Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους

Ο ταπεινός Γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, έλεγε «ο άνθρωπος όσο σοφός και να είναι, να συμβουλεύεται και λιγάκι. Δεν είμαστε εμείς θεοδίδακτοι».  Και ερωτούσε διδάσκοντας ο ταπεινός αυτός ησυχαστής «μπορείς να πάρεις πληροφορίαν από τον Θεο;  Α, να ρωτήσουμε και κάναν άλλονε.  Να ρωτήσουμε, να συμβουλευτούμε. Ε, δεν έχεις κανέναν καλύτερό σου;» Ο Άγιος Βασίλειος λέγει «δυσθήρατος εστίν ο της αληθείας λόγος».

Στο απομαγνητοφωνημένο κείμενο, από το διαδίκυο του Γεωργίου Κ. Τασούδη «Ο μακαριστός γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός  1921 – 2009» (Αλεξανδρούπολη 2013) σε μορφή pdf  ομιλεί περί θεόσδοτου θεολογικού χαρίσματος.  Αναφέρει ο γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός, «Όταν λοιπόν κτίστηκε το σημερινό Βατοπαίδι τότε πάω στο Χριστό και λέω πάλι θα σ’ ενοχλήσω, σου ζήτησα κάτι και μου έδωσες παραπάνω από ότι χρειάζεται.  Τώρα τι θα κάνω εγώ σ’ αυτή την πολιτεία.  Από γράμματα δεν ξέρω, δεν τελείωσα την Τρίτη Δημοτικού.  Λοιπόν και μου μιλάει ο Χριστός από εκεί (δείχνοντας τον ουρανό) και μου λέει: ‘’γιατί ξεχνάς την Πεντηκοστή;’’  Φοβήθηκα εγώ γιατί λέω ‘’που ξέρω εγώ που την πουλάν αυτή για να πάω να τη βρω, την Πεντηκοστή’’.  ‘’Πού πουλιέται αυτό το κειμήλιο’’ και απορούσα».  Ομολογώ όταν τα διάβασα αυτά τα εισαγωγικά στοιχεία δεν με ανέπαυσαν.  Τα θεώρησα ως ταπεινολογικά καμώματα,  χωρίς να έχω πρόθεση να χαρακτηρίσω τον άνθρωπο.  Αλήθεια όταν έχεις μπροστά σου τον Κύριο της Δόξης, και σου λέει «μη ξεχνάς την Πεντηκοστή», δεν μονολογείς με αυτό τον τρόπο , λέγοντας «Φοβήθηκα εγώ γιατί λέω ‘’ που ξέρω εγώ που την πουλάν αυτή για να πάω να τη βρω, την Πεντηκοστή’’.  ‘‘Πού πουλιέται αυτό το κειμήλιο’’ και απορούσα».   Ποσώς δεν με ανέπαυσε αυτό το «πού την πουλάν» ή το «πού πουλιέται αυτό το κειμήλιο».

Δεν θα σχολιάσω το «ρηματικό κάμωμα» με το ρήμα πουλώ για την ημέρα της «επιδημίας του Αγίου Πνεύματος», μήτε τη λέξη «κειμήλιο» για την Πεντηκοστή. Χωρίς λόγο εκ περισσού θα προχωρήσω στην ουσία, εκεί όπου ομιλεί περί θεόσδοτου θεολογικού χαρίσματος.

Και συνεχίζει λοιπόν ο γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός «κι έλεγα πάλι ‘’αφού το λέει ο Θεός δεν γίνονται λάθη’’  και περίμενα πως θα είναι αυτό.  Και μια μέρα, όπως καθόμουν κι είχα αυτήν την απορία, εκατέβηκεν ο Γέροντάς μου από τον ουρανό και στάθηκε  δίπλα μ’ έναν άλλο γεροντάκο που είμαστε γνωστοί.  Μου έδωσε μια πλάκα άσπρη λέει ‘’πάρτη αυτή και φρούρα’’ λέω τι να το κάνω;’’  ‘’πάρε το, πάρε το’’.  Αφού το πήρα, τι να το κάνω εγώ, το έβαλα μέσα στον κόρφο μου και μόλις το έβαλα μέσα στον κόρφο μου…άνοιξε  (ο νους)  κι άρχισε η θεολογία που όλα τα μυστήρια της δημιουργίας των όντων, τα παρελθόντα, τα παρόντα και τα μέλλοντα.  Αλλά η αξιοπρέπειά σας μας αναγκάζει και τα λέμε αυτά για να έχετε θάρρος στη ζωή σας, να μην απογοητεύεστε, να μην αποθαρρύνεστε».

«Δέον λοιπόν εστί», όχι η αξιοπρέπεια αυτών που τον ανάγκασε να τα λέγει αυτά, που και υπερβαλλόντως καθημέραν διαδίδονται, αλλά την άλλη αξιοπρέπεια του Ορθοδόξου ήθους που διδαχθήκαμε από τον Γέροντα Παΐσιο, να εφαρμόσουν για να σταματήσουν με υπερβολές να διαδίδουν ταυτόχρονα το «οξύμωρο» που πληγώνει δηλαδή την «θεοδίδακτη θεολογία» και τις πλάνες  περί «πληρώσεως της ενοχής», της «συζυγίας που συνεχίζεται στην αιωνιότητα» κλπ. Η «παραεκκλησιαστική» φυσικά ιδιοτέλεια και η προσωποληψία που παρεισέφρησε, ως μη ώφειλε, καθιστά την πειθώ δύσκολη.  Καταλαμβαίνω «το σφάλλειν ανθρώπινον» (errare human est), όμως αυτοί προχώρησαν και ενθουσιαστικά αλλοτρόπως βοούν, το του Λατίνου ποιητή Οράτιου «υπέροχα λάθος» (splendide mendax).

Ο Γέροντας Παΐσιος  διηγείται «Ένα βράδυ στην Μονή Στομίου, μετά το Απόδειπνο, έλεγα την ευχή στο κελί καθισμένος σε σκαμνί.  Ξαφνικά ένα δυνατό φως γέμισε το κελί.  Η οροφή εξαφανίστηκε, άνοιξε η σκεπή και φάνηκε μια στήλη φωτός που έφτανε μέχρι τον ουρανό.  Στην κορυφή αυτής της φωτεινής στήλης φαινόταν το πρόσωπο ενός ξανθού νέου, με μακρά μαλλιά και γένια, που έμοιαζε με τον Χριστό.  Επειδή έβλεπα το μισό πρόσωπό του, σηκώθηκα από το σκαμνί, για να το δω ολόκληρο.  Τότε άκουσα μέσα μου μια φωνή: ‘’Αξιώθηκες να δεις  τον Χριστό’’.  ‘’Και ποιος είμαι εγώ ο ανάξιος να δω τον Χριστό;’’  είπα και  έκανα τον σταυρό μου.  Αμέσως το φως και ο δήθεν Χριστός χάθηκαν και είδα ότι η οροφή βρισκόταν στη θέση της».  Ο σχολιασμός θεωρώ ότι είναι περιττός για τον γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό, που ισχυρίζεται ότι του δόθηκε «η θεολογία να γνωρίσει όλα  τα μυστήρια της δημιουργίας των όντων, τα παρελθόντα, τα παρόντα και τα μέλλοντα».  «Προσοχή στα οράματα»,  συμβούλευε το ταπεινός Γέροντας της Παναγούδας.

Σε  βίντεο επίσης, που έχει αναρτηθεί στο διαδύκτιο και τιτλοφορείται «Ι. Μ.Μ. Βατοπαιδίου – Γέρων Ιωσήφ και προβλήθηκε στην εκπομπή ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ του Καναλιού 4Ε» λέγει ότι «ο  ίδιος ο Θεός Λόγος μας έβαλεν μέσα εις τον δρόμον της Πατερικής ορολογίας.  Δεν αρνούμαι τίποτα, μας έδωσεν την ικανότηταν να γράψωμεν με λεπτομέρειαν όλην την Πατερικήν ορολογίαν… ». 

Εις την Πεντηκοστή οι Απόστολοι εφθέγγοντο «ετέραις γλώσσαις» και όχι «ετέραις διδασκαλίαις». Το Πνεύμα το Άγιον που «αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξεν», ακριβείς «θεολόγους ανέδειξεν». «Η  θεοδίδακτος θεολογία εις αληθή θεολογία άγει». 

«Όρος γαρ εστίν άναντες ως αληθώς δυσπρόσιτον η Θεολογία» λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης (PG. 44,373), δηλαδή απότομα ανηφορικό (άναντες).  Τα «ακρόβραχα» των δογματικών και άλλων λαθών, του εν λόγω γέροντος, δυσκολεύουν έτι περισσότερο τούτο το ανέβασμα.   Πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζεται κάποιος ότι έχει θεοδίδακτη θεολογία και να διδάσκει και πλάνες;  Είναι όντως πολύ επικίνδυνο να ισχυρίζεται κάποιος ότι έχει θεόσδοτο θεολογικό χάρισμα και να διδάσκει και κακοδοξίες.  Ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης αναφέρει σχετικά «επικίνδυνον εστίν ου μόνον τοις αγνοούσιν, αλλά και τοις επισταμένοις το περί πίστεως λαλείν» (Αγίου Αναστασίου Σιναΐτου, PG. 89,768).