… Η σκέψη μου είναι πολύ απλή: Αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε εμείς μένουμε στο σκοτάδι και είναι αδύνατο να δικαιώσουμε τον Θεό βλέποντας τα ατελείωτα παθήματα του κόσμου. Αν όμως πραγματικά ο Χριστός είναι Θεός, όπως εμείς αδίστακτα πιστεύουμε, τότε κανένας δεν μπορεί να μεμφθεί τον Θεό για τα κακά που διαδραματίζονται στον κόσμο. Χάρη στην εμφάνιση του Χριστού γνωρίζουμε τώρα ποιός είναι ο Θεός· Τον αγαπούμε και δεν επιρρίπτουμε σε Αυτόν καμία μομφή. Ο Χριστός μας φανέρωσε τον Θεό, ο οποίος είναι φως «και σκοτία εν αυτώ ουκ έστιν ουδεμία». Ομολογούμε ταυτόχρονα τον Χριστό ως αυθεντικό άνθρωπο. Ο Πατέρας, βλέποντας έναν τέτοιο άνθρωπο, του έδωσε θέση στην αιωνιότητα, στα δεξιά Του. Τον απέδειξε τελείως ίσο με τον εαυτό του. Αν αυτός είναι ο άνθρωπος, τότε πια δεν χρειάζεται να μεταμεληθεί ο Θεός πατέρας διότι δημιούργησε τον άνθρωπο, όπως έχει λεχθεί στη Γραφή: «Μετεμελήθην ότι εποίησα αυτούς (δηλαδή τους ανθρώπους)». Ίσως ιδιαίτερα στις ήμερες μας η κακία των ανθρώπων είναι σαφώς αισθητή, διότι το κακό εμφανίζεται οργανωμένο περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Και ο αιώνας μας είναι αιώνας ασκήσεως πρωτοφανούς βίας στη συνείδηση των ανθρώπων
Καταβαίνεις ότι τώρα ο κόσμος όχι μόνο «εν τω πονηρώ κείται», αλλά «καταπνίγεται», και οι άνθρωποι παντού παραφρόνησαν. Παραφρόνησαν από τον φόβο των επερχομένων στη γη συμφορών, όπως λέει η Γραφή. Σε τέτοιους καιρούς καλύτερα να σιωπούμε εμείς που δεν έχουμε τη διάθεση να λύσουμε κανένα πρόβλημα με την οδό της βίας. Και ο αιώνας μας είναι αιώνας ασκήσεως πρωτοφανούς βίας στη συνείδηση των ανθρώπων. Στην εποχή μας παραβιάζονται όλα τα δικαιώματα του ανθρώπου, αν και εμείς ακούμε μόνο τους πληθωρικούς λόγους για την υπεράσπιση του ανθρώπου και των δικαιωμάτων του. Συνεπώς η αιτία της απουσίας περιεχομένου στα γράμματά μου είναι μόνο αυτή.