Οτι πιανει τα ακρα γινεται γραφικο στο τελος.
Δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα, και ουτε ποναει κεφαλι κοψει κεφαλι.
Ηταν μια περιφημη και μακροχρονη κοντρα, που πηρε τραγικες διαστασεις χωρις να τις αξιζει, επι της ουσιας.
Καποτε συναντηθηκαν κιολας, αλλα δυστυχως δεν τα βρηκαν.
Προσφεραν παρα πολλα, στην θεολογια και την σκεψη, οποιος εχει τα βιβλια τους το ξερει.
Κατα βαση σε πολλα θεματα ειχαν δικιο και οι δυο. Και οι δυο με τα λαθη τους.
Φυσικα ποτε ο Γιανναρας δεν εννοουσε τον σαρκικο ερωτα ως πανακεια και δρομο γνωσεως του Θεου. Αυτο ειναι αστειο.
Ομως εκανε καποιες υπερβολες τις οποιες τις διορθωσε στην πορεια καθως ωριμαζε η σκεψη και η θεολογια του.
Επισης ο π.Θεοκλητος θεωρουσε οτι μπορει καθε ανθρωπος να ακολουθησει την νηπτικη οδο στο μετρο των αγιορειτων πραγμα ατοπο,
και να πολιτευεται ως μοναχος ενω δεν εχει δωσει καμμια τετοια υποσχεση στον Θεο.
Ο Θεοκλητος εξανεστη, γιατι εγραφε ο Γιανναρας πολυ προχωρημενα πραγματα, που η εποχη τοτε δεν σηκωνε,
και θα μπορουσε ευκολα καποιος να τα παρεξηγησει και να υπαρξει ζημια.
Ο Γιανναρας γιατι αφετερου ο Θεοκλητος απο υπερβολικο ζηλο, το παρατραβηξε, με τους χαρακτηρισμους, και τις προσωπικες επιθεσεις,
και παραλιγο να τον βγαλει τον ανθρωπο κατι μεταξυ.. Αρειου, και Καλιγουλα.. Οχι για Ονομα του Θεου! Δεν ειναι ετσι τα πραγματα.
Εναν Γιανναρα που μετα απο δεκαετιες τα γραπτα του διαμορφωσαν μια σοβαρη και συγχρονη πατερικη θεολογικη ταση μαζι με τον π.Ι.Ρωμανιδη, τον Νελλα, τον Νησιωτη, τον Περγαμου Ζηζιουλα, τον Ματσουκα, τον Σιασο, τον Μαντζαριδη, και αλλους, που μας εβγαλε οριστικα απο την προτεσταντικη-ιδρυματικη νοοτροπια του: “τραλαλα-τραλαλο παμε χαρωποι μπροστα με τον σταυρο, τραλαλα τραλαλα τι καλα τι καλα, ανεβαινουμε τον γολγοθα…” και μας γυρισε πισω στην Ορθοδοξη ριζα μας.
Οταν εγραφε για Αγιο Ιωαννη της Κλιμακος, το 67 ο Γιανναρας, στην Μεταφυσικη του Σωματος,
οι περισσοτεροι στην Ελλαδα κανανε θεολογια με λογο που εμοιαζε σαν κατι μεταξυ.. Ρωμαιοκαθολικου Καρδιναλιου
και Προτεσταντη φιλελευθερου παστορα-θεολογου της απομυθευσης, και δεν ξερω ποιας αλλης κατευθυνσης.
Αλλα και ποσα εργα σπανια και πατερικα προσφερε ο π.Θεοκλητος, που “αναγκασε” την Ακαδημια Αθηνων, σε μια εποχη που το Αγιο Ορος φαινοταν στους πολλους,
σαν ζωντανο μουσειο, χωρις ιδιαιτερο μελλον, να τον βραβευσει και εβγαλε τον Ορθοδοξο Μοναχισμο σε πρωτο πλανο, συντελωντας καθοριστικα μαζι με τον οσιοτατο π.Γεωργιο Καψανη, και π.Βασιλειο Γοντικακη, και π.Αιμιλιανο Βαφειδη, να αναγεννηθει ο Μοναχισμος με εκπληκτικα αποτελεσματα προς πεισμα των εχθρων του.
Μεγαλα αναστηματα και ο Γιανναρας και ο Θεοκλητος, στον τομεα και στην θεση οπου κληθηκαν να υπηρετησουν.
Αυτα για οποιον καταλαβαινει, και εχει μελετησει, και τους δυο και δεν μιλαει με ευκολα με κλισε,
και ορμωμενος εξ’αντιγραφης ξενων σκεψεων, νου και κριτικης, χωρις να εχει κοπιασει ο ιδιος.
Πιστευω ακραδαντα οτι εαν τα ειχαν βρει και ειχαν συνδυασει τις δυναμεις τους, καθως ηταν οξυτατα και σπανια πνευματα και οι δυο,
θα ειχαν γραψει μαζι το απολυτο βιβλιο θεολογικης και πνευματικης οικοδομης.
Αλλα οι ανθρωποι, παντα εχουν το μερικο και το πεπερασμενο, και η τελειοτητα ειναι κατι ξενο σε αυτην την ζωη.
Ο Κυριος θα τους συγχωρεσει και τους δυο, γιατι πιστευω οτι ειχαν καλη προθεση, και αυτο φυσικα, δεν Του διαφευγει.
Για οποιον θελει, θα μπορουσε να αναλυθει το θεμα παραπανω,
καθως εχει ιδιαιτερο ενδιαφερον τοσο θεολογικα, οσο και εξ αποψεως στοχασμου.
Δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα, και ουτε ποναει κεφαλι κοψει κεφαλι.
Ηταν μια περιφημη και μακροχρονη κοντρα, που πηρε τραγικες διαστασεις χωρις να τις αξιζει, επι της ουσιας.
Καποτε συναντηθηκαν κιολας, αλλα δυστυχως δεν τα βρηκαν.
Προσφεραν παρα πολλα, στην θεολογια και την σκεψη, οποιος εχει τα βιβλια τους το ξερει.
Κατα βαση σε πολλα θεματα ειχαν δικιο και οι δυο. Και οι δυο με τα λαθη τους.
Φυσικα ποτε ο Γιανναρας δεν εννοουσε τον σαρκικο ερωτα ως πανακεια και δρομο γνωσεως του Θεου. Αυτο ειναι αστειο.
Ομως εκανε καποιες υπερβολες τις οποιες τις διορθωσε στην πορεια καθως ωριμαζε η σκεψη και η θεολογια του.
Επισης ο π.Θεοκλητος θεωρουσε οτι μπορει καθε ανθρωπος να ακολουθησει την νηπτικη οδο στο μετρο των αγιορειτων πραγμα ατοπο,
και να πολιτευεται ως μοναχος ενω δεν εχει δωσει καμμια τετοια υποσχεση στον Θεο.
Ο Θεοκλητος εξανεστη, γιατι εγραφε ο Γιανναρας πολυ προχωρημενα πραγματα, που η εποχη τοτε δεν σηκωνε,
και θα μπορουσε ευκολα καποιος να τα παρεξηγησει και να υπαρξει ζημια.
Ο Γιανναρας γιατι αφετερου ο Θεοκλητος απο υπερβολικο ζηλο, το παρατραβηξε, με τους χαρακτηρισμους, και τις προσωπικες επιθεσεις,
και παραλιγο να τον βγαλει τον ανθρωπο κατι μεταξυ.. Αρειου, και Καλιγουλα.. Οχι για Ονομα του Θεου! Δεν ειναι ετσι τα πραγματα.
Εναν Γιανναρα που μετα απο δεκαετιες τα γραπτα του διαμορφωσαν μια σοβαρη και συγχρονη πατερικη θεολογικη ταση μαζι με τον π.Ι.Ρωμανιδη, τον Νελλα, τον Νησιωτη, τον Περγαμου Ζηζιουλα, τον Ματσουκα, τον Σιασο, τον Μαντζαριδη, και αλλους, που μας εβγαλε οριστικα απο την προτεσταντικη-ιδρυματικη νοοτροπια του: “τραλαλα-τραλαλο παμε χαρωποι μπροστα με τον σταυρο, τραλαλα τραλαλα τι καλα τι καλα, ανεβαινουμε τον γολγοθα…” και μας γυρισε πισω στην Ορθοδοξη ριζα μας.
Οταν εγραφε για Αγιο Ιωαννη της Κλιμακος, το 67 ο Γιανναρας, στην Μεταφυσικη του Σωματος,
οι περισσοτεροι στην Ελλαδα κανανε θεολογια με λογο που εμοιαζε σαν κατι μεταξυ.. Ρωμαιοκαθολικου Καρδιναλιου
και Προτεσταντη φιλελευθερου παστορα-θεολογου της απομυθευσης, και δεν ξερω ποιας αλλης κατευθυνσης.
Αλλα και ποσα εργα σπανια και πατερικα προσφερε ο π.Θεοκλητος, που “αναγκασε” την Ακαδημια Αθηνων, σε μια εποχη που το Αγιο Ορος φαινοταν στους πολλους,
σαν ζωντανο μουσειο, χωρις ιδιαιτερο μελλον, να τον βραβευσει και εβγαλε τον Ορθοδοξο Μοναχισμο σε πρωτο πλανο, συντελωντας καθοριστικα μαζι με τον οσιοτατο π.Γεωργιο Καψανη, και π.Βασιλειο Γοντικακη, και π.Αιμιλιανο Βαφειδη, να αναγεννηθει ο Μοναχισμος με εκπληκτικα αποτελεσματα προς πεισμα των εχθρων του.
Μεγαλα αναστηματα και ο Γιανναρας και ο Θεοκλητος, στον τομεα και στην θεση οπου κληθηκαν να υπηρετησουν.
Αυτα για οποιον καταλαβαινει, και εχει μελετησει, και τους δυο και δεν μιλαει με ευκολα με κλισε,
και ορμωμενος εξ’αντιγραφης ξενων σκεψεων, νου και κριτικης, χωρις να εχει κοπιασει ο ιδιος.
Πιστευω ακραδαντα οτι εαν τα ειχαν βρει και ειχαν συνδυασει τις δυναμεις τους, καθως ηταν οξυτατα και σπανια πνευματα και οι δυο,
θα ειχαν γραψει μαζι το απολυτο βιβλιο θεολογικης και πνευματικης οικοδομης.
Αλλα οι ανθρωποι, παντα εχουν το μερικο και το πεπερασμενο, και η τελειοτητα ειναι κατι ξενο σε αυτην την ζωη.
Ο Κυριος θα τους συγχωρεσει και τους δυο, γιατι πιστευω οτι ειχαν καλη προθεση, και αυτο φυσικα, δεν Του διαφευγει.
Για οποιον θελει, θα μπορουσε να αναλυθει το θεμα παραπανω,
καθως εχει ιδιαιτερο ενδιαφερον τοσο θεολογικα, οσο και εξ αποψεως στοχασμου.
“ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν.”
εξ αντιγραφής και πάλι, Διονύσιε και γιατί όχι, γιατί να μην δώσουμε credit εκεί που πρέπει, και εφόσων δεν είναι απαραίτητο to reinvent the wheel, μιας και άλλοι τα έχουν πει καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσαμε εμείς να τα διατυπώσουμε… ομιλώ για τον εαυτό μου
<< Εν έτει 1989 με πρωτοβουλία των τότε συνοδικών μητροπολιτών, μακαριστών πλέον, Φλωρίνης Αυγουστίνου, Σιδηροκάστρου Ιωάννη και Δρυινουπόλεως και Κονίτσης Σεβαστιανού, ετέθη εν συνόδω το θέμα των κακοδοξιών του τότε καθηγητή της Παντείου και “πρυτάνεως” της λεγόμενης “νεοορθοδοξίας” Χρήστου Γιανναρά. Μάλιστα ο μακαριστός Φλωρίνης στη ΣΠΙΘΑ, φύλλο 444 έτος 1986, τόνισε τα εξής βαρυσήμαντα αναφορικά με την επικίνδυνη και ναρκοθετούσα τη σωτηρία μας γιανναρική διδαχή:
“Όσον το κατά σε, κ.Γιανναρά, λόγω του ψυχικού συμπλέγματος υπό του οποίου πάσχετε, συνετελέσατε ουκ ολίγον με την στείραν και άγονον κριτικήν σας να δυσφημισθεί και διαβληθεί το χριστιανικόν κίνημα. Με τας παραδόξους ιδέας που εκηρύξατε εγίνατε, ασυνειδήτως ή ενσυνειδήτως – ο Θεός οίδεν -, εμπνευστής ενός ιδεολογικού ρεύματος, ΣΥΝΟΘΥΛΕΥΜΑΤΟΣ ΕΚ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ, ΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, κεκαλυμμένων με επίχρισμα ορθοδόξου παραδόσεως και καλογερισμού.
Εύγε σας! Και τώρα έρχεσθε να θρηνήσετε λέγοντες, ότι το τέλος της Ελλάδος ήγγικεν, υπενθυμίζων με την θρηνωδίαν σας τους φλυάρους εκείνους λογάδας του Βυζαντίου της παρακμής, οι οποίοι ουδέν πράττοντες ανέμενον μακαρίως την κατάρρευσιν της Βυζαντινής αυτοκρατορίας”.
Ετέθη, λοιπόν, συνοδικώς το θέμα της καταδίκης των γιανναρικών κακοδοξιών αλλά, δυστυχώς, δεν έγινε τίποτε, υπαιτιότητι, κυρίως, του τότε μητροπολίτη Θηβών και νυν αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου που πρότεινε που “αλληθώρισε” προς το θέμα των ιεραποστολικών αδελφοτήτων και το κέντρο βάρους της όλης υποθέσεως μετατοπίστηκε αλλού. Εν τω μεταξή η γιανναρική αίρεση συνεχίζει ανεμπόδιστα το διαβρωτικό της “έργο” προς δόξαν του…αρχεκάκου όφεως που τέρπεται όταν ψυχές υπέρ ων Χριστός απέθανε απόλλυνται συνεπεία φρικαλέων ετεροδιδασκαλιών!
<< Εν έτει 1989 με πρωτοβουλία των τότε συνοδικών μητροπολιτών, μακαριστών πλέον, Φλωρίνης Αυγουστίνου, Σιδηροκάστρου Ιωάννη και Δρυινουπόλεως και Κονίτσης Σεβαστιανού, ετέθη εν συνόδω το θέμα των κακοδοξιών του τότε καθηγητή της Παντείου και “πρυτάνεως” της λεγόμενης “νεοορθοδοξίας” Χρήστου Γιανναρά. Μάλιστα ο μακαριστός Φλωρίνης στη ΣΠΙΘΑ, φύλλο 444 έτος 1986, τόνισε τα εξής βαρυσήμαντα αναφορικά με την επικίνδυνη και ναρκοθετούσα τη σωτηρία μας γιανναρική διδαχή:
“Όσον το κατά σε, κ.Γιανναρά, λόγω του ψυχικού συμπλέγματος υπό του οποίου πάσχετε, συνετελέσατε ουκ ολίγον με την στείραν και άγονον κριτικήν σας να δυσφημισθεί και διαβληθεί το χριστιανικόν κίνημα. Με τας παραδόξους ιδέας που εκηρύξατε εγίνατε, ασυνειδήτως ή ενσυνειδήτως – ο Θεός οίδεν -, εμπνευστής ενός ιδεολογικού ρεύματος, ΣΥΝΟΘΥΛΕΥΜΑΤΟΣ ΕΚ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ, ΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, κεκαλυμμένων με επίχρισμα ορθοδόξου παραδόσεως και καλογερισμού.
Εύγε σας! Και τώρα έρχεσθε να θρηνήσετε λέγοντες, ότι το τέλος της Ελλάδος ήγγικεν, υπενθυμίζων με την θρηνωδίαν σας τους φλυάρους εκείνους λογάδας του Βυζαντίου της παρακμής, οι οποίοι ουδέν πράττοντες ανέμενον μακαρίως την κατάρρευσιν της Βυζαντινής αυτοκρατορίας”.
Ετέθη, λοιπόν, συνοδικώς το θέμα της καταδίκης των γιανναρικών κακοδοξιών αλλά, δυστυχώς, δεν έγινε τίποτε, υπαιτιότητι, κυρίως, του τότε μητροπολίτη Θηβών και νυν αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου που πρότεινε που “αλληθώρισε” προς το θέμα των ιεραποστολικών αδελφοτήτων και το κέντρο βάρους της όλης υποθέσεως μετατοπίστηκε αλλού. Εν τω μεταξή η γιανναρική αίρεση συνεχίζει ανεμπόδιστα το διαβρωτικό της “έργο” προς δόξαν του…αρχεκάκου όφεως που τέρπεται όταν ψυχές υπέρ ων Χριστός απέθανε απόλλυνται συνεπεία φρικαλέων ετεροδιδασκαλιών!
Ευχαριστώ και τη Μαρία και το Διονύση.
Τη Μαρία γιατί εβαλε το θεμα και το Διονύση
γιατί εδωσε τη δική του διάσταση.
Ο Γιανναρας μου ειναι γενικώς συμπαθής.
Δεν κοβω φλέβες, γιατί μου πέφτει λιγο συντηρητικός
αλλα τον εκτιμώ. Περισσότερο τον ξέρω από τα
πολιτικά του άρθρα και σχεδόν καθόλου από τα
θεολογικά του.
Για την αίρεση, ούτε που κατάλαβα τι εχει γίνει…
Αυτά όμως που λέει για τη συμμετοχή του σε χριστιανικές
οργανωσεις γιατί ειναι κατακριτέα;
Δεν το κατανοώ.
Έτσι ένιωθε, έτσι έγραψε.
Δηλ το ότι έκλαιγε στην τουαλέτα από την πίεση ειναι κατ’ ανάγκη δαιμονικό;
Στα περί έρωτος και αιρέσεων έχω την αισθηση πως ο Γιανναρας λέει πως
ο αγνός ερωτας δυο ανθρώπων προσομοιάζει τη σχεση μας με το Θεό ή κάτι τέτοιο τελος πάντων.
Δεν έγραψε όμως ευαγγέλιο.
Συγγραφέας ειναι, πνευματικός ανθρωπος, έγραψε αυτό που έγραψε.
Παντως νομίζω πως ειναι βαθιά ορθόδοξος και όχι δαίμονας τελικά.
Πιθανόν και με τα λάθη του φυσικα
Τη Μαρία γιατί εβαλε το θεμα και το Διονύση
γιατί εδωσε τη δική του διάσταση.
Ο Γιανναρας μου ειναι γενικώς συμπαθής.
Δεν κοβω φλέβες, γιατί μου πέφτει λιγο συντηρητικός
αλλα τον εκτιμώ. Περισσότερο τον ξέρω από τα
πολιτικά του άρθρα και σχεδόν καθόλου από τα
θεολογικά του.
Για την αίρεση, ούτε που κατάλαβα τι εχει γίνει…
Αυτά όμως που λέει για τη συμμετοχή του σε χριστιανικές
οργανωσεις γιατί ειναι κατακριτέα;
Δεν το κατανοώ.
Έτσι ένιωθε, έτσι έγραψε.
Δηλ το ότι έκλαιγε στην τουαλέτα από την πίεση ειναι κατ’ ανάγκη δαιμονικό;
Στα περί έρωτος και αιρέσεων έχω την αισθηση πως ο Γιανναρας λέει πως
ο αγνός ερωτας δυο ανθρώπων προσομοιάζει τη σχεση μας με το Θεό ή κάτι τέτοιο τελος πάντων.
Δεν έγραψε όμως ευαγγέλιο.
Συγγραφέας ειναι, πνευματικός ανθρωπος, έγραψε αυτό που έγραψε.
Παντως νομίζω πως ειναι βαθιά ορθόδοξος και όχι δαίμονας τελικά.
Πιθανόν και με τα λάθη του φυσικα
επιρρεάζει και άλλους, Βασίλη, εκεί τίθεται θέμα, και όταν οι άλλοι είναι ποιμένες που έχουν ποίμνιο, τότε τίθεται μεγάλο θέμα
η παρακάτω φράση είναι quote γνωστού πνευματικού πατρός << Δυστυχως υπάρχουν και πνευματικοί πατέρες που έχουν δηλητηριαστεί από τις απόψεις Γιανναρά και γίνονται… οδηγοί τυφλών!!! >>
+Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον, Τριάς Αγία, δόξα σοι.
Προσωπικα δεν ειμαι επιδοξος “δικηγορος”, ουτε του π.Θεοκλητου, (του οποιου εχω προσκυνησει και τον ταφο στην Διονυσιου),
ουτε και του Χ.Γιανναρα τον οποιο δεν εχω δει καν απο κοντα.
Διαθετω ολη την συγγραφικη δουλεια και των δυο.
Τα πραγματα δεν ειναι ετσι οπως τα παρουσιαζουν καποιοι, και μαλιστα δεκαετιες αφου εχει ληξει η υποθεση.
Και ουτε φυσικα εχουν αναγκη απο υπερασπιση αμφοτεροι.
Ο πρωτος ειναι στα χερια του Κυριου του, και ο δευτερος ακομα αγωνιζεται.
Επειδη νομιζω καλυψα επαρκως, πλην εισαγωγικα, το θεμα, και επισης επειδη δεν με αναπαυουν, -οσο ωριμαζω με τον καιρο-,
η ετσι νομιζω τουλαχιστον, οι κορωνες και τα υστερικα αναθεματα, ουτε ο ρολος του αυτοκλητου ιεροεξεταστη των αποψεων του καθενος,
θα καταθεσω την αποψη του μακαριστου πρυτανεως του ΑΠΘ της δογματικης κ.Ν.Ματσουκα που ελεγε επανειλλημενως και ευκρινως,
στα βιβλια του και δη στην 3τομη δογματικη που εγραψε η οποια ειναι μακραν η καλυτερη τα τελευταια 50 χρονια:
“Τιποτα δεν ειναι απολυτα εξαχρειωμενο, και τιποτα απολυτα εξιδανικευμενο, σε καθε περιπτωση διαλεγει ο καθενας και παιρνει”.
Αλλα επαναλαμβανω και τονιζω, οτι χωρις αναλυτικη προσωπικη μελετη της σκεψεως και των δυο,
δεν μπορει κανεις να εκφρασει γνωμη που να ειναι σοβαρη τουλαχιστον, παρα μονο εαν θελει να παριστανει τον παπαγαλο καποιων.
Και το ερωτημα ειναι ποιον παπαγαλο θα κανει.
Αυτον που υποστηριζει, η που εξουδενωνει τον εναν, η και τους δυο κατα περιπτωση;
Αρα και μονο τον παπαγαλο να θελει να κανει καποιος, παλι εν τινι μετρω θελει μελετη..
Αυτα βεβαια ισχυουν εαν θελουμε να ειμαστε λιαν σοβαροι, και να μιλαμε σοβαρα,
και οχι σαν αγουρα 17χρονα, η σαν επιπολαιοι αμαθεις, στο οποιοδηποτε social (και καλα..),
για να δειξουμε τον ορθοδοξο οιστρο μας, η τον χωρις επιγνωση υπερβαλλοντα ζηλο μας,
για πραγματα που δεν οφειλουμε να τον καταθεσουμε.
Χρειαζεται καλος λογισμος, διακριση, μελετη και σκεψη,
ωστε να φωτισει και ο Θεος, να βγει ορθη γνωμη, για καθε θεμα,
γιατι ο Θεος την αναμπουμπουλα, την επιπολαιοτητα, και την υστερια,
αμφοτερα τα απεχθανεται, και απομακρυνει το Πνευμα Του.
Αυτη ειναι η αποψη μου, εαν εχει καποιος συγκεκριμενο θεμα, επ’αυτου,
και επι της περιφημης “κοντρας”μπορουμε να το συζητησουμε.
ουτε και του Χ.Γιανναρα τον οποιο δεν εχω δει καν απο κοντα.
Διαθετω ολη την συγγραφικη δουλεια και των δυο.
Τα πραγματα δεν ειναι ετσι οπως τα παρουσιαζουν καποιοι, και μαλιστα δεκαετιες αφου εχει ληξει η υποθεση.
Και ουτε φυσικα εχουν αναγκη απο υπερασπιση αμφοτεροι.
Ο πρωτος ειναι στα χερια του Κυριου του, και ο δευτερος ακομα αγωνιζεται.
Επειδη νομιζω καλυψα επαρκως, πλην εισαγωγικα, το θεμα, και επισης επειδη δεν με αναπαυουν, -οσο ωριμαζω με τον καιρο-,
η ετσι νομιζω τουλαχιστον, οι κορωνες και τα υστερικα αναθεματα, ουτε ο ρολος του αυτοκλητου ιεροεξεταστη των αποψεων του καθενος,
θα καταθεσω την αποψη του μακαριστου πρυτανεως του ΑΠΘ της δογματικης κ.Ν.Ματσουκα που ελεγε επανειλλημενως και ευκρινως,
στα βιβλια του και δη στην 3τομη δογματικη που εγραψε η οποια ειναι μακραν η καλυτερη τα τελευταια 50 χρονια:
“Τιποτα δεν ειναι απολυτα εξαχρειωμενο, και τιποτα απολυτα εξιδανικευμενο, σε καθε περιπτωση διαλεγει ο καθενας και παιρνει”.
Αλλα επαναλαμβανω και τονιζω, οτι χωρις αναλυτικη προσωπικη μελετη της σκεψεως και των δυο,
δεν μπορει κανεις να εκφρασει γνωμη που να ειναι σοβαρη τουλαχιστον, παρα μονο εαν θελει να παριστανει τον παπαγαλο καποιων.
Και το ερωτημα ειναι ποιον παπαγαλο θα κανει.
Αυτον που υποστηριζει, η που εξουδενωνει τον εναν, η και τους δυο κατα περιπτωση;
Αρα και μονο τον παπαγαλο να θελει να κανει καποιος, παλι εν τινι μετρω θελει μελετη..
Αυτα βεβαια ισχυουν εαν θελουμε να ειμαστε λιαν σοβαροι, και να μιλαμε σοβαρα,
και οχι σαν αγουρα 17χρονα, η σαν επιπολαιοι αμαθεις, στο οποιοδηποτε social (και καλα..),
για να δειξουμε τον ορθοδοξο οιστρο μας, η τον χωρις επιγνωση υπερβαλλοντα ζηλο μας,
για πραγματα που δεν οφειλουμε να τον καταθεσουμε.
Χρειαζεται καλος λογισμος, διακριση, μελετη και σκεψη,
ωστε να φωτισει και ο Θεος, να βγει ορθη γνωμη, για καθε θεμα,
γιατι ο Θεος την αναμπουμπουλα, την επιπολαιοτητα, και την υστερια,
αμφοτερα τα απεχθανεται, και απομακρυνει το Πνευμα Του.
Αυτη ειναι η αποψη μου, εαν εχει καποιος συγκεκριμενο θεμα, επ’αυτου,
και επι της περιφημης “κοντρας”μπορουμε να το συζητησουμε.
“ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν.”
υντελείας τοῦ αἰῶνος. ᾿Αμήν.”
