«Αυτή η εικόνα του γνοφερού βυθού της θάλασσας, αυτής της υδάτινης μήτρας του κόσμου, 

με συναρπάζει και με συγκινεί. Γι’ αυτό βυθίζομαι και εγώ στην άγνωστη 

κι απέραντη αυτή θάλασσα· αναμένοντας το φως…»

Ένα καλοκαίρι, πριν περίπου δέκα χρόνια, βρέθηκα καθισμένος στη σκάλα μιας αυλής να κουβεντιάζω (και να εκτελώ χρέη μεταφραστή) σε μια παρέα Ελλήνων και Ιταλών φιλοσόφων.

Συζητούσαμε για τις διάφορες μεθόδους διαλογισμού στον κόσμο. Αυτό που ενδιέφερε τους νεότερους ήταν να μάθουμε πια είναι η πιο σίγουρη ως προς το αποτέλεσμα μέθοδος (όχι απαραίτητα η πιο εύκολη), αλλά κυρίως θέλαμε να μάθουμε αν κάποιος είχε καταφέρει να περιγράψει ικανοποιητικά το ποθητό αποτέλεσμα, δηλαδή την έκσταση και την επαφή με το Όλον, το Ων.

Ο γηραιότερος και σοφότερος μας ανέφερε την εκστατική εμπειρία ενός μοναχού του 10ου αιώνα (Συμεών ο Νέος Θεολόγος), ο οποίος περιγράφει ότι ενώ βρισκόταν στο γνόφο και διαλογιζόταν, ξαφνικά όλα γύρω του γέμισαν φως, γέμισαν με το Όλον. Έπειτα συμπλήρωσε με μια δική του εμπειρία.

Πριν 40 περίπου χρόνια, όταν ήταν 30 ετών, πέθαινε εξαιτίας μιας ολικής νεφρικής ανεπάρκειας. Όμως, ενώ έμπαινε σιγά σιγά σε κώμα, άρχισε να σκέφτεται πως καταδύεται αργά στο σκοτεινό βυθό της θάλασσας.

Καθώς ο γνόφος τον αγκάλιαζε εντελώς, αισθανόταν σαν να τον αγκάλιαζε το νερό της θάλασσας. Όταν τελικά είδε το φως – το Ων; το Όλον; – μέσα στο γνόφο*, ήξερε ότι δεν θα πεθάνει· και το θαύμα συνέβει λίγες μέρες αργότερα.

Στο τέλος της συζήτησης, καταλήξαμε πως σε κάθε περίπτωση παρόμοιων εμπειριών η απόπειρα περιγραφής του Ώντος είναι ανεπιτυχής. Όχι λόγω ανικανότητας των ανθρώπων αυτών, μα λόγω αδυναμίας της ανθρώπινης διάστασης.