Δύναμη, ψυχή, ελευθερία… “Μεγάλες” λέξεις θα έλεγε κάποιος για να τις χειριστεί με τα αρυτίδιαστα δάχτυλά του ένας έφηβος. Μα η σκέψη δεν έχει ηλικία και “απαγορεύεται”. Η δύναμη μπορεί να προέλθει και από το πιο αδύναμο σπουργίτι, όταν αυτό χτυπήσει τα φτερά του και παλέψει με τον άνεμο. Η ελευθερία είναι μια έννοια, δεν μπορεί να κατηγοριοποιείται και να θεωρείται διαφορετικής αξίας για κάθε τι πάνω στη Γη. Όμως , η ελευθερία σχετίζεται με τη δύναμη.Μέσω αυτής καλλιεργείται, ανυψώνεται, θεριεύει. Και ως δύναμη δεν εννοείται η σωματική , αλλά η ψυχική.Και εδώ είναι που μπαίνει στο παιχνίδι η ψυχή. Τι είναι άραγε η ψυχη; Έχει οσμή, μορφή, είναι άραγε τραγούδι; Η ψυχή είναι όλα αυτά και συνάμα τίποτα από αυτά. Είναι η καρδιά , τόλμη, η αρετή , τα πιο κρυφά μυστικά του καθενός. Η ψυχή μας είναι το αληθινό μας “εγώ”.. Ένα “εγώ” απελευθερωμένο από το καβούκι που το κρατά “φυλακισμένο”. Και αναρωτιέμαι… Μπορεί η ψυχή να φυλακιστεί; Υπάρχουν ψυχές ελεύθερες και άλλες δύσμοιρες αλυσοδεμένες; Ναι, υπάρχουν. Οι δεύτερες , είναι αυτές που κατοικούν σε σώματα γεμάτα προκαταλήψεις , κακία , εγωισμό, σώματα κουρασμένα από το κυνήγι της δόξας και του εύκολου κέρδους. Υπάρχουν , όμως, και ψυχές που ήταν και είναι ελεύθερες. Ψυχές που η αιχμαλωσία δεν τις φτάνει, ψυχές που το φως τους γεμίζει το χώρο γύρω τους , δίνοντας λίγη από τη δύναμή τους σε ψυχές που το έχουν ανάγκη, που είναι χαμένες στο σκοτάδι τους. Οι ψυχές αυτές είναι και οι πιο δυνατές , οι πιο ελεύθερες. Δε λογαριάζουν εμπόδια στο δρόμο τους για την απόκτηση της αλήθειας, δεν αφήνουν καχυποψίες , προσωπικά συμφέροντα και πονηρά ψέματα να τους φορέσουν χρυσές αλυσίδες. Για να είναι όμως ελεύθερη η ψυχή σε όλη την πορεία της, χρειάζεται εφόδια που θα την κρατήσουν δυνατή. Τα εφόδια αυτά χωρούν σε μια λέξη: παιδεία. Βαθιά παιδεία, πραγματική, όχι νόθη. Και ως παιδεία δεν εννοώ την εκπαίδευση, όχι δεν εννοώ αυτό. Ως παιδεία θα ορίσω τη συνεχή όρεξη για αναζήτηση , την πίστη στην αλήθεια, την αποβολή δοξασιών και στερεοτύπων που ως στρατιώτες σε έναν σκοτεινό Δούριο Ίππο προσπάθησαν να εισβάλλουν και να κατακτήσουν την ελεύθερη ψυχή. Ως παιδεία θα ορίσω την τόλμη , το θάρρος , την υπεράσπιση του δίκαιου, του σωστού. Με τέτοια εφόδια, πώς να μην είναι μια ψυχή δυνατή και ελεύθερη στο δρόμο της; Πώς να μην υπερνικά ,χωρίς αγώνα , αλλά μόνο με την ύπαρξή της , κάθε ψυχή τραυματισμένη , φυλακισμένη , άρρωστη από συναισθήματα , σκέψεις που στο τίποτα οδηγούν… Στον αγώνα λοιπόν ανάμεσα στις ελεύθερες και στις ανελεύθερες ψυχές, οι πρώτες νικούν δίχως καν να αγωνιστούν. Γιατί η ελευθερία είναι το νέκταρ και η αμβροσία των ψυχών, είναι το θεικό άγγιγμα που με τόσο πάθος οι άνθρωποι αναζητούν , ενώ βρίσκεται μέσα τους. Αρκεί να πιστέψουν , να ζήσουν , να αγαπήσουν. Και όταν ανακαλύψουν το άγγιγμα αυτό μέσα τους , χωρίς δυσκολία θα μπορέσουν πια να εκφραστούν , να μιλήσουν καθαρά. Και με λόγια αγνά και δυνατά.Λόγια αληθινά , που δε θα ανατρέπονται από κανένα σκοτάδι και καμία χρυσή αλυσίδα, από κανέναν άνεμο. Λόγια που στη φουρτούνα της καχυποψίας και της έλλειψης κατανόησης και αλληλεγγύης, θα βρίσκουν λιμάνι και θα δένουν αλώβητα, λαμπερά, δυνατά, τολμηρά, ελεύθερα.