«Πολλές οικογένειες ταλαιπωρούνται, διότι υπάρχει εγωισμός, ο όποιος πνίγει την αγάπη και την πετάει μα­κριά! Δεν κάνουν οι σύζυγοι υπομονή. Δεν εκτιμά ο άν­δρας την γυναίκα, η γυναίκα τον άνδρα και ταλαιπωρού­νται και βασανίζονται και κάνουν δυστυχισμένα τα παι­διά τους. Μα, αυτός – αυτή που πήρες από την Εκκλη­σία δεν είναι; Γιατί μονίμως αυτό το ξεχνάς; Γιατί; Φθά­νουν στο σημείο να χωρίζουν. Αυτό είναι το χειρότερο. Τι να πω; Άνθρωποι με δύο και τρία και τέσσερα παιδά­κια διαλύουν το μεγάλο Μυστήριο του Γάμου. Πω, πω, πω! Φοβερό, φοβερό! Τι πόνος σ’ αυτά τα ταλαίπωρα παιδιά, τι καημός, τι οδύνη!… Τους εξασφαλίζουμε μια μαύρη ζωή. Προσοχή. Άλλο η μάνα κι άλλο η δεύτερη γυναίκα ή οι συγγενείς που τα βοηθούν. Μέσα στην κά­θε οικογένεια γίνεται -πρέπει να γίνεται- θεία Λειτουρ­γία, αφού «κατ’ οίκον εκκλησία» είναι. Πώς, εσύ πατέ­ρα, πώς, εσύ μάνα, θα καταστρέψεις το Μυστήριον αυτό; Όσο καλή και όμορφη είναι η άλλη, όσο καλός και ό­μορφος είναι ο άλλος, αυτός είναι ο σύζυγος που σου έ­δωσε η Εκκλησία, αυτή είναι η σύζυγος που σου έδωσε ο Θεός, «δόξη και τιμή». T’ άλλα, άφησέ τα. Να κάνου­με υπομονήν. Αυτός είναι ο σταυρός μας. Υπομονήηηη! Αχ, δουλεύει συνεχώς ο σατανάς…».