Προχθὲς δημοσιεύτηκε στὸ ἱστολόγιο «ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ» ἕνα κείμενο ἀναφερόμενο στὸ γνωστὸ πόνημα τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη «Περὶ συνεχοῦς Μεταλήψεως», ψέγον τὴν ἀκραία θέση ποὺ θέλουν νὰ ἐπιβάλλουν κάποιοι, δηλ. τὴν τριήμερη νηστεία ἐλαίου πρὶν τὴν Θ. Κοινωνία.
Κάποιος πολέμιος τοῦ «Πηδαλίου» καὶ τῶν Ἱ. Κανόνων βρῆκε ἀφορμή, ἀναρτώντας τὸ κείμενο αὐτό, νὰ τὸ σχολιάσει χύνοντας καὶ πάλι χολή κατὰ τῶν ἀποτειχισμένων μὲ τίτλο: “ΑΙΡΕΣΗ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗ ΤΟ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ”.
[Τὸ ἴδιο ἔκανε καὶ σήμερα, δημοσιεύοντας ἕνα ἀκόμα ἀκατανόητο, συκοφαντικὸ καὶ διαστρεβλωτικὸ τῶν θέσεών μας σχόλιο! Σχόλιο παραληρηματικό, σιβυλλικό, χωρὶς λογική, εἱρμὸ καὶ συνοχή, κατανοητὸ μόνο στοὺς “ἀριστοκράτες τοῦ πνεύματος” στοὺς ὁποίους ἀνήκει καὶ ἀπρόσιτο στοὺς πολλούς].
Εἶναι ὁ Ἀμέθυστος, ποὺ ἔχει χωρίσει τοὺς Ἁγίους σὲ κατηγορίες, ποὺ θεωρεῖ τὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη δεύτερης κατηγορίας Ἅγιο, ἐπειδὴ ὁ Ἅγιος δὲν συμφωνεῖ μὲ τὶς φιλοσοφικές του «φωτισμένες» θεωρήσεις περὶ ἐξομολογήσεως, κι ἔτσι θέτει τὸν ἑαυτό του ὑπεράνω τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Ἱ. Κανόνων. Εἶναι αὐτὸς ποὺ θεωρεῖ ὅτι τὸ «Πηδάλιο» ἀποτελεῖ μιὰ ἀτυχὴ στιγμὴ τοῦ Ἁγίου καὶ ὅτι ὅσοι ἀποτειχίστηκαν ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστὲς Ἐπισκόπους εἶναι ἐκτὸς Ἐκκλησίας· ὅτι οἱ ἀποτειχισμένοι στηρίζονται σὲ κανόνες καὶ τοὺς ἐφαρμόζουν κατὰ γράμμα, ἐνῶ αὐτὸς στὶς Ἐντολές, παρότι μὲ ἑκατοντάδες σελίδες καὶ ἀναρτήσεις ἡ ἀναφορά μας εἶναι στὶς Ἐντολὲς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του, τὶς ὁποῖες διερμηνεύουν οἱ Θεῖοι καὶ Ἱεροὶ Κανόνες (κατὰ τοὺς Ἁγίους Μ. Βασίλειο, ἅγιο Νικόδημο κ.λπ.) καὶ τοὺς ὁποίους αὐτὸς καταφρονεῖ.
Ἀποφεύγουμε νὰ σχολιάσουμε τὰ γεμάτα “ἥξεις ἀφήξεις” «θεοφώτιστα» κείμενά του, ἀλλὰ θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ ἕνα του σχόλιο σήμερα, γιὰ κάποιους ποὺ μᾶς τὸ ζητοῦν, χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσουμε κι ἐμεῖς τὶς ὕβρεις καὶ αἰσχρολογίες ποὺ μεταχειρίζεται στὸ ἱστολόγιό του. (Ἔνδειξη φωτισμοῦ κι αὐτές, ποιοῦ τάχα πνεύματος;).
Εἶναι, βέβαια, σίγουρο πὼς θὰ βρεῖ κάποιες νεφελώδεις καὶ βαρύγδουπες δικαιολογίες ἢ θὰ παρουσιάσει μονοσήμαντες ἑρμηνεῖες ἁγιογραφικῶν κειμένων καὶ πώς, ἀντὶ μιᾶς καλοπροαίρετης κριτικῆς, θὰ συνεχίσει τὶς συκοφαντίες καὶ τὴν σπίλωση τῶν Ἀποτειχισμένων, κατηγορώντας γιὰ αἵρεση αὐτοὺς ποὺ προσπαθοῦν (παρὰ τὶς ἀδυναμίες τους) νὰ ἐφαρμόσουν τὶς Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, τὶς ὁποῖες αὐτὸς (ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὰ κείμενα ποὺ παραθέτουμε) διαστρέφει κακοδοξώντας, ἀφοῦ δείχνει νὰ πιστεύει πὼς ἀποτελεῖ τὸν ὑπέρτατο κριτὴ τῶν πάντων καὶ τὴν τελευταία αὐθεντία τοῦ Χριστιανισμοῦ τῆς ἐποχῆς μας!
Τὸ σχόλιό του εἶναι τὸ ἑξῆς:
«ΣΧΟΛΙΟ: Αυτή η αίρεση είναι ο κληρικαλισμός. Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ. Σ’ αυτή τήν υποχθόνια αίρεση κατέληξαν καί οι αποτειχισμένοι, παλαιοί καί νέοι, λόγω ανυπακοής. ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΔΩΡΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ. Ο Ιερεύς δίνει σέ όλους αλλά δέν τόν λαμβάνουν όλοι καί δέν είναι ίδιος γιά όλους. Σήμερα κυκλοφορεί η πλάνη ότι επειδή ο αγιασμός τών δώρων δέν είναι τού ιερέως δέν μπορεί νά τόν δώσει σέ οποιονδήποτε. Εχει ευθύνη. Δυστυχώς γιά τούς πλανεμένους ο ιερεύς κάνει μόνο τήν θυσία. Τά υπόλοιπα ανήκουν στόν Κύριο. Από τό θράσος αυτής τής εξουσίας σήμερα οικουμενιστές καί μή φτάνουν καί στήν επινόηση νέων δογμάτων καί στήν ανακήρυξη νέων θεών. Η αδιαφορία μας γιά τήν αλήθεια τής πίστεως άρχισε νά μάς κοστίζει πολύ ακριβά.
Αμέθυστος».
Γιὰ νὰ δοῦμε, ὅμως (παραβλέποντας τὸ σκοτεινὸ ὕφος τοῦ σχολίου του): ἀποτελεῖ δεῖγμα «ἐξουσίας τῆς Θείας Μεταλήψεως καὶ Αἵρεση −ὅπως μᾶς κατηγορεῖ− ἡ φροντίδα τῶν εὐλαβῶν ἱερέων νὰ μεταδίδουν τὴν Θ. Κοινωνία κατὰ τὶς Ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, συναισθανόμενοι καὶ συνειδητοποιοῦντες τὴν εὐθύνη τους; Ἀποτελεῖ πλάνη ἡ τήρηση τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ;
Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἐφιστοῦν τὴν προσοχή μας −ἀκολουθοῦντες τὸν λόγο τοῦ Κυρίου− νὰ μὴ δημοσιεύουμε «βεβήλοις ἀκοαῖς καὶ ψυχαῖς τὰ θεῖα».
Ἄρα, πόσο πιὸ προσεκτικὸς πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἱερεὺς ὅταν μεταδίδει τὸ ἴδιο τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου;
Καταδικάζει ὁ θεολόγος Γρηγόριος τὴν κατάπτωση νὰ «ρίπτουμε τὰ ἅγια τοῖς κυσί, καὶ βάλλομεν τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, βεβήλοις ἀκοαῖς καὶ ψυχαῖς τὰ θεῖα δημοσιεύοντες» (Λόγος Β΄ Ἀπολογητικὸς τῆς εἰς τὸν Πόντο φυγῆς…)
Ὁ Μ. Ἀθανάσιος γράφει: «…ὁ Κύριος παρήγγειλε “μὴ δῶτε τὰ ἅγια τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοίρων”. Οὐ χρὴ γὰρ τὰ μυστήρια ἀμυήτοις τραγῳδεῖν, ἵνα μὴ Ἕλληνες μὲν ἀγνοοῦντες γελῶσι, κατηχούμενοι δὲ περίεργοι γενόμενοι σκανδαλίζωνται. ἀλλὰ καὶ ὅμως ποῖον ἢ ποῦ ἢ παρὰ τίσι κατέαγεν ποτήριον;…» (Μ. Ἀθανασίου, Ἀπολογητικὸς δεύτερος). Καὶ ἀλλοῦ:
«Τοῖς ἔχουσι πόθον ἀκούειν λάλει τὰ συμφέροντα, ἐὰν δὲ ἀκούῃ καὶ μὴ ποιῇ, μηδὲν λάλει. Λέγει γὰρ ὁ Κύριος· “μὴ δῶτε τὰ ἅγια τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοίρων”. Κύνας γὰρ καὶ χοίρους ἀποκαλεῖ ὁ Θεὸς τοὺς ἐν ἀτίμῳ βίῳ διάγοντας· μαργαρῖται γὰρ τίμιοί εἰσιν οἱ τοῦ Θεοῦ λόγοι τοῖς ἀξίοις μόνοις διδόμενοι» (Μ. Ἀθανασίου, Περὶ παρθενίας).
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός γράφει «προκειμένου ειδικώς περί του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας: “επεί γαρ εξ ενός άρτου μεταλαμβάνομεν οι πάντες, έν σώμα Χριστού και έν αίμα και αλλήλων μέλη γινόμεθα, σύσσωμοι Χριστού χρηματίζοντες. Πάση δυνάμει τοίνυν φυλαξώμεθα, μη λαμβάνειν μετάληψιν αιρετικών, μήτε διδόναι· μη δώτε γαρ τα αγία τοις κυσίν, ο Κύριος φησι, μηδέ ρίπτετε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων, ίνα μη μέτοχοι της κακοδοξίας και της αυτών γενώμεθα κατακρίσεως. Eι γαρ πάντως ένωσίς εστί προς Χριστόν και προς αλλήλους, πάντως και πάσι τοις συμμεταλαμβάνουσιν ημίν κατά προαίρεσιν ενούμεθα· εκ προαιρέσεως γαρ η ένωσις αύτη γίνεται, ου χωρίς της ημών γνώμης· “πάντες γαρ εν σώμα εσμεν”, ότι εκ του ενός άρτου μεταλαμβάνομεν, καθώς φησιν ο θείος Απόστολος», Εκδ. Ορθ. Πίστεως 4, 13. MPG. 94, 1153 (Καρμίρη Ἰ., “Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Μυστηριακή κοινωνία μετά των Ρωμαιοκαθολικών”, τόμ. Β’, Αθήνα 1953, σελ. 1000-1008.). -Δὲς καὶ Μ. Ἀθανασίου, Πρὸς Ἀντίοχον Δ, [Περὶ τοῦ μὴ κοινωνεῖν αἱρετικοῖς]).
Στὸ παρακάτω κείμενο, τώρα, ὁ Μ. Βασίλειος εἶναι ἀπολύτως σαφής· ὁ ἱερέας πρέπει νὰ προσέχει σὲ ποιούς μεταδίδει τὰ μυστήρια [Κάτι ποὺ πολλοὶ Ἁγιορεῖτες ὡς ἕνα σημεῖο τὸ ἐφαρμόζουν, καί, ὅταν προσέρχονται ἄγνωστοι ἐπισκέπτες, τοὺς ρωτοῦν, πρὶν κοινωνήσουν, τὸ ὄνομά τους κι ἂν ἔχουν ἑτοιμασθεῖ γιὰ τὴν Θ. Κοινωνία. Ἀντίθετα οἱ περισσότεροι ἱερεῖς στὶς ἐνορίες, μεταδίδουν τὴν Θ. Κοινωνία σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ προσέρχονται (Μουσουλμάνους, Βουδιστές, Παπικοὺς κ.λπ. ), παρὰ τὴν προειδοποίηση π.χ. ποὺ κάναμε σὲ ἱερεῖς, ὅτι ἐκκλησιαζόμενοι (κυρίως μαθητές) εἶναι ἄλλου δόγματος ἢ θρησκείας!].
Γράφει ὁ Μ. Βασίλειος: «Ἄξιον σεαυτὸν ποίησον τῶν ἱερῶν κανόνων· μὴ συλλειτούργει οὓς ὁ κανὼν ἀπωθεῖται. Ὅρα οὖν τίνι παρέστηκας, πῶς ἱερουργεῖς καὶ τίσι μεταδίδως. Ὅρα μὴ ἐπιλάθῃ τῆς δεσποτικῆς ἐντολῆς καὶ τῆς τῶν ἁγίων ἀποστόλων· “Mὴ δῶτε γάρ, φησί, τὰ ἅγια τοῖς κυσί, καὶ τοὺς μαργαρίτας μὴ βάλητε ἔμπροσθεν τῶν χοίρων”· …μὴ παραδῶς τὸν Υἰὸν τοῦ Θεοῦ εἰς χεῖρας ἀναξίων… Βλέπε τοὺς βουλομένους λαμβάνειν δωρεὰν ἐν τοῖς οἴκοις πῶς δίδως… Τοῖς δὲ τῆς θείας μεταλήψεως ἀξίοις μεταδίδου δωρεάν, ὡς καὶ αὐτὸς ἔλαβες· οἷς οἱ θεῖοι κανόνες οὐκ ἐπιτρέπουσι μὴ μεταδώσης» (Μ. Βασιλείου, Παραγγελία πρὸς ἱερεῖς).
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει: «…ἴδωμεν δὲ καὶ τὰ ἑξῆς. “Mὴ δῶτε γάρ, φησί, τὰ ἅγια τοῖς κυσί, μηδὲ ρίψητε τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοίρων”. Ὁ μὲν οὖν Χριστὸς καὶ ἐν προστάγματος τάξει τὴν ἐντολὴν δέδωκεν· ἡμεῖς δὲ ὑπὸ κενοδοξίας καὶ φιλοτιμίας ἀλόγου καὶ τοῦτο τὸ πρόσταγμα ἀνετρέψαμεν, ἀνθρώπους φθόρους καὶ ἀπίστους καὶ μυρίων γέμοντας κακῶν ἁπλῶς καὶ ἀνεξετάστως εἰς τὴν τῶν μυστηρίων παραδεχομένοις κοινωνίαν, καὶ πρὶν ἢ τῆς οἰκείας γνώμης δοῦναι βάσανον ἀκριβῆ, πάντα τὸν περὶ δογμάτων αὐτοῖς ἐκκαλύπτοντες λόγον, καὶ τὰ προπύλαια οὔπω δυνηθέντας ἰδεῖν ἀθρόως εἰς τὰ ἄδυτα ἄγοντες… Καὶ οὐκ ἐπὶ τῶν ἄλλων μόνον, ἀλλὰ καὶ ἐφ’ ἡμῶν αὐτῶν τὴν φρικωδεστάτην ταύτην παραβλέπομεν ἐντολήν, ἡνίκα ἂν τῶν ἀθανάτων μυστηρίων δέοι μετασχεῖν, μετὰ τῆς ἐγκειμένης ἡμῖν ἀκαθαρσίας τε καὶ ἀναισχυντίας τοῦτο ποιοῦντες πολλάκις» (Χρυσοστόμου Ἰωάννου, Πρὸς Δημήτριον Μονάζοντα, Περὶ Κατανύξεως).
Ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλο κείμενο ὁ Μ. Βασίλειος ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ τοῦ ἱερέως σὲ ποιούς μεταδίδει τὰ μυστήρια:
«Καὶ μὴ ὑποκρίνου, μηδὲ μεταδίδῳς τὸ θεῖον σῶμα ὅπου οὐ χρή. Σεαυτὸν ἄξιον ποίησον τῶν ἱερῶν κανόνων, καὶ συλλειτούργει ὡς οἱ κανόνες ἀπόθενται. Ὅρα οὖν πῶς παρίστασαι τῇ ἁγίᾳ τραπέζῃ, καὶ πῶς ἱερουργεῖς, καὶ τίνος μεταδίδως, καὶ πῶς καταστέλλεις· ὅρα οὖν, μὴ ἐπιλάθη τὰς δεσποτικὰς ἐντολὰς καὶ τῶν ἁγίων αὐτοῦ μαθητῶν τὰς παραδόσεις· φησὶ γάρ· «Μὴ δοτὲ τὰ ἅγιά τοῖς κυσί, μηδὲ ρίπτετέ τοὺς μαργαρίτες μου ἔμπροσθεν τῶν χοίρων». Ὅρα οὖν καὶ σύ, μὴ φόβῳ ὑπαχθῇς ἀνθρωπίνῳ, καὶ παραδώσῃς τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ εἰς χεῖρας ἀναξίων· ἀλλὰ μὴ ἐντραπῇς τινα τῶν ἐνδόξων τῆς γῆς, ἀλλὰ μηδὲ αὐτῶν τῶν τὸ διάδημα φορούντων πτοηθῇς ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ ὅτε ἱερουργήσαις. Βλέπε τοὺς βουλομένους τὰ δῶρα μεταλαμβάνειν ἐν τοῖς οἴκοις· σὺ ὄψει, ὅτι καὶ ὑπὸ γυναικῶν χαρίζονται, ἀλλὰ καὶ ἀναξίων. Ὅρα οὖν, ὡς οἱ θεῖοι κανόνες καὶ αἱ σύνοδοι τῶν ἁγίων Πατέρων ἐπεκύρωσαν· οὕτω πράττε, καὶ μὴ μεταδίδῳς ἀναξίοις ἢ λαϊκοῖς, παρὰ ἐπιστρέψαι αὐτοὺς τῇ ὀρθοδόξῳ πίστει. Οὐαὶ δὲ τοῖς μεταδιδοῦσιν αὐτοῖς! …Ταύτην τὴν παράδοσιν ἐὰν φυλάξῃς, ὦ ἱερεῦ, σώσεις σεαυτόν, καὶ οὓς μέλλεις διδάσκειν» (Μ. Βασιλείου, Λόγος περὶ Καταστάσεως ἱερέων).
Ἀλλὰ καὶ σὲ σχετικὴ μελέτη τοῦ καθηγητῆ Α.Π.Θ. π. Νικοδήμου Σκρέττα, μελετητῆ τῶν Κολλυβάδων, παρουσιάζονται παρόμοια κείμενα τοῦ ἱ. Χρυσοστόμου καὶ ἄλλων, ἀλλὰ καὶ ὁ σχολιασμὸς τοῦ π. Νικοδήμου, διὰ τῶν ὁποίων ἀποδεικνύεται ἡ κακοπιστία καὶ ἡ πλάνη τοῦ Ἀμέθυστου. Γράφει ὁ π. Νικόδημος σὲ ἕνα σημεῖο:
«Πέραν τῶν ἀπολύτως ἀναγκαίων ὅρων γιὰ τὴν δυνατότητα συμμετοχῆς στὴν εὐχαριστία, ὅπως ἡ ἰδιότητα τοῦ πιστοῦ καὶ τετελειωμένου μέλους τῆς συνάξεως…, ἡ βέβαιη καὶ ἀκράδαντη πίστη ὅτι διὰ τῆς κοινωνίας μετέχει στὴ ζωοποίηση τοῦ ἀληθοῦς ἀχράντου σώματος καὶ αἵματος τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἡ τέλεση τοῦ μυστηρίου ὀρθοδόξως ἀπὸ τὴ μία, ἁγία, καθολικὴ καὶ ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀποκλειομένων παντελῶς τῶν αἱρετικῶν, σχισματικῶν καὶ ἀκοινωνήτων, ὑπάρχουν καὶ ἄλλες σημαντικὲς γενικὲς καὶ εἰδικὲς προϋποθέσεις γιὰ τὴν εὐχαριστιακὴ συμμετοχὴ τῶν πιστῶν» (Σκρέττα Νικόδημου, Ἀρχιμ., «Ἡ Θ. Εὐχαριστία καὶ τὰ προνόμια τῆς Κυριακῆς κατὰ τὴ διδασκαλία τῶν Κολλυβάδων» σελ. 95-97).
Καὶ εἶναι μὲν ἀλήθεια ὅτι «ποτὲ δὲν ταυτίσθηκε ὑποχρεωτικὰ ἡ προσέλευση στὴν εὐχαριστία μὲ ὑποχρεωτικὴ προσέλευση στὴν ἐξομολόγηση» σὲ «κάθε εὐχαριστιακὴ προσέλευση» (ὅπ. παρ., σελ. 102-103), ὁπωσδήποτε ὅμως, «ἡ ἄδεια καὶ εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ πατρός… θεωρεῖται ἀναγκαία» (ὅπ. παρ. σελ. 104). Γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος: «…καθαρθέντες πρότερον μὲ τὴν πρέπουσαν προετοιμασία τῆς ἐξομολογήσεως τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῆς συγχωρήσεως τῶν ἐχθρῶν καὶ τῆς ἀποδιώξεως τοῦ μίσους…, οὕτως ἂς προσέλθωμεν εἰς τὰ θεῖα μυστήρια…» (ὅπ. παρ., σελ. 107).
«”Ἡ τάξις εἶναι αὐτή: Νὰ μελίζεται ὁ ἅγιος ἄρτος εἰς κάθε λειτουργίαν καὶ νὰ πηγαίνουν οἱ πιστοί, ὅσοι δὲν κωλύονται, νὰ μεταλαμβάνουν”» (Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Περὶ συνεχοῦς μεταλήψεως, σελ. 54). «Τὴν θέση αὐτή… ὁ Νικόδημος στηρίζει ἐπαρκῶς στοὺς μυσταγωγοὺς Νικόλαο Καβάσιλα καὶ Συμεὼν Θεσσαλονίκης (ὅπ. παρ. 331).
«Ὅσο συχνότερα μεταλαμβάνει αὐτὸ τὸ ἅγιο αἷμα, τόσο συχνότερα μεταλαμβάνει αὐτὴν τὴν ἴδια τὴ ζωή. Ὅσο ὅμως μακρύνει τὴ μετάληψη, τόσο μακρύνεται καὶ ἀπὸ τὴ ζωή» (ὅπ. παρ. 343). «Ὅποιος δὲν κοινωνεῖ, μὴ κωλυόμενος, δὲν ἑορτάζει Πάσχα ἀληθινό. Ἀλλὰ καὶ ὅσοι πνευματικοὶ ἐμποδίζουν, ἀντὶ νὰ προτρέπουν, τὰ πνευματικά τους τέκνα νὰ μετέχουν συχνὰ καὶ πασχάλια στὰ εὐχαριστιακὰ δῶρα γίνονται παραβάτες τῶν ἱερῶν κανόνων» (ὅπ. παρ. 346).
«Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι οὔτε ὁ Νεόφυτος ὁ Καυσοκαλυβίτης ἀπαιτεῖ τὴν ἀνεξέλεγκτη, ἰδιόγνωμη, ἀδιάκριτη καὶ ἀπροϋπόθετη καθημερινὴ μετάληψη. Προτροπή του εἶναι νὰ κοινωνοῦν…, ὅταν ἀνεπιτίμητοι παρίστανται στὴ σύναξη» (σελ. 360). Και, ὡς γνωστόν, τὰ ἐπιτίμια τίθενται ἀπὸ τοὺς πνευματικούς! Οἱ ὁποῖοι καὶ κοινωνοῦν τοὺς πιστούς!
Καὶ ἀλλοῦ ὁ ἅγιος Νικόδημος λέγει: «…τάξις καὶ νόμος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ μεταλαμβάνουν οἱ εὑρισκόμενοι χριστιανοὶ εἰς τὴν θείαν λειτουργίαν, ὅσοι δὲν εἶναι ὑπὸ κανόνα» (Σκρέττα, σελ. 405).
«Οἱ ἱερεῖς δὲν εἶναι ἰδιοκτῆτες, οὔτε καταχραστὲς τῶν οἰκονομουμένων γιὰ τὸν λαὸ θείων μυστηρίων, γι’ αὐτὸ, κατὰ τὸν Νικόδημο Ἁγιορείτη, “ὅσοι ἱερεῖς δὲν μεταλαμβάνουσι τοὺς μετ’ εὐλαβείας καὶ πίστεως προσερχομένους χριστιανοὺς εἰς τὴν θείαν κοινωνίαν, ὡς φονεῖς κρίνονται ὑπὸ τοῦ Θεοῦ”» (Σκρέττα, σελ. 407).
Αὐτὰ πρὸς τὸ παρόν!
Σημάτης Παναγιώτης

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ

Πηγή: «amethystosbooks» (ἐδῶ)
Ο μεγάλος πατέρας και άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, του οποίου την μνήμη εορτάζει σήμερα η Εκκλησία, έδωσε μεγάλο αγώνα να επανέλθουν οι χριστιανοί στην ευλογημένη συνήθεια της συχνής προσέλευσης στο Άγιο Ποτήριο, συνήθεια που επί των ημερών του είχε ατονήσει. Για τον σκοπό αυτό μάλιστα συνέγραψε, μαζί με τον Άγιο Μακάριο Νοταρά Μητροπολίτη Κορίνθου, και το πόνημα “Περί της Συνεχούς Μεταλήψεως”, το οποίο γνώρισε αρκετές επανεκδόσεις μέχρι σήμερα.
Η συνήθεια αυτή πολεμήθηκε και πολεμείται μέχρι της μέρες μας, με πρόφαση μια “ειδική” νηστεία, άνευ της οποίας τάχα δεν δικαιούται ο πιστός να λάβει ως έπαθλο την Θεία Κοινωνία, ασχέτως αν η διδασκαλία της Εκκλησίας είναι ξεκάθαρη στο ότι η Θεία Κοινωνία είναι φάρμακο προς θεραπεία και όχι έπαθλο των δήθεν “αξίων”.
Στο πρόλογο της γ΄ εκδόσεως του παραπάνω εγχειριδίου, που έγινε από τον λόγιο μοναχό Κωνστάντιο Δουκάκη στην Αθήνα το 1895, διαβάζουμε το εξής γεγονός, που συνέβη στον μοναχό αυτόν, το οποίο αποτέλεσε μάλιστα αφορμή για την τρίτη έκδοση του πατερικού έργου:
“Ημέραν τινά Κυριακήν ετελείτο αγρυπνία εν τινι ενταύθα ιδιοκτήτω εκκλησιδίω του προφήτου Ελισσαίου. Παρευρεθείς και εγώ εν τη αγρυπνία, περί το τέλος της θείας λειτουργίας, ακούσας του ιερέως εκφωνήσαντος “μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε” προσήλθον όπως μεταλάβω των αχράντων μυστηρίων, προητοιμασμένος βεβαίως ων. Άλλ’ ο εφημέριος ιδών με προσεγγίσαντα, ητοιμάσθη να στρέψει τα νώτα, ότε εγώ προλαμβάνω και λέγω “Δέσποτα μου, με προστάξατε να προσέλθω, και ιδού ήλθον, διά τί τώρα φεύγετε;”. Λέγει ο ιερεύς: “τι σε επρόσταξα;”. “Να προσέλθω να μεταλάβω” τω απεκρίθην. “Αυτός δε μοι λέγει, “ενήστευσες τρεις ημέρας από λάδι;”. Τότε και εγώ απολέσας την υπομονήν, απεκρίθην μετά ψυχικής ταραχής: “Δεν με ερωτάς, δέσποτά μου, εάν εξωμολογήθην; δεν με ερωτάς αν έκλεψα, αν εμοίχευσα, αν εφόνευσα, αν εβλασφήμησα, αν επιώρκησα, αν εσυκοφάντησα, αν παρέβην τας εντολάς του Θεού, εν γένει, αλλά μοι λέγεις αν έφαγα λάδι. Συ δεν τρώγεις λάδι το Σάββατον ή την Κυριακήν;”. “Εγώ είμαι, λέγει, παπάς και μη με εξετάζεις, αλλά σε, δεν σε μεταλαμβάνω!”».
Η ιστορία αυτή μου θύμισε την περίπτωση ενός καλού καγαθού πνευματικού στην επαρχία πριν μερικά χρόνια, την οποία μου διηγήθηκε ένας ευσεβής αδελφός και η οποία φανερώνει την άγνοια και την σύγχυση που υπάρχει ακόμη και σήμερα.
Μια Δευτέρα προσήλθε ένας πιστός για να κοινωνήσει. Ο ιερέας τον αγριοκοίταξε και σκύβοντάς κοντά του του είπε: “Νήστεψες χθες το λάδι;”. Ο πιστός του απάντησε αρνητικά και τότε ο ιερέας του είπε: “Δεν νήστεψες το λάδι; Δεν σε μεταλαμβάνω!”.
Μετά από λίγο καιρό προσήλθε ένας άλλος πιστός, πάλι ημέρα Δευτέρα για να μεταλάβει και η ερώτηση του ιερέως επαναλήφθηκε. Ο πιστός σε αυτήν την περίπτωση του απάντησε θετικά και τότε ο ιερέας του είπε: “Νήστεψες ημέρα Κυριακή; Δεν σε μεταλαμβάνω!”.
Αντίδοτο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι τόσο η μελέτη των πατερικών βιβλίων, όσο και ο σεβασμός στους πνευματικούς. Όταν ένας πιστός έχει ευλογία από τον πνευματικό του, καλό θα είναι να μην εμποδίζεται να κοινωνάει.
Αν και η αγία συνήθεια της συχνής προσελεύσεως έφθασε στο σημείο να χαρακτηρισθεί από τους πολεμίους της ως “αίρεση” και “μακρακισμός”, οι Άγιοι Κολλυβάδες, διά στόματος του Αγίου Αθανασίου του Παρίου αποφάνθηκαν ότι “όντως αίρεσις και πλάνη εστί το διώκειν και κωλύειν τους πιστούς της θείας Τραπέζης ότε βούλοιντο”.
Κλείνοντας και με αφορμή την μνήμη του Αγίου Νικοδήμου αναρτούμε την β΄ έκδοση του έργου του, προς ωφέλεια των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Αναρτήθηκε από Πατερική Παράδοση στις 7/30/2015 03:14:00 π.μ.