Διδαχές του μακαριστού Γέροντος
π. Σεραφείμ Δημοπούλου
του Κώστα Νούση
Φιλολόγου – Θεολόγου
Λάρισα 15 – 4 – 2009
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ
ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ
π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟ ( + 2008 )
Με το μακαριστό αρχιμανδρίτη πατέρα Σεραφείμ γνωρίστηκα ουσιαστικά γύρω στα 1993 και η δυνατή πνευματική μας σχέση διήρκεσε δέκα ολόκληρα χρόνια, κατά τα οποία βρισκόμουν σχεδόν χωρίς υπερβολή κάθε μέρα μαζί του. Καυχώμαι λοιπόν εν Κυρίω ότι μαθήτευσα παρά τους πόδας Σεραφείμ και πως γνωρίζω όσο ελάχιστοι σε βάθος και τον τρόπο ζωής του και τη διδασκαλία του.
Ο γέροντας, εξ Ηρακλείου Κρήτης ορμώμενος και διερχόμενος από διάφορες μονές και ασκητήρια εντός και εκτός αγίου Όρους, κατέληξε στην ιερά Μητρόπολη Λάρισας, την οποία διηκόνησε έως την 17-4-2008, οπότε και ευρέθη στα εξωτερικά σκαλάκια του κελλιού του κεκοιμημένος σε ηλικία 71 ετών. Η πολυετής του ιερατική διακονία αναλώθηκε στην ελεημοσύνη κυρίως και στις βαπτίσεις υπέρ τους χιλίους αλλοδαπών. Έκτισε ολόκληρο παιδικό σταθμό μόνος του, έθρεψε χιλιάδες απόρων και λαθρομεταναστών, έστειλε ανεκτίμητης αξίας υλική και πνευματική βοήθεια στην εξωτερική ιεραποστολή, στην οποία νεότερος συμμετείχε και ο ίδιος, και έγραψε πληθώρα ψυχωφελών βιβλίων. Και όλα αυτά χωρίς τη συνδρομή των εκάστοτε εκκλησιαστικών αρχών.
Θυμάμαι ότι τον πρωτοσυνάντησα έξω από τις φυλακές Λάρισας και περπατήσαμε μέχρι το παρακείμενο ταπεινό του σπιτάκι. Πάντα εν αφανεία διάγων, έκανε τεράστιες πεζοπορίες καθημερινά νωρίς τα χαράματα, αφού τελείωνε το μοναχικό του κανόνα προσευχής, καθ’ οδόν προς την πόλη όπου έβγαινε, για να διεκπεραιώσει το διακόνημά του της ελεημοσύνης. Κυκλοφορούσε με ένα άπλυτο και τρύπιο ράσο και προκαλούσε εσκεμμένα την περιφρόνηση του κόσμου και το γέλωτα των καθωσπρεπιστών χριστιανών αλλά και την απορία των περί τα πνευματικά αδαών. Μάλιστα πολλοί υποτιμητικά, λόγω και του χαμηλού του αναστήματος και της εν γένει εντύπωσης που προκαλούσε, τον απoκαλούσαν Σεραφειμάκο. Πίσω όμως από το ταπεινό αυτό σχήμα εκρύβετο ένας γίγαντας του Πνεύματος, ένας διά Χριστόν σαλός σύγχρονος άγιος.
ΙΕΡΑΤΙΚΟ – ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΕΡΓΟ
Μαζί τελέσαμε δεκάδες βαπτίσεων ανθρώπων πασών των φυλών της γης, κυρίως όμως Βορειοηπειρωτών και Αλβανών. Έκανε πολλές βαπτίσεις και θείες Λειτουργίες και εντός των φυλακών Λάρισας. Τα έξοδα των βαπτίσεων ήταν κυρίως δικά του. Ταυτόχρονα διέθετε μεγάλο μέρος του μισθού του στο να χορηγεί στους φυλακισμένους και ό,τι άλλο του ζητούσαν. Εκεί όμως που έδινε καθημερινά τρόφιμα ήταν στα κρατητήρια της Αστυνομίας Λάρισας, όπου με έστελνε να πηγαίνω τρόφιμα μαζί με άλλα πνευματικά του παιδιά. Επίσης ήμουν παρών σε πάμπολλες περιπτώσεις που χορηγούσε τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης σε λαθρομετανάστες κυρίως που κοιμόντουσαν έξω στα χωράφια στη δεκαετία του 1990. Αμέτρητες είναι και οι προσφορές του σε διάφορους χρείαν έχοντας εντός της πόλης μας με τη μεταφορά αγαθών με πνευματικά του τέκνα. Ήξερε ο πατήρ να ασκεί και με αυτό τον τρόπο τα παιδιά που του ενεπιστεύθη ο Θεός. Για τις αποστολές του τέλος της εξωτερικής ιεραποστολής δεν χρειάζεται καν να αναφερθώ, καθώς είναι τοις πάσι γνωστές σε Βαλκάνια κυρίως και Αφρική. Και όλο αυτό το τεράστιο ιδιωτικής πρωτοβουλίας, εμπνεύσεως και εκτελέσεως έργο γινόταν αφανώς και χωρίς τυμπανοκρουσίες. Πάντα δε ο γέροντας έλεγε ότι χρειάζονται και αυτές οι εξωτερικές δράσεις αλλά τόνιζε ότι προέχει ο εσωτερικός πνευματικός αγώνας.
Ως ιεροκήρυκας έτρεχε αδιαμαρτύρητα οπουδήποτε τον έστελνε η Μητρόπολη, αν και ταλαιπωρούνταν, διότι δεν είχε όχημα. Πολλές φορές γυρνούσε με τα πόδια, ειδικά τα πρώτα χρόνια, και συχνά περίμενε ώρες τη συγκοινωνία μέσα σε παγετούς και καύσωνες. Και τα δεχόταν όλα με υπομονή, ως μια μορφή ακόμα άσκησης και εκούσιου μαρτυρίου.
Ως ιερέας ήταν λάτρης ο ίδιος της ορθοδόξου πνευματικότητας αλλά συνάμα ήταν ανοιχτό πνεύμα και όχι μονοδιάστατος και ζηλωτής. Διατηρούσε καλές σχέσεις με προϊσταμένους άλλων θρησκειών και αλλόδοξων χριστιανικών ομολογιών και είχε να πει πάντα μία καλή κουβέντα για θετικά στοιχεία που έβρισκε και σε αιρετικούς και σε ζηλωτές παλαιοημερολογίτες. Με διάκριση όμως πάντα και με στόχο την ωφέλεια του ακροατή του. Τον ενδιέφερε πρώτιστα η ορθόδοξη οδός και ευκαίρως ακαίρως μας οδηγούσε εκεί. Για το λόγο αυτό πάντα τόνιζε ότι τον ενοχλούσε που έβλεπε τις ορθόδοξες θρησκευτικές οργανώσεις να είναι σε πολλά σημεία επηρεασμένες από το δυτικό χριστιανισμό.
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ
Ως πνευματικός ο γέροντας είχε το χαρακτηριστικό της μεγάλης επιείκειας. Δεν έδινε ιδιαίτερη προσοχή στις πτώσεις ούτε και κανόνιζε αυστηρά τα παραπτώματα. Μου ανέφερε κάποτε ότι ερχόταν ένας ομοφυλόφιλος και εξομολογείτο και τον ενεθάρρυνε με ένα γλυκύτατο τρόπο να κόψει το πάθος του που σε άφηνε άναυδο για την αγάπη και διάκρισή του. Άλλοτε θυμάμαι ότι είχε στιγματίσει έναν άλλο μεγάλης φήμης πνευματικό που επέβαλε διετή αποχή από τη θεία κοινωνία σε περίπτωση πορνείας, κρίνοντας ότι ο πεσών στο αμάρτημα εκείνο έχρηζε άλλης αντιμετώπισης λόγω και ψυχικής κόπωσης. Ποτέ δε λεπτολογούσε πάθη και λογισμούς αλλά τόνιζε τον πνευματικό αγώνα. Συνεχώς επισήμαινε ότι δε χρειάζεται να εξομολογούμαστε συχνά αλλά να κάνουμε περισσότερο πνευματικό αγώνα. Και φυσικά ήταν θιασώτης της συχνής θείας κοινωνίας. Χαρακτηριστικά έλεγε ότι μία ψυχικά άρρωστη έπρεπε να κοινωνεί τακτικά, για να θεραπευθεί, προτρέποντας έμμεσα να μην αμελούμε να προσερχόμαστε στη θεία μετάληψη.

ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΟ ΤΑΛΑΝΤΟ – ΧΑΡΙΣΜΑ ΛΟΓΟΥ
Ως συγγραφέας είχε ιδιαίτερη λογοτεχνική φλέβα και ποιητική ευαισθησία, γνώρισμα της καλλιέργειάς του. Πολυγραφότατος. Μελετούσε πολύ και έγραψε πάνω σε ποικίλα θέματα αλλά είχε ιδιαίτερη έφεση στη μελέτη βίων αγίων και ειδικά των ερημιτών και των διά Χριστόν σαλών. Και αυτά ήταν και τα αγαπημένα του θέματα συζήτησης στις οποίες πολλές φορές ξεχνιόμασταν για ώρες ολόκληρες. Σε αυτές διέκρινες ευθύς αμέσως το εύρος των γνώσεών του και την πολύ ισχυρή του μνήμη. Δεν παρέλειπε να κάνει συχνά και χιούμορ αλλά γενικά ήταν χαμηλόφωνος και σοβαρός και μιλούσε αργά και καθαρά. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του που διαισθάνθηκαν πολλοί όσοι συζητούσαν συχνά μαζί του ήταν κάποιες κινήσεις του προσώπου του με τις οποίες φαινόταν ότι έδιωχνε λογισμούς που τον ενοχλούσαν, δείγμα του φοβερού εσωτερικού πολέμου που διεξήγε με τα πονηρά πνεύματα.
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΦΡΟΝΗΜΑ
Ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητος σε θέματα εκκλησιαστικής συνείδησης. Σεβόταν την εκκλησιαστική αρχή ανεξάρτητα από την ηθική της αξιολόγηση, χωρίς φυσικά να συμφωνεί και με όλες τις επιλογές των προϊσταμένων του, πράγμα όμως που δεν τον οδηγούσε σε ακρότητες και ζηλωτισμούς, αν και σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις δεν παρέλειπε να στιγματίζει τις λάθος ενέργειές τους. Τη στάση αυτή επέδειξε και στο πρόσφατο εκκλησιαστικό πρόβλημα της Λάρισας με το να επικρίνει διακριτικά τα έκτροπα που πολλές φορές γίνονταν με καλές προθέσεις αλλά με ζήλο ου κατ’ επίγνωσιν. Τον θυμάμαι μια φορά να υποκλίνεται ταπεινά σαν παιδάκι μπροστά στο νέο επίσκοπο Λάρισας όντας ήδη σεβάσμιος γέρων ενώπιον αρκετά νεοτέρου.
ΦΙΛΑΓΙΟΣ
Αγαπούσε ιδιαίτερα τον άγιο Σεραφείμ του Σαρώφ και εν γένει τους ρώσους ασκητές. Ανέφερε συνεχώς περιστατικά από τη ζωή και τα έργα τους. Λάτρευε κυριολεκτικά τους διά Χριστόν σαλούς και σεβόταν τους σύγχρονους γεροντάδες με τους οποίους διατηρούσε καλή γνωριμία.
Ιδιαίτερα τιμούσε τους πατέρες Παΐσιο και Πορφύριο με τους οποίους συνομιλούσε και τους έδινε ονόματα ασθενών για μνημόνευση, δείχνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο και τη μεγάλη του ταπείνωση κρυπτόμενος πίσω από τα δικά τους χαρίσματα, αν και ο ίδιος είχε ήδη ανάλογες με εκείνους εκ Θεού δωρεές. Αλλά και εν ταπεινώσει αναγνώριζε κάποτε τη δύναμή τους σμικρύνοντας εαυτόν. Για παράδειγμα μου ανέφερε ότι για μία περίπτωση ασθενούς που επικοινώνησε τηλεφωνικά με τον πατέρα Πορφύριο και τον παρεκάλεσε να προσεύχεται υπέρ ιάσεως δια πρεσβειών Δημητρίου Λέκκα ( ενός υποτιθέμενου νεοφανούς αγίου που γινόταν πολύς θόρυβος γύρω από το όνομά του εκείνες τις μέρες ) ο π. Πορφύριος τον διόρθωσε να μην το κάνει αυτό διότι ο Λέκκας δεν ήταν άγιος. Όμως στα πλαίσια της ποιμαντικής του μου απεκάλυψε και μία περίπτωση που αντιστρόφως ο ίδιος υπέδειξε ένα λάθος του γέροντος Παϊσίου στον ίδιο το μεγάλο αυτό ασκητή, δείχνοντάς μου έτσι ότι και οι άγιοι δεν είναι αλάθητοι όπως ανώριμα τους φανταζόμαστε αλλά μόνο ο Θεός έχει το χάρισμα αυτό και οι άγιοι όταν μιλούν εν Αγίω Πνεύματι και όχι κατά τη γνώμη τους. Να τονιστεί εδώ ότι ειδικά ο π. Παΐσιος τον υπεραγαπούσε και εξέφραζε για το γέροντα τα καλύτερα λόγια.
ΑΣΚΗΤΙΚΟΤΗΤΑ – ΣΑΛΟΤΗΤΑ
Τις διηγήσεται τον υπέρ νουν για το σύγχρονο άνθρωπο ασκητικό τρόπο ζωής του; Το σπίτι του ψυγείο με μία σόμπα στο ισόγειο που και σπάνια την άναβε. Ο ίδιος κοιμόταν στον πρώτο όροφο. Σηκωνόταν στη μέση της νύχτας για τα μοναχικά του καθήκοντα. Μάλιστα συνήθιζε τακτικά να μένει για λίγες μέρες έγκλειστος στο κελλί του.
Χαμαικοιτία.
Πολλές φορές τον πέτυχα να αναπαύεται στο πάτωμα του ισογείου ή και στα αγριόχορτα της αυλής το καλοκαίρι! Ούτε φίδια φοβόταν ούτε υπελόγιζε τίποτε. Έπινε νερό που έπαιρνε από το διπλανό βενζινάδικο σε μπιτόνια που είχα την τιμή να του μεταφέρω και εγώ μερικές φορές. Και τα πιάτα που έτρωγε ήταν άπλυτα τουλάχιστον με αποφάγια και χώμα ενίοτε! Το ίδιο και τα ποτήρια. Επειδή τα είδα με τα μάτια μου δε θεωρώ απίθανο που άκουσα ότι ως φοιτητής στην Αθήνα έβαζε χώμα στο φαγητό του, για να περιορίζει την ηδονή της βρώσεως. Έτρωγε ελάχιστα και συνήθως ξηροφαγούσε. Μόνο μία φορά, προφανώς για να κρύψει τη μεγάλη του νηστεία, άρπαξε μπροστά μου ένα μεγάλο κομμάτι σαλάμι (που του αγόρασα για να το διανείμει) και το έχωσε στο στόμα του με τρόπο που προκαλούσε γέλωτα. Μια ακόμη σαλότητα του πατρός.
Το σπίτι του ήταν ένα καθαρό αχούρι, πράγμα που δεν τον ένοιαζε καθόλου, όπως και η εμφάνισή του. Πολλές φορές καθόμασταν μαζί με άλλους και συζητούσαμε το καλοκαίρι έξω στην αυλή του και αυτός επιδεικτικά σχεδόν σήκωνε τα πόδια του, για να φανούν οι κατατρυπημένες κάλτσες του. Τα χέρια του το χειμώνα ειδικά ήταν πάντα γεμάτα πετρέλαιο. Οι εικόνες αυτές βέβαια δε θυμίζουν καθόλου τους σύγχρονους αρχιμανδρίτες και ξένιζαν ακόμα και πνευματικά άτομα. Ήξερε ο γέροντας να εμπαίζει το διάβολο και τον κόσμο!
Η σαλότητά του ήταν πολυεπίπεδη. Τον πέτυχα να αναπαύεται ξαπλωμένος στο δάπεδο του ιερού του ναού της Αγίας Τριάδος πριν από απογευματινή προηγιασμένη! Άλλες φορές έδιωχνε χωρίς λόγο κόσμο που πήγαινε να τον δει λέγοντας «δε δεχόμαστε μετά τη δύση του ηλίου» και ταυτόχρονα έτρεχε σαν κυνηγημένος να κρυφτεί στο πίσω μέρος του κελλίου του! Κατάφερνε να σκανδαλίσει μερικές φορές και μας που γνωρίζαμε τα σαλοκαμώματά του. Πόσο μάλλον τους πολλούς!
ΟΙ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ
Περί υπακοής
Με είχε στείλει να του φέρω κάτι τρόφιμα σε συγκεκριμένη παραγγελία. Εγώ θεώρησα ότι κάποιες δικές μου αλλαγές θα ήταν απαραίτητες και ωφέλιμες. Όταν τις είδε μου είπε: « γιατί δεν τα έφερες όπως σου είπα; Δεν πρέπει να κάνουμε ακριβή υπακοή;»
Περί νοεράς προσευχής και ησυχασμού
Τόνιζε πάντα ότι η ορθοδοξία είναι μυστική σε αντίθεση με τις άλλες χριστιανικές ομολογίες ως ιδιαίτερο γνώρισμά της. Αν και μεγάλωσε σε εκκλησιαστικούς χώρους και εποχές που ήταν υπό δυτικές θρησκευτικές επιδράσεις, ανεζήτησε και βρήκε το δρόμο του ορθόδοξου ησυχασμού. Συνιστούσε αδιάλειπτα να λέμε την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και το «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς». Άλλωστε από νέος έζησε και δίπλα στο γέροντα Φιλόθεο Ζερβάκο και σε πατέρες του Αγίου Όρους, για να βιώσει τη νηπτική ζωή. Τελικά η Θεία Πρόνοια τον έφερε στη Μητρόπολη Λάρισας. Μου έκανε εντύπωση μια φορά που είπε ότι όποιος ασκεί τη νοερά προσευχή δεν έχει όρεξη να μιλάει, προφανώς εξ ιδίας πείρας.
Περί μακαρισμών του Κυρίου
Ανέφερε συχνά και ανέλυε τους μακαρισμούς της επί του όρους ομιλίας του Χριστού. Προέτρεπε στη μελέτη τους, διότι τους αντιπαρέβαλλε με τις δέκα εντολές που έδωσε ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη. Θεωρούσε τους μακαρισμούς τις νέες εντολές που έδωσε ο Χριστός στα χρόνια της χάριτος και ότι ολοκληρώνουν την παλαιά θεία νομοθεσία.
Περί εσχάτων
Ήταν το προσφιλές του θέμα. Δεν έχανε ευκαιρία να μας προετοιμάζει πνευματικά για την έλευση του αντιχρίστου. Τόνιζε την παρθενία του αντιχρίστου από μίσος και απέχθεια για τις γυναίκες.
Περί θείας αγάπης
«Να αγαπήσετε το Θεό με θείο έρωτα. Να καίγεσθε από αγάπη για το Θεό». Αυτά έλεγε ο εραστής του Θεού. Μια ακόμα προσφιλής του έκφραση: «να μελετάτε το πρόσωπο του Κυρίου μας».
Περί παθών και πνευματικού αγώνος
«Να εγχειρίζετε τα πάθη. Να τα εκριζώνετε. Είναι ανώτεροι πολλοί άγιοι που αγωνίζονται μυστικά κατά των παθών παρά αυτοί που κάνουν φανερά θαύματα».
Περί δαιμόνων
«Είναι φοβεροί», επαναλάμβανε λόγια του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ. Μάλιστα μου έλεγε ότι μια φορά είχε κάνει εξορκισμό και δεν είχε ευχάριστη εμπειρία με τους δαίμονες με αποτέλεσμα να μη θέλει να ξαναδιαβάσει (πόσο ταπεινός και εχέφρων ήταν! Σήμερα πολλοί ιερείς τους διαβάζουν με άγνοια κινδύνου και δικού τους και των ασθενών).
Περί κηρύγματος
«Πάρτε και μοιράστε τα βιβλία. Να διαβάσει ο κόσμος». Αυτά μας προέτρεπε. Συχνά μου έλεγε να ανεβαίνω πάνω στις καρέκλες στα καφενεία να μιλάω για το Χριστό. Τόσο ζήλο ιεραποστολής είχε ο ευλογημένος!
Περί λύπης
Έλεγε ότι είναι φοβερό το πνεύμα της λύπης, εννοώντας κυρίως τον αντίστοιχο δαίμονα. Συνιστούσε εκδίωξη των κακών αυτών συναισθημάτων και επιδίωξη του πνεύματος της χαράς.
Ταπεινός και ειρηνικός
Πάντα μας αποχαιρετούσε με την προσφιλή του ευχή «εις οδόν ειρήνης». Μου ζητούσε να προσεύχομαι για αυτόν. Και το εννοούσε, διότι ήταν ταπεινός και όχι ταπεινόσχημος.
ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΣΗΜΕΙΑ – ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ
Έχω ακούσει πολλούς να αναφέρουν για το διορατικό και προορατικό χάρισμα του γέροντα. Είναι πάρα πολλές και οι αναφορές για μεταθανάτια σημεία και εμφανίσεις του. Εγώ θα αναφερθώ σε ένα προσωπικό γεγονός και στην εμπειρία ενός αγιορείτου μοναχού που είχε το γέροντα πνευματικό όσο ήταν ακόμα λαϊκός.
Ο π. Ε. μου ανέφερε ότι δύο φορές του εμφανίστηκε κατ’ όναρ ο γέροντας και του έλυσε κάποιες απορίες που του προέκυψαν στο νέο στάδιο του μοναχικού βίου που προσφάτως εισήλθε. Αυτό μου το ανέφερε μισό μήνα πριν κοιμηθεί ο πατήρ Σεραφείμ.
Προ ετών είχα ο ίδιος έντονο λογισμό ένα μεσημέρι να ξαναδιαβάσω το βίο του αγίου Ανδρέα του δια Χριστόν σαλού, που πρωτοδιάβασα ως φοιτητής, αλλά δεν είχα στο σπίτι μου το βιβλίο. Το απόγευμα πήγα να δω το γέροντα. Κάποια στιγμή ανέβηκε στον πρώτο όροφο του κελλιού και κατέβηκε με χαρά και χαμόγελο κρατώντας το βιβλίο που επιθυμούσα να διαβάσω και μου είπε όλο νόημα και με μια παιδιάστικη ανάλαφρη διάθεση: «έχεις διαβάσει αυτό το βιβλίο;» Ομολογώ ότι τα χρειάστηκα προς στιγμήν. Εννοείται ότι δεν του είχα αναφέρει τίποτε προηγουμένως. Πάντως διεπίστωσα ότι μάλλον έκρυβε πολλά χαρίσματα, για να μην έρχονται και του χαλάνε την ησυχία. Προτιμούσε να προσεύχεται πολύ ως γνήσιος μοναχός. Γι’ αυτό και κρυβόταν επιμελώς. Θυμάμαι στο σημείο αυτό που μου ανέφερε πόσο ταλαιπωρήθηκε ένα διάστημα, καθώς συνέρεε πλήθος κόσμου μετά από μία πρόρρησή του σε μία έγκυο ότι θα γεννήσει υγιέστατο αγοράκι, ενώ οι γιατροί την προέτρεπαν να κάνει έκτρωση χωρίς να γνωρίζουν τότε ούτε το φύλο του εμβρύου. «Είδα και έπαθα να τους διώξω, γιατί έρχονταν να τους μιλήσω προφητικά!» Φυσικά ουδόλως παραδέχθηκε ότι όντως είχε μιλήσει με προορατικό χάρισμα.
ΓΕΝΙΚΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ
Είναι σαφές ότι σπάνια στα έσχατα χρόνια που διανύουμε συναντάς τέτοιες ασκητικές μορφές που διαβάζουμε μόνο στα αρχαία συναξάρια. Η ορθοδοξία σήμερα δυστυχώς είναι στο περιθώριο της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου και το ευαγγέλιο αποτελεί ένα μυθογράφημα για ανάγνωση και όχι πρακτικό βιβλίο εφαρμογής. Αυτό ήρθε να αναιρέσει ο γέροντας με τη ζωή του. Έδειξε ότι ο χριστιανισμός είναι η μόνη αλήθεια που μεταμορφώνει σε άγιο τον ταλαίπωρο άνθρωπο. Αγίασε σε ένα κόσμο άπιστο και σε μια αδιάφορη και αμαρτωλή μεγαλούπολη. Πρόσφερε το παράδειγμα του ως ελπίδα ότι ο Θεός είναι ανάμεσά μας και αυτά τα αποκαλυπτικά χρόνια. Απέδειξε ότι το μόνο που χρειάζεται σήμερα ειδικά στην κοινωνία και στην εκκλησία είναι η αγιότητα. Ούτε οι μορφωμένοι κληρικοί είναι ιδιαίτερα απαραίτητοι ούτε οι υπερδραστήριοι και λαλίστατοι λόγιοι κήρυκες του θείου λόγου. Ο γέροντας ήταν κατηρτισμένος και στη θεολογία και στη θύραθεν παιδεία. Ήταν και υπερβαλλόντως δραστήριος. Πρωτίστως όμως ήταν Άγιος. Αυτό τον διέκρινε από όλους σχεδόν τους κληρικούς που ζούσαν στα ίδια χρόνια με εκείνον. Και αυτό το μαρτυρούνε και το παραδέχονται ρητά είτε και σιωπηρά όλοι όσοι τον γνώρισαν. Πρόσφατα μια ηλικιωμένη πρεσβυτέρα μου ανέφερε ότι «για μένα ο π. Σεραφείμ από τότε ήταν άγιος».
Άνθρωπος ταπείνωσης, προσευχής και άσκησης θα ήταν ο χαρακτηρισμός που θα του απέδιδα, αν μου ζητούσε κάποιος να τον περιγράψω με λίγα λόγια. Είχε ο γέροντας αφομοιώσει τη Χάρη του Θεού και τη μετέδιδε απλόχερα. Στήριζε κυρίως με τις προσευχές του την πατρίδα μας και όλο τον κόσμο. Αυτά ήταν και η υπερπολύτιμη προσφορά του που δεν έχει όμως ορατές αποδείξεις. Αλλά αυτά θα φανούν στην άλλη ζωή.
Μας μένει οπωσδήποτε μια πικρία που φεύγουν από κοντά μας οι άγιοι. Ξέρουμε όμως ότι ζούνε κοντά στο Θεό και εν Αγίω Πνεύματι και μας βλέπουνε και μας ακούνε και σπεύδουν σε βοήθειά μας, όταν τους επικαλούμαστε. Αν και εκ φύσεως είμαι δύσπιστος, θα μεταφέρω κάτι που άκουσα μετά την κοίμησή του. Είχε λοιπόν, κατά μαρτυρία ενός Αλβανού που είχε βαπτίσει, εμφανισθεί κατ’ όναρ και τον πληροφόρησε ότι θα είναι πάντα δίπλα του. Εκείνος απόρησε, διότι είχε καιρό να επισκεφθεί το γέροντα και έτσι τηλεφώνησε σε γνωστό του να μάθει πώς ήταν στην υγεία του. Τότε έμαθε ότι προ ολίγων ημερών είχε αναχωρήσει για την άνω Ιερουσαλήμ.
Ας συνεχίζουμε με πίστη όσοι τον ζήσαμε και τον αγαπήσαμε να ακολουθούμε όσο μπορούμε το παράδειγμά του και να εφαρμόζουμε τις θεόπνευστες συμβουλές του. Αυτός από ψηλά θα συνεχίσει να εύχεται για την προκοπή μας την πνευματική, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απόκτηση και αφομοίωση της ακτίστου χάριτος του Ιησού Χριστού. Αμήν.
πηγή: http://theologylar.blogspot.com/2009/05/blog-post_4470.html
Οι επισημάνσεις είναι του επιμελητή
Επιμέλεια: Γεώργιος Κομιώτη