Αναδημοσίευση από: http://syghorisis.blogspot.gr/2013/05/blog-post_28.html
Στην υπερζηλωτική ιστοσελίδα “Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός” περιλαμβάνεται ολόκληρη ενότητα άρθρων ενάντια στο μεγάλο ορθόδοξο γέροντα της εποχής μας π. Σωφρόνιο Σαχάρωφ. Ο διαχειριστής της ιστοσελίδας κ. Μάριος Πηλαβάκης αποφάσισε να λειτουργήσει ως σωτήρας της Εκκλησίας. Βέβαια δεν είναι ο μόνος ζηλωτικός ιστοχώρος που καταντά αγιομάχος, υπακούοντας Κύριος οίδε σε ποια υποσυνείδητα ψυχολογικά κελεύσματα – και προφανώς ακολουθώντας το παράδειγμα της ανεκδιήγητης Μαγδαληνής μοναχής της Κοζάνης (ο Θεός να τη συγχωρέσει), που έγραφε βιβλία κατά του αγίου Νεκταρίου.

Ο αδελφός εδώ, όπως φαίνεται, δεν είναι παλαιοημερολογίτης, αλλά μέλος της Εκκλησίας του ν. ημ., αν και δεν καταλαβαίνω τι έχει μείνει όρθιο μέσα στην καρδιά του, αφού τους πάντες κρίνει με τρόπο που φανερώνει οίηση και εμπάθεια (μιμείται προφανώς το ύφος των αγίων Πατέρων κατά των αιρεσιαρχών, εξισώνοντας υποσευνείδητα τον εαυτό του με τους αγίους). Ο Θεός να τον συγχωρέσει και να τον φωτίσει. Μόνο πόνο μου προκάλεσε η ιστοσελίδα του. Δόξα τω Θεώ. Αλλά ποιος νοιάζεται για τον πόνο ενός “πλανημένου” σαν εμένα; (Μόνο το Νεκρό να διαβάσει κάποιος, θα βρει ένα σωρό αιτίες να με “αφορίσει”). Είμαι ένα σκουλήκι και δε φτάνω ούτε την άκρη από το μικρό νύχι του αποστόλου Παύλου, αλλά και τον Παύλο αφόριζαν μερικοί, και είχαν σοβαρά βιβλικά ερείσματα: δε ζητούσε τήρηση του μωσαϊκού νόμου από τους εξ εθνών χριστιανούς, ενώ την τήρηση αυτού του νόμου ο ίδιος ο Θεός την είχε απαιτήσει από τους πιστούς Του! Για τον ίδιο λόγο κάποιοι αποσχίστηκαν από την Εκκλησία των αποστόλων και έγιναν οι αιρετικοί ιουδαιοχριστιανοί (επικαλούμενοι ως πνευματικό τους ηγέτη – προφανώς ερήμην του – τον άγιο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο), αφού η Εκκλησία αυτή, με την αποστολική σύνοδο, σταμάτησε την τήρηση του θεόσδοτου μωσαϊκού νόμου, άρα “πλάνήθηκε”!…

Άραγε, αν ζούσε την εποχή εκείνη ο αδελφός, και ένα σωρό άλλοι (ν. ημ. και π. ημ.), με ποιους θα τασσόταν; Με τους καινοτόμους Παύλο και λοιπούς αποστόλους ή με τους τηρητές του νόμου και της ακρίβειας “αληθείς χριστιανούς”; Ας αναρωτηθεί ο καθένας για τον εαυτό του.

Αν ζούσε τον 3ο αιώνα, θα τασσόταν με το Ρώμης Κορνήλιο και τον άγιο Κυπριανό Καρχηδόνος, που δέχονταν πίσω τους πεπτωκότες, ή με τους Ομολογητές, που αντιδρούσαν σ’ αυτή την αποδοχή και συνέστησαν τα σχίσματα του Νοβατιανού και του Φιλικισσίμου, κατηγορώντας μάλιστα τον άγ. Κυπριανό ως ανάξιο, επειδή αποχώρησε από την πόλη κατά το διωγμό του Δέκιου. Προσοχή: οι Ομολογητές ήταν οι ήρωες των διωγμών – αλλά η αλαζονεία τους τούς έκανε εχθρούς αγίων και τελικά τους απέκοψε από την Εκκλησία.

Αν και ανάξιος, εύχομαι ψελλίζοντας, ο Θεός να συγχωρέσει όλους τους αγιομάχους, ιδιαίτερα εκείνους που θεωρούν πως είναι ορθόδοξοι (δε θα κρίνω την ορθοδοξία τους, όπως εκείνοι βάζουν κάτω τους ι. κανόνες και κρίνουν την ορθοδοξία άλλων). Ας πρεσβεύουν γι’ αυτούς οι συκοφαντημένοι άγιοι, που ασφαλώς τους ατενίζουν γεμάτοι αγάπη και θλίψη από τον ουρανό.

 

Κατά Σωφρονίου

Αυτή τη φωτογραφία του Γέροντα Σωφρόνιου (γενικά τον αποκαλεί “Σέργιο-Σωφρόνιο” πετώντας μας στο πρόσωπο το κοσμικό του όνομα, αφού ουσιαστικά δεν τον αναγνωρίζει για ορθόδοξο μοναχό) προβάλλει ο αδελφός, για να μας πει ασφαλώς ότι δεν έχει εμφάνιση ορθόδοξου μοναχού (όπως προβάλλει και το μνήμα του, δήθεν πολυτελές, λες και από αυτό κρίνεται η ποιότητα του ανθρώπου).

Είναι γνωστή η φωτογραφία του αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης, όπου φοράει καπέλο παρόμοιο με του γέροντα. Δυστυχώς, δεν τη βρήκα στο Διαδίκτυο μεγάλη, αλλά μόνο σ’ αυτή τη σύνθεση (1η σειρά), στην αριστερή εικόνα. Και λοιπόν; Το καπέλο κάνει τον καλό ή τον κακό μοναχό;

Υπάρχουν όμως κι άλλες φωτογραφίες του γέροντα Σωφρόνιου, που ίσως αναπαύουν περισσότερο την ψυχή ενός ανθρώπου. Εξυπακούεται ότι από τις φωτογραφίες δε μπορείς να κρίνεις την αγιότητα.

Εξυπακούεται επίσης ότι, υπερασπιζόμενοι παρακάτω το γέροντα, δεν τον ανακηρύσσουμε σε αλάθητο. Δεν είμαι σε θέση καν να αποφανθώ αν έσφαλε και που (αλάθητος άνθρωπος δεν υπάρχει). Ο αγώνας μας είναι κατά της εμπάθειας και της συκοφαντίας. Ο γέροντας έχει ήδη αξιολογηθεί από ανθρώπους – επιτρέψτε μου – πολύ καταλληλότερους κι από μένα και, φρονώ ταπεινά, από το συντάκτη των άρθρων που θα σχολιάσουμε παρακάτω (δεν τον γνωρίζω, αλλά ούτε κι εκείνος εμένα). Ας είμαστε λοιπόν συγχωρημένοι, αδελφέ.

Οι κατηγορίες κατά του αγίου αυτού πνευματικού αγωνιστή μπορούμε να πούμε ότι συνοψίζονται στο παρακάτω απόσπασμα, από το άρθρο Ο αγιομάχος Σέργιος-Σωφρόνιος Σαχάρωφ [όπου δήθεν ο γέροντας συκοφαντεί το άγιο Αθανάσιο ότι (ενώ κρυβόταν στην έρημο) είχε ερωτικές σχέσεις με γυναίκα, ενώ ο γέροντας γράφει ότι μια γυναίκα υπηρετούσε τον άγιο Αθανάσιο, χωρίς ο άγιος να αμαρτάνει – το γράφει απολογούμενος για τη μικτή μονή του Έσσεξ, για την οποία τον κατακρίνουν οι “ζηλωτές”]. Το απόσπασμα, εν πάση περιπτώσει, έχει ούτως:

Ο Σέργιος–Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1816-1993), Ρώσος την καταγωγήν και επί οκταετίαν (;) βουδιστής (1916-1924). Μοναχός εις το Άγιον Όρος, όπου εμελέτησεν κατόπιν συμβουλής του ψευδοϊερέως και Άγγλου αρχικατασκόπου, ανθέλληνος και εγκληματία πολέμου, Δ. Μπάλφουρ, το βιβλίον του πλανεμένου παπικού Ιωάννου του Σταυρού, «Η μαύρη νύκτα της ψυχής» και κατεσκεύασε την κακόδοξον θεολογίαν της «θεοεγκαταλείψεως».

Μετά εγκατέλειψεν δια παντός το Άγιον Όρος δια να συνεχίση θεολογικάς σπουδάς εις την Εσπερίαν!!! Ίδρυσεν με την βοήθειαν του Μπάλφουρ την πρώτην εις τον Ορθόδοξον κόσμον «μονήν» όπου μοναχοί ασκούνται με «σφόδρα ωραιοτάτους παρθένας». Άφησεν δε εποχήν δια το έργον που επετέλεσεν εις το Έσσεξ ήτοι: εναγκαλισμούς με όλους τους αιρετικούς και μεταδόσεως εις αυτούς των θείων μυστηρίων και δια τας κακοδοξίας των συγγραμμάτων του. Οι αοίδοιμοι ευσεβέστατοι αγιορείται γέροντες Διανιήλ ο Κατουνακιώτης, Θωμάς και Γαβριήλ ο Διονυσιάτης αποκαλούσαν τον Σαχάρωφ: «πράκτορα των Εγγλέζων».

Καλούμε όσους προσπαθούν να αγιοποιήσουν τον Σαχάρωφ και πρωτίστως τον Βατοπαιδινόν ηγούμενον Εφραίμ, να μας είπουν ευθέως πότε ο Σαχάρωφ επέστρεψε από τον βουδισμόν εις την Ορθοδοξίαν και ποίος ιερεύς ή αρχιερεύς τον εδέχθη, καθώς επίσης ποίος αγιορείτης πνευματικός παραβιάζοντας καταφόρως τους θείους και ιερούς κανόνας, έδωσεν εις τον «πρώην» βουδιστήν Σαχάρωφ συμμαρτυρίαν δια να χειροτονηθή κληρικός της Ορθοδόξου Εκκλησίας;

Τέλος, καλούμεν τον Πατριάρχην κ. Βαρθολομαίον όπως εφαρμόση πάραυτα τους Ιερούς Κανόνας και διαλύση την «μονήν» του Έσσεξ που αποτελεί μέγαν όνειδος δια τον Ορθόδοξον Μοναχισμόν παραβαίνοντας συνειδητώς επί πεντηκονταετίαν Κανόνας Οικουμενικών Συνόδων που απαγορεύουν ρητώς την αισχράν και εφάμαρτον συγκατοίκησιν «μοναχών» και «μοναζουσών»!!!

 

Παραθέτουμε ξανά το απόσπασμα, με σύντομα σχόλια κατά διαστήματα:

Ο Σέργιος–Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1816-1993), Ρώσος την καταγωγήν και επί οκταετίαν (;) βουδιστής (1916-1924).

“Ν”: Δεν είχε γίνει βουδιστής, αλλά χωρίς να φύγει τυπικά από την ορθοδοξία ασκούσε τον υπερβατικό διαλογισμό.

 

Μοναχός εις το Άγιον Όρος, όπου εμελέτησεν κατόπιν συμβουλής του ψευδοϊερέως και Άγγλου αρχικατασκόπου, ανθέλληνος και εγκληματία πολέμου (;;;), Δ. Μπάλφουρ, το βιβλίον του πλανεμένου παπικού Ιωάννου του Σταυρού, «Η μαύρη νύκτα της ψυχής» και κατεσκεύασε την κακόδοξον θεολογίαν της «θεοεγκαταλείψεως».

“Ν”:

α) Για το βιβλίο του Ιωάννη του Σταυρού:

Ο γέροντας Σωφρόνιος εντοπίζει εκεί ορισμένες αρετές, που όμως οφείλονται στις λεπτές ψυχολογικές αναλύσεις του συγγραφέα και σε κοινά σημεία της διδασκαλίας του με τους ορθόδοξους αγίους. Ουδέποτε τον χαρακτηρίζει άγιο, ούτε τον αποδέχεται ολόκληρο. Αντίθετα, επισημαίνει τη φθοροποιό επίδραση που μπορεί να έχει σ’ έναν πνευματικό αναζητητή. Γράφει στο Μπάλφουρ:

“Ενδέχεται ωστόσο να έχουν γεννηθεί μέσα σας όλες αυτές οι αμφιβολίες, γιατί ο Ιωάννης του Σταυρού διδάσκει το αντίθετο” (“Αγώνας Θεογνωσίας”, σελ. 201*). “Παρακαλώ, γράψτε μου οπωσδήποτε για το θέμα αυτό [“Ν“: πως σχημάτισε τις απόψεις του για τη μετοχή στη θεία ζωή]. Αν και εγώ έχω να σας κάνω προειδοποιητικά την εξής παρατήρηση: Αν το καταλάβατε μόνο διανοητικά, στηριχθήκατε στο βιβλίο του Ιωάννου του Σταυρού” (ό.π., σελ. 205). (*Το βιβλίο είναι έκδοση, από τη μονή του Έσσεξ, της αλληλογραφίας Σωφρόνιου και Μπάλφουρ).

Φαντάζομαι τι θα γινόταν, αν ο κ. Πηλαβάκης ήταν σύγχρονος του Μ. Βασιλείου και διάβαζε το Προς τους νέους, όπου πλέκεται το εγκώμιο του Ομήρου και πλείστων άλλων αρχαίων ειδωλολατρών! Τι είχε ν’ ακούσει ο Μ. Βασίλειος! Που, μάλιστα, είχε φοιτήσει μόνο σε ειδωλολάτρες δασκάλους, είχε σπουδάσει μόνο επιστήμες άσχετες με τη θεολογία – φιλοσοφία, ρητορική, μαθηματικά, ιατρική – τις οποίες στη συνέχεια χρησιμοποίησε και στη θεολογία του! Και συνέδεσε τη Γένεση με την επιστήμη! Και συμπαθούσε και τον Ωριγένη, ώστε, μαζί με τον άγιο Γρηγόριο, ανθολόγησαν αποσπάσματά του στη Φιλοκαλία*!! Και συνέθεσε, σε ηλικία μόλις 30 ετών, όρους και κανόνες του μοναχικού βίου!! Και τόλμησε να γράψει ακόμα και καινούργια θεία λειτουργία!! Κούνια που τον κούναγε τον άγιο!! (Και βέβαια είχε και τότε τους επικριτές του).

(Σημείωση: *Δεν είναι η γνωστή συλλογή του αγ. Νικόδημου του Αγιορείτη, αλλά άλλη, ομότιτλη).

Σημειωτέον ότι στην ίδια επιστολή ο Γέροντας παραθέτει στον Μπάλφουρ μακρύ κατάλογο ορθόδοξων – πατερικών – αναγνωσμάτων, με τα οποία τον προτρέπει να έρθει σε επαφή με την αληθινή πνευματική αναζήτηση.

 

β) Η θεολογία της θεοεγκαταλείψεως οφείλεται στον άγιο Σιλουανό, ο οποίος βίωσε αυτή την πνευματική κατάσταση επί σειρά ετών. Στην κατάσταση αυτή απελπίστηκε και διακήρυξε προς το Θεό “είσαι αδυσώπητος!”. Τότε του εμφανίστηκε ο Ιησούς Χριστός και άλλαξε τη ζωή του. Αργότερα υπήρξε νέα αποστέρηση της θείας χάριτος για 15 χρόνια και κατόπιν ο Κύριος του είπε το περίφημο “κράτα το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι”. Δες π. Σωφρονίου “Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης”, έκδ. 2003, σελ. 32-33, 46-50, 395, 397-402 κά.

Ο άγιος Σιλουανός εξηγεί μάλιστα, στα χειρόγραφά του:

“Ο Κύριος αποσύρει τη χάρη Του από την ψυχή, και έτσι κατά το έλεος και τη σοφία Του οδηγεί στην ταπείνωση την ψυχή, για την οποία άπλωσε με αγωνία τα χέρια Του στον Σταυρό. Περιμένει να δείξει η ψυχή την προαίρεσή της στον αγώνα κατά των εχθρών. Μόνη όμως η ψυχή δεν έχει δυνάμεις για να νικήσει. Γι’ αυτό είναι περίλυπη η ψυχή μου και με δάκρυα Τον ζητώ” (“Ο άγ. Σιλουανός…”, σελ. 399).

Φυσικά δεν περιμένω να θεωρεί άγιο το Σιλουανό ο αδελφός. Ούτε τους Γέροντες Πορφύριο, Παΐσιο κ.λ.π. Γενικά, όποιον επιθυμεί μπορεί να ανεβάζει ή να κατεβάζει από το βάθρο της αγιότητας, όπως κι ο καθένας μας εξάλλου, υπακούοντας στα πάθη του – α, συγγνώμη, στους ιερούς κανόνες… Θλίβομαι που τα γράφω αυτά, δεν ειρωνεύομαι.

Η θεοεγκατάλειψη βιώθηκε και από τον ίδιο το Χριστό επί του σταυρού, για λόγους που δεν επιθυμώ, ούτε και νιώθω ικανός, να διερευνήσω (γι’ αυτό και το περίφημο “Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες”). Στους Ψαλμούς της Παλ. Διαθήκης υπάρχουν αμέτρητες αναφορές εγκατάλειψης από το Θεό! (π.χ. Ψλμ. 12, Ψλμ. 21 – απ’ όπου και η κραυγή του Χριστού στο σταυρό – Ψλμ. 68, Ψλμ. 73, Ψλμ. 87). Άραγε τι θα έλεγε ένας σημερινός ζηλωτής, αν ένας σύγχρονος γέροντας είχε γράψει όλα τα παράπονα του Δαβίδ προς το Θεό; (Αλλά τι λέω; πώς θα δεχόταν να θεωρείται προφήτης ένας βασιλιάς που διέπραξε φόνο και μοιχεία;).

Το αίσθημα της θεοεγκατάλειψης (που δεν είναι πραγματική εγκατάλειψη, αλλά παιδαγωγία) βιώνεται από τον καθένα μας, όταν νιώθει μακριά τη βοήθεια του Θεού, ενώ την έχει απόλυτη ανάγκη. Όμως ας μιλήσουμε – με δέος – για αγίους. Η θεοεγκατάλειψη βιώθηκε από τον προφήτη Ηλία, όταν φοβήθηκε την Ιεζάβελ και ένιωθε “μονώτατος” (Γ΄ Βασιλειών, 19), μα και όταν είδε το θάνατο του παιδιού της χήρας που τον φιλοξενούσε (κεφ. 17 [ιδού σχετική αναφορά του ι. Χρυσοστόμου]), για να μην αναφέρουμε και τον Ιώβ. Μήπως δεν βίωσαν θεοεγκατάλειψη ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, οι γονείς της Παναγίας και οι γονείς του Προδρόμου, όταν επί σειρά ετών προσεύχονταν με δάκρυα ν’ αποχτήσουν παιδί, κι όμως ο Θεός σιωπούσε; Πώς είναι λοιπόν κακόδοξη η διδασκαλία περί θεοεγκατάλειψης;

Να προσθέσω και αυτό, από το βίο του οσίου Συμεών του Ν. Θεολόγου:

Ο Συμεών ο Στουδίτης στην αρχή του έδωσε ένα ελάχιστο πρόγραμμα ασκητικής ζωής, και για ανάγνωσμα τον “Πνευματικό Νόμο” του Μάρκου του Μοναχού. Τότε έζησε και την πρώτη του εμπειρία. Τον πλημμύρισε το άκτιστο φως και τον γέμισε χαρά, έτσι που έχασε τον εαυτό του και τον γύρω του κόσμο. Αυτή όμως η πρώτη καρποφόρα περίοδος, που ο άγιος Συμεών απέδιδε στις προσευχές του πνευματικού του πατέρα, δεν κράτησε πολύ. Ξαναγύρισε στην κοσμική και άστατη ζωή που ζούσε πριν. “Εις λάκκον και και ιλύν βυθού αισχρών εννοιών τε και πράξεων εμαυτόν ο άθλιος εναπέρριψα, κακεί κατελθών τοις εγκεκρυμμένοις εν τω σκοτεί περιέπεσον, εξ ων ουκ εμαυτόν εγώ μόνον, αλλ’ ουδέ ο σύμπας κόσμος εις εν αθροισθείς εκείθεν αναγαγείν με και των χειρών αυτών εξελέσθαι ηδύνατο”.

 

γ) Η σχέση του γέροντα, όπως και του αγίου Σιλουανού, με το Μπάλφουρ ήταν καθαρά πνευματική και μάλιστα κατά ένα μέρος εξ αποστάσεως (κυρίως δι’ αλληλογραφίας). Ο Μπάλφουρ ασπάστηκε την Ορθοδοξία και στα γράμματά του ο γέροντας του συμπαραστέκεται πνευματικά στον αγώνα του να φύγει από τον παπισμό και να γίνει ορθόδοξος. Κάθε νηφάλιος αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει εκεί ούτε υποψία της μελλοντικής πορείας του Μπάλφουρ. Ο Μπ., έχοντας καταφύγει στο Κάιρο με την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα, έπιασε δουλειά στο Αγγλικό Προξενείο τέλη του 1941 και μετά απ’ όλα αυτά εργάστηκε για τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες. Είχε ήδη χάσει την πίστη του και πετάξει τα ράσα, ενώ επανήλθε στην Ορθοδοξία μόλις το 1962! (“Αγώνας Θεογνωσίας”, εισαγωγή, σελ. 26-30 – διαβάστε το βιογραφικό του Μπάλφουρ στην εισαγωγή του βιβλίου). Αν ήταν πράκτορας & υποκριτής από πριν, δε θα εμφάνιζε αυτές τις αμφιταλαντεύσεις.

(Να παρατηρήσουμε ότι ο Μπάλφουρ αγνόησε τις προορατικές προειδοποιήσεις του αγίου Σιλουανού για την πνευματική του πορεία, πράγμα που του έγραψε ο γέροντας, για να τον προβληματίσει προφανώς [βλ. σελ. 264-268]. Βέβαια ο αδελφός θα ήθελε (όπως γράφει) να κηρύξουν πόλεμο κατά του Μπ. οι Σιλουανός+Σωφρόνιος και να τον καταγγείλουν στην Εκκλησία της Ελλάδος για κατασκοπεία (που ασφαλώς δεν υπήρχε, τουλάχιστον τότε). Δε σκέφτεται ότι άλλη είναι η οπτική της πνευματικής σχέσης και ζωής. Σημ. ότι οι προειδοποιήσεις του αγίου Σιλουανού δεν σημαίνουν ότι γνώριζε το μέλλον με κάθε λεπτομέρεια).

Εδώ θα πρέπει να πω ότι σε αυτό το κείμενο υπάρχει μόνον ένας αστήρικτος ισχυρισμός ότι (δήθεν) ο Μπάλφουρ ήταν ψευδοϊερέας και κατάσκοπος στην Αθήνα (“κατάλαβα” λέει ο συντάκτης, αυτό που ο ίδιος ήθελε να καταλάβει). Διαβάζοντας την αλληλογραφία του Μπ. με το γέροντα, όπου φαίνονται οι πνευματικές διακυμάνσεις του Μπ., γίνεται φανερό ότι δεν ισχύει ο φανταστικός ισχυρισμός του συντάκτη. Ομοίως σε αυτή την ανάρτηση, ειδική για το Μπάλφουρ (με το γελοίο τίτλο “Ο πραγματικός γέροντας του Σωφρόνιου”!!!), κανένα τεκμήριο δεν παρέχεται ότι ήταν κατάσκοπος όταν συγχρόνως ήταν και ορθόδοξος μοναχός και ιερέας! Εδώ ο συγγραφέας γράφει ότι “αναμφιβόλως” ήταν πράκτορας της Intelligence Service, και πάλι χωρίς τεκμήρια… (Αλλά ακόμη κι αν ήταν, δεν ενοχοποιείται ο γέροντας Σωφρόνιος – εκτός αν ενοχοποιήσουμε και τον άγ. Κύριλλο Αλεξανδρείας επειδή κάποιοι άνθρωποί του κατακρεούργησαν την Υπατεία).

Ο Μπάλφουρ ήταν ένας άνθρωπος που πέρασε από πολλά κύματα. Επανήλθε στην Ορθοδοξία και πέθανε, όπως φαίνεται, ως ορθόδοξος πιστός (όχι ιερέας). Ο Θεός να τον αναπαύσει. Τα υπόλοιπα είναι σενάρια για μυθιστορήματα κατασκοπίας.

 

Μετά εγκατέλειψεν δια παντός το Άγιον Όρος δια να συνεχίση θεολογικάς σπουδάς εις την Εσπερίαν!!! Ίδρυσεν με την βοήθειαν του Μπάλφουρ την πρώτην εις τον Ορθόδοξον κόσμον «μονήν» όπου μοναχοί ασκούνται με «σφόδρα ωραιοτάτους παρθένας».

“Ν”:

α) Η βοήθεια του Μπάλφουρ από που προκύπτει; Αλλά και αν υπήρξε, δεν είναι κατ’ ανάγκην εκ του πονηρού (ένας νηφάλιος αναγνώστης το καταλαβαίνει).

β) Οι μοναχοί του Έσσεξ δεν ασκούνται …με σφόδρα ωραιοτάτους παρθένας (!!!!), δεδομένου μάλιστα ότι οι άντρες και οι γυναίκες που σύστησαν την μονή ήταν τρόφιμοι γηροκομείου!!! Στη μονή ζουν δύο αδελφότητες σε διαφορετικά κτήρια και δεν συζούν, δηλ. δεν είναι “συνείσακτοι” (στο ίδιο κτήριο), γι’ αυτό και δεν εμπίπτουν στην απαγόρευση των συνεισάκτων από τους ιερούς κανόνες. Πέραν αυτού, πότε σημειώθηκαν σεξουαλικά σκάνδαλα στη μονή, που να επιτρέπουν στον αδελφό να επαναστατεί, να κρίνει και να καταγγέλλει με ιερή αγανάκτηση;

Δυστυχώς, οι επικριτές του Γέροντα για τη μικτή μονή δεν είναι σε θέση να εκφέρουν τόσο κατηγορηματικές καταδίκες. Όσο νωρίτερα το καταλάβουν, τόσο καλύτερα για τη σωτηρία τους.

 

Αγ. Χίλντα, ηγουμένη μικτής μονής (7ος αι.)

γ) Μικτές μονές στην Ορθοδοξία υπήρξαν και υπάρχουν κι άλλες. Ειδικό άρθρο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Αλλά ας θυμηθούμε και ότι πολλές αγίες ασκήθηκαν σε ανδρικά μοναστήρια, μεταμφιεσμένες σε άνδρες – κυριολεκτικά συζώντας! Αυτές δεν παρέβησαν τους ιερούς κανόνες; Ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης δεν παρέβη τους ι. κανόνες, όταν ασκήθηκε στην ίδια στέγη με τη σύζυγό του, συζώντας εξ αρχής σε λευκό γάμο; Πώς αντέχει ο αδελφός να τους αναγνωρίζει ως αγίους;

 

Άφησεν δε εποχήν δια το έργον που επετέλεσεν εις το Έσσεξ ήτοι: εναγκαλισμούς με όλους τους αιρετικούς και μεταδόσεως εις αυτούς των θείων μυστηρίων και δια τας κακοδοξίας των συγγραμμάτων του.

α) “Ν”: Δηλ. ο γέροντας μεταλαμβάνει “όλους τους αιρετικούς”: παπικούς, προτεστάντες, πεντηκοστιανούς, μάρτυρες του Ιεχωβά κ.λ.π.; Ας αναφερθούν μερικές περιπτώσεις.

Βλέπουμε εδώ  αυτό:

Αυτό συνέβη και με τον του Έσσεξ γ. Σωφρόνιον Σαχάρωφ, που ήτο εις πλήρην μυστηριακήν κοινωνίαν με την ομοφυλόφιλον «Γαλλικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν» του «Επισκόπου» Ιωάννου Νεκταρίου του Αγίου Διονυσίου ή ως ήτο πλέον γνωστός: *Γιεβγκράβ Κοβαλέφσκι, διδασκάλου του γ. Σαχάρωφ εις το θεολογικόν Ινστιτούτον των Παρισίων κατά την δεκαετίαν του 1920.

Σχετική αναφορά και εδώ (όπου η “Γαλλική Ορθόδοξος Εκκλησία” – ορθότερα “Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία Γαλλίας” – κατηγορείται για μαγεία, αστρολογία, σατανισμό και σεξουαλική ελευθεριότητα), και περισσότερα στην ανάρτηση: Απαράδεκτος Οικουμενισμός Σελίδα 1, Σελίδα 2, Σελίδα 3 (δείτε ιδίως τη σελ. 3).

Η “Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία Γαλλίας” (ECOF) είναι μια ομάδα Δυτικών που αναζήτησαν τις ορθόδοξες ρίζες τους και συνέστησαν μια Ορθόδοξη Εκκλησία στη Γαλλία. Κατά καιρούς, επιχειρήθηκε να ενωθεί η ομάδα αυτή με το Πατριαρχείο Μόσχας και με τη Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς, αλλά οι προσπάθειες απέτυχαν. Μάλιστα τον επίσκοπο Ιωάννη Νεκτάριο, που τόσο περιφρονεί ο αδελφός, τον είχε χειροτονήσει ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, ως προκαθήμενος των Ρώσων της Διασποράς στη Γαλλία. Φυσικά, κι ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς μαζί με όλους τους Ρώσους της Διασποράς δεν είναι στο απυρόβλητο – εν ριπή οφθαλμού μπορεί να αφοριστεί και να καθαιρεθεί από άγιος και θαυματουργός, από την εκπληκτική πολεμική μηχανή του συντάκτη μας. Αναρωτιέμαι αν βρίσκει χρόνο να μετανοήσει για τις δικές του αμαρτίες, που ασφαλώς θα έχει κάποιες, αφού ουδείς αναμάρτητος…

Στη μονή Έσσεξ, διαβάζουμε εδώ, δεν συλλειτουργούσαν με την ECOF, αλλά τους μεταλάμβαναν, ελπίζοντας να τους προσεγγίσουν. Το ίδιο έκανε και η μονή Σίμωνος Πέτρας, που δεν ξεφεύγει από την κριτική στο ίδιο άρθρο. Έτσι – αποφαίνεται ο αρθρογράφος – τους έδιναν πιστοποιητικό κανονικότητας για να κάνουν προσηλυτισμό. Η μήπως, λέω εγώ, νοιάστηκαν για τη σωτηρία τους και συμπεριφέρθηκαν με διάκριση, για να τους κάνουν όντως κανονικούς ορθοδόξους, πράγμα που για το συντάκτη μας ασφαλώς θα έπρεπε να γίνει με άτεγκτη αυστηρότητα και μόνον; (Μπορεί και να έσφαλαν, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί μια κήρυξη μακροχρόνιου και επίμονου πολέμου εναντίον τους – αλλά μπορεί και να μην έσφαλαν).

Είναι γνωστό ότι ο Μ. Βασίλειος απέφυγε να γράψει ότι το Άγιο Πνεύμα είναι ομοούσιο τω Πατρί, για να προσεγγίσει τους αιρετικούς πνευματομάχους. Δέχτηκε σκληρή κριτική γι’ αυτό (βλ. Στυλ. Παπαδόπουλου, “Πατρολογία”, Β΄, σελ. 376-377)! Ο άγ. Κύριλλος Αλεξανδρείας εκφράστηκε μετριοπαθώς για να προσεγγίσει το νεστοριανίζοντα Ιωάννη Αντιοχείας και τους επισκόπους του, πράγμα που εξόργισε κάποιους “υπερλίαν ορθοδόξους”, οι οποίοι, προσπαθώντας εμπαθώς να αντιμετωπίσουν το νεστοριανισμό, κατασκεύασαν το μονοφυσιτικό. Άραγε, ο αδελφός, αν ζούσε τότε, θα έπαιρνε το μέρος του Μ. Βασιλείου και του αγ. Κυρίλλου ή τών αντιπάλων τους;

 

Ο π. Πλακίδας (από εδώ)

Στη γαλλική Βικιπαίδεια υπάρχει ένα άρθρο για την ECOF. Σχετικά γράφει και ο π. Πλακίδας Deseille, που δεν περιμένω να συγκινηθεί ο αδελφός από την περίπτωσή του, τα εξής:

Επιπλέον, στο τέρμα διαφόρων πνευματικών αναζητήσεων, μερικές χιλιάδες Δυτικών έγιναν Oρθόδοξοι επειδή αναγνώρισαν στο πρόσωπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας τη μοναδική Εκκλησία του Χριστού, της οποίας οι άλλες χριστιανικές κοινότητες είναι μέλη χωρισμένα. Γι’ αυτούς το να εισέλθουν σε κοινωνία με την Ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ζήτημα πνευματικής ζωής η πνευματικού θανάτου. Όμως οφείλουν γι’ αυτό να γίνουν Έλληνες η Ρώσοι;

Μια απάντηση στη διπλή αυτή ερώτηση επιχειρήθηκε από την ομάδα που τιτλοφορείται «Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία της Γαλλίας» και η οποία υπήχθη στη δικαιοδοσία της Ρουμανικής Εκκλησίας. Η ομάδα αυτή, που σχηματίστηκε γύρω από τον διακεκριμένο Ρώσο μετανάστη Evgraf Kovalevsky, ίδρυσε μια επισκοπή που δεν είναι «ούτε ρωσική, ούτε ελληνική, ούτε ρουμανική» και η οποία θέλει να είναι η ανασύσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Δύσεως, προγενέστερης του σχίσματος. Η λειτουργία της είναι μια διασκευή της αρχαίας δυτικής λειτουργίας των Γαλατών, που υπήρχε πριν από την εξάπλωση της ρωμαϊκής λειτουργίας στη Δύση. Η προσάρτηση της στη Ρουμανική Εκκλησία έχει δικαιοδοσιακό χαρακτήρα και δεν περιλαμβάνει κανένα στοιχείο δανεισμένο από τη λειτουργική παράδοση και τη θρησκευτική κουλτούρα αυτής της χώρας.

Η πρωτοβουλία ήταν ενδιαφέρουσα. Ενθουσίασε αξιόλογους ανθρώπους, οι όποιοι αφιέρωσαν σ’ αυτήν πολύ ταλέντο και διάθεση. Ωστόσο, οφείλω να πω, παρά τη φιλία που με συνδέει με μερικά από τα μέλη αυτής της Εκκλησίας, ότι η πρωτοβουλία αυτή μου φαίνεται πως οδήγησε σε μια αποτυχία. Οι μοναχοί του Άγιου Όρους δέχτηκαν κατ’ επανάληψη μέλη αυτής της ομάδας, που παρέμειναν στο Όρος για αρκετό χρόνο. Η εμπειρία τους έδειξε ότι αυτοί οι νέοι άνθρωποι, παρά την προσωπική τους αξία και την καλή τους διάθεση, είχαν μείνει σε σημαντικό βαθμό ξένοι προς το πνεύμα της Oρθόδοξης Εκκλησίας. Επίσης ο επίσκοπος αυτής της επισκοπής για σοβαρές δογματικές και ποιμαντικές αιτίες δεν έγινε δεκτός να μετέχει στη Διεπισκοπική Επιτροπή, η οποία συγκεντρώνει τους επισκόπους των διαφόρων ορθοδόξων δικαιοδοσιών στη Γαλλία.

Δεν είναι, λοιπόν, αυτή η κατεύθυνση προς την οποία οφείλουμε να αναζητήσουμε λύση. Ορθόδοξη Εκκλησία αυτόνομη και ενωμένη δεν θα μπορέσει να γεννηθεί στη Γαλλία παρά μόνο με μια οργανωμένη προσπάθεια των διαφόρων δικαιοδοσιών, όμως δεν έχει έρθει ακόμη η στιγμή. Για την ώρα, συμφέρει να αρκεστούμε στο παρόν σύστημα της συνυπάρξεως των διαφόρων δικαιοδοσιών. Το σύστημα αυτό, κάτω από τις παρούσες συνθήκες της Δύσεως, παρουσιάζει αρκετές δυσχέρειες.

β) Οι κακοδοξίες των συγγραμμάτων του Γέροντα ποιες ακριβώς είναι; Διαβάζουμε ένα “παράδειγμα” (εδώ):

Το 1925 [ο Σωφρόνιος] εγγράφεται ως σπουδαστής εις το τότε νεοϊδρυθέν Ορθόδοξον Θεολογικόν Ινστιτούτον του Αγίου Σεργίου. Μεταξύ των καθηγητών του υπήρξε και ο αιρετικός ιερεύς Μπουλγκάκωφ. Αυτός τον επηρέασεν ούτως ώστε, χωρίς φόβο Θεού, να βλασφημή την Αγίαν Τριάδα, γράφοντας, αργότερον, εις ώριμον πλέον ηλικίαν: «Τα τρία πρόσωπα της Τριάδος αποκτούν την υπόστασή τους κενώνοντας το καθένα τον εαυτό του για να δώσει “χώρο” στο άλλο. Η αλληλοπεριχώρηση των Τριαδικών προσώπων είναι μία αένναη κένωση, ένας αιώνιος Σταυρός» (Πρακτικά Βατοπαιδίου, σέλ. 260). Αυτήν την μεταφοράν της σταυρικής κενώσεως εις την προαιώνιον ύπαρξιν ενός εκάστου των Τριών Άκτιστων Προσώπων της Τριάδος, ούτε αυτός ο μισόκαλος διάβολος δεν θα ετολμούσεν ποτέ να διανοηθή.

Χειρότερος λοιπόν κι από το διάβολο ο “βλάσφημος” Σωφρόνιος, ο “μαθητής του αιρετικού Μπουλγκάκωφ” (που όντως έσφαλε θεολογικά)… Γιατί; Επειδή χρησιμοποίησε την παραπάνω μεταφορά σχετικά με την Αγία Τριάδα, την οποία προφανώς ο συντάκτης θεωρεί “πατροπασχιτική”… Θα γράψει εδώ ο αδελφός ότι και ο π. Ιω. Ζηζιούλας εκφράζεται αμήχανα γι’ αυτή τη μεταφορά. Όμως πουθενά δεν αναφέρει ο γέροντας ότι κυριολεκτικά “σταυρώθηκαν” τα θεία Πρόσωπα, με οποιονδήποτε τρόπο, πλην του Θεανθρώπου Χριστού.

Αντίθετα, ζητώ συγγνώμη, αλλά ας μου επιτραπεί να πω ότι ο ίδιος ο συντάκτης της ιστοσελίδας υποπίπτει σε πατροπασχιτική κακοδοξία (ΠΡΟΦΑΝΩΣ άθελά του), όταν αγιογραφεί το Θεό Πατέρα να φέρει σταυρό στο φωτοστέφανο (εδώ)! Για να μην αναφέρω και την κάποτε διαδεδομένη, αλλά δογματικά εσφαλμένη απεικόνιση της Αγίας Τριάδας ως γέροντος Πατρός, νέου Υιού και Πνεύματος εν είδη περιστεράς.

 

Χαρακτηριστική είναι και η παρακάτω αναφορά, από το ίδιο άρθρο:

Ο διάσημος Ρώσος Καθηγητής της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας Α.Ι. Οσίπωφ έγραψε περί Σωφρονίου τα εξής:

«Για μένα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται σε κατάσταση βαθιάς και συνάμα πολύ λεπτής πνευματιστικής μαγείας. Σε μένα αυτό έγινε ολοφάνερα αντιληπτό μετά την ανάγνωση του βιβλίου «Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι» και του βιβλίου «Περί προσευχής». Θα πρέπει να είμαστε σε μεγάλο βαθμό προσεκτικοί στα συγγράμματα αυτών που δεν έχουν το αδιαφιλονίκητο κύρος της Εκκλησίας. Όμως και εκεί δεν μπορούμε να αναφερθούμε χωρίς ένα «αλλά». Σήμερα παρατηρείται μία τάση να αγιοποιούνται άνθρωποι που αμφισβητούνταν. Ολόκληρο το Άγιον Όρος τιμά τον Σαχάρωφ ως άγιο. Το πνεύμα μαγείας επιχειρείται να επικυρωθεί, όπως ακριβώς έκαναν και οι Ρωμαιοκαθολικοί, φτάνοντας σε σημείο να τιμούν τους Φραγκισκανούς, τους Καθαρούς, την μητέρα-Τερέζα και άλλους» (Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, Γέροντας Σωφρόνιος ο Θεολόγος του ακτίστου φωτός: Πρακτικά διορθοδόξου επιστημονικού συνεδρίου. Άγιον Όρος: Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, 2008, σ. 563).

Αν και δε βλέπουμε εδώ γιατί ο καθ. Οσίπωφ διακρίνει “πνευματιστική μαγεία” στα έργα του Γέροντα (ο μητροπολίτης Ιωάννης Ζηζιούλας επισημαίνει ότι κανένα σοβαρό επιχείρημα δεν παρέχει), πρέπει να παρατηρήσουμε επίσης ότι, βάζοντας στη ζυγαριά “ολόκληρο το Άγιον Όρος”, που “τιμά τον Σαχάρωφ ως άγιο” και από την άλλη έναν ακαδημαϊκό, η ζυγαριά του αδελφού κλίνει προς τον ακαδημαϊκό. Η δική μας ταπεινή ζυγαριά, ας μας επιτραπεί να κλίνει προς ολόκληρο το Άγιον Όρος.

 

Οι αοίδοιμοι ευσεβέστατοι αγιορείται γέροντες Διανιήλ ο Κατουνακιώτης, Θωμάς και Γαβριήλ ο Διονυσιάτης αποκαλούσαν τον Σαχάρωφ: «πράκτορα των Εγγλέζων».

“Ν”:

Δε γνωρίζουμε τους γέροντες και δε μπορούμε να κρίνουμε τι έλεγαν και γιατί το έλεγαν (και άγιοι να ήταν, πάλι μπορεί να έσφαλαν). Μπορούμε όμως να ρωτήσουμε: πότε ακριβώς ο π. Σωφρόνιος κατέστη πράκτορας των Εγγλέζων και σε τι ακριβώς κατασκόπευσε την Ελλάδα ή οποιονδήποτε άλλο; Για ποιο θέμα παρέδωσε πληροφορίες στην Αγλλία; Πώς ακριβώς στοιχειοθετείται τέτοια κατηγορία. Τα λοιπά είναι φλυαρίες άνευ ουσίας.

Το …ακαταμάχητο τεκμήριο για τη συνεργασία του Γέροντα με τις μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας (από εδώ):

Το 1958 ο Σαχάρωφ αφού απέτυχε παταγωδώς να ιδρύση «μικτήν ιεράν μονήν» εις Παρισσίους, με την βοήθειαν του πανίσχυρου πλέον φίλου και προστάτου του Μπάλφουρ παίρνει άδειαν μεταναστεύσεως δια την Αγγλίαν μαζί μάλιστα με δύο «καλογραίας» του και μερικούς νεαρούς! Είναι εντυπωσιακόν δια τους μη γνωρίζοντας τους Βρεταννούς, πως ο ίδιος ο τότε υπουργός Εσωτερικών της χώρας R.A. Butler υπέγραψε προσωπικώς την άδειαν εισόδου του Σαχάρωφ και της συνοδείας του σημειώνοντας εις αυτήν χαρακτηριστικώς: «Δώστε στον αρχιμανδρίτην Σωφρόνιο όλα όσα ζητεί» (Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία Ζαχάρου, «Ο Γέρων Σωφρόνιος του Essex», Πεμπτουσία, 3, 2000,27).

[…] Έχοντας αυτά υπ’όψιν [“Ν”: τη βαρβαρότητα των Βρετανών] δύναταί τις να ερμηνεύση την ενέργειαν του συντηρητικού υπουργού Butler έναντι του πράκτορος Σαχάρωφ: Η κυβέρνησις της Αυτού Μεγαλειότητος της βασιλίσσης της Μεγάλης Βρεταννίας Ελισάβετ της Β’ ετιμούσε τον Σαχάρωφ με αυτόν τον τρόπον, δια τας υπηρεσίας που προσέφερε – μέσω Μπάλφουρ – δια την διασφάλισιν των συμφερόντων του Βρεταννικού στέμματος!!!

Εκεί δηλ. που ο νηφάλιος θεατής δοξάζει το Θεό για το θαύμα που συντελέστηκε, ο αγαπητός κ. Πηλαβάκης ονειρεύεται σενάρια κατασκοπίας… Άραγε ποιες ήταν οι “υπηρεσίες” του Γέροντα για τη διασφάλιση των συμφερόντων του Βρετανικού στέμματος, που δεν ανταμείφθηκαν με πλούτη και παλάτια, αλλά… με ένα μοναστήρι; Κύριος οίδε…

Να επισημάνουμε ότι η αγία νεομάρτυς Ελισάβετ της Ρωσίας (πολωνικής καταγωγής) κατηγορήθηκε από τους μπολσεβίκους ως πράκτορας των Πολωνών. Ξέρεις με βεβαιότητα άραγε, αδελφέ, ότι δεν ήταν πράκτορας; Οποιοσδήποτε μπορεί να πλέξει ένα μύθο με αφορμή αυτό. Εγώ θεωρώ ότι δεν ήταν πράκτορας, γιατί η Εκκλησία την αναγνώρισε ως αγία και μάρτυρα. Αυτό μου αρκεί.

Ας μην παραλείψουμε ότι ο Ηρώδης συμβουλευόταν στη φυλακή τον άγ. Ιωάννη τον Πρόδρομο και ενίοτε ακολουθούσε τις συμβουλές του (Μάρκ. 6, 19-20). Μήπως ήταν πράκτορας του Ηρώδη ο Πρόδρομος; Μήπως ενέδωσε μέσα στη φυλακή, γι’ αυτό μεθόδευσε το θάνατό του η Ηρωδιάδα, ενώ ο Ηρώδης τον άφηνε να ζήσει και μάλιστα έπαιρνε τις συμβουλές του; Λέγεται επίσης ότι ο Στάλιν είχε επισκεφτεί και συμβουλευτεί, ίσως όχι μόνο μια φορά, την αγία Ματρώνα της Μόσχας. Μήπως ήταν “κόκκινη” και πράκτορας του Στάλιν η θαυματουργή οσία;

Καλούμε όσους προσπαθούν να αγιοποιήσουν τον Σαχάρωφ και πρωτίστως τον Βατοπαιδινόν ηγούμενον Εφραίμ [για τον οποίο δείτε εδώ], να μας είπουν ευθέως πότε ο Σαχάρωφ επέστρεψε από τον βουδισμόν εις την Ορθοδοξίαν και ποίος ιερεύς η αρχιερεύς τον εδέχθη, καθώς επίσης ποίος αγιορείτης πνευματικός παραβιάζοντας καταφόρως τους θείους και ιερούς κανόνας, έδωσεν εις τον «πρώην» βουδιστήν Σαχάρωφ συμμαρτυρίαν δια να χειροτονηθή κληρικός της Ορθοδόξου Εκκλησίας; [“Ν“: δεν ήταν ποτέ βουδιστής, όπως γράψαμε στην αρχή (αντίθετα ο αδελφός θέτει ακόμη και το “πρώην” σε εισαγωγικά!!!!), γι’ αυτό και δεν τίθεται θέμα επανόδου στην Ορθοδοξία από το βουδισμό. Εάν πάντως αυτό είναι κώλυμα για την ιεροσύνη, πως χειροτονούνται ιερείς Αφρικανοί πρώην παγανιστές; Πώς ο άγιος Κυπριανός, πρώην μάγος, έγινε επίσκοπος;].

Τέλος, καλούμεν τον Πατριάρχην κ. Βαρθολομαίον όπως εφαρμόση πάραυτα τους Ιερούς Κανόνας και διαλύση την «μονήν» του Έσσεξ που αποτελεί μέγαν όνειδος δια τον Ορθόδοξον Μοναχισμόν παραβαίνοντας συνειδητώς επί πεντηκονταετίαν Κανόνας Οικουμενικών Συνόδων που απαγορεύουν ρητώς την αισχράν και εφάμαρτον συγκατοίκησιν «μοναχών» και «μοναζουσών»!!! [“Ν”: Δε συγκατοικούν, όπως είπαμε. Σχολιάσαμε και ανωτέρω].

***

Στο τέλος αυτής της σελίδας, ο αδελφός “αποκαλύπτει” τα ονόματα κάποιων από τους (αμέτρητους, γνωστούς και άγνωστους) “υπέρμαχους της αγιοποιήσεως Σωφρονίου του Έσσεξ” (νομίζοντας ότι τους εκθέτει και τους βλάπτει, ενώ στην πραγματικότητα εκτίθεται ο ίδιος), τα οποία δημοσιεύουμε κι εμείς:

Οι Μητροπολίτες, Περγάμου κ. Ιωάννης, Κενύας κ. Μακάριος, Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος, Λεμεσού κ. Αθανάσιος, Μεσογαίας κ. Νικόλαος, οι Επίσκοποι, πρ. Ερζεγοβίνης κ. Αθανάσιος, Βιέννης κ. Ιλαρίων Alfeyev, οι Καθηγούμενοι του Άγιου Όρους, Βατοπαιδίου Αρχιμ. Έφραίμ και Σίμωνος Πέτρας Αρχιμ. Ελισαίος, οι Γέροντες, Νικόδημος Αγιοπαυλίτης, Μωυσής Αγιορείτης, οι Αρχιμανδρίτες, Ζαχαρίας (Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex), Νικόδημος Σκρέττας, Αλύπιος (Λαύρας Άγιου Σεργίου), οι Πρωτοπρεσβύτεροι, Βασίλειος Καλλιακμάνης, Δημήτριος Τζέρπος, Andrew Louth, Γεώργιος Zavershinsky, οι Ιερομόναχοι, Ραφαήλ Noica, Νικολάϊ Σαχάρωφ (Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex), Σωφρόνιος Μιχαηλίδης, ο Μοναχός Βαρθολομαίος (Μονής Τιμίου Προδρόμου Essex), οι Όμότιμοι Καθηγητές, κ.κ. Άντώνιος-Αίμίλιος Ταχιάος, Γεώργιος Γαλίτης, Γεώργιος Μαντζαρίδης, Ιωάννης Καραβιδόπουλος, Κωνσταντίνος Σκουτέρης, οι Καθηγητές, κ.κ. Μ. JeanClaude Polet, Δημήτριος Τσελεγγίδης, Ανέστης Κεσελόπουλος, JeanClaude Larchet, ο Αναπλ. Καθηγητής κ. Χρυσόστομος Σταμούλης και ο Δρ. Θεολογίας κ. Ιωάννης Κόϊος. Οι καθηγητές κ. Γεώργιος Γαλίτης, κ. Γεώργιος Μαντζαρίδης και ο κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης.

 

Ο πειρασμός της αγιομαχίας

Αναφερθήκαμε ήδη στην πολεμική που ασκήθηκε από χριστιανούς στον απόστολο Παύλο, στον άγ. Κυπριανό Καρχηδόνος και, κατά τον 20ό αιώνα, στον άγιο Νεκτάριο (προσθέτουμε αυτό). Ο άγιος Νεκτάριος, ως γνωστόν, υπέστη φρικτούς διωγμούς, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωής του. Συκοφαντήθηκε, εξορίστηκε, προπηλακίστηκε, δυσφημίστηκε, κατηγορήθηκε για ποινικά εγκλήματα και ηθικά παραπτώματα, σύρθηκε στον ανακριτή… Κι όλα αυτά από “ορθόδοξους αδελφούς” χριστιανούς, ας είναι συγχωρεμένοι.

Περιπτώσεις αγιομαχίας στην ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας υπάρχουν δυστυχώς αναρίθμητες. Τα ελατήρια, ταπεινά ασφαλώς και νικητής ο διάβολος. Πόσοι άγιοι δεν εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους, καθαιρέθηκαν από τις εκκλησιαστικές τους θέσεις, εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν η θανατώθηκαν από “ορθόδοξους χριστιανούς”… Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ίσως μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Αναρωτιέμαι τι στάση θα τηρούσαν οι σημερινοί υπερζηλωτές, αν ήταν παρόντες όταν ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος κατήγγειλε τον ι. Χρυσόστομο για την αίρεση του ωριγενισμού, καθώς ο άγιος υποδέχτηκε στην ΚΠολη και έδωσε άσυλο στους διωκόμενους από την Αίγυπτο ωριγενιστές μοναχούς Μακρούς Αδελφούς! Τότε και ο άγιος Επιφάνιος Σαλαμίνος της Κύπρου, ως γνωστόν, στράφηκε εναντίον του και πήγε στην ΚΠολη για να τον ελέγξει αυστηρά. Τελικά ο άγιος καθαιρέθηκε και εξορίστηκε από σύνοδο με τη συμμετοχή του Θεόφιλου Αλεξανδρείας!

Σήμερα βλέπουμε να πολεμούνται όσιοι γέροντες από παλαιοημερολογίτες, αλλά και από νεοημερολογίτες, ενώ πολεμούνται και όσιοι γέροντες του παλαιού ημερολογίου, όπως η γερόντισσα Ταρσώ η δια Χριστόν σαλή και ο π. Ιερώνυμος της Αίγινας, που η αγιότητά τους μαρτυρείται και διακηρύσσεται ακόμη κι από τους ορθόδοξους χριστιανούς του νέου ημερολογίου… (Συγγνώμη, παρέλειψα να ρωτήσω τον αδελφό αν είναι άγιοι αυτοί οι γέροντες).

 

Εικ: Ο όσιος Παχώμιος λαμβάνει το σχήμα της μοναχικής ενδυμασίας από άγγελο, ντυμένο ως μοναχό (εδώθε).

 

Θα ήθελα όμως να κλείσω αυτή την ελάχιστη αναφορά με το παράδειγμα δύο παλαιών αγίων της Εκκλησίας μας, του αγ. Παχωμίου του Μεγάλου και του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου.

Για τον άγ. Παχώμιο διαβάζουμε στην “Εκκλησιαστική Ιστορία” του π. Βασιλείου Στεφανίδη, σελ. 157:

Ο Παχώμιος, ισχυριζόμενος, ως ο Απόστολος Παύλος, ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ότι γνωρίζει να διακρίνη τους κακούς και τους αγαθούς ανθρώπους, εκλήθη υπό συνόδου επισκόπων εν τω ναώ της Λατοπόλεως. Εις βαθύ γήρας ευρισκόμενος παρουσιάσθη φερόμενος επί φορείου και συνοδευόμενος υπό πολλών μοναχών. Εκεί εύρε και άλλους μοναχούς, των οποίων τινές ήσαν άλλοτε ιδικοί του μοναχοί. Δεν ηρνήθη τας κατηγορίας αι οποίαι κατ’ αυτού διετυπώθησαν, αλλά το περιεχόμενον αυτών εχαρακτήρισεν ως χαρίσματα του Χριστού. Ηγέρθη μέγας θόρυβος. Ο Παχώμιος εσώθη απαχθείς επί των ώμων μοναχού δια πλαγίας θύρας. Οι μοναχοί αυτού υπέστησαν επίθεσιν και εκτυπήθησαν, αλλά τη επεμβάσει ισχύοντος προσώπου, του Σαβίνου, κατώρθωσαν να σωθώσι και επιστρέψωσιν εις το μοναστήριον.

Οι διώξεις του οσίου Συμεών από τον εκκλησιαστικό του προϊστάμενο είναι γνωστές. Παραπέμπω εδώ  για υπενθύμιση.

Ας αναλογιστεί ο καθένας μας, αγαπητοί αδελφοί, αν ζούσε την εποχή αυτών των θλιβερών γεγονότων ποια στάση θα τηρούσε; Μπροστά σ’ αυτά τα πνευματικά αναστήματα – ή αν βλέπαμε τον πρώτο σαλό άγιο ή τον πρώτο στυλίτη – ποια στάση θα τηρούσαμε; Θα θαυμάζαμε εκστατικοί ή θα λιθοβολούσαμε μαζί με τους τότε υπερλίαν ζηλωτές;

Ας είμαστε έντιμοι: δεν ξέρουμε τι θα κάναμε.

Ας είμαστε λοιπόν προσεκτικοί και στις κρίσεις μας για τους σημερινούς ανθρώπους. Εδώ έχουμε έναν πόλεμο δεκαετιών ενάντια σ’ έναν γέροντα αναγνωρισμένο από όλους, πλην ελαχίστων… Οι ελάχιστοι αυτοί (αριθμητικά) αναγορεύουν εαυτούς σε τιμητές των πάντων. Ας προσέξουμε, γιατί εκεί που εμείς βρίσκουμε την πλάνη, μπορεί να κρύβεται η αγιότητα που βλέπουν χιλιάδες άλλοι ορθόδοξοι χριστιανοί, κληρικοί και λαϊκοί, πολλοί από αυτούς καταξιωμένοι και έμπειροι.