Ο γέροντας Πρόκλος-κατά κόσμον Γεώργιος Νικέου-δεν θυμάται χρονολογίες,έχει μόνο αναμνήσεις.Απαρνούμενος τα εγκόσμια φαίνεται πως τα βιογραφικά του στοιχεία δεν έχουν τόσην σημασία.”Έλιωσαν” στην φωτιά της Προσευχής.Θυμάται πως όταν νεαρός μπήκε στην Μονή της Σιχαστρίας,στα 13 του χρόνια,βρήκε εκεί πατέρες με υψηλό πνευματικό επίπεδο.
Κάποια περίοδο-εμείς υπολογίζουμε γύρω στο 1950- το αθείστικό καθεστώς έκλεισε το μοναστήρι.
«Έμεινα στην Σιχαστρία 8 χρόνια.Τότε ο πατριάρχης έστείλε τον γέροντα Κλεόπα(Ιλίε) στην Μονή Σλάτινα για να την αναδιοργανώσει.Πήρε μαζί του κάποιους μοναχούς μεταξύ των οποίων και εμένα.Οι κομμουνιστές μας έδιωξαν από το μοναστήρι,όχι μόνο εμένα αλλά και τον γέροντα Κλεόπα.Δεν τον έπιασαν όμως επειδή κρύφτηκε στο δάσος»
Τον π.Πρόκλο και τους άλλους μοναχούς τους έβαλαν οι κομμουνιστές να υπογράψουν ένα χαρτί πως εγκαταλείπουν με τη θέλησή τους το μοναστήρι.
«Μα εγώ σύντροφε»είπα σε εκείνον από το κόμμα«δεν θέλω να φύγω από το μοναστήρι»
«Και ποιός θα καλλιεργήσει τα χωράφια»;ρώτησε αυτός
«Σταματήστε τις εκτρώσεις για να έχετε ποιός να δουλέψει»του απάντησα.«Γιατί δεν αφήνετε τους μοναχούς να προσεύχονται στον Θεό»;
Για το ανελέητο ξύλο που του έδωσαν οι βασανιστές δεν θέλει να μιλήσει,αφού όπως λεει ο γέροντας: «Εγώ τους συγχώρησα όλους».

Ο γέροντας δεν μπόρεσε να γυρίσει στο μοναστήρι αφού το 1959 οι κομμουνιστές έδιωξαν τους μοναχούς από τα μοναστήρια.Ο γέροντας Πρόκλος πήγε στο σπίτι του.

Με την ευλογία του πνευματικού του του γέροντος Κλεόπα Ιλίε,έφτιαξε ένα ξύλινο κελάκι  κοντά στο πατρικό του, στην άκρη του δάσους,όπου ζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και δεν το εγκατέλειψε ποτέ.Λίγο πιο πάνω,σ’ένα ξύλινο κελάκι ”πνιγμένο”στο πράσινο ζει η κατά σάρκα αδελφή του μοναχή Φιλοθέη ενώ πιο πέρα ζούσε η άλλη αδελφή του η μοναχή Ζηνοβία η οποία εκοιμήθη.
Ο γέροντας εκεί στην άκρη του δάσους προσεύχεται για όλον τον κόσμο.Δεν γυρεύει την δημοσιότητα,δεν ψάχνει ”τα σα” αλλά τον πόνο των ανθρώπων.Μόνος στο κελί του,με τις προσευχές που κάνει για τους ζώντες και τους κεκοιμημένους,βρίσκεται σε κοινωνία με όλους.

«Άκου»είπε μια φορά.«Ξέρω κάποιον όπου σαράντα ημέρες προσευχόνταν χωρίς να φάει και χωρίς να πιεί τίποτα.Όταν αποκτάς την ευχή του Ιησού δεν σου χρειάζεται ούτε τροφή,ούτε νερό,ούτε φωτιά…»

Ο γέροντας Πρόκλος δεν είναι ένας γέροντας μορφωμένος με διπλώματα.«Εγώ είμαι ένας χαζός »συνηθίζει να λέει«δεν ξέρω τίποτα και γι αυτό κάθομαι μόνος μου μακριά από τους ανθρώπους.Για τους μοναχούς όμως «τα δίπλωματα δεν δίνονται εδώ στην γη,αλλά στην μετά θάνατον ζωή»όπως έλεγε ο γέροντας Σοφρώνιος του Έσσεξ.
Όποιος τον γνωρίζει ξέρει πόσο αγαπαέι το να σε μαθαίνει να προσεύχεσαι.Αυτό είναι το μεγάλο του ”μάθημα”

«Να προσεύχεσθε…Να μην αφήνετε την προσευχή…Αλοίμονο εαν δεν είναι έτσι…Για κοιτάχτε…Εγώ γυρεύω να μην κρατάω κακία σε κανέναν,να μην έχω κάτι με κάποιον για να μπορώ να προσευχηθώ.Αν εσείς όταν φεύγετε από εδώ φεύγετε εν ειρήνη,τότε έχω και εγώ ειρήνη.Εαν φεύγετε ταραγμένοι είμαι και εγώ ταραγμένος.Να μην κρατάμε κακία σε κανέναν αφού δεν ξέρουμε πότε θα έρθει το τέλος…Έρχονται κάποιοι και με ρωτάνε πότε θα είναι το τέλος του κόσμου και εγώ τους λέω να σκέφτονται τα δικά τους τέλη,αφού το τέλος του κόσμου είναι το τέλος του καθενός από εμάς…Με εμάς τελειώνει ένας κόσμος.Ο κόσμος μας..Γι αυτό να προσέχουμε.Πρέπει οι άνθρωποι να έχουν πνευματικό και να μην αποκοπούν από την εκκλησία.Είναι μεγάλη ανάγκη όπως τώρα όλοι οι μοναχοί,οι ιερείς και οι μοναχές να προσεύχονται για την ειρήνη…»