Ο καλοκάγαθος, σεμνός, ήπιος, απλός, ταπεινός και ησύχιος Σιμωνοπετρίτης ηγούμενος Χαραλάμπης ήταν και αυτός Μικρασιάτης, όπως οι περισσότεροι παλαιότεροι πατέρες της ιεράς μονής Σίμωνος Πέτρας. Γεννήθηκε από ευσεβείς γονείς, τον Παναγιώτη και την Ευαγγελία Καφαδάκη, στα Βουρλά της Σμύρνης το 1891. Μικρός ασχολήθηκε με τη γεωργία.

Το 1925 χειροτονήθηκε διάκονος στην Ελασσώνα από τον μητροπολίτη Ελασσώνος Καλλίνικο († 1957). Το 1928 προσήλθε στην αιθέρια Σιμωνόπετρα. Στις 6.4.1930, ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου, εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός, μετά του μοναχού Ιωακείμ, υπό του ονομαστού ηγουμένου Ιερωνύμου († 1957). Το επόμενο έτος χειροτονήθηκε πρεσβύτερος υπό του μητροπολίτου Μιλητουπόλεως Ιεροθέου († 1956). Το 1937 αναχώρησε της μονής. Επέστρεψε μετά διετία. Στις 15.8.1941 ανέλαβε ηγουμενικά καθήκοντα. Το 1949 επαύθη. Ανέλαβε ξανά την ηγουμενεία το 1954, στην οποία παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του.

Ο ηγούμενος Χαραλάμπης ήταν ζηλωτής των αγιορειτικών παραδόσεων, των εκκλησιαστικών τυπικών και των κανόνων της Ορθοδόξου πίστεώς μας. Το 1964 υπέγραψε μαζί με πολλούς άλλους Αγιορείτες πατέρες προκήρυξη κατά πάντων των φιλενωτικών, φιλοπαπικών και οικουμενιστών. Διακρινόταν για την πραότητά του, την ασκητικότητά του, την υπομονή του, το φιλήσυχο και φιλακόλουθο πνεύμα του. Όταν κάποτε είχε πάει να λειτουργήσει στο Κελλί της μονής, τον Άγιο Νικόλαο του Δοντά, και τη νύχτα τα βατράχια δεν τον άφηναν να προσευχηθεί, τα επετίμησε και αμέσως σταμάτησαν, για όλη εκείνη τη νύχτα…

Στο κελλί του στο μοναστήρι είχε μία κάρα, για να έχει μνήμη θανάτου. Πριν την κοίμησή του του πήγαν το χέρι της αγίας Μαγδαληνής, που φυλάγεται άφθαρτο και θερμό, το προσκύνησε και αναχώρησε για τα ουράνια σκηνώματα. Ήταν καλοκάγαθος άνθρωπος, ησύχιος και νηπτικός, δίχως υποχωρήσεις στην πίστη και στην άσκηση.

Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 23.5.1973.