Κατά διήγηση του ίδιου Ερημίτου (ως και άλλου εκ Κατουνακίων), περί το έτος 1905, ζούσαν στον Άγιο Βασίλειο ή σε κάποιο κοντινό ερημητήριο, ένας υποτακτικός ονόματι Αρσένιος μαζί με τον Γέροντά του που λεγόταν Θεοφύλακτος.

Ο υποτακτικός λοιπόν αυτός έτυχε να βρίσκεται στο μονοπάτι που οδηγεί από το κάτω Χαϊρι προς τον «Άγιο Νείλο» και συγκεκριμένα στο σημείο που ξεχωρίζει το άλλο μικρό μονοπάτι το οποίο άγει δια αναβάσεως προς το Κελλί του Οσίου Πέτρου του Αθωνίτου. Στο μέρος αυτό, λοιπόν, συνάντησε ο υποτακτικός 11 μοναχούς με φθαρμένα και ξεθωριασμένα ζωστικά, ισχνούς και εξαϋλωμένους με τους οποίους συνομίλησε για λίγο και του είπαν ότι «ήσαν συνολικά 12 Ερημίτες και εκοιμήθει τελευταία ο ένας και έμειναν 11. Ακολούθα μας, του είπαν, να γίνουμε πάλι 12».
Ο υποτακτικός τους ρώτησε που μένουν και αυτοί δεν του είπαν το μέρος, μόνο του είπαν «ακολούθα μας και θα μάθεις που μένουμε». Ο υποτακτικός όμως δίστασε και δεν τους ακολούθησε. Οι δε άγνωστοι εκείνοι Μοναχοί συνεχίσαντες τον δρόμο τους χάθηκαν μέσα στην ερημιά.
Όταν γύρισε πίσω στον Γέροντά του στον «Άγιον Πέτρον», του εξιστόρησε την συνάντησή του με τους 11 άγνωστους Μοναχούς και ότι του πρότειναν να τους ακολουθήσει.
Και ο Γέροντάς του του είπε:
-Δεν ήσουν άξιος φαίνεται. Έπρεπε να τους ακολουθήσεις να δεις που μένουν αυτοί οι άγιοι Ερημίτες – αχ και φύγαν από τα χέρια σου!
[ Λέγεται ότι ο υποτακτικός αυτός είχε την άδεια και την ευλογία να τους ακολουθήσει, διότι του είχε πει ο Γέροντάς του ότι «όποιος συναντήσει και ακολουθήσει τους αόρατους Ασκητές είναι ευτυχής και μακάριος»].
*από το βιβλίο: «ΟΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΕΡΗΜΙΤΕΣ ΤΟΥ ΑΘΩΝΑ – Το μυστήριον της αθωνικής ερήμου» (Βλασίου Μοναχού Αγιορείτου – Εκδόσεις Τερτιος)