Υπήρξε Πάτμιος, μαθητής της Πατμιάδος, συνασκητής του κατά σάρκα αδελφού του, εναρέτου ιερομονάχου Νικοδήμου Κάππου (†1895) και του Αγιορείτου Κολλυβά ασκητού Απολλώ (†1859).
Νέος μετέβη στη Ρωσία για εργασία. Εκεί γνωρίσθηκε με κάποιους πατέρες της μονής Αγίου Παντελεήμονος-Ρωσικού και ήλθε στο Άγιον Όρος.
Στη μονή αυτή εκάρη μοναχός και χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Διετέλεσε και γραμματεύς της μονής.
Από εκεί κλήθηκε και έγινε ηγούμενος, για λίγο, της μονής Κουτλουμουσίου και, στη συνέχεια, αδελφός της μονής Ξενοφώντος.
Κατόπιν προσκλήσεως του συμπατριώτη του πατριάρχη Αλεξανδρείας Ιακώβου (1861-1865), χειροτονήθηκε μητροπολίτης Πηλουσίου για την αρετή του. Διετέλεσε και τοποτηρητής του πατριαρχικού θρόνου.
Η αρετή του αυτή μάλιστα φάνηκε κατά την επιδημία της χολέρας. Πολλοί κληρικοί από φόβο εγκατέλειψαν το άρρωστο ποίμνιό τους. Ο Αμφιλόχιος όμως παρέμεινε εδραίος στο ιερό του καθήκον περιθάλποντας τους ασθενείς. Άφησε όμως την ανάδειξή του στη γη Αιγύπτου και τους ελκυστικούς θησαυρούς της. Αναχώρησε για την ησυχία του νησιού του.
Το 1871 πηγαίνει στην αγαπητή του Πάτμο. Επί τριάντα χρόνια ασκητεύει, μοχθεί, κοπιάζει για τον καθαρμό της ψυχής του. Συνάμα κτίζει ναούς, καλλιγραφεί χειρόγραφα, αντιγράφει πατερικά κείμενα, μελετά και προσεύχεται. Από τις πολλές μετάνοιες είχαν κάνει ρόζους τα γόνατά του. Σ’ εποχή ανομβρίας γονατιστός προσευχόταν πριν τη λιτανεία και από τα πολλά του δάκρυα το χώμα έγινε λάσπη. Δεν άργησε να έλθει μία δυνατή βροχή. Προαισθανόμενος την τελευτή του μετέλαβε των αχράντων Μυστηρίων. Ανεπαύθη στις 5.12.1902, μνήμη τού οσίου Σάββα, του μεγάλου ασκητού, και παραμονή του άγιου Νικολάου, του μεγάλου ιεράρχου, ο σεπτός και μακάριος αυτός ασκητής επίσκοπος. Το μοναχολόγιο της ιεράς μονής Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Πάτμου λιτά αναφέρει: «1902 Δεκεμβρίου 5. Ανεπαύθη εν Κυρίω ο εν Χριστώ ημών αδελφός άγιος πρώην Πηλουσίου Αμφιλόχιος Κάππος ετών ογδοήκοντα δύο με φυσικόν θάνατον. Ου το πνεύμα αυτού κατατάξοι ο Κύριος εν τοις κόλποις των δικαίων».
Πήγες – Βιβλιογραφία
Ηλία Μαστρογιαννοπούλου αρχιμ., Άγιες μορφές στην Πάτμο, Αθήναι 1966, σσ. 55- 56. Χρυσοστόμου Γ. Φλωρεντή διακόνου, Βραβείον της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Πάτμου, Αθήναι 1980, σ. 124. Ανθούσης μοναχής, Ερημίται της Πάτμου και ερημητήρια, Αθήναι 1988, σσ. 91-102.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α΄1901-1955 , σελ.43-44 , Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011
Αναρτήθηκε από Keliotis Giannis στις 9:05 π.μ.
