ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟ
Του Οσιολ. Μοναχού Ιωσήφ Διονυσιάτη
=================
Εἰς τά πλαίσια τῶν δραστηριοτήτων του, ἡ ἀξιολογώτερη προσφορά τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος ἦταν στήν Ἱεράν Κοινότητα ὅπου ἐπί σειράν ἐτῶν διηκόνησε ὡς ἀντιπρόσωπος καί πρωτεπιστάτης.
Ἡ περίοδος 1965-1973 ἦταν γιά τό Ἁγιώνυμο Ὅρος ἀλλά καί ὁλόκληρο τήν ὀρθοδοξία μία περίοδος φοβερῆς δοκιμασίας. Αὐτήν τήν περίοδο Πατριάρχης ἐτύγχανε ὁ ἀείμνηστος Ἀθηναγόρας.Δέν εἶμαι σέ θέσιν νά κρίνω ἄν ἐννοοῦσε αὐτά πού ἔλεγεν ἤ ἄν ήταν ἕνας μεγάλος διπλωμάτης.
Ἀλλά καί ἡ διπλωματία στόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας δέν ἔχει θέσιν καί πρό πάντων ἐπί δογματικοῦ ἐπιπέδου. Κατ’ ἀρχήν προέβη κατά τό 1965 εἰς τήν περιβόητον ἐκείνην ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων τοῦ σχίσματος, πράγμα ἀπαράδεκτον ἀφοῦ πρῶτα δέν ἤρθησαν οἱ λόγοι τοῦ σχίσματος μεταξύ ὀρθοδόξου καί δυτικῆς Ἐκκλησίας. Δέν ἔφτανε αὐτό, κατεσκανδάλισε τούς πιστούς καί μάλιστα τούς εὐαίσθητους ἁγιορεῖτες μέ δηλώσεις τελείως ἀνορθόδοξες ὅπως π.χ. «ἕνωσις ἄνευ ὅρων καί ὁρίων», «κάτω τα δόγματα», «τό δόγμα ἐναντιώνεται στήν ἀγάπην» κ.λ.π.
Ἀνάστατοι οἱ ἁγιορεῖται προέβησαν οἱ πλεῖστοι εἰς τήν ἀποκοπήν τοῦ μνημοσύνου τοῦ Πατριάρχου. Ἀρκετοί καί μάλιστα εὐλαβεῖς μοναχοί ἀλλά ἁπλοϊκοί, παρεσύρθησαν στό ζηλωτισμό, ὅπου ἔκτοτε καί μέχρι σήμερα διατηρεῖται στήν Ι. Μ. Ἐσφιγμένου. Πολλές διαμαρτυρίες ἔγιναν καί ἀπό τόν ἑλλαδικό χῶρο καί μεμονωμένα ἀπό τό Ἅγιον Ὅρος.Ὅμως ἡ ἐπίσημη ἐκπροσώπησις τοῦ Ἱεροῦ τόπου εἶναι ἡ Ἱερά Κοινότης. Τήν ἐποχήν ὅμως ἐκείνη σχεδόν ὅλοι οἱ ἀντιπρόσωποι ἤσαν ὀλιγογράμματοι.
Ὅμως ἡ θεία πρόνοια οἰκονόμησε νά σταλῆ ἀντιπρόσωπος ἀπό τήν Ἱερά Μονή Διονυσίου ὁ Μοναχός Θεοκλητός. Ἐκείνην τήν ἐποχή η Ἱερά Κοινότης καί ο π. Θεόκλητος ἐταυτίζοντο. Εὐαίσθητος ὅπως ἦταν σέ θέματα πίστεως μέ δική του πρωτοβουλία ἡ Ἱερά Κοινότης μέ δηλώσεις καί ἐπιστολές πού συνέτασσεν ὁ ἴδιος ὁ π. Θεόκλητος ἀνέλαβεν τήν πρωτοβουλία τοῦ ἀγῶνος ἕνα μέν νά διαμαρτύρεται ἀλλά καί νά ἐλέγχει κάθε εἴδους παρεκτροπῶν, ἄλλο δέ νά διαφωτίζη τούς εὐλαβεῖς ἁπλοϊκούς ἁγιορεῖτες, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν χάθηκε ὅπως ἀσυστόλως ἐξεστόμιζαν πολλοί «ζηλωταί», ὅπου καί προέβαλλαν πρόβλημα συνειδήσεως παραμονῆς εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ὡσάν δέ διέξοδον τήν προσκόλλησιν σέ μία ἀπό τίς πολλές ζηλωτικές παρατάξεις.
Στόν ἀγώνα αὐτό πρωτοστάτης ὑπῆρξεν ὁ ἀείμνηστος π. Θεόκλητος. Καί ὄντως ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἀπῆλθε. Διαδέχεται ὁ ταπεινός Δημήτριος τόν θρόνο. Κατευνάζει τούς εὐσεβεῖς λείψανα ὅμως τοῦ ζηλωτισμοῦ παραμένουν μέχρι σήμερα.
Ἀλλά σάν νά μήν ἔφθαναν τά δικά μας ἔρχεται τώρα ἡ ρωσσική Ἐκκλησία μέ τή σειρά της καί ἐξαγγέλλει κάτι τό φοβερό ἀποφασίζει τήν μετάδοσιν τῶν Θείων Μυστηρίων στούς παπικούς κατά τό ἔτος 1970. Τό γεγονός αὐτό συνεκλόνησεν ὁλόκληρό το Ἅγιον Ὅρος καί μάλιστα ἔντονο τυγχάνει στό Ὅρος καί τό ρωσσικό στοιχεῖο. Τήν Μονήν τοῦ Ρωσσικοῦ συχνά πυκνά ἐπισκέπτονται Ρῶσσοι ἀρχιερεῖς καί κληρικοί. Ἐν συνεχεία περιοδεύουν σ’ ὁλόκληρό το Ἅγιον Ὅρος.Πῶς θά ἔχουμε κοινωνία μαζί τους; Τόσον ὁ π. Θεόκλητος, ὅσον καί ὁ ἀείμνηστος Γέροντάς του, ἄλλη μεγάλη προσωπικότης τοῦ Ἁγίου Ὅρους ἀντέδρασαν ἀστραπιαία γραπτῶς καί προφορικῶς ἀλλά καί ἡ ἴδια ἡ Ἱερά Κοινότης διεμαρτυρήθη τή προτροπή τοῦ Ι.Μ.Δ. Θεοκλήτου.
Μάλιστα σέ μίαν ἐπίσημον ἐπίσκεψιν μετά τήν ἐν λόγω ἀπόφασίν του τότε Πατριάρχου Ποιμένος, ὁ ἀείμνηστος Θεόκλητος, ἐτόλμησε στήν ἐπίσημον προσφώνησιν νά ψέξει τήν ἐν λόγω ἀντορθόδοξον ἐνέργειαν. Ἐνθυμοῦμαι ἀκόμα παρεπιμπτόντως καί τόν ἀείμνηστον Γέροντά μου Π. Χαράλαμπον, ἡγούμενον τότε τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Διονυσίου, σέ μίαν ἐπίσκεψιν ρώσων ἱεραρχῶν στήν Μονήν μας, μέ ὅλην του τήν ἁπλότητα ἐτόλμησε καί τούς ὑπέβαλε σέ πραγματική ψυχρολουσία, ψέγοντας αὐτήν τήν πράξιν.Πιστεύω ὅτι στήν μετ’ οὐ πολύ ἀνάκλησιν τῆς ἐν λόγω ἀποφάσεως συνετέλεσε κατά κύριον λόγον τό Ἅγιον Ὅρος καί μάλιστα ἡ Ἱερά Κοινότης μέ πρωτοβουλίαν τοῦ ἀειμνήστου Θεοκλήτου.
Κατά τήν περίοδο 89-90 Πρωτεπιστάτης Ἅγιου Ὅρους διετέλεσεν ὁ π. Θεοκλητός. Ἐκεῖνο τό διάστημα μία ὁμάδα «ζηλωτῶν μοναχῶν» ἐκμεταλλευομένη τήν λειψανδρίαν τῆς Ι. Μ. Δοχειαρίου, ἠθέλησε κατά τό πρότυπό της Ἐσφιγμένου νά καταλάβη τήν Μονήν. Ἐγκατεβίωσαν ἐντός δῆθεν ὡς διακονητές ἀλλά μέ ἀρχιτεκτονικόν σχέδιον, τόσον οἱ Δοχειαρίτες (μερικοί γέροι), ὅσο καί οἱ ἱεροκοινοτικοί… ἀγρόν ἠγόρασαν. Ὅμως δέν διέλαθε τῆς προσοχῆς τοῦ πανέξυπνου Πρωτεπιστάτου.
Συγκαλεῖ ἀμέσως σύναξιν καί ἀποστέλλει ἀντιπροσωπείαν εἰς τήν Μονήν. Ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπεδείχθη ὅτι στήν τρίχαν (ποῦ λένε) γλύτωσε ἡ Μονή νά πέση στά χέρια τῶν ζηλωτῶν. Καθώς ὁμολογοῦν οἱ τότε ἀντιπρόσωποι τό ἐπίτευγμα αὐτό ἀνήκει ἐξ ὁλοκλήρου στόν τότε Πρωτεπιστάτη Θεόκλητο Διονυσιάτη.
ΠΗΓΗ:
ΡΩΜΑΙΙΚΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ
