Δίπλα στον κεντρικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι κτισμένη ή πτέρυγα πού σήμερα είναι τα κελιά των μοναχών και ή Τράπεζα της Αδελφότητος. Με τον π. Ιννοκέντιο μπροστά μπαίνουμε στην πτέρυγα. Είναι ή ώρα της μεσημβρινής Τράπεζας. Καθόμαστε και εμείς. Ένα πιάτο σούπα από κάποιο άγνωστο σε μένα δημητριακό πού το λένε «γκρετσίχα», λίγη σαλάτα από ξινό λάχανο, μερικές ελιές, λίγο ψωμί, ένα ποτήρι κβάς –Είδος μπύρας με βρώμη-

—        Ελάτε μαζί μου να πάρουμε την ευχή του στάρετς Βενιαμίν, μας λέγει μετά το «δι’ ευχών» τής Τράπεζας ό π. Ιννοκέντιος.

Ανεβαίνουμε μία ξύλινη σκάλα και βρισκόμαστε στον όροφο των κελιών.

—        Μπλαγκοσλαβίτε (ευλογείτε), λέει κτυπώντας μια πόρτα ό π. Ιννοκέντιος.

—        Αμήν, ακούγεται από μέσα μια ισχνή γεροντική φωνή.

Ανοίγουμε την πόρτα και μπαίνουμε.

 

Μπροστά μας ένας γέροντας καλόγερος, ολόστητος, υψίκορμος σαν κυπαρίσσι, σκελετωμένος, με μακριά γενειάδα και ξέπλεκα τα κάτασπρα μαλλιά του.

—        Θεέ μου, αυτός είναι ό στάρετς Ζωσιμάς του Ντοστογιέφσκι, μονολογώ.

Ό π. Ιννοκέντιος του λέει ποιοί είμαστε. Γονατίζουμε και παίρνουμε την ευλογία του. Ρίχνω μια περίεργη ματιά γύρω μου. Μια τυπική καλογερίστικη ακαταστασία. Οι μεγάλες μπότες του σε μια γωνιά. Δίπλα του σ’ ένα τραπέζι το φαγητό του, πού μόλις του έχουν φέρει, μερικά μήλα, ένα μικρό πεπόνι, μερικά καρύδια Ή μυρουδιά του ξινόμηλου κυριαρχούσε στον κελί. Οι τοίχοι γεμάτοι εικόνες, οι πιο πολλές χάρτινες, με μια μεγάλη εικόνα τής Παναγίας στην γωνία, όπου και το ωραίο ρωσικό καντήλι, αναμμένο.

Όμως αυτή ή ακαταστασία απόκτησε μια αρμονία, μια Ιερότητα, θα ‘λεγα, όταν ό στάρετς Βενιαμίν άρχισε να μας μιλάει.

Μας μίλησε για τη χαρά πού του δίνει ή παρουσία ορθόδοξων αδελφών από την Ελλάδα και μάλιστα ενός ηγουμένου από το Αγιον Όρος.

 

Όλα αυτά τα εβδομήντα χρόνια δοκιμασίας ήταν για μάς παρηγοριά, πώς αδελφοί μας στην Ελλάδα και στον Αγιον Όρος προσεύχονται για μάς. «Διήλθομεν διά πυρός και ύδατος». Όμως ή Αγία Τριάδα δεν μάς άφησε. Μάς παρηγορούσε και ζέσταινε την ψυχή μας ή χάρη Της. «Έξήγαγεν ημάς εις αναψυχήν». Ή Εκκλησία μας, κλήρος και λαός, βασανίσθηκε, ταπεινώθηκε, σφαγιάσθηκε, φτάσαμε στην έσχατη πτωχεία και στην έσχατη ταπείνωση. Αδελφούς μας, πατέρες μας, ποιμένες μας, επισκόπους μας αναίτια τούς έπιασαν, τούς βασάνισαν σε κολαστήρια τού διαβόλου, τούς εξόρισαν με τις πιο απάνθρωπες συνθήκες σε παγωμένους τόπους, όπου άφησαν την τελευταία τους πνοή, τούς εκτέλεσαν. Όμως ό Λαός μας και οι ποιμένες του δεν λύγισαν. Ή πίστη μας κρατήθηκε και μας κράτησε. Και οι νέοι μας, παρ’ όλη την άγρια αντιχριστιανική προπαγάνδα, δέχονται και κρατούν την ορθόδοξη αλήθεια, γιατί ή ανθρώπινη ψυχή είναι από τη φύση της ορθόδοξη.

 

Άμα εμείς οι πνευματικοί οδηγοί είμαστε στις θέσεις μας, άγρυπνοι και προσευχόμενοι για το λαό μας, ό λαός θα είναι κοντά μας, θα νιώθει την προστασία και την αγάπη μας και παρ’ όλους τούς διωγμούς, μέσα του, στα βάθη τής ψυχής του, θα παραμένει ενωμένος με την Εκκλησία του.

 

Θα ζει στην χάρη τής Αγίας Τριάδος. Εγώ ποτέ δεν φοβήθηκα για το λαό μας. Για μάς φοβήθηκα, πού ή Αγία Τριάδα μάς έκανε πνευματικούς του οδηγούς- μήπως δεν σταθούμε στην θέση μας- μήπως δεν είμαστε εκεί όπου πρέπει να ‘ μαστέ, κι όπου ό λαός προσδοκά να μάς βρει. Δόξα τω Θεώ, ό κλήρος μας, παρ’ όλες τις προσβολές, τις ταπεινώσεις, τα μαρτύρια, τούς θανάτους, ήταν εκεί πού ό Θεός τον έταξε και ό λαός τον αναζητούσε.

 

Αυτό μπορώ να το βεβαιώσω και σε σας, αλλά και στον Θεό πού σε λίγο θα παρουσιασθώ.

 

Τελειώνοντας τη ζωή μου, πού πέρασα μέσα σε τόσες δοκιμασίες, τούτο έχω να σας πω.

 

Μη φοβάσθε την πίστη μας, γιατί είναι ή αλήθεια.

 

Μη φοβάσθε την Εκκλησία μας, γιατί είναι ό Χριστός.

 

Μη φοβάσθε το λαό, γιατί ό Θεός τον ευλόγησε- γιατί ό λαός είναι θεοφόρος, αφού είναι το σώμα τού Χριστού- το σώμα τής Εκκλησίας.

 

Μόνο τον εαυτό μας να φοβόμαστε και να φροντίζουμε να ‘μαστέ μέσα στην αλήθεια, μέσα στην Εκκλησία.

 

Να προσεύχεστε για το Λαό κι αυτός θα νιώθει τη δροσιά της Αγίας Τριάδος αθόρυβα και μυστικά να διαπερνά και να ποτίζει την ψυχή του, όπως τα μυστικά νερά ποτίζουν τους λειμώνες.

 

Αγαπάτε τον σταθείτε κοντά του κι αυτός θα ανταποκριθεί στην προσευχή σας και στην αγάπη σας, αγαπώντας τον Χριστό, την Εκκλησία Του και την αλήθεια Της…

 

Όλα αυτά ό στάρετς Βενιαμίν μας τα ‘λεγε ασθμαίνοντας με τη γεροντική, ασθενική φωνή του. Τα χέρια του έτρεμαν από’ τα γηρατειά και στα δάκρυα των ματιών του αντιφεγγίζοντας το φώς του καντηλιού.

 

Τα πάντα απέπνεαν μια συγκίνηση, μια αγιοσύνη, μια μοναδικότητα.

 

Ή καρδιά μου σκιρτούσε παράξενα και πρωτόγνωρα, καθώς ένιωθα πώς ό γέροντας έφευγε, μας αποχαιρετούσε κι ένα άστρο άγιότητος ανάτεμνε στην επουράνια βασιλεία.

Ή υποψία μου πώς βρέθηκα στον κελί του στάρετς Ζωσιμά μαζί με τον Άλιόσα κι άκουγα τις τελευταίες του υποθήκες τώρα έγινε βεβαιότητα Ίσως ό στάρετς Βενιαμίν να ‘ναι για τη σημερινή Ρωσία ό «άγιος», για τον όποιο μάς μιλάει ό Ντοστογιέφσκι:

 

 

«…”Ας είμαστε ‘μείς αμαρτωλοί, ας κολυμπάμε στον ψέμα κι ας μάς τριγυρίζει ό πειρασμός. Κάπου σ’ αυτόν τον κόσμο, σε κάποιο μέρος, υπάρχει ένας άγιος. Αυτός ζει μέσα στην αλήθεια, ξέρει την αλήθεια. Πάει να πει πώς δεν πεθαίνει ή αλήθεια στον κόσμο κι έτσι θα ‘ρθει κάποτε και σε μάς και θα ξαναδοθεί σ’ όλους τους ανθρώπους όπως μάς είναι υποσχόμενο… Ένας άγιος έχει στην καρδιά του το μυστικό της αναγέννησης όλων των ανθρώπων, έχει εκείνη τη δύναμη, πού θα θεμελιώσει επιτέλους την αλήθεια στον κόσμο και θα γίνουν όλοι άγιοι και θ’ άγαπάει ό ένας τον άλλον και δεν θα υπάρχουν ούτε πλούσιοι, ούτε φτωχοί, ούτε αλαζόνες, ούτε ταπεινοί, μα θα ‘ναι όλοι σαν παιδιά του Θεού και θα ‘ρθει ή αληθινή βασιλεία του Χριστού…».

 

ΒΙΒΛ. ΡΩΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΣΤΗ ΝΕΑ ΗΜΕΡΑ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΑΛΕΤΑΣ