Προς το κελί ροβόλησα, τόσα χρόνια που ήσουν, ξέχασα πως χτύπησες, Γέρων Ιωσήφ, πόρτα του Παραδείσου Η παρουσία σου παντού μα και η γλυκιά ολογάλανη ματιά σου δεκάδες έρχονται ξανά, παρηγοριά ζητούν στα λόγια τα δικά σου.
Για εσχατιά μας μίλησες, μα και για την Ελλάδα πως δεν θα αφήσει η Παναγιά, να την αγγίξει λάβα. Έσκυψα και μ΄ ευλόγησες και έδιωξες τη θλίψη μου για πάντα και μου έγνεψες πως έμεινες εδώ, για άλλα χρόνια σαράντα.
Είναι το καλυβάκι σου, ολόγιομο με χάρη να έρχεται ο δυστυχής, παρηγοριά να πάρει. Η μεσιτεία σου μόνιμα, στην Παναγιά Παρθένα αίτηση στην Παντάνασσα, να μην ξεχνά ούτε ένα. Το παιδί σου Π.