Το 1978 που ήλθε ο αείμνηστος Πατριάρχης Δημήτριος στην Αθήνα συνέβη το εξής χαρακτη­ριστικό στιγμιότυπο, το οποίο διηγήθηκε σε συ­νεργάτρια της Π.Ε.Γ., γνωστός μας ιερέας.  Βρι­σκόμουνα, είπε ο ιερέας  στο ιερό του Μη­τροπολιτικού Ναού Αθηνών. Ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος ήλθε στο ιερό να χαιρετήσει τον Πατριάρχη που εκείνη τη στιγμή καθόταν. Όταν έσκυψε να φιλήσει το χέρι του, ο Δημήτριος ση­κώθηκε όρθιος και του είπε: Εγώ να σκύψω να φιλήσω το χέρι Σας. Εγώ μπορεί να μη σώσω καμμία ψυχή, εσείς όμως σώζετε πολλούς.

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε εκατοντάδες τέτοιες δηλώσεις από Πατριάρχες, Μητρο­πολίτες, ιερείς, διακεκριμένους πολίτες διεθνούς ακτινοβολίας από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που ομιλούν για την προσωπικότητα του ακαταπόνητου ποιμένα μακαριστού π. Αντωνίου και το σωτήριο έργο του.

Ο Ρώσσος Καθηγητής Alexander Dvorkin συ­μπυκνώνει χαρακτηριστικά όλους όσους αναφέ­ρονται στα χαρίσματα του φλογερού αγωνιστού και το επωφελές έργον του. Όταν ήμουν στην Ελλάδα  γράφει σε επιστολή του ο κ. καθηγη­τής μετά την κοίμηση του πατρός  είδα πόσο πολύ ετιμάτο και εθαυμάζετο στη χώρα του. Μέ­σα από τη δουλειά του, από τα γραφόμενά του, από τα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά προγράμματα του, ήταν γνωστός από όλους και είχε βοη­θήσει χιλιάδες ανθρώπων, βρίσκοντάς τους μέσα στο σκοτάδι της αυταπάτης και φέρνοντάς τους πίσω στο Χριστό. Ακαδημαϊκοί και μαθητές, πο­λιτικοί και άνθρωποι ταπεινών επαγγελμάτων, καλλιτέχνες και αγρότες, νέοι και γέροι, κλήρος και λαός, όλοι έρχονταν σ αυτόν, όλοι είχαν την ανάγκη από τη βοήθειά του, τη συμβουλή του. Ήταν ένας λαμπρός ποιμένας και ενδιαφερόταν για τις ψυχές εκατοντάδων ανθρώπων. Και με όλες του τις δραστηριότητες και τη ζωή του, πα­ρέμεινε ο δικός μας ιερέας, παράδειγμα προς μίμηση, έτοιμος να εγκαταλείψει τα πάντα, προκει­μένου να σώσει ένα χαμένο πρόβατο.

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, κ. κ. Χριστόδουλος, Μητροπολίτης τότε Δημητριά­δος, σε επιστολή του στην αείμνηστη πρεσβυτέ­ρα του π. Αντωνίου, έγραφε μεταξύ άλλων: Η προς Κύριον εκδημία του φιλτάτου συζύγου σας και αγαπητού μας αδελφού εν Χριστώ αειμνή­στου π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου ύπηρξε βαρύ πλήγμα δια την στρατευομένην επί γης Εκκλησίαν μας, η οποία είχεν εύρει εις το πρόσωπόν του τον αδιαφιλονίκητον πρωταγωνιστήν του αγώνος αντιμετωπίσεως των ποικίλων εχθρών της Εκκλησίας.

Μοναδική,  ναι, μοναδική  εξαίρεση αποτε­λούν οι δηλώσεις του ιερέα π. Φιλοθέου Φάρου στο περιοδικό Μετρό. Γράφει ο συντάκτης του άρθρου μεταξύ άλλων:

Του περιοδικού Διάλο­γος, λέει ο πατέρας Φιλόθεος Φάρος που … εκπλήσσει με το λόγο του, ηγείτο ο πατέρας Αλεβιζόπουλος, σαλεμένος άνθρωπος με έμμονες ιδέες καταδίωξης. Παντού ανακάλυπτε μαύρες δυνάμεις. Αυτοί οι άνθρωποι και αυτό το κλίμα εξυπηρετεί όλες τις εξουσίες.

Τι να πει κανείς τώρα γι’ αυτές τις δηλώσεις ποιμένα της Εκκλησίας που μόνος αυτός δεν κατάλαβε, ότι το πρόβλημα των αιρέσεων και της παραθρησκείας αποτελεί το πιο σημαντικό ποιμαντικό πρόβλημα της Εκκλησίας μας. Πρό­κειται για ένα καθ’ αυτό οντολογικό ζήτημα κι όχι μόνον πρόγραμμα αντιμετώπισης εχθρών της Ορθόδοξης Πίστεώς μας. Εκφράζουμε όχι μόνο την πικρία μας, αλλά και την αγανάκτησή μας γι’ αυτές τις δηλώσεις, οι οποίες αποτελούν πισώπλατη βολή εναντίον του έργου της Π.Ε.Γ. και του Διορθοδόξου Συνδέσμου Πρωτοβουλιών Γονέων.

Η δήλωση αυτή του π. Φιλοθέου Φάρου τί­θεται κάτω από την παράγραφο του συντάκτου του άρθρου που λέγει: Καταδικάζονται συλλή­βδην οι άλλες θρησκευτικές δοξασίες, ο διαλογι­σμός και η γιόγκα, τα κέντρα ψυχικής υγιεινής, οι πολεμικές τέχνες, η ομοιοπαθητική, ο βελονι­σμός (ολιστική ιατρική) κ.λ.π.. Όπερ έδει δείξαι, θα λέγαμε για τον π. Φιλόθεο Φάρο, όπως έλεγαν οι μαθηματικοί, παλαιότερα, μετά την απόδειξη θεωρημάτων της Γεωμετρίας.

Με τον π. Φιλόθεο Φάρο είχαμε ασχοληθεί και στο παρελθόν και συγκεκριμένα στο τεύχος 13 του Διαλόγου του 1998, με αφορμή την έκδοση βιβλίου του και την ομολογία του σε ρα­διοφωνική συζήτηση στην εκπομπή του π. Κων­σταντίνου Στρατηγοπούλου.

Έγραψε και είπε ο π. Φιλόθεος ότι διαλογισμός και προσευχή είναι το ίδιο πράγμα. Και γράψαμε τότε στο σχόλιό μας ότι: όσοι επαινούν ή παραδέχονται εκδηλώσεις της ασιατικής πνευματικότητας συντελούν αθελήτως ή όχι  στην ευόδωση του καταστρο­φικού έργου των αιρέσεων στη χώρα μας. Είναι οι ηθικοί αυτουργοί στην παγίδευση ανύποπτων ανθρώπων από οργανώσεις αντίθετες και ασυμ­βίβαστες με την ορθόδοξη πίστη.

Ναι ο π. Αντώνιος μισήθηκε από τις αιρέσεις. Μισήθηκε απ΄ όλους εκείνους που ενσυνείδητα διάλεξαν την πλευρά του σκότους, απ’ όλους εκείνους που ενσυνείδητα διάλεξαν να εναντιωθούν στο Θεό.

Θα θυμίσουμε στον π. Φ. Φάρο ότι παρόμοιο λεξιλόγιο χρησιμοποίησε ο αποβιώσας δημοσιο­γράφος Βασίλης Ραφαηλίδης ο οποίος σε δημοσίευμά του απεκάλεσε τον αείμνηστο πατέρα Αντώνιο ψυχοπαθη ^{(Ναζισμός με άλλο πρό­σωπο, σελ. 241-274).}  Γράφει στο κεφάλαιο αυτό ο π. Αντώνιος, ότι ο κ. Ραφαηλίδης, επαφίεται στην χριστιανική μας ανεκτικότητα και μεγαλοθυμία, όταν αναφέρει ισχυρισμούς γεγονό­των αναληθών.

Λάσπη και συκοφαντίες εξαπέλυσε εναντίον του π. Αλεβιζοπούλου η Σαηεντόλοτζυ, ο Τάκης Αλεξίου και άλλοι πολλοί που κινούνται στους χώρους των νέων κοσμοθεωριακών κινήσεων ή συνηγορούν υπέρ αυτών όπως ο κ. Κουναλάκης και άλλοι. Και είναι μάλλον αυτονόητο να συ­μπεριφέρονται έτσι οι πάσης φύσεως ομάδες και να αποκαλούν θρησκευτικό φανατισμό το ποι­μαντικό έργο της Εκκλησίας που ξεσκεπάζει το αληθινό πρόσωπο των ομάδων αυτών και προ­ειδοποιεί ότι αυτές είναι ασυμβίβαστες προς την Ορθόδοξη πίστη.

Όταν όμως ορθόδοξοι κληρικοί κάνουν τέ­τοιου είδους δηλώσεις ή συμμετέχουν σε εκδηλώσεις και σεμινάρια των ομάδων, όπως έκανε ορθόδοξος καθηγητής θεολογίας ή ακολουθούν την Βασούλα και παρευρίσκονται στις ομιλίες της κ.λ.π., τότε βάλλεται πισώπλατα το έργο

  Τα στοιχεία που παραθέσαμε σ’ αυτό το βι­βλίο αποδεικνύουν ότι έχουμε να κάνουμε με μία επικίνδυνη μορφή τρομοκρατίας και ναζισμού.

Ένα από τα βασικά κριτήρια της ναζιστικής αντιλήψεως είναι αναμφίβολα το γεγονός ότι κάθε φασιστικό-ναζιστικό καθεστώς δεν ανέχεται διαφορετική άποψη και κάθε κριτική ταυτίζεται με εγκληματική ενέργεια και καταπολεμείται με κάθε αθέμιτο μέσο. Μία ναζιστική ιδεολογία είναι έτοιμη πάντοτε να αυτοπροβληθεί ως προοδευτική ή και δημοκρατική και να χα­ρακτηρίσει οποιονδήποτε της γίνεται επικίνδυνος ως φασίστα, ναζιστή και αντικοινωνικό ή εγκληματικό στοιχείο.

Το να θελήσει κανείς να ερευνήσει όλο το σκηνικό της εναντίον μας επιθέσεως, σημαίνει ότι αναγκαστικά θα κινηθεί στο χώρο του πα­ραλόγου. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι ένα κεί­μενο κάποιου που ισχυρίζεται ότι πίσω του βρί­σκεται μια μυστική οργάνωση. Παρουσιάζεται να γνωρίζει τον αποκρυφιστικό χώρο. Για να μην είμαστε αναγκασμένοι ν ασχοληθούμε μ’ αυτήν την οργάνωση δεν παραθέτουμε όνομα.

Ένα κεί­μενο με ημερομηνία 4.1.1994 που προσέρχεται από αυτόν έχει τον χαριτωμένο τίτλο: Ο ισραηλίτης ραββίνος Αντώνιος Αλεβιζόπουλος ως … διευθυντής αντιαιρετικού αγώνα της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας … .

…Κλείνοντας το βιβλίο μας (Ναζισμός με άλλο πρόσωπο) παρατηρούμε συμπερασματικά:

Σε όλη τη διαδρομή της ζωής μας ουδέποτε διανοηθήκαμε να διαφημίσουμε την εργασία μας σε οποιονδήποτε τομέα. Ουδέποτε αποβλέψαμε στην αναγνώριση από μέρους προσώπου (ακόμη και προϊσταμένων μας) και ουδέποτε υπηρετήσαμε πρόσωπα.

Δημόσια εξομολογούμεθα ότι ουδέποτε εντα­χθήκαμε σε κλειστούς κύκλους εμπίστων ή σε αυλές ισχυρών πολιτικών ή εκκλησιαστικών προσώπων στο εξωτερικό ή και στη χώρα μας. Πάντοτε είπαμε με παρρησία τη γνώμη μας και εργαστήκαμε με συνέπεια και με φόβο Θεού ουδέποτε με κίνητρο το φόβο ανθρώπων. Γι αυτό και αναγκαστικά αντιμετωπίσαμε πολλές φορές δυσκολίες.

Αλλά, ομολογούμε ότι, παρ όλες τις αρχικές δυσκολίες, με τη χάρη του Θεού, η στάση μας αυτή εκτιμήθηκε τελικά δεόντως από υπεύθυνα πρόσωπα, ιδιαίτερα στον εκκλησιαστικό χώρο. Γι’ αυτό και τελικά, περιέβαλαν την εκκλησιαστική μας διακονία με εμπιστοσύνη και στοργή.

Δεν αναμιχθήκαμε ποτέ σε παρατάξεις. Όμως η εργασία μας τελικά εκτιμήθηκε από όλους. Αυτό είναι για μας σημείο της αγάπης και τη πρό­νοιας του Θεού. Αποτελεί το πλέον ουσιαστικό στήριγμά μας σε όποιες κατά καιρούς δυσκολίες.

 Δεν υποστηρίζουμε ότι κάναμε εμείς, με τις δικές μας μόνο δυνάμεις, κάτι το σημαντικό. Προσπαθήσαμε όμως με όλες τις δυνάμεις μας να υπηρετήσουμε τους αδελφούς μας στο όνομα του Θεού. Ό,τι επιτελέσαμε, ο Κύριος το επετέλεσε, χρησιμοποιώντας εμάς και τους συνεργά­τες μας ως ανάξια μεν, αλλά δικά Του όργανα.

Τα στοιχεία που παραθέτουμε για το εαυτό μας σ’ αυτό το βιβλίο δεν θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητος εάν η απολογητική της Εκκλησίας μας δεν εδέχετο την τελευταία ανέντιμη επίθεση.

Στις μέρες μας η απολογητική διακονία της Εκκλησίας επιτελείται σε πανορθόδοξα πλαίσια. Μία νέα δομή συνεργασίας δημιουργήθηκε και κινείται στην ποιμαντική βάση. Αυτή την εργασία την γνωρίζουν καλά όλοι οι Ορθόδοξοι Πα­τριάρχες και Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων εκκλησιών. Στο βιβλίο Ποιμαντική αντιμετώπιση των αιρέσεων και της παραθρησκείας (1995) και στο Ομάδες ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη πίστη (1995) δημοσιεύονται όλα τα επίσημα κείμενα που αποδεικνύουν ότι όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες αλλά και η επίσημη Ελληνική Πο­λιτεία, δια στόματος του Πρωθυπουργού της χώ­ρας, αρμοδίων Υπουργών και όλα τα πολιτικά κόμματα ευλογούν και επιδοκιμάζουν την εργασία μας και προσβλέπουν σ αυτήν. Έπρεπε λοι­πόν να χτυπηθεί η εργασία αυτή αδίστακτα και χωρίς ηθικούς φραγμούς η αναστολές.

Έτσι, με βάση τις οδηγίες των μυστικών υπη­ρεσιών των ομάδων αυτών, αναζητήθηκαν τα κατάλληλα πρόσωπα, καταγράφησαν οι πλη­ροφορίες, συντάχθηκε το πόρισμα και παρα­δόθηκε στους Έλληνες δημοσιογράφους-θύμα­τα για να το παρουσιάσουν ως τη μεγαλύτερη δημοσιογραφική τους επιτυχία!

Θέλω να πιστεύω ότι ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε η Ελευθεροτυπία, ούτε το Έθνος θέ­λησαν με τα άρθρα αυτά να συστρατευθούν συ­νειδητά μ’ αυτές τις ομάδες που αποδεδειγμένα συνιστούν απειλή για την προσωπικότητα των νέ­ων, εναντίον της καθαρά ποιμαντικής εργασίας της Εκκλησίας και εναντίον εμού προσωπικά. Όμως σίγουρα κλόνισαν μερικές αστήρικτες ψυχές. Τα όσα αναφέρουμε εδώ αποβλέπουν στην στήριξη και στην οικοδομή αυτών των αδελφών.

Βέβαια η επίθεση αυτή εναντίον της Εκκλησίας και εναντίον εμού προσωπικά αποδεικνύει ότι η από μέρους μας αντιμετώπιση των ποιμα­ντικών προβλημάτων με τα οποία ασχολούμεθα είναι η ενδεδειγμένη και φέρει αποτελέσματα. Επίσης αποδεικνύει ότι όντως έχουμε να κάνουμε με ολοκληρωτικές παραθρησκευτικές οργανώσεις που είναι αδίστακτες και διαπνέονται από νεονα­ζιστική νοοτροπία.

Ακόμη η επίθεση αυτή συντελεί στην αφύπνι­ση όλων των υπευθύνων φορέων, ιδιαίτερα στο χώρο της Εκκλησίας, που δεν αξιολογούσαν ορθά την απειλή. Η παρέμβαση του Κ.Ε.Φ.Ε. και ιδιαίτερα του Δασκάλου των Σούφι κ. Τάκι Αλεξίου ήταν σ’ αυτό το σημείο πράγματι κατα­λυτική: Προκάλεσε αποφάσεις της Ιεράς Συνό­δου, επίσημα έγγραφα του Οικουμενικοί Πα­τριάρχου κ. Βαρθολομαίου, του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Σεραφείμ, των λοιπών προκαθημένων των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, όλων σχεδόν των Σεβασμιωτάτων Αρχιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος και του κλίμα­τος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, σύμπαντος σχεδόν του Ιερού Κλήρου της Εκκλησίας μας και ολοκλήρου του πολιτικού κόσμου της Χώρας. 

 Η ανίερη αυτή επίθεση συσπείρωσε γύρω από την ποιμαντική αυτή εργασία όλες τις αμυντικές δυνάμεις της Εκκλησίας μας και τον ευσεβή λαό. Προ παντός, όμως, η αδίστακτη αυτή επίθεση βοήθησε με συγκλονιστικό τρόπο στη συ­σπείρωση των γονέων, των οποίων τα παιδιά έπεσαν θύματα σε ολοκληρωτικές εξαρτήσεις και τους οδήγησε στην απόφαση κοινής δράσεως και στην από κοινού αντιμετώπιση της απειλής.

Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα αυτής της ανή­θικης επίθεσης είναι η αφύπνιση υπευθύνων πο­λιτειακών φορέων και κυρίως Υπουργείων, τα οποία εντυπωσιάστηκαν από τον φασιστικό τρό­πο ενεργείας των ομάδων αυτών. Χωρίς αυτή την βοήθεια του Κ.Ε.Φ.Ε. και ιδιαίτερα του κατά δήλωσή του Σείχη Τάκι Αλεξίου, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να πείσουμε τους φορείς αυτούς για την απειλή, που σ’ αυτό το βιβλίο χαρακτηρίζουμε Ναζισμό με άλλο πρόσωπο.

 Ο δικός μας χειρισμός των ανίερων και ανήθι­κων αυτών μεθοδεύσεων εναντίον μας θα πείσει με τον καιρό τις ομάδες αυτές, ότι δεν θα καταφέρουν να μας απασχολήσουν και να ρίξουν την απολογη­τική της Εκκλησίας μας σ αυτό το χαμηλό επίπεδο. Η ποιμαντική μας απολογητική δεν αποσκοπεί στην άρνηση και στην καταστροφή. Αποτελεί εκστρατεία αγάπης, προς απελευθέρωση των αιχμαλώτων! Το ψεύδος, για να διαδοθεί και να επικρατήσει χρειάζεται μηχανισμούς, διεθνή δίκτυα, υλικά μέσα. Όμως η αλήθεια έχει τη δύναμη μέσα της και μακρόχρονα επιβάλλεται και χωρίς όλα αυτά. Αυτό μας έδειξε η πολύχρονη πείρα.

 Ο Χριστός δεν απαιτεί από εμάς να δικαιώ­σουμε τους εαυτούς μας ενώπιων των ανθρώπων με κάθε μέσο. Η Αγία Γραφή υπογραμμίζει ότι είναι μακάριος εκείνος που διώκεται ένεκεν δι­καιοσύνης! Όμως αυτός ο διωγμός μας δίνει την βεβαιότητα ότι αξιολογείται ορθά το έργο μας. Είναι πράγματι σοφό αυτό που μας δίδα­σκε ο αείμνηστος Γέροντας Ιωήλ της Καλαμά­τας· Μας δίδασκε ότι όποιος κάνει το καλό και δεν βρει το μπελά του δεν έχει αξία!