ΠΡΟΣΔΟΚΩ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΕΚΡΩΝ… ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΡΑΙΣΑΡΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΗΣΥΧΑΣΤΗ ΠΑΤΕΡΑ ΗΛΙΑ ΚΛΕΟΠΑ ΤΟΝ ΡΟΥΜΑΝ

ΜΑΝΟΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ. Πάτερ Κωνσταντίνε, πολλά έχει πει ο Γέροντας περί του παραδείσου.
Πρωτ. Κ.Κ.: Ναι. Ξεκινάει από την Αγία Γραφή και μας αναλύει τι σημαίνει Εδέμ: «Θεός εφύτευσε Παράδεισον εν Εδέμ κατ’ ανατολάς και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον έπλασε».

Τι σημαίνει Εδέμ;
Σ’ αυτή την ερώτηση μας απαντά ο Μέγας Βασίλειος, λέγοντας ότι Εδέμ σημαίνει απόλαυση, ευφροσύνη.

Αλλά τι είδους ευφροσύνη ήταν εκεί;
Μόνο σωματική;

Αλλ’ αυτό και να το σκεφθεί κανείς, είναι άπρεπο κι επαίσχυντο». Μερικοί δηλαδή σκέπτονται τόσο χονδροειδώς για τον παράδεισο, νομίζουν ότι είν’ ένας κήπος όπου έκαναν βολτίτσες ο Αδάμ και η Εύα, περίπου… αργόσχολοι! Πρέπει λοιπόν να σκεφθούμε κάτι άξιο της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο, κάποια απόλαυση που ταιριάξει μόνο στους αγίους.

Είχαν θεοπτία ο Αδάμ και η Εύα. Άκουσε όμως αυτό που λέει: «Κατατρύφησον τω Κυρίω και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου». «Ποταμός ευφροσύνης» ονομάζεται αυτός που τρέφει και αναπτύσσει την ωραιότητα των φυτευμένων λογισμών. «Ποταμός εκπορεύεται εξ Εδέμ και ποτίζει τον παράδεισο».

Ο Σωτήρας μας Χριστός υπόσχεται στον συσταυρωθέντα με Αυτόν μετανοήσαντα ληστή, τον παράδεισο. Του είπε: «Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ εμού έση εν τω παραδείσω».

Αυτό μας δείχνει ότι ο Θεός δέχεται τον άνθρωπο που μετανοεί και την τελευταία ώρα της ζωής του, εάν στρέψει προς Αυτόν όλη του την καρδιά.

 

Ο απόστολος Παύλος γνωρίζουμε ότι ανέβηκε μέχρι τρίτου ουρανού, πήγε στον παράδεισο και άκουσε άρρητα ρήματα. Στο παράδεισο η χαρά και η ευφροσύνη είναι πάντοτε, αιωνίως. Να τι λέγει ο ψαλμωδός: «Ευφράνθεισαν πάντες οι ελπίζοντες επί σε, εις αιώνας αγαλλιάσονται…»

Οι άγιοι πατέρες της Εκκλησίας λέγουν ότι ο παράδεισος είναι διπλός, αισθητός και νοητός και ορατός και αόρατος. Όπως και ο άνθρωπος έχει ένα μέρος ορατό κι ένα αόρατο, δηλαδή σώμα και ψυχή.

Μερικοί από τους Πατέρες λέγουν ότι οι δίκαιοι στον παράδεισο θα μιλούν όλες τις γλώσσες του κόσμου!

 

Στην συνέχεια θ’ αναφέρουμε μερικές μαρτυρίες περί της Βασιλείας των Ουρανών:
Από την διδασκαλία του αποστόλου Παύλου η μαθαίνουμε ότι: Τα σώματα των δικαίων μετά από την κοινήν ανάσταση, κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου θα στολισθούν -στην Βασιλεία του Θεού- από τον Πανάγαθο, με τέσσερα χαρίσματα•

Την αφθαρσία,

την δύναμη,

την πνευματικότητα και

την δόξα.

Για την αφθαρσία ο απόστολος Παύλος λέγει: «Σπείρετε σώμα ψυχικό, εγείρετε σώμα πνευματικό». Με αυτό τον τρόπο πρέπει να καταλάβουμε ότι τα σώματα των δικαίων είναι δοξασμένα από τον Θεόν μετά την κοινή Ανάσταση και δεν θα ρυπαίνονται από την επιρροή κι επίδραση κανενός πάθους. Δεν θα έχουν κάτι από ιδιότητες του φθαρτού σώματος, δηλαδή ασθένειες, γηρατειά, αδυναμίες και άλλα πάθη. Επίσης δεν θα αισθάνονται πείνα, δίψα, κόπο ή άλλες βιολογικές ανάγκες του φθαρτού σώματος.

Το δεύτερο χάρισμα των δοξασμένων σωμάτων μετά την ανάσταση, είναι ή δόξα. Είναι γραμμένο: «Σπείρετε εν ατιμία-εγείρετε εν δόξη». Οι Πατέρες λέγουν ότι τα σώματα των δικαίων θα έχουν δόξα και λαμπρότητα, κατά δυο τρόπους: Θα είναι διαφανή όπως είναι το κρύσταλλο ή το νερό ή αυτά που έχουν μέσα τους και το φως όπως είναι ό ήλιος και τ’ αστέρια. Για το πρώτο είδος δόξης, μας λέγει τα έξης ο άγιος Γρηγόριος ό Θεολόγος: «Τα σώματα των μακαρίων πολιτών της ουράνιου Βασιλείας θα είναι φωτεινά με τόση καθαρότητα ώστε θα είναι σε όλους τους οφθαλμούς τελείως ορατά και φανερά. Για το δεύτερο είδος, την λαμπρότητα των αναστημένων σωμάτων, μας ομιλεί ο Κύριος όταν λέγει: «Τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη Βασιλεία του Πατρός μου». Αυτή η ακτινοβόλος λαμπρότης θα πηγάζει από την ωραιότητα και τον στολισμό της ψυχής και του σώματος καθενός από τους δικαιους. Οποία χαρά και αγαλλίαση θα υπάρχει τότε, όταν βλέπει κανείς τόσο πλήθος λαμπρότατων ήλιων, συγκεντρωμένων σ’ έναν τόπο! Διότι αν ένας μόνον αισθητός ήλιος προκαλεί τόση χαρά στους ανθρώπους, στους ανθρωπίνους οφθαλμούς, πόσο μεγαλύτερη χαρά θα υπάρχει όταν χιλιάδες εκατομμύρια ηλίων θα εμφανισθούν ενώπιον των οφθαλμών των ανθρώπων! Μερικοί από τους Πατέρες έφθασαν να πουν και τούτο: Εάν το σώμα ενός μόνο δικαίου κατεβεί από τον ουρανό στην γη, θα καλύψει με την θεοειδή λάμψη του, όλους τους αστέρες και τον ήλιο!

Το τρίτο χάρισμα των αναστημένων σωμάτων στην Βασιλεία του Θεού θα είναι η δύναμη, κατά την μαρτυρία που μας λέγει: «Σπείρετε εν ασθένεια, εγείρετε εν δυνάμει». Μερικοί από τους αγίους Θεολόγους της Εκκλησίας μας λέγουν ότι τόση θα είναι η δύναμη αυτών των αγίων, ώστε και ο μικρότερος απ’ αυτούς θα μπορεί να κλονίσει και να συνταράξει όλον αυτό τον κόσμο, σαν μία σφαίρα η οποία κινείται μ’ ευκολία! Αυτά τα σώματα των αναστημένων αγίων ούτε στην φωτιά θα καίγονται ούτε στο νερό θα πνίγονται ούτε από το σπαθί οποιουδήποτε τυράννου θα κατακόπτονται ούτε κάποιο είδος πολεμικού όπλου θα μπορεί να τα τραυματίσει ούτε ή δίψα ή άλλοι κόποι θα τα νικούν ποτέ.
Βλέπετε, ακόμη από τώρα έχουμε αυτή την πρόγευση. Φέρ’ ειπείν έχουμε λείψανα αγίων που εκάησαν, αλλά δεν εφθάρησαν. Έχουμε του αγίου Σπυρίδωνος το Ιερό λείψανο χίλια επτακόσια χρόνια δεν φθείρεται! Γιατί συμβαίνει αυτό στ’ αγία λείψανα; Διότι ή χάρη του Θεού που είχανε στην (σ’ αυτό τον κόσμο) παρέμεινε και μετά θάνατο στα λείψανα των και είναι το στοιχείο που τα καθιστά άφθαρτα, τα καθιστά θαυματουργά κι ευωδιάζοντα.

Το τέταρτο χάρισμα -μετά την ανάστασή τους- θα είναι η πνευματικότης και οσιότης, όπως είναι γραμμένο: «Σπείρετε σώμα ψυχικόν, εγείρετε πνευματικόν». Τόση λεπτότητα, ελαφρότητα κι ευκινησία θ’ αποκτήσουν τα πνευματικά σώματα των δικαίων μετά την ανάστασιν, ώστε κανείς δεν θα τους διακρίνει από τ’ άλλα πνεύματα και τους Αγγέλους! Αυτό το πνευματικό χάρισμα τόση δύναμη κι εξουσία θα δώσει στους δικαίους, ώστε θα μπορούνε να μετακινούνται από τόπο σε τόπο, με την ταχύτητα της αστραπής! Αυτή την γρήγορη μετακίνηση των αναστημένων σωμάτων των δικαίων, την παρομοιάζει ο Σολομών με το πέταγμα της σπίθας από την εστία της φωτιάς. Ο προφήτης Ιεζεκιήλ την παρομοιάζει με τις ακτίνες της αστραπής: «…Εν μέσω των ζώων και εκ μέσου πυρός και εκ του πυρός εξεπορεύετο αστραπή…». Ενώ ό Ιερός Αυγουστίνος λέγει γι’ αυτή την αστραπιαία κίνηση των αναστημένων σωμάτων, ότι όπου θέλει το πνεύμα, εκεί και το σώμα θα είναι παρόν. Σε στιγμές θα μπορούν οι δίκαιοι με τα πνευματικά σώματα των ν’ ανεβαίνουν στον ουρανό, να κατεβαίνουν στον άδη ή να φθάνουν στα πέρατα της γης!

 

Αλλ’ επειδή στο ξεκίνημα του λόγου αυτού αρχίσαμε να μιλούμε για τον παράδεισο -για να έχουμε υπόψη μας την ανεκλάλητη δόξα και χαρά αυτών που αξιώθηκαν και θ’ αξιωθούν αυτής της ζωής με την χάρη του Θεού- καλόν είν’ εδώ να σημειώσουμε μια ιερά ιστορία που συνέβη σ’ έναν από τα κοινόβια του παλαιού καιρού.

 

Είναι μια συγκλονιστική ιστορία.
Ζούσε σ’ ένα κοινόβιο ένας ευλαβής μονάχος ο οποίος κάποτε ακούγοντας τον στίχο του ψαλτηρίου «Χίλια έτη, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές ήτις διήλθε και φυλακή εν νυκτί» (Ψαλ. 89 στ. 3), δεν μπορούσε να καταλάβει τον στίχο κι επειδή σ’ αυτό το δεν υπήρχε κανένας έμπειρος διδάσκαλος να το βοηθήσει, έκανε επίμονη προσευχή στον Κύριον να του αποκαλύψει την έννοια του στίχου. Πράγματι ο Κύριος άκουσε το θέλημά του φοβούμενου αυτόν. Μια ήμερα μετά τον όρθρο, αφού έφυγαν οι αδελφοί στα κελιά τους, αυτός έμεινε να προσευχηθεί –κατά την συνήθεια του- στην εκκλησία.

 

Τότε βλέπει ξαφνικά έναν πολύ ωραίο αετό να πετά πάνω από το κεφάλι του μέσα στο ναό! Ξαφνιάστηκε, εντυπωσιάσθηκε και χάρηκε πολύ από την ωραιότητα του και θέλησε να τον πιάσει. Ο αετός απομακρυνόταν λίγο -λίγο και ο μοναχός τον ακολουθούσε. Δεν πετούσε ψηλά όπως οι άλλοι αετοί. Ακολουθώντας τον ο μοναχός, βγήκε από την εκκλησία, βγήκε από το μοναστήρι κι έφθασε σ’ ένα δάσος.
Εκεί εισήλθε σ’ έναν απόκρυφο τόπο κι άρχισε ο αετός να ψέλνει μια μελωδία γλυκύτατη και αγγελική, ώστε ο μοναχός -απορροφημένος από την γλυκιά ψαλμωδία- ξέχασε όλα τα του κόσμου και με τον νου και την καρδιά του βρισκόταν στον παράδεισο. Με την χάρη του Θεού δεν αισθανόταν κόπωση, πείνα, δίψα, πόνους, κρύο ή άλλες ανάγκες του σώματος. Αισθανόταν μέσα του τόση αγαλλίαση, ώστε επί… τριακόσια χρόνια άκουγε ευφραινόμενος την αγγελική ψαλμωδία διότι άγγελος Κυρίου ήταν ο φαινόμενος ωσάν αετός! Μετά ό άγγελος υψώθηκε στους ουρανούς, ενώ ό μοναχός επανερχόμενος στον εαυτό του από αυτή την «θεωρία», επέστρεψε στο μοναστήρι, νομίζοντας ότι μία μόνον ώρα πέρασε από τότε που έφυγε από την μονή. Φθάνοντας εκεί, ο πορτάρης τον ρώτησε από που είναι….Τότε αυτός απόρησε, διότι δεν είδε αυτόν που γνώρισε ως πορτάρη και του είπε με φυσικό τρόπο:
– Εγώ είμαι ο τάδε μοναχός. Δεν με γνωρίζεις ; Ο πορτάρης νόμιζε ότι ο επισκέπτης του θα έχασε τα μυαλά του και του είπε:
Πήγαινε στον δρόμο σου, γιατί εμείς δεν έχουμε τέτοιο μοναχό. Εσένα δεν σε είδα καμιά φορά ούτε μπήκες ποτέ σ’ αυτό το μοναστήρι!

Τότε ο μοναχός ταραγμένος, του είπε όλα τα τυπικά του κοινοβίου και τα ονόματα των αδελφών. Κατόπιν πηγαίνοντας στον ηγούμενο και λέγοντας όλα ‘αυτά, αυτός συγκέντρωσε τους πατέρες, αλλά από αυτούς κανέναν δεν γνώριζε. Τότε ο μοναχός τους είπε με απορία:
-Θαυμάζω κι εξίσταμαι πατέρες, πώς έγινε αλλαγή για μία μόλις ώρα που απουσίασα από εδώ, ώστε ν’ αλλάξουν τα πάντα, ώστε να μη γνωρίζω κανέναν από εσάς κι εσείς να μη γνωρίζετε εμένα!
Μάρτυς μου ό Θεός, ότι δεν πέρασε παρά μία ώρα που εξήλθα από το μοναστήρι, αφού προηγουμένως διαβάσαμε την ακολουθία του όρθρου.
Ο Γέροντας ανέτρεξε στον κώδικα του μοναχολογίου, αναζητώντας τα ονόματα των πατέρων που ανέφερε ο άγνωστος μοναχός. Εξετάζοντας προσεκτικά τον κώδικα του μοναχολογίου -όπου ήσαν γραμμένα όλα τα ονόματα των αδελφών- διάβασε τα ονόματα που του είπε ο μοναχός και κατάλαβε με τρόμο, πώς είχαν περάσει… τριακόσια ολόκληρα χρόνια! Τότε άρχισε να ρωτά τον μοναχό τι είδους άνθρωπος είναι και τι αγαθά έργα στην ζωή του έκανε, για να μάθει πώς αξιώθηκε από τον Θεόν τέτοιας χάριτος.

 

Αυτός του είπε: Δεν γνωρίζω καμιά αρετή στον εαυτό μου, παρά μόνον ότι είχα υπακοή στους προεστούς της μονής, τέλεια αγάπη προς όλους και δεν σκανδαλιζόμουν ποτέ και από τίποτε. Είχα πολλή αγάπη στην Παναγία Δέσποινα και κάθε μέρα διάβαζα μπροστά στην εικόνα Της τους χαιρετισμούς.

 

Κοιτάξετε πόσο αυτή η ιστορία συνοψίζει τα καθήκοντα ενός μοναχού…

 

Κατόπιν διηγήθηκε την εμφάνιση του αετού και την ιστορία στο δάσος και οι πατέρες τον αγκάλιαζαν τον καταφιλούσαν ως έναν κατά κυριολεξία ουράνιο και όχι επίγειο άνθρωπο, διότι και τα λόγια του ουράνια και θεία. Ο ηγούμενος του είπε:
-Δόξαζε τον παντοδύναμο Θεόν, ο οποίος σε αξίωσε μιας τέτοιας θαυμαστής οπτασίας, την οποία δεν είδε άλλος με αυτό τον τρόπο σ’ αυτό τον παράλογο κόσμο. Έζησες κάτι από την χαρά και την γλυκύτητα του παραδείσου!.. Άλλα γνώριζε, αδελφέ μου τριακόσια χρόνια πέρασαν και όχι μία ώρα όπως σου εφάνη!..
Τόση χαρά κι ευφροσύνη θα αισθάνονται οι άγιοι στον παράδεισον -όντες μπροστά στον θρόνο της Αγίας Τριάδος- ώστε να περνούν χίλια χρόνια σαν ΜΙΑ μέρα!

 

Ακούγοντας αυτά ο μοναχός δόξασε τον Θεόν έκλαψε από χαρά και ζήτησε να κοινωνήσει των αχράντων Μυστηρίων. Λαμβάνοντας τ’ άχραντα Μυστήρια, είπε: «Νυν απολύεις τον δούλον Σου, Δέσποτα…» και αμέσως παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.

 

– Πατέρες και αδελφοί, δεν μπορώ χωρίς στεναγμούς -λέγει ο Γέρων Κλεόπας- να γράψω αυτά, σκεπτόμενος το μέγα έλεος και την ευσπλαχνία του πανάγαθου Θεού. Ο μακάριος αυτός μοναχός αξιώθηκε να γευθεί -από τον παρόντα βίον- αυτά που κανείς από τους ανθρώπους δεν μπορεί να διηγηθεί, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, που αρπάχθηκε μέχρι τρίτου ουρανού και άκουσε άρρητα ρήματα. Είθε κι εμείς οι ανάξιοι και αμαρτωλοί ν’ αξιωθούμε αυτού του θείου ελέους και της ευσπλαχνίας του πανάγαθου Θεού μας.

 

Νομίζω ότι αυτό ήταν το καλύτερο, το γνησιότερο για τον Γέροντα Κλεόπά ο οποίος και μας ομίλησε και μας έγραψε, αλλά πιστεύουμε πολύ λίγα είναι αυτά που μας έγραψε σε σχέση με αυτά που «έζησε» αλλά δεν μας είπε… Η παρουσία του αυτή, αυτός ο ενθουσιασμός, η χαρά που είχε για τον Θεόν και τους ανθρώπους του Θεού -τούς πιστούς χριστιανούς- μέχρι το τέλος της ζωής του, είναι ολοφάνερα.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.
ΑΘΩΝΙΤΑΙ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ
ΡΟΗ ΧΑΡΙΣΜΑΤΩΝ ΣΕΡΒΩΝ KAIΡΟΥΜΑΝΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ.
ΕΚΔΟΣΗ 2004-10-19
ΜΑΝΟΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ
WWW.PIGIZOIS.GR