ΕΙΝΑΙ κουραστικό καί ἀπογοητευτικό νά θέλεις νά συνεννοηθεῖς μέ ἕνα δίβουλο καί ἀναποφάσιστο, γιατί δέν γνωρίζεις τί θέλει καί τί ἐπιδιώκει. Μέ τή φαντασία του περιπλέκει τά πράγματα, κάνει καί τά ἁπλά σύνθετα καί τά σύνθετα συνθετότερα. Ἔτσι δημιουργεῖ ἀδιέξοδα καί συχνά ζητάει τή γνώμη κάποιου ἄλλου, χωρίς ὅμως νά θέλει ἤ νά μπορεῖ νά τή δεχτεῖ. Γι᾿ αὐτό μάταια κοπιάζει κανείς μαζί του.
Τήν ἴδια κατάσταση ἀντιμετωπίζουμε καί στήν πνευματική ζωή πολλῶν. Δέν προοδεύουν στόν πόλεμο κατά τῆς ἁμαρτίας καί τῶν παθῶν καί δέν μποροῦν νά ἀνεβοῦν καμία βαθμίδα στήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν. Οἱ ἴδιοι διαπιστώνουν τή στασιμότητά τους καί ἐξομολογοῦνται στούς κληρικούς τήν ἀνησυχία τους.
Ἕνας ἔμπειρος κληρικός ἀπαντᾶ στό θέμα αὐτό, δίνοντας καί τή λύση: «Ὅσοι παραπονοῦνται ὅτι παρά τίς προσπάθειές τους δέν προοδεύουν στή χριστιανική ζωή ἄς ἐξετάσουν μήπως ἡ ψυχή τους ἔχει προσβληθεῖ ἀπό τήν καταστρεπτική ἀσθένεια τῆς διγνωμίας καί ἀμφιβολίας. Ἄς ἐξετάσουν νά δοῦν μήπως ἀμφιβάλλουν ὅτι ὁ δρόμος πού ἀκολουθοῦν εἶναι ὁ σωστός. Κι ἄλλοτε ἔχουν τή μιά γνώμη κι ἄλλοτε τήν ἄλλη.
Ἡ διγνωμία καί ἀμφιβολία προέρχεται ἀπό τόν ἐγωισμό. Πάντοτε ὁ ἐγωισμός κάνει σύνθετη τήν ψυχή. Ὅλες οἱ σκέψεις καί ἀμφιβολίες μαζεύονται ἐκεῖ καί κάνουν μιά πλεκτάνη πού δέν βρίσκει κανείς ἄκρη. Δέν ξέρει ἡ ψυχή τί νά διώξει καί τί νά κρατήσει. Εἶναι ἕνα θῦμα τοῦ ἐγωισμοῦ, μπλεγμένη στά δίχτυα του. Καημένη ψυχή! Ἄν ταπεινωθεῖς, θά σωθεῖς ἀπ᾿ ὅλα αὐτά. Θά γίνεις ἁπλή καί θἄχεις μπροστά σου πάντοτε μιά ἀλήθεια: Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Βέβαια θἄρχονται κι ἄλλες σκέψεις, ἀλλ᾿ ἀπό μακριά θά φαίνονται ὅτι δέν εἶναι καλές.
«Μή χάνεις καιρό. Ταπεινώσου. Βάλε τα ὅλα κάτω. Πήγαινε σ᾿ ἕναν πεπειραμένο πνευματικό καί ἐξομολογήσου ὅλα ὅσα σοῦ συμβαίνουν. Καί ἀκολούθησε τό δρόμο πού θά σοῦ ὑποδείξει καί μή ἐπιτρέψεις νά ξαναμποῦν μέσα σου ἀμφιβολίες. Ὁ Χριστός θά σέ θεραπεύσει. Θά σέ κάνει ἀπό σύνθετη ἁπλῆ».
Εἶναι προτιμότερο νά εἶναι κανείς ἀποφασιστικός καί ἄς κάνει κάποιο μικρό λάθος, παρά νά σκέφτεται καί νά φαντάζεται ὅλο ἀρνητικές ἐξελίξεις καί ποτέ νά μή ἀποφασίζει γιά τίποτα, οὔτε καί γιά τό παραμικρό θέμα.
Ὁ δίγνωμος ἄνθρωπος πρωτίστως ταλαιπωρεῖται ὁ ἴδιος καί δευτερευόντως ταλαιπωρεῖ καί τούς ἄλλους. Κάποια στιγμή, ὅταν θά γίνει εὐρέως γνωστή ἡ διβουλία του, δέν πρόκειται κανένας νά προθυμοποιηθεῖ νά τόν βοηθήσει σέ κάτι, γιατί ὅλοι θά εἶναι ἀπογοητευμένοι. Ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ μόνη ὁδός πού μπορεῖ νά λύσει τό σοβαρό αὐτό θέμα πού ταλαιπωρεῖ πολλούς.
Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2033, 1 Αυγούστου 2014
