Ο στάρετς Ίλαρίων, προϊστάμενος της σκήτης, ήρθε στην “Οπτινα σε ηλικία τριάντα τεσσάρων ετών, όταν ήταν ήδη ώριμος άντρας.Ηταν μαθητής του στάρετς Μακαρίου. Στά προηγούμενα χρόνια του είχε εμπνευστεί, επηρεαστεί καί καθοδηγηθεί από ένα λαϊκό γέροντα, το Συμεών Κλίμιχ (+15 Απριλίου 1837), πού φημιζόταν ως άγιος άνθρωπος.
Ό Ίλαρίων γεννήθηκε στίς 8 Απριλίου 1805, ανήμερα του Πάσχα, στο Κλούτς. Οί γονείς του ήταν πολύ ευσεβείς άνθρωποι. Ό πατέρας του ήταν ράφτης καί συχνά ταξίδευε σε άλλες πόλεις, έτσι την ανατροφή του την ανέλαβε ή μητέρα του. Ό Ροδίων, όπως ήταν το βαφτιστικό του όνομα, ήταν ένα ήρεμο παιδί, πράο καί ταπεινό. Από τότε πού ήταν επτά ετών ή μητέρα του του είχε πει πώς ό προορισμός του ήταν να πάει σε μοναστήρι, κάτι πού ό μικρός Ροδίων φαίνεται πώς είχε αποδεχτεί καί του άρεσε πολύ.
Ή δουλειά του πατέρα του τους ανάγκασε πολλές φορές να μετακομίσουν σε διάφορες πόλεις. Έτσι έμεινε κατά καιρούς στο Βορονέζ, στη Μόσχα, στο Σαράτωφ κλπ. “Ετσι στον Ροδίωνα δόθηκε ή ευκαιρία να επισκεφτεί όλα σχεδόν τα μοναστήρια των περιοχών αυτών καί να έρθει σε άμεση επαφή με το μοναχισμό.
Μετά από ένα διάστημα ιεραποστολικής δράσης στον κόσμο, ό Ροδίων αποφάσισε ν’ ασπαστεί το μοναχικό βίο, όπως είχε προβλέψει από τότε πού ήταν παιδί ή μητέρα του. Στην αρχή, κατά τα έτη 1837 καί 1838, έκανε διάφορα προσκυνηματικά ταξίδια. Επισκέφτηκε όλα σχεδόν τα μεγάλα μοναστήρια της εποχής καί κατέληξε στο μοναστήρι του Σάρωφ. Εκεί γνωρίστηκε με το γέροντα Ίλαρίωνα, πρώην μαθητή του άββα Ναζαρίου του Βαλαάμ. Εκείνος διέγνωσε αμέσως το ζήλο καί τον πνευματικό προσανατολισμό του καί τον κατεύθυνε στην “Οπτινα.
Μόλις ό Ίλαρίων έφτασε στήν ‘Όπτινα ό στάρετς Μακάριος τον πρόσεξε αμέσως. Τον τοποθέτησε σ’ ένα κελλί δίπλα σ’ έναν άλλο Βαλααμίτη μοναχό, τον π. Βαρλαάμ. Ό π. Βαρλαάμ έγινε ό πρώτος καθοδηγητής του Ίλαρίωνα στην “Οπτινα κι αργότερα ό πρώτος πού τον δίδαξε τη νοερά προσευχή. Ό ίδιος ό π. Βαρλαάμ ήταν μεγάλος εργάτης της προσευχής του Ίησοΰ. “Ελεγε αργότερα γι’ αυτόν ό π. Ίλαρίων πώς ήταν πολύ νηπτικός. Μια φορά τον επισκέφτηκε κάποιος κι άρχισε να του λέει:
– Μπάτιουσκα, άκουσα κάτι, είδα αυτό κι αυτό…
– Είναι κάτι ωφέλιμο άπ’ ολ’ αυτά; τον διέκοψε ό γέροντας. Θα ‘ταν καλύτερα να μη βλέπεις καί να μην ακούς τίποτα. Προσπάθησε να εξετάζεις καί να καθαρίζεις τους λογισμούς σου καί την καρδιά σου συχνότερα.
Ό στάρετς Μακάριος έκανε τον Ίλαρίωνα συγκελλιώτη καί γραμματέα του, τον επιφόρτισε με το καθήκον της πνευματικής καθοδήγησης σε πολλά γυναικεία μοναστήρια καί τελικά τον προώθησε να γίνει προϊστάμενος της σκήτης
Ό π. Ίλαρίων έζησε κοντά στο στάρετς Μακάριο μέχρι την ευλογημένη του κοίμηση, είκοσι ένα συνολικά χρόνια. Εξομολογούνταν σ’ αυτόν κι όσο ζούσε ό στάρετς Λεωνίδας πήγαινε καθημερινά κοντά του κι έξαγορευόταν τους λογισμούς του. “Ετσι διδάχτηκε από το στάρετς Λεωνίδα τίς αρετές της ταπείνωσης,της αγάπης και της πραότητος.
“Οταν ό στάρετς Μακάριος κοιμήθηκε, ένα πλήθος μονάζουσών, πού ήταν πνευματικές θυγατέρες του, ζήτησαν την πνευματική προστασία καί καθοδήγηση του γέροντα Ίλαρίωνα. “Οντας στο νεκροκράβατο ό στάρετς Μακάριος ευλόγησε τον Ίλαρίωνα καί του ‘δωσε το μανδύα του, πού κάποτε άνηκε στο μεγάλο άγιο Παΐσιο Βελιτσκόφσκυ.
Ό στάρετς Μακάριος είχε παρατηρήσει την πνευματική πρόοδο του π. Ίλαρίωνα, γι’ αυτό καί τον είχε ορίσει μαζί με τον άλλον ιερομόναχο, το στάρετς Αμβρόσιο, να τον διαδεχτούν μετά την κοίμηση του στην ευθύνη του πνευματικού καθοδηγητή. Καί το διακόνημα αυτό ό π. Ίλαρίων το κράτησε πιστά ως τίς τελευταίες μέρες της ζωής του. Μετά την κοίμηση του στάρετς Μακαρίου ανέλαβε προϊστάμενος της σκήτης καί πνευματικός του μοναστηρίου.
Ό στάρετς Ίλαρίων αναλωνόταν στην εξομολόγηση καί την πνευματική καθοδήγηση τόσο των μοναχών όσο καί των πολυάριθμων επισκεπτών, πού πολλές φορές κατέφθαναν κατά εκατοντάδες στην “Οπτινα. Ό λόγος του ήταν σύντομος, σαφής, απλός καί πειστικός, γιατί ό,τι κι αν συμβούλευε, το ‘χε πρώτος δοκιμάσει στην πράξη. Δεχόταν το ίδιο τους επίσημους καί τους απλούς ανθρώπους, τους πλούσιους καί τους φτωχούς, τους μοναχούς καί τους λαϊκούς. Τους άντρες και τους μοναχούς τους δεχόταν στο δωμάτιο υποδοχής, τίς γυναίκες σ’ ένα μικρό κελλί πού είχε είσοδο έξω από τη σκήτη, δίπλα στην πύλη.
Στήν εξομολόγηση απαιτούσε μετάνοια, γι’ αυτό κι όταν ήταν δυνατό αφήνε τους επισκέπτες να περιμένουν πρίν από την εξομολόγηση τρεις μέρες, ώστε να ‘χουν το χρόνο να ερευνήσουν τον εαυτό τους, να θυμηθούν όλη την προηγούμενη ζωή τους καί τίς αμαρτίες πού διέπραξαν, για να κάνουν καλή καί καθαρή εξομολόγηση. “Αν αυτό δεν ήταν δυνατό, τους εξομολογούσε αμέσως καί προσπαθούσε ό ιδιος με διάφορες επιδέξιες ερωτήσεις να τους οδηγήσει σε καθαρή εξομολόγηση με μετάνοια. Κι όσοι εξομολογούνταν στο στάρετς Ίλαρίωνα ομολογούσαν πώς κοντά του βρήκαν παρηγοριά μα καί θεραπεία τόσο από τίς ψυχικές όσο κι από τίς σωματικές τους παθήσεις. Πολλοί ήταν εκείνοι πού οδηγήθηκαν κοντά του με διάφορες νευρικές ή ψυχικές παθήσεις κι έφυγαν τελείως θεραπευμένοι.
Οταν έφτασε ό καιρός ν’ αναπαυτεί ό στάρετς Ίλαρίων, ό ήδη μακαριστός όσιος Μακάριος εμφανίστηκε πολλές φορές στον ύπνο του. Οι εμφανίσεις αυτές γίνονταν πιο συχνές όσο αυξάνονταν τα βάσανα του καί πλησίαζε προς το θάνατο. Σέ μια τέτοια εμφάνιση, ένα μήνα προτού πεθάνει, ό στάρετς Μακάριος του είπε: -Σ’επισκέπτομαι καθ’ όδόν, βιάζομαι. Δεν έχω καιρό τώρα, έχω πολλά να κάνω. Θα σε ξαναεπισκεφτώ. Στό
μεταξύ όμως συγχώρεσε με.
Αυτό σήμαινε πώς ό θάνατος του αναβλήθηκε. Την ίδια μέρα ένας αδελφός είδε το στάρετς Μακάριο να τρέχει προς τη σκήτη τριγυρισμένος από πολλούς ανθρώπους, μοναχούς καί λαϊκούς. Ό αδελφός του ζήτησε ευλογία κι ό στάρετς του εΐπε, ενώ τον ευλογούσε:
– Κάνε γρήγορα, έχε την ευχή μου. Πρέπει να τρέξω στη σκήτη. Θα μείνω εκεί.
Την ίδια ώρα στη σκήτη ό στάρετς Ίλαρίων αργοπέθαινε μισοπαράλυτος, καθισμένος μπροστά σ’ ένα μεγάλο πορτραίτο του στάρετς Μακαρίου, πού του ‘χε δωρήσει μια από τίς πνευματικές του θυγατέρες. Ζήτησε πολλές φορές να του δώσουν το πορτραίτο για να το ασπαστεί. “Ελεγε πώς έπρεπε να υπομείνει τα βάσανα του καί πώς ό στάρετς Μακάριος θα τον έπαιρνε, μα φαίνεται πως δεν ήταν έτοιμος ακόμα. Ο Ίλαρίων είδε καί πάλι σε όραμα το στάρετς Μακάριο, του οποίου όμως το μήνυμα παραμένει μυστήριο.
Μετά άπ’ αυτά όλοι οι πόνοι σταμάτησαν. Ό γέροντας ηρέμησε, ήταν ειρηνικός καί τραβούσε ήσυχα το κομποσχοίνι του, δείγμα της αδιάλειπτης προσευχής του. Άναπαύτηκε σ’αυτή τη θέση,κρατώντας γερά το κομποσχοίνι του,στις 18 Σεπτεμβρίου 1873.Τον έθαψαν δίπλα ακριβώς από τον τάφο του στάρετς Μακαρίου.
πηγή-Το βιβλίο του Πέτρου Μπότση «Πατερικό της Όπτινα»
