Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
῾Ο Παπᾶ Διονύσιος, γεννήθηκε τό 1904 στό χωριό Σαρακινάδες Τριφυλίας. Τό κοσμικό του ὄνομα ἦτο Εὐστάθιος Κωνσταντόπουλος τοῦ Ἠλία.
῏Ηλθε στό Μοναστήρι τό 1931 σέ ἡλικία 27 ἐτῶν. Τό 1933 ἐκάρη μεγαλόσχημος μοναχός καί ἔλαβε τό ὄνομα Διονύσιος.
Ἐργάσθηκε σέ πολλά διακονήματα τῆς Μονῆς, ὅπως στό Μακηπεῖο (φοῦρνο), στήν ἐκκλησία, στούς κήπους, καί ὅταν ἔγινε προϊστάμενος, ὑπηρέτησε ὡς Ἀντιπρόσωπος τῆς Μονῆς στήν ῾Ιερά Κοινότητα τῶν Καρυῶν.
Τό 1951 χειροτονήθηκε διάκονος καί ἱερεύς, καί ἐστάλη ὡς οἰκονόμος καί ἐφημέριος τοῦ Μετοχίου μας, τῶν ῾Αγίων Ἀναργύρων τῆς ῎Αρτης.
Μετά τήν ἑκούσια παραίτησι τοῦ παπᾶ Βησσαρίωνος ἀπό τό ἡγουμενικό ἀξίωμα, τό 1971, ἔγινε Τοποτηρητής τῆς Μονῆς γιά ἕνα χρόνο καί στήν συνέχεια ἐξελέγη ῾Ηγούμενος. Στό βραχύ διάστημα τῆς ἡγουμενίας του, δέν ἐπέδειξε ἰδιαίτερα χαρίσματα καί διακρινόταν διά τήν ἁπλότητα τῶν τρόπων του, καί τό φιλήσυχο τοῦ χαρακτῆρος του.
Ἔλαβε τίς ψήφους τῶν Προϊσταμένων καί τῶν λοιπῶν Πατέρων γιά τήν ἀνάληψι τοῦ ἡγουμενικοῦ ἀξιώματος, μέχρις ὅτου εὑρεθῆ ἱκανώτερος ἱερομόναχος, ὁ ὁποῖος θά ἀναλάβη τήν διακυβέρνησι τῆς Μονῆς καί τήν πνευματική καθοδήγησι τῶν Πατέρων.
Γι᾿ αὐτό μέ τήν εἴσοδο στήν Μονή τόν Ἰούλιο τοῦ 1974 τοῦ Γέροντος ἀρχιμ. π. Γεωργίου Καψάνη μετά τῆς ἑξαμελοῦς συνοδίας του, ὁ παπᾶ Διονύσιος προσέφερε τήν μεγαλύτερη ὑπηρεσία στήν Μονή του.
Γιά τό συμφέρον τῆς Μονῆς, τήν ἀνασυγκρότησι καί τήν πρόοδο αὐτῆς, θυσίασε κυριολεκτικά τό ἀξίωμά του, χάριν τοῦ νέου Γέροντος παπᾶ Γεωργίου, καί μέ τήν θέλησίν του παραιτήθηκε. Αὐτή ἦτο ἡ ὑψίστη προσφορά του πρός τήν Ἱερά Μονή μας, διότι ἄνοιξε τόν δρόμο διά τήν ἑνότητα καί ἀφομοίωσι τῶν δύο Ἀδελφοτήτων, παλαιᾶς καί νέας, καί ταπεινώθηκε γιά νά βοηθήσῃ στήν ἐπάνδρωσι τῆς Μονῆς μας.
Πρίν τήν παραίτησί του ἔκειρε στίς 6 Αὐγούστου 1974 Μεγαλόσχημο μοναχό τόν ἱερομόναχο π. Γεώργιο. Καί κατόπιν παραιτήθη. Ἐνῶ στίς 26 τοῦ ἰδίου μηνός ἀνέλαβε τήν ἡγουμενία τῆς Μονῆς ὁ ἀρχιμ. καί Γέροντάς μας π. Γεώργιος, ὁ ὁποῖος ποιμαίνει τήν Ἀδελφότητά μας μέχρι σήμερα.
Μετά τήν παραίτησί του, διωρίσθηκε Ἀντιπρόσωπος στήν ῾Ιερά Κοινότητα.
Ἐκεῖ προσέφερε τίς ὑπηρεσίες του ἐπί δύο χρόνια συμμετέχοντας τακτικά στίς Συνάξεις τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος καί μεταφέροντας τήν γνώμην τῆς Μονῆς του καί τίς ἰδικές του κρίσεις, σκέψεις καί ἀντιλήψεις γιά τά διάφορα Ἁγιορείτικα θέματα.
Ἀρχές Φεβρουαρίου τοῦ 1977 προσβλήθηκε ξαφνικά ἀπό ἡμιπληγία καί μεταφέρθηκε ἐσπευσμένα στό Νοσοκομεῖο Ἀχέπα τῆς Θεσσλονίκης. Πρό τοῦ θανάτου του, ἐξωμολογήθηκε, κονώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, καί συμβούλευε τούς παρισταμένους κοντά του Πατέρες τά ἑξῆς: «Νά εἶσθε ἑνωμένοι μέ τόν Γέροντα, νά τόν ἀκοῦτε ὅ,τι σᾶς λέγῃ καί συμβουλεύῃ γιά τήν σωτηρία σας. Νά εἶσθε εὐχαριστημένοι γιατί ὁ Θεός μᾶς ἔστειλε ἄξιο τῆς ἀποστολῆς του Γέροντα».
Ἀπεβίωσε στίς 9 Φεβρουαρίου 1977 σέ ἡλικία 73 ἐτῶν καί κηδεύθηκε μέ σεβασμό καί τιμή στό Μοναστήρι μας. Αἰωνία του ἡ μνήμη.
Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου Ἅγιον Ὅρος Ἄθω 2005
Πηγή – Επιμέλεια κειμένου: Αναβάσεις
