Στις 20 Ιανουρίου με το νέο Ημερολόγιο, εορτή του Μ. Ευθυμίου, και 7 Ιανουαρίου με το παλαιό Ημερολόγιο, εορτή του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, εκοιμήθη ο πολιός Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης Μοναχός, ο οποίος καταγόταν από την Ναύπακτο.
Πρόκειται για έναν πρόμαχο της αγιορείτικης μοναχικής εμπειρίας, έναν μοναχό ο οποίος αφ’ ενός μεν εξέφραζε το ήθος του Αγιορείτικου Μοναχισμού, με τα κείμενά του που ευωδίαζαν αγιορείτικη εμπειρία, αφ’ ετέρου δε βοήθησε σημαντικά σε μια κρίσιμη καμπή του Αγίου Όρους
για να επανδρωθή από νέες Αδελφότητες.
Πέραν του ότι ήταν γνωστός σε όλο το ορθόδοξο πλήρωμα για τα κείμενά του, συγχρόνως διετέλεσε πολλές φορές Πρωτεπιστάτης του Αγίου Όρους και συνετέλεσε στην επίλυση πολλών προβλημάτων του.
Η Εφημερίδα μας θα αφιερώση μερικές σελίδες της σε αυτήν την μεγάλη σύγχρονη μοναχική μορφή, και για τους επιπρόσθετους δύο λόγους:
α) Συνδεόταν με τον Μητροπολίτη μας, όταν ακόμη ο Σεβασμιώτατος ήταν φοιτητής, και τον εκτιμούσε και εξέφραζε αυτήν του την εκτίμηση. Στον π. Θεόκλητο ανήκει ο λόγος προς τον Σεβασμιώτατο, τον οποίον ο τελευταίος είχε συμπεριλάβει στον χειροτονητήριο λόγο του: «Είχες την σκανδαλώδη εύνοια του Θεού».
β) Ο π. Θεόκλητος καταγόταν από την Ναύπακτο, την οποία αγαπούσε. Στην από 2-8-2003 επιστολή του έγραφε τα εξής για την Γενέτειρά του:
«Θεωρώ τον εαυτόν μου Επαχτίτην. Όχι μόνον γιατί εγεννήθηκα στην Ναύπακτον, αλλά και γιατί έζησα και η μνήμη μου διασώζει αναμνήσεις από τον μώλον, το διόροφο σπίτι μου, πλησίον στο Ωρολόγιον, από την Ψανή και την παραθάλασσα, που τσαλαβουτούσαμε μικρά παιδιά. Αλλά και από το Σχολείον της α’ και β’ Δημοτικού, έχω έντονες αναμνήσεις από τις φοβερές εκείνες δασκάλες και τούς δασκάλους, που μας τραβούσαν τ’ αυτιά. Και αυτά όλα μέχρι της ηλικίας των 8-9 ετών, που στο λιμάνι είδα την μεταφορά του νεκρού του εναρέτου ιατρού Βαρδακουλά, που τον μετέφερεν εκ Πατρών η “Έλλη”, οπότε έγινα μετανάστης στην Πατρα. Αλλά τα καλοκαίρια επισκεπτόμουν την γενέτειρά μου και μάλιστα σε ηλικία 11 ετών εισήγαγα το ποδόσφαιρο στα παιδιά της Ναυπάκτου, που μιλούσαν ρουμελιώτικα, του πλι, του σκλι, του σκνι, και τούς όρους του παιχνιδιού».
Έδινε, ακόμη, και μια πνευματική διάσταση αυτής της συγγένειας:
«Λοιπόν θεωρώντας τον εαυτόν μου Ναυπάκτιον, είναι επόμενον να συγκινούμαι προς ο,τι σχετίζεται με τον τόπον μου, να χαίρω όταν μαθαίνω ότι οι συντοπίτες μου ασκούν χριστιανικές αρετές και να λυπούμαι όταν αμαρτάνουν ποικίλως».
Ήταν, επίσης, θείος της κ. Χάϊδως Πελέκη, συζύγου του Νομικού Συμβούλου της Ιεράς Μητροπόλεως κ. Διονυσίου Πελέκη.

Να έχουμε την ευχή του.–
Πηγή
Αναρτήθηκε από paraklisi στις 18.1.17