Όποιος πειρασμός και αν έλθη στον άνθρωπο, πρέπει να λέη: Εξαιτίας των αμαρτιών μου μου συνέβη αυτό. Και αν του έρθη κάποιο καλό, να λέη ότι είναι οικονομία Θεού, μας νουθετεί πατρικά ο Αββά Σισόης.
* Αυτός που αντιλέγει στην αλήθεια, είναι όμοιος μ’ ε­κείνον τον υπηρέτη που ράπισε τον Κύριο στο πρόσωπο, μας λέγει ο Αββάς Μάρκος.
* Εκείνος που μας άφησε εντολή να συγχωρούμε το συνάνθρωπό μας «έως εβδομηκοντάκις επτά» (Ματθ. 18, 22), ο Ίδιος, πολύ περισσότερο, θα συγχωρήσει τις αμαρ­τίες εκείνων που επιστρέφουν κοντά Του, μ’ όλη τους την ψυχή (Αγ. Εφραίμ).
* …Αυτός που πέφτει στην εξουσία του πονηρού πά­θους της κενοδοξίας, γίνεται ξένος προς την ειρήνη, σκλη­ραίνει η καρδιά του προς τους εν Χριστώ αδελφούς και τε­λική του συμφορά είναι πως πέφτει στην υψηλοφροσύνη, δηλαδή στην υπερηφάνεια, που είναι η μάνα όλων των κα­κών… Αυτός που κάνει κάτι από ανθρωπαρέσκεια, για να επιδειχθή στους ανθρώπους απομακρύνεται από τον μισθό της εργασίας του… Όποιος αγαπά να δοξάζεται από τους ανθρώπους, δεν μπορεί να αποκτήση ταπεινοφροσύνη, μας διδάσκει ο Αββάς Ησαΐας.
* Κάθε βαπτισμένος ορθόδοξα έλαβε μυστικά όλη την χάρι, την ενέργειά της όμως αισθάνεται στο εξής ανάλογα με την εργασία των εντολών του Κυρίου (Αββά Μάρκος).
* …Εκείνος που αναζητεί τον Δεσπότη του Χριστό με την προσοχή στραμμένη συνέχεια στο σταυρό, ξεπερνά ό­λα τα εμπόδια που συναντά, μέχρις ότου να φθάση τον Ε­σταυρωμένο (Πατερικόν).
* Σε μοναχό που δεν υπέμενε τον εξευτελισμό ο Άγ. Α­ντώνιος του είπε: «Μοιάζεις με το χωριό που από μπροστά είναι καταστόλιστο, ενώ από την πίσω μεριά λεηλατείται α­πό ληστές».
* «Μάθε στην καρδιά σου να εφαρμόζη αυτά που διδά­σκει η γλώσσα σου» (Αβ. Ποιμήν).
* «Εκείνος που με κάθε τρόπο επιδιώκει τη φιλία των ανθρώπων, απομακρύνεται εντελώς από την φιλία του Θε­ού. Δεν είναι καλό να θέλη κανείς να αρέση σε όλους. Για­τί η Γραφή λέγει: Αλοίμονό σας όταν όλοι οι άνθρωποι σας επαινούν» (Αβ. Ποιμήν).
* «Αν ο Θεός δεν δοξάση τον άνθρωπο, η δόξα των αν­θρώπων είναι ένα τίποτε» (Αβ. Σισόης).
* …Παιδί μου, εάν θέλης να προκόψης, να μένης καρτε­ρικά στο κελί σου, να προσεχής τον εαυτό σου και να εργά­ζεσαι το εργόχειρό σου. το να βγαίνης όμως για να επισκέ­πτεσαι άλλους δεν θα σε ωφελήση τόσο, όσο το να μένης στο κελί σου… Αν θέλης να είσαι ταπεινός, μάθε να δέχεσαι με γενναιότητα αυτά που σου προξενούν οι άλλοι και να μη συνηθίζης να λες κούφια λόγια… (Αβ. Σεραπίων).
* Όπως δεν είναι δυνατόν συγχρόνως να έχουμε και το φυτό και τον σπόρο, έτσι είναι αδύνατο να παράγουμε ου­ράνιο καρπό, όταν μας περιβάλλη η κοσμική δόξα.
* Όπως ακριβώς ο θησαυρός όταν βγει στο φανερό, με τον καιρό λιγοστεύει και τελικά εξαφανίζεται, κατά τον ί­διο τρόπο και η αρετή, όταν γίνεται γνωστή και κοινοποιείται, χάνεται. Και όπως το κερί λυώνει, όταν πλησιάσει τη φωτιά, το ίδιο και η ψυχή διασκορπίζεται από τους επαίνους και χαλαρώνει (Αγία Συγκλητική).
* Ο λόγος για τον οποίο δεν προκόβουμε είναι ότι δεν γνωρίζουμε τα μέτρα μας, ούτε έχομε υπομονή στο έργο που αρχίζουμε αλλά θέλουμε άκοπα να αποκτούμε αρετή. Επιπλέον πηγαίνουμε από τόπο σε τόπο νομίζοντας ότι θα βρούμε κάποιον τόπο που δεν υπάρχει διάβολος (Πατερικόν).
* Τρία πράγματα έχουν μεγάλη αξία ενώπιον του Κυ­ρίου: Όταν ο άνθρωπος ασθενεί και του ‘ρχονται επί πλέον και άλλοι πειρασμοί και ευχαρίστως τους αποδέχεται, είναι το ένα. Το δεύτερο είναι να κάνη κανείς όλα του τα έργα καθαρά ενώπιον του Κυρίου, χωρίς τίποτε το ανθρώπινο. Και το τρίτο, να ζη ως υποτακτικός σε πνευματικό πατέρα και να απαρνείται κάθε δικό του θέλημα (Αββάς Ιωσήφ ο Θηβαίος).
* Εκείνος που φανερώνει τα καλά του έργα και τα κάνει γνωστά στο κόσμο, μοιάζει με τον σποριά που ρίχνει τον σπόρο στην επιφάνεια της γης και έρχονται τα πτηνά του ουρανού και τον τρώνε. Ενώ εκείνος που κρύβει την άσκη­σή του, όπως βάζη ο σποριάς τον σπόρο μέσα στης γης τα αυλάκια, αυτός ακριβώς θα έχη άφθονη συγκομιδή (Πατερικόν).
* Όλες οι αρετές είναι ισοδύναμες. Η αγία Γραφή λέει ότι ο Αβραάμ υπήρξε φιλόξενος και είχε τον Θεό μαζί του. Ο Ηλίας αγαπούσε την ησυχία και ο Θεός ήταν μαζί του. Ο Δαβίδ ήταν ταπεινός και ο Θεός ήταν μαζί του. Ό,τι λοι­πόν καταλαβαίνεις να θέλη η ψυχή σου που είναι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού, αυτό κάνε και κράτα άγρυπνη την καρδιά σου (Αββάς Νισθερώος).
* Φυλάξου, αδελφέ, να μη συνομιλής με αιρετικούς, θέ­λοντας τάχα να τους στήριξης στην πίστη, μην τυχόν σε χτυπήσει το δηλητήριο των θανατηφόρων λόγων τους. Μα ούτε και βιβλίο αιρετικών μη θελήσης να διαβάσης, για να μη θανατώσης την ψυχή σου. Σ’ αυτό που φωτίστηκες να μένης σταθερός, χωρίς να του προσθέσης ή να του αφαιρέσης τίποτα, και να απέχης τελείως από την ψευδώνυμη γνώση (Α’ Τιμ. 6:20), που είναι αντίθετη στη σωστή διδα­σκαλία (Α’ Τιμ. 1:10) (Αββάς Ησαΐας).
* Πίστις είναι να ζη κανείς με ταπείνωση και να ελεή.
* Για άνθρωπο που η καρδιά σου δεν έχει πληροφορία, μην του εμπιστευθής την συνείδησή σου.
* Εάν ο άνθρωπος έχει την ταπείνωση και την ακτημοσύνη, έρχεται μέσα του ο φόβος του Θεού.
* Ο Χριστός ευλογεί και αγιάζει, όλους εκείνους που πιστεύουν σ’ Αυτόν.
* «Εάν η ψυχή βρεθή σε νηφάλια κατάσταση και συμμαζέψη τον εαυτό της από τους περισπασμούς και εγκαταλείψη τα θελήματά της, τότε την επισκέπτεται το Πνεύμα του Θεού και μπορεί να γεννήση, γιατί αλλιώς είναι στείρα», μας διδάσκει ο Αββάς Κρόνιος.
* Μην κάνης συντροφιά με αιρετικό, κυριάρχησε στη γλώσσα σου και στην κοιλιά σου και, όπου μένεις, λέγε συ­νέχεια. είμαι ξένος.
* Εάν δεν ξεριζώσης το μικρό χόρτο, που είναι η αμέ­λεια, θα γίνη μεγάλο λειβάδι γεμάτο βαλτόνερα.
* Είναι αδύνατο να αποκτήση κάποιος τον Ιησού, παρά μόνο με κόπο, με ταπείνωση και ακατάπαυστη προσευχή.
* Συνήθισε το βλέμμα σου να μην πέφτη σε σώμα ξένο, ει δυνατόν ούτε στο δικό σου.
* Όποιος πειρασμός και αν έλθη στον άνθρωπο, πρέπει να λέη: Εξαιτίας των αμαρτιών μου μου συνέβη αυτό. Και αν του έρθη κάποιο καλό, να λέη ότι είναι οικονομία Θεού, μας νουθετεί πατρικά ο Αββά Σισόης.
* Αν κανείς προσπέφτη στον Θεό σε κάθε κόπο του, ο Θεός έχει τη δύναμη να τον αναπαύση… Αν ο άνθρωπος δεν καταφρονήση το σώμα, δεν θα μπορέση να δη το φως της Θεότητος (Αββάς Ησαΐας).
* Μεγάλο εργαλείο είναι ο φόβος του Θεού. και η ενέρ­γεια του πονηρού δεν έχει πέραση σε όποιον έχει τον φόβο του Θεού (Πατερικόν).
* Ποτέ δεν έκανα το δικό μου θέλημα ούτε δίδαξα σε κάποιον κάτι που πιο μπροστά δεν το τήρησα ο ίδιος (Αβ­βάς Κασσιανός).
* Εφόσον παραδέχεσαι ότι ο Θεός είναι αξιόπιστος και δυνατός, πίστευέ τον και θα μετέχης στις ευλογίες του. Αν όμως το παίρνης αψήφιστα το πράγμα, σημαίνει ότι δεν πιστεύεις (Αββάς Ευπρέπιος).
* Ο Θεός στους αμαρτωλούς χαρίζει και το κεφάλαιο, όταν μετανοούν, όπως στην πόρνη και τον τελώνη. ενώ από τους δικαίους ζητά και τόκους (Πατερικόν).
* Είναι αδύνατο να αγιασθή το όνομα του Θεού από ε­μάς, εφόσον μας εξουσιάζουν τα πάθη (Αβ. Ησαΐας).
* Έλεγε κάποιος απ’ τους Γέροντες: «Στην αρχή της μο­ναχικής μας ζωής συγκεντρωνόμασταν μεταξύ μας και μι­λούσαμε πώς θα ωφεληθή η ψυχή μας. σχηματίζαμε ομάδες – ομάδες και ανεβαίναμε στον ουρανό. ενώ τώρα συγκε­ντρωνόμαστε και φθάνοντας στην κατάκριση χαντακώνου­με ο ένας τον άλλον».
* Είπε πάλι κάποιος απ’ τους Γέροντες: «Εάν ο μέσα μας άνθρωπος είναι νηφάλιος, αυτό μπορεί να μας προστατεύση και στην εξωτερική μας συμπεριφορά. Εάν όμως δεν υπάρχη αυτό, τουλάχιστον ας φυλάξουμε τη γλώσσα μας μ’ όλη μας τη δύναμη».
* Είπε κάποιος Γέροντας: «Είτε πέφτεις να κοιμηθής είτε σηκώνεσαι ή οτιδήποτε άλλο κάνεις, εάν έχης τον Θεό μπροστά σου, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σε φοβίση ο εχθρός. και εφόσον ο λογισμός αυτός μείνει σταθερά προσηλωμένος στον Θεό, τότε και η δύναμη του Θεού θα μείνη μέσα σ’ αυτόν».
* Είπε ένας Γέροντας: «Η γαστριμαργία είναι μητέρα της πορνείας». Είπε επίσης: «Αυτός που κυριαρχεί στην κοιλιά του μπορεί να κυριαρχή και στην πορνεία και στη γλώσσα».
* Είπε ένας Γέροντας: «Η εγκράτεια είναι πλούτος της ψυχής. Αυτήν ας αποκτήσουμε με ταπεινό φρόνημα απο­φεύγοντας την κενοδοξία, που είναι η μητέρα των κακών».
* Πρόσεχε αδελφέ, γιατί ο εχθρός πολεμάει με διάφο­ρους τρόπους τους αγωνιστές. Και πριν να πραγματοποιηθή η αμαρτία, ο εχθρός την δείχνει στα μάτια τους πολύ μι­κρή. Μετά τη διάπραξη της αμαρτίας όμως, ο πονηρός την παρουσιάζει υπερβολικά βαρειά στα μάτια εκείνου που αμάρτησε, σηκώνοντας εναντίον του μύρια κύματα λογι­σμών, έτσι ώστε, πνίγοντας μέσα σ’ αυτά τη λογική σκέψη του αδελφού, να τον καταποντίση στο βυθό της απελπισίας.
Κι εσύ λοιπόν, αγαπητέ, γνωρίζοντας από πριν αυτές τις πανουργίες του εχθρού, πρόσεχε μη σε γελάσει και α­μαρτήσεις. Αλλά κι αν έχεις ήδη πέσει σ’ ένα παράπτωμα, μην το συνεχίζεις, απελπισμένος για τη σωτηρία σου. Σή­κω και γύρνα πίσω στον Κύριο και Θεό σου. Κι Εκείνος θα σ’ ελεήσει. Γιατί ο Δεσπότης μας είναι οικτίρμων και ε­λεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και δεν περιφρονεί ό­σους μετανοούν ειλικρινά, αλλά πρόθυμα και με χαρά τους δέχεται.
Όταν λοιπόν σου λέει ο εχθρός, «Χάθηκες, δεν μπορείς πια να σωθείς», εσύ πες του: «Εγώ έχω Θεό εύσπλαγχνο και μακρόθυμο, γι’ αυτό και δεν απελπίζομαι για τη σωτη­ρία μου. Εκείνος που μας άφησε εντολή να συγχωρούμε το συνάνθρωπό μας “έως εβδομηκοντάκις επτά” (Ματθ. 18:22), ο Ίδιος, πολύ περισσότερο, θα συγχωρήσει τις αμαρτίες ε­κείνων που επιστρέφουν κοντά Του μ’ όλη τους την ψυχή».
Κι έτσι, με τη χάρη του Θεού, θα λυτρωθής από τον πό­λεμο (Αγ. Εφραίμ).
* Ο κόπος ο σωματικός, η πτωχεία, η ξενιτεία, η ψυχική γενναιότητα και η σιωπή γεννούν την ταπεινοφροσύνη. Και η ταπεινοφροσύνη προλαμβάνει πολλά σφάλματα. Αλλιώς η αποταγή αυτού που δεν τα τηρεί αυτά, είναι μάταιη (Πατερικόν).
* Μίσησε όλα τα του κόσμου και τη σωματική ανάπαυ­ση, γιατί αυτά σε έκαναν εχθρό με τον Θεό. Όπως ακριβώς ένας άνθρωπος που έχει κάποιον εχθρό, μάχεται εναντίον του, έτσι οφείλουμε κι εμείς να πολεμούμε εναντίον των α­δυναμιών του σώματος για να μην το αφήσουμε στο βόλεμά του (Πατερικόν).
* Να είστε πάντοτε χαρούμενοι, να προσεύχεστε αδιά­κοπα και να ευχαριστείτε τον Θεό για το κάθε τι (Αββάς Βενιαμίν).
* Ο σώφρων μοναχός θα τιμηθή πάνω στην γη, και στους ουρανούς θα στεφανωθή ενώπιον του Υψίστου.
* Λόγο πονηρό να μην προφέρη το στόμα σου, γιατί το αμπέλι δεν παράγει αγκάθια (Αββάς Βενιαμίν).
* Στην ερώτησι τί είναι ζωή; Ένας γέρων απήντησε: «Γλώσσα που να λέγη την αλήθεια και μόνο, σώμα αγνό, καρδιά καθαρή και οι λογισμοί να μην περιδιαβαίνουν τον κόσμο. Υμνωδία κατανυκτική, ζωή ήσυχη και τίποτε άλλο να μη φιλοξενή η σκέψη παρά την αναμονή του Κυρίου».
* …Το βλέμμα του Θεού είναι παντού, βλέπει τα έργα μας και δεν του διαφεύγει τίποτα. και έρχεται συνεργός σ’ αυτούς που εργάζονται το καλό (Αββάς Λογγίνος).
* Το πρώτο χτύπημα που έκανε ο διάβολος στον Ιώβ, ή­ταν αρχικά στα υπάρχοντά του. Είδε ότι δεν λυπήθηκε ούτε απομακρύνθηκε από τον Θεό. Το δεύτερο χτύπημα το επέ­φερε στο σώμα του. αλλά ούτε και μ’ αυτό ο γενναίος του Θεού αθλητής αμάρτησε βγάζοντας λόγο βλάσφημο απ’ το στόμα του. γιατί είχε μέσα του τον θησαυρό του Θεού και πάντοτε έμενε πιστός σ’ Αυτόν (Πατερικόν).
ΕΚΔΟΣΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ