Δημοσιεύθηκε: 25 Δεκεμβρίου 2009 Κατηγορίες: Θεολογία και Ζωή, Ορθόδοξη πίστη

Η γέννηση του Χριστού ως μυστήριο της θείας οικονομίας είναι ξένο για το λογικό μας, παράδοξο για τη ζωή μας-ανήκει σε μία άλλη διάσταση, σε μία άλλη συχνότητα. Για να συντονιστούμε μαζί του και να πιάσουμε το κανάλι του, μας χρειάζεται Πνεύμα άγιο. Και σ’ αυτό ακριβώς έρχεται να μας βοηθήσει η Εκκλησία του Χριστού. Με το τρόπο της μας παίρνει από το χέρι και μας οδηγεί στη Βηθλεέμ· μας βάζει μέσα στο σπήλαιο και μας γονατίζει μπροστά στη φάτνη. Εκεί, όταν εμείς με ταπείνωση δεχθούμε να γίνουμε μαθηταί της, μας διδάσκει το μεγάλο γεγονός, πώς ο Θεός έγινε άνθρωπος.

Βέβαια, ίσως κάποιος αντιτείνει ότι όλος ο κόσμος σχεδόν τα ξέρει τα Χριστούγεννα, και μάλιστα οι περισσότεροι τα γιορτάζουν κιόλας, ως χριστιανοί. Εν τούτοις, δεν πρόκειται γι’ αυτό. Η γέννηση του Χριστού δεν έχει καμιά σχέση με την κοσμική γιορτή, που φέρνει το όνομά της και περιορίζεται σε ορισμένα τυπικά θρησκευτικά καθήκοντα. Αυτή είναι ίσως μία θαυμάσια γιορτή για το πεπτικό μας σύστημα ή για τις εθιμοτυπίες μας, αλλά δεν προσφέρει τίποτε σ’ αυτούς που πεινούν και διψούν τη δικαιοσύνη, σ’ αυτούς που μ’ όλες τις ανέσεις και τα αγαθά τους μένουν ανικανοποίητοι, διότι τους λείπει ο Θεός.

Για το μικρό ποίμνιο, για τους χριστιανούς όχι της ταυτότητος, αλλά της συνειδήσεως, τα Χριστούγεννα είναι ένα μυστήριο απρόσιτο και στο πιο μεγάλο σοφό χωρίς το θειο φωτισμό. Είναι ακόμη μία γιορτή που θα τους βοηθήσει να ζήσουν την ενανθρώπηση του Χριστού όχι σαν ένα γεγονός του καιρού εκείνου, αλλά σαν μία πραγματικότητα του σήμερα. Διότι αυτό θα πει γιορτάζω- φεύγω από το χρόνο μου και από τον τόπο μου, και μπαίνω στην αιώνια ώρα του Θεού, για να ζήσω την ιστορία του σαν ιστορία μου. «Σήμερον ο Χριστός γεννάται», ψάλλει η Εκκλησία μας σπάζοντας τα χρονικά και τοπικά όρια και μεταφέροντας τους πιστούς σε ένα διαρκές παρόν.

Αυτός ακριβώς είναι και ο κυριότερος τρόπος που διαθέτει, για να μας μυήσει στο σχέδιο της θείας οικονομίας. Η λατρεία, ο λόγος του Θεού, τα μυστήρια, όλα αποβλέπουν στο να μας ελευθερώσουν από τα δεσμά του τόπου και του χρόνου και ή να φέρουν το γεγονός στην εποχή μας ή να μεταφέρουν εμάς στην εποχή του. Κι αυτή τη δυνατότητα τη δίνει μόνο η Εκκλησία, διότι μόνο αυτή έχει θεανθρώπινο χαρακτήρα, χαρακτήρα που αγκαλιάζει και τον άνθρωπο και το Θεό, ούτως ώστε να βρίσκεται και μέσα και έξω από το χρόνο. Αφ’ ενός στέκεται κοντά και στον πιο μεγάλο αμαρτωλό, και αφ’ έτερου ζει στην αιωνιότητα του Θεού.

Όταν αυτό είναι το βαθύτερο νόημα κάθε γιορτής, μπορούμε πολύ καλά να καταλάβουμε, πόσο ανταποκρίνεται ο εορτασμός των περισσότερων ανθρώπων στη σημασία των Χριστουγέννων. Το ένα αποτελεί αποκάλυψη Θεού, να γίνουμε θεοί όπως ο Θεός έγινε άνθρωπος, να φύγουμε από τη γη στον ουρανό όπως ο Θεός έφυγε από τον ουρανό και ήλθε στη γη- το άλλο αποτελεί μία ακόμη ευκαιρία εθιμοτυπίας, μία γιορτή ρουτίνας και ένα κατεστημένο αμαρτίας, που σιγά-σιγά μας αηδιάζει και μας σπρώχνει στις πιο αντιχριστιανικές εκδηλώσεις, με τη μάταιη ελπίδα να σπάσουμε τη μονοτονία μας.

(Στεργ.Ν.Σάκκου, «Ο Θεός στη γη μας», εκδ. Ο.Χ.Α. Απολύτρωσις. Θεσσαλονίκη 2005)