ριφθέντα ψίχουλα από το τραπέζι του πλουσίου, μέσα σε κρύους παγετώνες, βροχές  και ψυχρούς αέρηδες, οι οποίοι σαν γνωστοί και γείτονες παρευρίσκοντο στο ψάθινο  στρώμα του, κατά τις τελευταίες του στιγμές, πέθανε στον πυλώνα του πλουσίου   ο πτωχός Λάζαρος. Πέθανε υπομένοντας, καρτερώντας, ανεχώμενος, χωρίς φθόνο  ή αγανάκτηση… εθεώρησε την παρούσαν ζωήν ως γυμνάσιο και παλαίστρα, στο στίβο  τον οποίο κατέβηκε και πάλεψε σαν αληθινός αθλητής και για το λόγο αυτό, και όχι  για την πενία του – μετά το θάνατό του, μεταφέρθη από τους αγγέλους  εις τους κόλπους του Αβραάμ, στην αιώνια ζωή, τον παράδεισο της τρυφής και  μακαριότητος…

β) και ο πλούσιος;;;“Ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη καὶ ἐν τῷ ἅδη  ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμούς αὐτού, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρά τὸν Ἀβραάμ ἀπό μακρόθεν  καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ “…μετά το θάνατό του ο πλούσιος  μεταφέρθη, άγνωστο από ποιους, σε τόπο οδύνης και στεναγμών. Σε τόπο που δεν  υπάρχει αναψυχή, αλλά πυρ και σκότος, φλόγες και οδύνη, όπου πολυπόθητο  αναψυκτικό είναι μια σταγόνα ύδατος για να καταψύξει την καιομένη και φλογισμένη  γλώσσα. Αλλά γιατί αυτή η σκληρή και ανελέητος τιμωρία; Γιατί ήταν κατά τύχη ή  κατά κληρονομιά πλούσιος;…ΟΧΙ!ΟΧΙ! Γιατί και ο Αβραάμ πλούσιος ήταν και  μάλιστα σφόδρα. Διότι ήταν ενδεδυμένος με πορφύρα; ¨Οχι τοσο και για αυτό. Διότι  απολάμβανε κάθε μερα λαμπρώς; και τούτο θα εκκρίνετο επιεικώς λόγω της θέσεώς  του! αλλα τότε γιατί;  Γιατί βασανιζόταν και εφλογίζετο οδυνώμενος και η  γλώσσα του επιθυμούσε μόνο μια σταγόνα νερό για αναψυχή; Διότι:

 1) ποτέ όλα αυτά τα  χρόνια που έβλεπε τον πτωχό Λάζαρο   έξω απο το μεγαλοπρεπες σπίτι του πληγωμένο και βασανισμένο, δεν τον  συμπόνεσε, δεν τον λυπήθηκε, δεν αισθάνθηκε συμπάθεια για αυτόν

 2)βλέποντας το Λάζαρον να προσπαθεί να χορτάσει την πείνα του από τα  ψίχουλα που έπεφταν από την τράπεζα του πλουσίου, δεν αισθάνθηκε ντροπή, ούτε  που τα σκυλιά έγλυφαν τις πληγές αυτού…Αυτοί είναι οι λόγοι που οδήγησαν τον  πλούσιο μετά το θάνατό του “εις την λίμνην του πυρός την καιομένην εν θείω”  (Αποκάλ. ιθ’ 20). Και θα πει κάποιος: “υπάρχουν κόλαση και λιμνη του πυρός και  βάσανα, που αναφέρει σήμερα το Ιερό Ευαγγέλιο; Ναι φίλε αναγνώστα , διότι η  σημερινή διήγηση του Ιερού Ευαγγελίου δεν είναι παραβολή, αλλά πραγματική εικόνα  της αγιογραφικής λέξεως και του όρου “κόλαση”. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία, είναι  όχι απλώς παρερμηνεία και παρανόηση της σημασίας του όρου “κόλαση”, αλλά και  απάτη και παραπλάνηση από την αλήθεια και σατανική διαστροφή της έννοιας του  ιερού κειμένου.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΜΕΛΕΤΑΙ…” ΑΡΧ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ  ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ

Αποδοση στη νεοελληνική: Χάδλα Παναγιώτα, Μορ.Βιολόγος

Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον πνευματικό μου Πρωτ.Παναγιώτη Δ. Ρούβαλη, για  τη δωρεά του ψυχωφελούς αυτού βιβλίου