Τω Οσιολογιωτάτω Γεροντι Θεοκλήτω Μοναχώ Διονυσιάτη, τέκνω της ημών Μετριότητος εν Κυρίω αγαπητώ, χάριν και ειρήνην παρά Θεού.
Ο χριστόψυχος πρωταπόστολος Παύλος επικειμένης της οσονούπω μαρτυρικής εξόδου αυτού εκ της κοιλάδος του κλαυθμώνος ταύτης ηγάλλετο επί τη αναλύσει του σώματος και τη αναμενομένη λήψει του στεφάνου της ζωής εκ μέρους του Δικαίου Κριτού. Θελομεν να πιστεύωμεν, ότι και η υμετέρα χαρισματούχος και μίαν εξηκονταπενταετίαν ήδη συμπληρώσασα βίου αγιορειτικής ασκήσεως και πολυτιμοτάτης προσφοράς προς την πνευματικήν υμών πατρίδα, το Αγιώνυμον Όρος του Άθω, παρομοίως θα αισθάνεται προς τον Άγιον Κορυφαίον Απόστολον, ήδη ως πολύφορος ναυς αγκυροβολήσασα εν τω νοσοκομείω της περιπύστου Ιεράς Μονής του Οσίου Διονυσίου.
Και τούτο διότι εν ιδρώσιν ασκήσεως πολυχρονίου, εν χριστοειδεί υπακοή συνεχεί, εν διακονίαις ολοψύχοις της Ιεράς υμών Μετανοίας, εν συγγραφαίς θεοσόφοις και πολλά συμβαλούσαις πανθομολογουμένως εις την πνευματικήν αναγέννησιν του Αγιορειτικού πρωτίστως και του εν γένει Ορθοδόξου μοναχισμού έπειτα, εν αλλεπαλλήλοις και καρποφόροις Πρωτεπιστασίαις, εν στηρικτικοίς λόγοις του ευλαβούς λαού του Θεού, εν στεναγμοίς αλαλήτοις και προσευχαίς αδιαλείπτοις και ει τισιν άλλοις τω Θεώ μόνω εγνωσμένοις ευαγγελικοίς έργοις εδοξάσατε επ? εσχάτων το Περιβόλιον της Παναγίας, ης μανικός εραστής και θεηγόρος υμνηπόλος ανεδείχθητε, αλλά και εις εκ των κυριωτέρων συντελεστών της επανδρώσεως των Αγιορειτικών καθιδρυμάτων και της θαυμαστής ανθήσεως υπήρξατε.
Γνωρίζομεν, ότι το Γεροντικόν επισημαίνει «μη επαίνει κατά πρόσωπον μοναχόν». Πιστεύοντες όμως ότι τούτο λέγεται και ισχύει δια τούς εν τω καθαρτικώ εισέτι σταδίω ευρισκομένους αθλητάς του Χριστού, δεν οκνούμεν να καταστέψωμεν την υμετέραν Οσιολογιότητα δια της άκρας Πατριαρχικής ευαρεσκείας της ημετέρας Μετριότητος και να συγκαταριθμήσωμεν ταύτην μετά της άχρι τούδε χρυσής σειράς των μεγάλων μορφών του Αθωνιτικού Μοναχισμού, ομού και μετά του Οσίου και πολυταλάντου Γεροντος υμών αοιδίμου Αρχιμανδρίτου Γαβριήλ, δι’ ους δικαιούνται να εγκαυχώνται η Ιερά υμών Μετάνοια, ο Αγιώνυμος Άθως και η καθ’ ημάς Μητηρ Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, ην ποικιλοτρόπως εστηρίξατε και ενισχύσατε λόγοις και έργοις και τέκνα πιστά αυτής εφάνητε.
Θα ήτο δε παράλειψις να μη εκφράσωμεν ως Οικουμενικός Πατριάρχης την ευγνωμοσύνην του εν γένει Ορθοδόξου φιλομονάχου και φιλαγίου κοινού δια την πολυτιμοτάτην συγγραφήν των πνευματικών έργων υμών, άτινα συναποτελούσιν ολόκληρον βιβλιοθήκην, εν οις το πασίγνωστον βραβευθέν και επανειλημμένως εκδοθέν «Μεταξύ ουρανού και γης», το πολύτομον «Αθωνικά άνθη», οι εξαίρετοι και αριστοτεχνικοί «Αθωνικοί διάλογοι» και αι ανυπέρβλητοι και οξυδερκείς βιογραφίαι των Αγιορειτών Πατέρων και Διδασκάλων Γρηγορίου του Παλαμά και Νικοδήμου του Αγιορείτου.
Ευχόμενοι, όθεν, διαπύρως, πολλήν την εν τη κλίνη της ασθενείας υπομονήν και την γλυκείαν παράκλησιν του Αγίου Πνεύματος δεόμεθα όπως ταις πρεσβείαις της Κυρίας Θεοτόκου και πάντων των Αγιορειτών Οσίων Πατέρων χαρίσηται υμίν ο Κυριος και χριστιανά τα τέλη της ζωής υμών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογίαν την επί του φοβερού βήματος, καταξιώση δε την υμετέραν Οσιολογιότητα του ποθητού Παραδείσου δι ον του κόσμου εξήλθετε και τον ελαφρόν σταυρόν της ασκήσεως επαξίως ήρατε δοξάσαντες το Μοναχικόν Σχήμα μετά πάντων των Αθωνιτών Οσίων.
Επί δε τούτοις, διατελούμεν από της μαρτυρικής Μητρός Εκκλησίας μετά θερμών πατρικών προσρήσεων και της εν Κυρίω ευχητικής αγάπης, η δε ουρανόδωρος χάρις και η πλουσία ευλογία του Κυρίου είησαν μεθ υμών πάντοτε.
Διάπυρος προς Θεόν ευχέτης
+ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος
