ταπεινόν φρόνημα δεικνύμενος Νικολάου, τοῦ Σεβασμιωτάτου
καὶ θεοπροβλήτου Μητροπολίτου
τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως
Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς,
ἡμῶν δέ, πατρὸς καὶ ἱεράρχου,
πολλὰ τὰ ἔτη.Ἐλάχιστον ἀφιέρωμα στὴν ἱερατική,
λειτουργική τε καὶ ποιμαντική,
ἐπιστημονική, ἐρευνητική τε καὶ
διδακτική, μείζονα προσφορά του.

Γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὁ σεβασμὸς στὴ δημιουργία εἶναι σεβασμὸς στὸ ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ· ἡ ἐπικοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν κτίση ὡς κατασκεύασμα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀτραπὸς θεογνωσίας· οἱ ἀξίες ὡς αἰώνιες εἶναι ἀνώτερες ἀπὸ τοὺς ὅποιους ἀνθρώπινους νόμους· οἱ σχέσεις κοινωνίας μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἀποτελοῦν ἔκφραση καὶ ἀντανάκλαση τῆς μεθεκτικῆς σχέσης τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό· τὸ αὐτεξούσιο, ἡ ἐλεύθερη βούληση, ὁ ἁρμονικὸς σύνδεσμος ψυχῆς καὶ σώματος καὶ ἡ μοναδικότητα καὶ ἰδιαιτερότητα τῶν προσώπων συνθέτουν τὸν κύριο ἄξονα τῆς σωτηρίας καὶ τὴν πολυτιμότερη περιουσία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ δὲ αἰώνια προοπτικὴ καὶ ἡ αἴσθηση τῆς ἀνάγκης τοῦ Θεοῦ συναπαρτίζουν τὰ μέσα μὲ τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ ξεπεράσει τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου καὶ τοὺς περιορισμοὺς τῆς ἀνθρώπινης φύσης του. Χωρὶς ὅλα αὐτά, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ μὲν νὰ παρατείνει τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του, μπορεῖ νὰ μεταβάλει τὴ μορφή της, δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ ἔχει αἴσθηση τῆς ζωῆς οὔτε βίωση τῆς βαθύτερης φύσης του. (ὁμιλία στὸ Διεθνὲς Συνέδριο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, 29-8-2000)