Οταν ο Νους του ανθρώπου καθαρισθεί και φωτισθεί,
τότε εκτός από τον δικό του φωτισμό,
δέχεται επιπλέον και τον φωτισμό της θείας χάριτος,
ωστε αυτή να διαμένει μόνιμα σε αυτόν,
οπότε τον αρπάζει σε θεωρίες ,
όπως και όσο γνωρίζει αυτή.
Καθόμουν εδώ στο παράθυρο γονατιστός στα κουρέλια μου
και έλεγα την ευχή.
Σε μια στιγμή όπως κρατούσα τον νού μου στην ένεργεια της ευχής
αυξήθηκε περισσότερο το Φως
και ο Νους μου αρχισε να πλατύνεται και να περισσεύει τόσο,
που όλα μου έγινα φωτεινά πια
και έβλεπα όλη την πλευρά του τόπου μας,
από τα Κατουνάκια ώς τα μοναστήρια κάτω μέχρι τη Δάφνη
καθώς και πίσω μου
ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΦΑΝΕΣ Η ΑΓΝΩΣΤΟ…
Το Φως πάλι δεν ήταν όπως το φυσικό που δίνει ο Ηλιος
ή το τεχνητό που κάνουν οι ανθρωποι..
Ηταν φως εξαίσιο, λευκό, αύλο,
που δεν είναι μόνο εξωτερικό, όπως το φυσικό.
Το φώς εκείνο βρίσκεται και μέσα στον άνθρωπο,
το αισθάνεται σαν ιδική του πνοή,
τον γεμίζει σαν τροφή και αναπνοή,
τον ελαφρύνει από το φυσικό του βάρος
και τον μεταμορφώνει ώστε να μην ξέρει αν έχει σώμα και βάρος.
Τότε είδα τον Πατερ Αθανάσιο να έρχεται προς εμάς
από τη στράτα του Αγίου Παύλου
φορτωμένος με το μεγάλο ντορβά του.
Εμεινα παρακολουθώντας τον μέχρι ότου ηλθε εδώ.
Εβλεπα όλες τις κινήσεις του:
που κάθονταν να ξεκουραστεί, ή ακουμπούσε το φορτίο του,
στην πηγή της Αγίας Άννας ,
στον μύλο που σταμάτησε και ηπιε νερό,
μέχρι να φτάσει στην πόρτα μας , νά πάρει το κλειδί,
να ανοίξει και να μπεί μέσα , να έρθει μπροστά μου
και να βάλει μετάνοια..
Πνευματικαί εμπειρίαι: Γεροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού.
εκδόσεις Ορθόδοξη Κυψέλη.
