Όποιος αγαπά τον Χριστό τηρεί τις εντολές του (Ἰω. 14,15)
1. Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, λεγόμαστε «χριστιανοί», ἐπειδή βαπτιστήκαμε στό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μας. Σάν βαπτισμένοι δέ χριστιανοί πού εἴμαστε, πρέπει νά ζοῦμε ὄχι μέ κακίες καί μέ ἁμαρτωλά πάθη, ἀλλά πράττοντας τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, γιατί ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς εἶπε ὅτι «ὅσοι βαπτιστήκαμε στόν Χριστό, πρέπει νά φορέσουμε τόν Χριστό»! «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», μᾶς λέγει (Γαλ. 3,27)! Μέ τό βάπτισμά μας, ἀδελφοί, δώσαμε ὅρκο ὅτι θά συνταχθοῦμε μέ τόν Χριστό καί θά ἀποταχτοῦμε τόν καταραμένο τόν διάβολο καί ὅλα τά ἔργα του. Πρέπει λοιπόν, σάν χριστιανοί, νά τό προσπαθοῦμε καί νά ἀγωνιζόμαστε νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Ἄν δέν τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι εἴμαστε δικοί Του καί δέν θά ἔχουμε λοιπόν θέση στήν βασιλεία Του.
2. Αὐτό, χριστιανοί μου, πού δείχνει τόν σωστό χριστιανό εἶναι τό νά θέλει αὐτός καί νά προσπαθεῖ στήν ζωή του νά πράττει ὅ,τι θέλει ὁ Χριστός. Νά ταυτίσει δηλαδή τό θέλημά του μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτός ὁ χριστιανός, ἄν τό προσπαθεῖ αὐτό, θά ἔχει «νοῦν Χριστοῦ», πού λέγει ὁ Ἀπόστολος (Α´ Κορ. 2,16) καί γι᾽ αὐτόν τόν χριστιανό θέ πεῖ ὁ Θεός αὐτό πού εἶπε γιά τόν Δαβίδ τόν βασιλέα, «βρῆκα ἄνθρωπο κατά τήν καρδιά μου» (Πράξ. 13,22). Γιατί ὁ Δαβίδ δέν λησμονοῦσε ποτέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. «Τάς ἐντολάς Σου οὐκ ἐπελαθόμην», ἔλεγε (Ψαλμ. 118,176). Γιά νά τηροῦμε καί ἐμεῖς τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ἀποκτήσουμε μιά τέτοια καρδιά πού νά θέλει αὐτό πού θέλει ὁ Χριστός· καί θά γίνει ἔτσι ἡ καρδιά μας καρδιά Χριστοῦ. Αὐτό, ἀγαπητοί μου, θά τό πετύχουμε ἄν ἀγαπήσουμε θερμά καί δυνατά τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Θεό μας. Ὅλα ἐπιτυγχάνονται καί κατορθώνονται μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καρδιά πού ἀγαπάει τόν Χριστό νοιώθει σάν κόλαση τό νά κάνει κάτι πού εἶναι ἐνάντιο στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Ὅσο καί ἄν εἶναι ἡδονική ἤ συμφεροντολογική μία ἁμαρτωλή πράξη, ὁ ἀληθινός χριστιανός θά πεῖ: «Δέν θά τήν κάνω, γιατί δέν τό θέλει ὁ Χριστός αὐτό»!
3. Γιά νά ἀγαπήσουμε ἔτσι τόν Ἰησοῦ Χριστό, ἀδελφοί, ὥστε νά πράττουμε πάντοτε μέ τήν καρδιά μας τό θέλημά Του, πρέπει, κατά πρῶτον, νά τό ζητᾶμε πολύ στήν προσευχή μας σ᾽ Αὐτόν καί θά μᾶς τό δώσει, ἄν συνεχῶς τό ζητᾶμε. Μέ ἁπλότητα καί παιδικότητα νά λέμε: «Χριστέ μου, κάνε με νά Σέ ἀγαπῶ, νά Σέ ἀγαπῶ πολύ»! Καί ἀτενίζοντας στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μας νά λέμε καί σ᾽ Αὐτήν: «Παναγία μου, τόν Χριστό, πού ἔχεις στήν ἀγκαλιά Σου, δῶσέ μου Τον στήν καρδιά μου»! Καί μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά, ἀδελφοί, θά νοιώθουμε παράδεισο καί μιά γλυκιά εὐτυχία μέσα μας. Αὐτό θά εἶναι ἀπό τήν θεία Χάρη πού μᾶς ἦλθε καί τότε θά πράττουμε πολύ εὔκολα καί χαρωπά ὅλα τά προστάγματά τοῦ Χριστοῦ καί θά θέλουμε μάλιστα καί νά κακοπάθουμε γι᾽ Αὐτόν.
4. Πέρα ὅμως ἀπό τήν προσευχή, γιά νά ἀποκτήσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά μας, πρέπει μόνοι μας νά κάνουμε σκέψεις εὐσεβεῖς γιά τό πόσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Εἶναι ἀπέραντη, χριστιανοί μου, καί δέν ἔχει τέλος ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σέ μᾶς, στό ἀνθρώπινο γένος μας. Ἀκοῦστε: Μέ τήν ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων πέσαμε σέ μεγάλο λάκκο. Καί γιά νά βγοῦμε ἀπό αὐτόν τόν τόν λάκκο τοῦ κακοῦ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, σαρκώθηκε στήν Κοιλιά τῆς Παναγίας μας, ἔγινε πραγματικά ἄνθρωπος, χωρίς ὅμως νά παύσει νά εἶναι Θεός, καί ἦλθε ἐδῶ κάτω στήν γῆ μας, στήν μιζέρια μας. Καί τί δέν ἔκανε ὁ Χριστός ἐδῶ κάτω στήν γῆ πού ἦρθε, γιά νά μᾶς ξαναπάει στήν πρώτη εὐτυχισμένη κατάσταση πού ἤμασταν, προτοῦ νά ἁμαρτήσουμε. Τά πάντα ἔκανε γιά νά μᾶς ἀνεβάσει μέχρι τόν οὐρανό. «Οὐκ ἀπέστη πάντα ποιῶν, ἕως ἡμᾶς εἰς τόν οὐρανόν ἀνήγαγε»!, λέγει ὁ ἱερέας σέ μιά εὐχή τῆς θείας Λειτουργίας. Ἀλλά τό πιό μεγάλο καί παράδοξο ἀπ᾽ ὅλα εἶναι τό ὅτι ὁ σαρκωθείς Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός σταυρώθηκε καί γιά μᾶς. Ἔπαθε τόν πιό ὀδυνηρό καί ὑποτιμωτικό θάνατο, τόν σταυρικό θάνατο. Καί τό ἀκόμη πιό παράδοξο εἶναι ὅτι καί μετά τήν ἀνάστασή Του ὁ Χριστός δέν ἐξήλειψε ἀπό τό Σῶμα Του τίς πληγές ἀπό τόν σταυρικό Του θάνατο, ἀλλά τίς διατήρησε γιά πάντα, γιά ὑπόμνηση τῆς ἀγάπης Του πρός τόν ἄνθρωπο. Γι᾽ αὐτό καί πάντα πρέπει νά σκεπτόμαστε τόν σταυρικό θάνατο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μας, γιατί γι᾽ αὐτό, ξαναλέμε, γιά συνεχῆ ἀνάμνηση τοῦ πάθους Του γιά μᾶς, διατήρησε τίς πληγές στό Σῶμα Του καί μετά τήν ἀνάστασή Του. Ὁ Χριστός, ἀδελφοί μου, μέ τόν θάνατό Του καί τήν ἀνάστασή Του, μᾶς λύτρωσε ἀπό τήν τυραννία τῆς ἁμαρτίας. Καί περισσότερο ἀκόμη, μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ὁ Χριστός μας ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία Του γιά μᾶς καί ἔδωσε σ᾽ αὐτήν τά ἱερά Μυστήρια, καί μάλιστα τό κύριο Μυστήριο, τήν Θεία Εὐχαριστία, τήν Θεία Λειτουργία πού λέγομε. Στήν θεία Λειτουργία λαμβάνουμε τό ἅγιο Σῶμα καί τό τίμιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί ἑνωνόμαστε μέ τόν Χριστό, γι᾽ αὐτό τήν πράξη αὐτή τήν λέμε «Κοινωνία», «θεία Κοινωνία». Κοινωνία, ἕνωση μέ τόν Χριστό! Ἀλλά δέν ἑνώνεται ὁ Χριστός μαζί μας, ἄν ἡ καρδιά μας εἶναι ἀκάθαρτη μέ τά ἁμαρτωλά πάθη. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός ἔδωσε στήν Ἐκκλησία Του καί τό μυστήριο τῆς Μετανοίας, τῆς ἐξομολογήσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὅπου ὁ ἁμαρτωλός – καί ποιός δέν εἶναι ἁμαρτωλός; – ἐξολομολογεῖται μέ ταπείνωση στόν ἱερέα πνευματικό τίς ἁμαρτίες του καί συγχωροῦνται ὅλες, ὅσο πολλές καί μεγάλες καί ἄν εἶναι αὐτές. Ἔτσι, μέ τήν ἐξομολόγησή τοῦ χριστιανοῦ, καθαρίζεται ἡ καρδιά του καί γεύεται γλυκύτερα τήν σχέση του μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό καί κατανοεῖ ὅλο καί περισσότερο τό μυστήριο τῆς θεολογίας Του. Καί τό περισσότερο ἀκόμη, χριστιανοί μου, ὁ Χριστός γιά μᾶς τούς πιστεύοντας σ᾽ Αὐτόν χάρισε τήν αἰώνια βασιλεία Του, πού οἱ ὀμορφιές της καί ἀπολαύσεις της δέν μπορεῖ νά περιγραφοῦν, παρά μόνο γεύονται καί ἀπολαμβάνονται. Ὅταν, ἀδελφοί, θά σκεπτόμαστε ὅλα αὐτά, τά μεγάλα ἀγαθά καί τίς πολλές δωρεές, πού ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστός σέ μᾶς, θά Τόν ἀγαπᾶμε περισσότερο καί τότε μέ περισσότερη προθυμία θά τηροῦμε τίς ἅγιες ἐντολές Του, ὅπως ἁρμόζει σέ χριστιανούς. Ἄς μᾶς δώσει ὁ Χριστός τήν Χάρη Του νά τόν ἀγαπήσουμε καί νά εἴμαστε αἰώνια μαζί Του, ΑΜΗΝ.
Μέ πολλές εὐχές,
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας
Από Ακτίνες
