-Μια φορά επεθύμησε η όρεξη του Αββά Μακάριου σταφύλια νωπά. Εκείνη την ώρα έτυχε να του στείλει ένας αδελφός νωπά και ωραία σταφύλια. Και για να βασανίσει την όρεξη, ευθύς τα έστειλε σε άλλον αδελφό, που ήταν κλινήρης και είχε επιθυμήσει σταφύλια.

Ο οποίος αφού τα είδε, χάρηκε πάρα πολύ και ευθύς ( χωρίς να απλώσει τελείως σε εκείνα ) είπε και τα έστειλαν σε άλλον λέγοντας: -Τάχα δεν τα ορέγεται αυτός; Εκείνος πάλι ο αδελφός, που τα έλαβε ( παρ’ όλο που ήταν υστερημένος από οπωρικά ) τα έστειλε εις άλλον αδελφό.
Επειδή λοιπόν εκείνα τα σταφύλια έτυχαν σε πολλούς αδελφούς αποσταλμένα και κανένας δεν τα μεταχειρίσθηκε, τέλος πάντων ο τελευταίος που τα δέχτηκε, τα έστειλε πάλι εις τον Άγιο Μακάριο, ο οποίος ανεγνώρισε τα σταφύλια και εδόξασε τον Θεό για την τόση εγκράτεια των αδελφών. Αλλά μήτε αυτός δεν εγεύθει από αυτά, για τέλεια πληγή του δαίμονος.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο η άσκηση του θαυμάσιου αυτού είχε τόνον μεγάλο, διότι εάν άκουγε κανένα κατόρθωμα σε κάποιον μεγάλο αγωνιστή, συνεριζόταν να το κατορθώσει και αυτός.
από το βιβλίο: «ΛΑΥΣΑΪΚΟΝ» – Εκδόσεις Β.Ρηγόπουλου