Μ. Ἀντωνίου – Π. Σεραφείμ Ρόουζ

Τό θέμα μας σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι οἱ δαίμονες καί οἱ πανουργίες τους. Ὑπάρχει ἕνα πάρα πολύ σημαντικό βιβλίο τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου «Ὁ βίος τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου», ὁ ὁποῖος ἤτανε καί εἶναι ὁ θεμελιωτής τοῦ μοναχισμοῦ, Αἰγύπτιος στήν καταγωγή καί εἶχε πάρα πολύ ἁγία ζωή καί πλούσια πνευματική ἐμπειρία. Γι’ αὐτό καί μᾶς μιλάει αὐθεντικά γιά τούς δαίμονες καί τίς πανουργίες τους. Ὅλα αὐτά τά συγκέντρωσε ὁ Μέγας Ἀθανάσιος καί μᾶς τά ἄφησε, δόξα τῷ Θεῷ, καταγραμμένα στόν βίο τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου.
Ἀξίζει λοιπόν νά ἐγκύψουμε καί σ’ αὐτά συνεχίζοντας αὐτή τή σειρά τῶν ὁμιλιῶν πού κάνουμε πάνω στόν πονηρό, στά τελώνια καί στούς δαίμονες, στόν θάνατο, στίς μεταθανάτιες ἐμπειρίες καί στίς ὁράσεις πού βλέπουν πολλές φορές οἱ μελλοθάνατοι καί αὐτοί οἱ ὁποῖοι ἔχουν μία ἐπιθανάτια ἤ μεταθανάτια ἐμπειρία. Εἴχαμε πεῖ, ὅτι τά πιό πολλά ἀπό αὐτά ἀφοροῦν σέ τεχνάσματα τῶν δαιμόνων, παρόλο πού παρουσιάζονται, ὅπως λέει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὡς ἄγγελοι φωτός οἱ δαίμονες καί ἐξαπατοῦν πολλούς. Μάλιστα οἱ Προτεστάντες, οἱ ἑτερόδοξοι καί ἄθεοι ἀκόμα, ἄνθρωποι ἄλλων θρησκειῶν, ἔχουν ἐμπειρίες πού μοιάζουν μέ παράδεισο. Βλέπουν φωτεινά ὄντα πού μοιάζουν μέ Ἀγγέλους ἤ καί μέ τόν Χριστό τόν ἴδιο. Αὐτοί, βέβαια, ἀνάλογα μέ τό περιεχόμενο τῆς ψυχῆς τους καί μέ τό τί περιμένουν νά δοῦν, τά ἑρμηνεύουν, καί νομίζουν ὅτι βλέπουν ἀγγέλους ἤ τόν Χριστό. Ἀλλά ὅλα αὐτά εἶναι ἀταίριαστα μέ τήν ἐμπειρία τῶν Ἁγίων μας, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀληθινές – γνήσιες ἐμπειρίες -νά τό ποῦμε ἔτσι- τοῦ ὑπερφυσικοῦ ἤ τοῦ μεταφυσικοῦ, εἶχαν τήν διάκριση τῶν πνευμάτων, καί ἔτσι μᾶς μιλοῦν αὐθεντικά γιά τό πῶς ἐμφανίζονται οἱ Ἄγγελοι, γιά τό πῶς ἐμφανίζονται οἱ δαίμονες καί γιά τό πῶς ἀκόμα ἔρχονται ὁ Χριστός καί οἱ Ἅγιοι, ἀλλά κατά κανόνα μόνο στούς ἁγίους καί ὄχι στούς τυχόντες, στούς αἱρετικούς, στούς ἄθεους, στούς ἑτερόθρησκους. Σ’ αὐτούς κατά κανόνα ἐμφανίζονται δαίμονες καί τούς παραπλανοῦν.
«Πρῶτα, λοιπόν», λέει ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, «ἅς ξέρουμε, ὅτι οἱ δαίμονες, ὄχι γιατί λέγονται δαίμονες, ἔτσι κι ἔγιναν. Διότι ὁ Θεός δέν ἔκαμε τίποτα κακό. Καλοί πλάσθηκαν κι αὐτοί». Δέν πλάστηκαν δηλαδή ὡς δαίμονες, ὡς διάβολοι, ὡς πονηρά πνεύματα, ἀλλά ὡς ἀγαθά πνεύματα. Εἶναι ἄγγελοι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐκπέσει λόγω τῆς αὐτοπροαιρέτου κακίας τους. «Ἐπειδή», λέει ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ὅμως ξέπεσαν ἀπό τό οὐράνιο φρόνημα (ἀπό τήν ἀγαθή πνευματική προαίρεση) καί τοῦ λοιποῦ κυλιοῦνται γύρω ἀπό τή γῆ (διαρκῶς ἀσχολοῦνται περί τά γήινα),» καί κατεξοχήν εἶναι στόν ἀέρα, στήν ἀτμόσφαιρα, μεταξύ γῆς καί οὐρανοῦ, «τούς Ἕλληνες ἐξαπάτησαν μέ τίς (μυθολογικές) φαντασίες των»1. Ὑπάρχει μιά ὁλόκληρη μυθολογία, ἡ ὁποία εἶναι ἐμπνευσμένη ἀπό τά πονηρά πνεύματα.
«Ἀπό φθόνο δέ πρός ἐμᾶς τούς Χριστιανούς», λέει ὁ Ἅγιος, «κινοῦν τά πάντα ἐναντίον μας, θέλοντας νά μᾶς ἐμποδίσουν τήν ἄνοδό μας πρός τούς οὐρανούς, γιά νά μήν ἀνεβοῦμε ἐμεῖς ἐκεῖ, ἀπ’ ὅπου ἔπεσαν αὐτοί»2. Ἔχασαν τή θέση τους καί δέν θέλουν οἱ ψυχές, οἱ ἄνθρωποι οἱ δίκαιοι, νά πάρουν τή δική τους θέση στόν οὐρανό. Γι’ αὐτό καί κάνουν τό πᾶν νά ἐμποδίσουν τίς ψυχές, ἀφοῦ βγοῦν ἀπό τό σῶμα, στήν ἄνοδό τους πρός τόν Θεό. Αὐτά εἶναι τά λεγόμενα τελώνια.
«Γι’ αὐτό εἶναι ἀνάγκη», λέει ὁ Μέγας Ἀντώνιος, «πολλῆς προσευχῆς καί ἀσκήσεως, ὥστε ὁ καθένας, λαβαίνοντας διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος χάρισμα διακρίσεως πνευμάτων, νά μπορέσει νά γνωρίσει τίς πανουργίες τους. Ποιοί π.χ. εἶναι λιγότερο φαῦλοι», ἀπό τούς δαίμονες, «ποιοί εἶναι φαυλότεροι, σέ τί ἐπιτηδεύεται μέ ἰδιαίτερη φροντίδα κι ἐπιμέλεια καί πῶς ἀνατρέπεται καί διώχνεται ὁ καθένας τους»3. Δέν ἔχουνε ὅλοι οἱ δαίμονες τόν ἴδιο βαθμό φαυλότητας, δηλαδή κακίας. Ὑπάρχουν φαύλοι καί ὑπάρχουν καί φαυλότεροι καί καθένας ἀπό αὐτούς θέλει καί τόν τρόπο του γιά νά ἀνατραπεῖ καί νά ἐκδιωχθεῖ. «Εἶναι πολλές οἱ πανουργίες τους καί τά κινήματα τῆς ἐπιβουλῆς των ἐναντίον μας.
Ὁ μακάριος Παῦλος κι οἱ μαθητές του, τά εἶχαν μάθει τά τεχνάσματα αὐτά καί ἔλεγαν: «Διότι δέν ἀγνοοῦμε τά νοήματά του»4»5, λέει στό 2ο κεφάλαιο στόν 11ο στίχο. Πρέπει νά προσέξουμε νά μήν κυριευθοῦμε ἀπό τόν σατανᾶ. Δέν ἀγνοοῦμε τά νοήματά του, δηλαδή τόν τρόπο πού δρᾶ, τίς μηχανορραφίες του.
«Ἐμεῖς δέ ὀφείλομε», λέει ὁ Μέγας Ἀντώνιος, «βάσει τῆς πείρας πού ἔχομε ἀπ’ αὐτά, νά διορθώνομε ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου τίς ζημιές, πού τυχόν ἔπαθε ἀπ’ αὐτούς. Γι’ αὐτό, λοιπόν, κι ἐγώ, μιᾶς κι ἔχω μερική πείρα ἀπό αὐτά, θά σᾶς τά εἰπῶ, γιατί εἶστε τέκνα μου πνευματικά». Καί στή συνέχεια ὁ Ἅγιος ἔχει μία μακρά ἀναφορά -δέν θά τά ποῦμε βέβαια ὅλα σήμερα- μέ παραδείγματα, μέ περιστατικά, γιά νά μᾶς δώσει μία πλήρη, θά λέγαμε, δαιμονολογία, μιά διδασκαλία γιά τούς δαίμονες. Θά πεῖτε:
– Πρέπει νά ἀσχολούμαστε μέ αὐτά;
Μερικοί δέν πιστεύουν κἄν ὅτι ὑπάρχουν δαίμονες. Καί βέβαια πρέπει νά ἀσχολούμαστε, γιατί αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός πού ἦρθε ὁ Κύριος στή γῆ, ὁ σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεως, «ἵνα λύσῃ τά ἔργα τοῦ διαβόλου»6. Διότι ὁ ἄνθρωπος δέν ἔπεσε ἀπό μόνος του, ἀλλά τῇ ὑποκινήσει, τῇ παρακινήσει τοῦ διαβόλου, μέ τήν ὑποκίνηση τοῦ διαβόλου. Γι΄ αὐτό καί τό κακό στόν ἄνθρωπο ἔχει μία ἀντιστροφή, δηλαδή μπορεῖ νά ἀντιστραφεῖ. Γιατί δέν εἶναι ὁ ἐφευρέτης τοῦ κακοῦ ὁ ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ διάβολος, καί ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κι αὐτή ἕνα ἀπό τά ἔργα τοῦ διαβόλου. Καί τό ἔκανε βεβαίως γιά νά πληγώσει τόν Θεό, ἀπό φθόνο στόν ἄνθρωπο, καί γιά νά κυριαρχήσει ἐπάνω στόν ἄνθρωπο.
«Τεχνάσματα», λοιπόν, «τοῦ διαβόλου καί μέσα ἀντιδράσεώς μας. Λοιπόν, ἄν δοῦν οἱ δαίμονες καί ὅλους τούς ἄλλους, βέβαια, Χριστιανούς, μά περισσότερο τούς μοναχούς, νά δείχνουν φιλοπονία στήν ἄσκηση καί νά προκόβουν, πρῶτα μέν ἐπιτίθενται καί πειράζουν, βάζοντας ἀλλεπάλληλα ἐμπόδια στόν δρόμο τους»7. Βλέπετε, πῶς ἀμέσως ὁ Ἅγιος μπαίνει στό θέμα καί μιλάει γιά ὅλους τούς χριστιανούς, κατεξοχήν τούς μοναχούς, οἱ ὁποῖοι δείχνουν φιλοπονία στήν ἄσκηση. Ἡ ἄσκηση, ὅπως ἔχουμε πεῖ κι ἄλλες φορές, εἶναι ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο βασικούς ἄξονες τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ὁ ἄλλος ἄξονας εἶναι ἡ μυστηριακή ζωή. Ἀλλά χωρίς τήν ἄσκηση τά μυστήρια δέν ὠφελοῦν, γιατί καταντοῦν σάν κάτι μαγικές διαδικασίες καί τελετές. Ὄχι μόνο δέν ὠφελεῖται, ἀλλά βλάπτεται ὁ ἄνθρωπος. Ὅταν δέν ὑπάρχει ἄσκηση, δέν ὑπάρχει εὐκολία – δυνατότητα στό νά τηρήσει κανείς τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, γιατί ἡ ἄσκηση ταπεινώνει τήν σάρκα, τό σαρκικό φρόνημα, καί ἐνισχύει τό πνεῦμα. Ἐπειδή «ἡ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατά τοῦ πνεύματος»8, ὅσο ἐλαττώνεται ἡ δύναμη τῆς σάρκας καί ὁ ἄνθρωπος δέν ἱκανοποιεῖ τά θελήματα τῆς σάρκας, δηλαδή ἐγκρατεύεται, τόσο ἐνισχύει τό πνεῦμα του καί τόσο γίνεται πνευματικότερος ἄνθρωπος. Ὅταν, ὅμως, κανείς δέν κάνει ἄσκηση, δέν ἔχει ἐγκράτεια δηλαδή στίς διάφορες ἀρχικές ἡδονές, δέν ἀποφεύγει τίς ὑπερβολές στό φαγητό, στόν ὕπνο κ.λ.π., ἀλλά ἀχαλίνωτα ἀφήνεται σ’ αὐτές, τότε βεβαίως καταβαραθρώνει τό πνεῦμα του. Τό πνεῦμα σχεδόν τό σβήνει καί γίνεται σαρκικός ἄνθρωπος. Γι’ αὐτό, ὅσο περνάει ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου καί μεγαλώνει καί περνοῦν τά χρόνια, συμβαίνει ἕνα ἀπό τά δύο: ἤ ὁ ἄνθρωπος σαρκοποιεῖται ἤ πνευματοποιεῖται. Καί ὅσο κανείς δέν ἔχει ἄσκηση καί ἐγκράτεια, μπορεῖ νά ἔχει μυστηριακή ζωή, ὑποτίθεται -δέν εἶναι γνήσια βέβαια- νά ἐξομολογεῖται καί νά κοινωνεῖ, τόσο σαρκοποιεῖται καί ἡ ψυχή του ἀκόμα. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἐγκρατεύεται καί ἀσκεῖται, ὅσο περνᾶνε τά χρόνια τόσο πνευματοποιεῖται. Ἡ ψυχή του καθαρίζεται καί ἡ καρδία του, ἀλλά καί τό σῶμα του γίνεται πνευματικό σῶμα. Κατά κάποιο τρόπο ἀποσαρκώνεται, ἐξαϋλώνεται καί τό σῶμα. Καί αὐτό τό βλέπουμε βέβαια στούς ἁγίους μας ἀσκητές κατεξοχήν, τί ἐξαϋλωμένο ἀσκητικό σῶμα ἔχουν!
Ὅταν κανείς λοιπόν ἀσκεῖται ἔτσι, αὐτό δέν ἀρέσει καθόλου στούς δαίμονες, γι’ αὐτό καί βάζουν πάρα πολλά ἐμπόδια. Καί ποιά εἶναι αὐτά; Πρῶτον «εἶναι οἱ πονηρές σκέψεις – οἱ πονηροί διαλογισμοί», λέει ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος. «Ἀλλά δέν πρέπει ἐμεῖς νά φοβόμαστε τίς ὕπουλες αὐτές ἐνέργειές τους. Διότι, μέ προσευχές καί νηστεῖες καί μέ πίστη πρός τόν Κύριο, πέφτουν ἀμέσως μόνοι τους»9. Αὐτό ἀκριβῶς πού εἶπε ὁ Κύριος ἐπαναλαμβάνει καί ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος μέ τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, μέ τό πνεῦμα τό Ἅγιο, γιά νά καταλάβουμε ὅτι καί οἱ Ἅγιοι δέν ἔχουνε διαφορετικό πνεῦμα ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι καί τό πνεῦμα τῶν Ἁγίων καί ἡ Χάρις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἶναι καί ἡ Χάρις πού ἔχουν καί οἱ Ἅγιοι. Γι’ αὐτό καί ὅταν προσκυνοῦμε τούς Ἁγίους, τίς ἅγιες εἰκόνες τους καί τά λείψανά τους, οὐσιαστικά προσκυνοῦμε τόν Θεό, τήν ἄκτιστη θεία Χάρη, ἡ ὁποία τούς ἔκανε Ἁγίους. Οἱ Ἅγιοι, λοιπόν, μᾶς λένε ὅ,τι καί ὁ Χριστός.
– Τί μᾶς λέει ὁ Χριστός μας;
«Τοῦτο τό γένος οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ»10. Αὐτό τό γένος, ἐννοεῖ τῶν δαιμόνων, δέν φεύγει ἀπό τόν ἄνθρωπο παρά μόνο μέ προσευχή καί νηστεία.
Γνωρίζουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὅσο εἶναι ἀβάπτιστος εἶναι κατοικητήριο τῶν δαιμόνων. Μᾶς τό εἶχε πεῖ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ὅταν μᾶς μίλησε γιά τήν βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν μᾶς εἶπε, ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ἐάν δέν προσέξει, ἐνῶ καθαρίζεται, μπορεῖ μετά νά γεμίσει ὄχι ἀπό ἕνα δαιμόνιο πού εἶχε προηγουμένως, ἀλλά μέ ἑφτά χειρότερα ἀπ’ αὐτό11. Ἡ κάθαρση αὐτή γίνεται μέσα στήν ἁγία μας Ἐκκλησία μέ τό ἅγιο Βάφτισμα. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀβάπτιστος, κατοικεῖ στό κέντρο τῆς ὕπαρξής του τό πονηρό πνεῦμα. Κυριαρχεῖται ἀπό τά πονηρά πνεύματα. Γι’ αὐτό εἶναι ἀσυγχώρητο καί μεγάλη πλάνη νά λέμε ὅτι δέν ὑπάρχει διάβολος ἤ ὅτι ἐμένα δέν μέ ἐπηρεάζει. Κι ὅμως, αὐτούς πού λένε ὅτι δέν τούς ἐπηρεάζει, αὐτούς τούς ἐπηρεάζει περισσότερο ἀπ’ ὅλους. Καί ἡ μεγαλύτερη ἀπάτη τῶν δαιμόνων εἶναι ἀκριβῶς νά πείσουν τόν ἄνθρωπο ὅτι δέν ὑπάρχουν, ὁπότε ἀνενόχλητοι βλάπτουν τόν ἄνθρωπο. Ἔτσι, λοιπόν, οἱ δαίμονες κατοικοῦν μέσα στόν ἄνθρωπο καί δέν φεύγουν παρά μόνο μέ προσευχή καί νηστεία.
Ἐπηρεάζουν τόν ἄνθρωπο μέσω τῶν λογισμῶν. Καί ὅταν φεύγουν, πάλι δέν φεύγουν τελείως, ἀλλά στέκονται καί, λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες, μᾶς τοξεύουν μέ τά βέλη τῶν λογισμῶν καί μέ τήν ὑγρότητα τῶν ἡδονῶν, οἱ ὁποῖες ἡδονές λειτουργοῦν ὡς δόλωμα στό ἀγκίστρι τοῦ διαβόλου. Ὁ ἄνθρωπος ἑλκύεται ἀπό τίς ἡδονές πού τοῦ προβάλλουν οἱ δαίμονες, τίς σαρκικές ἡδονές, καί καταπίνει τό ἀγκίστρι τοῦ διαβόλου, πιάνεται στό ἀγκίστρι του. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἀσκεῖται, νηστεύει καί προσεύχεται, τότε αὐτές οἱ δαιμονικές ἐνέργειες ἀποσιωποῦνται, καταπίπτουν, καί ὁ διάβολος δέν τολμᾶ νά πλησιάσει αὐτόν τόν ἄνθρωπο.
«Ἀλλά», λέει ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, «καί ἀφοῦ πέσουν», οἱ δαίμονες καί ἀποκρουστοῦν μέ τήν ἄσκηση πού κάνει ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί τήν προσευχή, «δέν παύουν, ἀλλά καί πάλιν» προσπαθοῦν νά ἐπηρεάσουν καί «ἔρχονται πανούργα καί δόλια. Ὅταν δέν κατορθώσουν στά φανερά νά ἐξαπατήσουν τήν καρδιά μέ βρώμικους, μά ἡδονικούς λογισμούς, ἐπιτίθενται μέ ἄλλον τρόπο. Πλάθουν φαντάσματα καί προσπαθοῦν νά μᾶς ἐκφοβίσουν, ὑποκρινόμενοι διάφορες μορφές καί ἐμφανίσεις». Μετά προχωροῦν σέ μία πιό αἰσθητή πειρασμική ἐνέργεια. «Μιμοῦνται γυναῖκες, θηρία, ἑρπετά, καί πλῆθος στρατιωτῶν», ὅλα αὐτά κατά φαντασία, «ἤ ἀλλάζουν τά μεγέθη τῶν πραγμάτων. Ἀλλ’ οὔτε καί τότε πρέπει νά δειλιάζουμε μέ τά φαντάσματά τους αὐτά. Γιατί δέν εἶναι τίποτε καί γρήγορα ἐξαφανίζονται, ἐάν μάλιστα ὁ καθένας μας ὀχυρώνει τόν ἑαυτό του μέ τήν πίστη καί τό σημεῖον τοῦ Σταυροῦ»12.
Μοῦ διηγεῖτο ἕνας συνταξιοῦχος ἀστυνομικός, ὁ ὁποῖος εἶχε μετανοήσει πολύ θερμά καί ἔκανε συνεχῶς τήν νοερά προσευχή, ὅτι εἶχε τέτοιους πειρασμούς, δηλαδή ἔβλεπε τούς δαίμονες σάν στρατιῶτες νά τοῦ ἐπιτίθενται, ὅπως λέει ἐδῶ ὁ Ἅγιος. Πλῆθος στρατιωτῶν, ἤ ἀκόμα λέει ὁ Ἅγιος, καί σάν θηρία, σάν ἑρπετά κ.λ.π. ἐμφανίζονται γιά νά τρομάξουν τόν ἀγωνιστή. Ἀλλά αὐτό βέβαια εἶναι τό “plan B” θά λέγαμε τοῦ διαβόλου. Τό πρῶτο εἶναι μέ τούς λογισμούς. Ἄν σέ ρίχνει μέ τούς λογισμούς, δέν χρειάζεται νά κάνει τέτοια πράγματα, φαντασίες κ.λ.π. Ἄν ὅμως τόν νικήσεις στό πρῶτο σχέδιο, στούς λογισμούς, στήν πρώτη του ἐπίθεση, μετά θά σοῦ κάνει αὐτή τήν ἐπίθεση μέσω τῆς φαντασίας. Καί τότε ὅμως δέν πρέπει νά δειλιάσεις, γιατί δέν εἶναι τίποτε, καί μάλιστα ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει πίστη καί κάνει μέ πίστη τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Οἱ δαίμονες τρέμουν τόν Τίμιο Σταυρό καί τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καί τή λέξη ἀκόμα σταυρός.
«Εἶναι καί τολμηροί καί πολύ ἀναιδεῖς, γιατί ἀκόμη κι ἄν νικηθοῦν μ’ αὐτόν τόν τρόπο καί πάλιν ἐπιτίθενται μέ ἄλλον τρόπο. Προσποιοῦνται ὅτι μαντεύουν καί προλέγουν τά μέλλοντα». Θά λέγαμε τώρα εἶναι τό τρίτο τους σχέδιο. Ἄν νικηθοῦν καί οἱ φαντασίες οἱ δαιμονικές ἀπό τόν ἀγωνιστή, τότε ὁ διάβολος ἐπιτίθεται καί κάνει τόν προφήτη, ἐνῶ δέν ξέρει τό μέλλον. Ὁ διάβολος ποτέ δέν μπορεῖ νά προβλέψει τό μέλλον. Εἰκασίες κάνει μέ βάση τήν πείρα χιλιάδων ἐτῶν πού ἔχει, ἀλλά δέν ξέρει τίποτα πραγματικά γιά τό μέλλον. Μερικές φορές πέφτει μέσα, μερικές φορές γελοιοποιεῖται. Γι’ αὐτό εἶναι τελείως ἀνάρμοστο γιά τούς χριστιανούς νά πηγαίνουν γιά νά μάθουν τό μέλλον τους στούς λεγόμενους μελλοντολόγους, καφετζοῦδες, χαρτορίχτρες καί ὅλα αὐτά. Ὅλα αὐτά εἶναι δαιμονικές ἀπάτες. Ἀκόμα παρουσιάζονται λέει ἐντυπωσιακοί «ψηλοί ὡς τή στέγη καί μέ φαρδιές πλάτες, ὥστε ὅσους δέν μπορέσουν ν’ ἀπατήσουν μέ τούς λογισμούς, μήπως τούς παρασύρουν μέ τέτοιες τρομερές φαντασίες. Ἐάν ὅμως βροῦν τήν ψυχή ἀσφαλισμένη στήν πίστη καί τήν ἐλπίδα τῆς διανοίας, προσκαλοῦν τοῦ λοιποῦ τούς ἀρχηγούς των». Ὅταν ἀποτύχουν, τότε φωνάζουν τούς ἀρχηγούς τους. Γιατί ὑπάρχουν διαβαθμίσεις καί στούς δαίμονες, ὅπως ὑπάρχουν καί στούς Ἀγγέλους. Ὑπάρχουν καί στούς δαίμονες «ἀξιωματικοί», ἀνώτεροι δηλαδή, πού ἔχουν μεγαλύτερη κακία καί φαυλότητα.
«Περιγραφή τοῦ διαβόλου: Ἔλεγε», ὁ Μέγας Ἀντώνιος, «πώς πολλές φορές φαίνονται, ὅπως φανέρωσε ὁ Κύριος τόν διάβολο εἰς τόν Ἰώβ, λέγοντάς του: «Λάμπουν τά μάτια του ὡς εἶδος ἑωσφόρου – σάν ἥλιος χαραυγῆς. Ἀπό τό στόμα του πηδοῦν λαμπάδες ἀναμμένες κι ἐκσφενδονίζονται φωτιᾶς κομμάτια, ἀπό τά ρουθούνια του βγαίνει καπνός, ὅπως ἀπό καμίνι πού σιγοκαίγεται μέ πυρακτωμένα κάρβουνα. Εἶναι ἡ ψυχή του θράκα ἀναμμένη καί φλόγα βγαίνει ἀπ’ τό στόμα τοῦ»13.
«Ἐν πταρμῷ αὐτοῦ ἐπιφαύσκεται φέγγος». Ὁ πταρμός, δηλαδή τό φτέρνισμα, ἐννοεῖ τήν κακοποιό δύναμη τοῦ διαβόλου. «Οἱ δέ ὀφθαλμοί αὐτοῦ εἶδος Ἑωσφόρου». Οἱ ὀφθαλμοί του εἶναι σάν ἕνα εἶδος ἑωσφόρου, ἐννοεῖ δηλαδή ὅτι μετασχηματίζεται ὁ διάβολος σέ πρωινό ἀστέρι. Ἑωσφόρος: αὐτός πού φέρνει τήν ἕω, τήν αὐγή, ὁ αὐγερινός, τό λαμπρό αὐτό ἀστέρι πού ἀνατέλλει πρῶτο-πρῶτο τό πρωί. Ἔτσι ἐμφανίζεται ὁ διάβολος, ὡς ἄγγελος φωτός, ὅπως ἦταν πρίν τήν πτώση του, γιά νά ξεγελᾶ τούς ἀφελεῖς. «Ἐκ στόματος αὐτοῦ ἐκπορεύονται ὡς λαμπάδες καιόμεναι καί διαῤῥιπτοῦνται ὡς ἐσχάραι πυρός». Ἀπό τό στόμα του βγαίνουν λαμπάδες ἀναμμένες καί ἐκσφενδονίζονται ἐσχάραι πυρός. Ἐσχάραι πυρός εἶναι οἱ πυρσοί πού ἄναβαν οἱ στρατιῶτες τῶν φυλακίων γιά νά συννενοηθοῦν καί ἔδιναν σήματα μέσω τῶν πυρσῶν ἀπό τό ἕνα φυλάκιο στό ἄλλο. «Ἐκ μυκτήρων αὐτοῦ ἐκπορεύεται καπνός καμίνου καιομένης πυρί ἀνθράκων∙ ἡ ψυχή αὐτοῦ ἄνθρακες, φλόξ δέ ἐκ στόματος αὐτοῦ ἐκπορεύεται». Ὅλα αὐτά τά χωρία τοῦ κεφαλαίου αὐτοῦ τοῦ Ἰώβ δείχνουν τίς πανουργίες τοῦ διαβόλου καί ἀποβλέπουν, γι’ αὐτό μᾶς τά παραδίδει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, στήν τέλεια ἐπαγρύπνηση τῶν ἀνθρώπων καί μάλιστα τῶν μοναχῶν, γιά νά ἔχουμε σταθερή ἄμυνα ἐναντίον τους. Ἀναφέρονται εἰς τόν αἰσθητόν δράκοντα τῶν ποταμίσιων ὑδάτων, τόν κροκόδειλο, ἤ ἄλλο μεγάλο κῆτος τῶν θαλασσῶν, πού εἶναι εἰκόνα τοῦ διαβόλου γιά νά ἐννοήσουμε ἀναγωγικά τόν διάβολο.
«Ἔτσι λοιπόν ἐμφανιζόμενος ὁ ἄρχοντας τῶν δαιμόνων φοβερίζει, ὅπως προεῖπα, «γιατί καυχιέται γιά μεγάλα πράγματα ὁ πανοῦργος, ὅπως τόν ἀπέδειξε ὁ Κύριος καί πάλι στόν Ἰώβ, λέγοντας: Θωρεῖ τό σίδερο γιά ἄχυρο καί τόν χαλκό σάν σάπιο ξύλο»14.
«Καί θεωρεῖ τή θάλασσα σάν φιαλίδιό του μέ ἀρωματάκι, πώς ἔχει στήν ἰδιοκτησία του σάν λάφυρα τά Τάρταρα τῆς Ἀβύσσου καί τήν ἴδια τήν Ἄβυσσο τή λογαριάζει γῆ περίπατό του»15.
«Ἀλλά καί μέσω τοῦ Προφήτου μᾶς ἀπεκάλυψε ὁ Κύριος τίς πανουργίες τοῦ διαβόλου, λέγοντας πώς: «Εἶπεν ὁ ἐχθρός: Ἀδιάκοπα θά τό ἐπιδιώξω καί δέν μπορεῖ παρά νά κυριέψω τόν ἄνθρωπο»16. Αὐτό εἶναι ἀπό τήν Ἔξοδο καί τό λέει ὁ Προφήτης Μωυσῆς «διώξας καταλήψομαι, μεριῶ σκῦλα, ἐμπλήσω ψυχήν μου, ἀνελῶ τῇ μαχαίρᾳ μου, κυριεύσει ἡ χείρ μου»17. Εἶναι ἀπό τήν ὠδή τοῦ Μωυσέως μετά τή διάβαση τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης, πού ἀναφέρεται στόν Φαραώ, ὁ ὁποῖος κι αὐτός ὁ Φαραώ εἶναι τύπος τοῦ διαβόλου. Ὁ Φαραώ τί ἔκανε; Ὑπερηφανεύτηκε ὅτι θά καταδιώξει καί θά ἀφανίσει τούς Ἰσραηλίτες. Καί ἐδῶ λοιπόν ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ἀναφέρεται στόν ἐχθρό, τόν σατανᾶ, πού ὑπερηφανεύτηκε ὅτι θά μᾶς νικήσει ὅλους, χωρίς νά ὑπολογίσει ὅτι θά θανατωθεῖ ὁ ἴδιος.
«Καί μέ ἄλλον Προφήτη μᾶς ἀποκαλύπτει πῶς μεγαλοκαυχιέται ὁ διάβολος, λέγοντας: «θά καταλάβω μέ τό χέρι μου τήν οἰκουμένη ὅλη, σάν μιά φωλιά πουλιοῦ καί θά τή σηκώσω ὅπως παίρνω τά ἐγκαταλειμμένα αὐγά»18.
Γενικά, μέ τέτοια ἐπιχειρήματα κομπάζουν καί τέτοια ὑπόσχονται, γιά νά ἀπατήσουν τούς θεοσεβεῖς»19. Ἐμφανίζεται ὁ διάβολος ὡς πανίσχυρος, ὡς παντοδύναμος, ὡς ἀνίκητος. «Σείσω πόλεις κατοικουμένας», αὐτό εἶναι ἀπό τόν Προφήτη Ἡσαΐα, «καί τήν οἰκουμένην ὅλην καταλήψομαι τῇ χειρί ὡς νοσσιάν». Θά τήν ἁρπάξω ὅλη σάν μιά φωλιά πουλιῶν «καί ὡς καταλελειμμένα ὠά ἀρῶ», καί σάν αὐγά πουλιῶν θά τή σηκώσω «καί οὐκ ἔστιν ὅς διαφεύξεταί με ἤ ἀντείπῃ μοι»20, καί δέν θά μοῦ ξεφύγει κανένας οὔτε θά ἀνοίξει τό στόμα του νά μοῦ φέρει ἀντίρρηση.
«Ἐμεῖς καί πάλιν οἱ πιστοί οὔτε μ’ αὐτά πρέπει νά φοβόμαστε, τίς φαντασίες τοῦ διαβόλου, καί νά προσέχουμε τίς φωνές του, γιατί ψεύδεται καί δέν λέει ὁλωσδιόλου τίποτε τό ἀληθινό». Καυχιέται, ἀλλά χωρίς νά ὑπάρχει ἀντίκρυσμα, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς νά ἔχει καμία δύναμη. «Μή σέ μέλει πού, τέτοια λέγοντας, ἀποθρασύνεται τόσο, γιατί σύρεται σάν τό θαλάσσιο κῆτος (τόν καρχαρία) μέ τό ἀγκίστρι ἀπό τόν Σωτῆρα», ἀπό τόν Χριστό, «καί τοῦ ἔχει βάλει γύρω στή μύτη χαλινάρια (γκέμια, καπίστρια), ὅπως στό κτῆνος. Εἶναι δεμένος ἀπ’ τό ρουθούνι μέ κρίκους σάν τούς δραπέτες κι ἔχει στά χείλη περάσει δακτυλίδι (ὅπως στούς ταύρους)». Ὅσοι ἔχετε ἐπαφή μέ ζῶα, ξέρετε. Τό ζῶο ἔχει τεράστια δύναμη, ἕνα ἄλογο, ἕνα μουλάρι, ἕνα βόδι κ.λ.π. κι ὅμως ὁ ἄνθρωπος μέ τό καπίστρι, μέ τόν χαλκά ἐκεῖνο πού τοῦ βάζει, τό ὁδηγεῖ ὅπου θέλει. Ἔτσι εἶναι καί ὁ διάβολος δεμένος ἀπό τόν Χριστό μας. «Ἔχει δεθεῖ ἀπό τόν Κύριο σάν (ἀσήμαντο) σπουργίτι, γιά νά τόν περιπαίζουμε ἐξευτελιστικά ἐμεῖς. Ἀκόμη, εἶναι ριγμένος κατά γῆς, κι αὐτός καί ὅλα τά δαιμόνια τῆς παρέας του, ὅπως τά φίδια κι οἱ σκορπιοί, γιά νά καταπατοῦνται ἀπό μᾶς τούς χριστιανούς»21. Ὅπως λέει ὁ Κύριος στό δέκατο κεφάλαιο στό κατά Λουκᾶν στούς Ἀποστόλους: «ἰδού δίδωμι ὑμῖν τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν ὑμᾶς οὐ μή ἀδικήσῃ. πλήν ἐν τούτῳ μή χαίρετε», ἀλλά νά μή χαίρεστε γι’ αὐτό, τό ὅτι ἔχετε δηλαδή αὐτή τήν ἐξουσία νά καταπατεῖτε τόν διάβολο. Δέν εἶναι τόσο σπουδαῖο αὐτό. Ἀλλά τό σπουδαῖο ποιό εἶναι; Τό «ὅτι τά ὀνόματά σας ἔχουν γραφεῖ στόν οὐρανό»22, στό βιβλίο τῆς ζωῆς, εἶστε χριστιανοί, εἶστε υἱοί τοῦ Θεοῦ καί αὐτή πρέπει νά εἶναι καί ἡ δική μας ἡ χαρά.
«Γνώρισμα τῆς ἀδυναμίας» τοῦ διαβόλου καί ἀπόδειξη, λέει ὁ Μέγας Ἀντώνιος, «εἶναι ὅτι ἐμεῖς τώρα -οἱ χριστιανοί-, πολιτευόμαστε ἐναντίον του». Νά ἐμεῖς αὐτή τήν ὥρα μιλᾶμε ἐναντίον του, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, καί δέν μπορεῖ νά μᾶς κάνε τίποτα. «Ἄν καί δηλώνει πώς ἀφανίζει τή θάλασσα καί κατέχει τήν οἰκουμένη, νά τώρα, πού δέν μπορεῖ νά ἐμποδίσει τήν ἀσκητική ζωή σας, οὔτε κι ἔμενα, πού σᾶς μιλάω ἐναντίον του», λέει ὁ Μέγας Ἀντώνιος. «Ἄς μήν προσέχομε λοιπόν σ’ ὅ,τι λέει, γιατί ψεύδεται, μήτε καί νά δειλιάζουμε μέ τά φαντάσματά του, μιᾶς κι εἶναι ψεύτικα κι αὐτά»23. Μία εἰκόνα τοῦ διαβόλου, μία φανέρωση τοῦ διαβόλου εἶναι καί ὁ Ἀντίχριστος. Ἀλλά καί οἱ πολλοί ἀντίχριστοι πού πάντα ὑπάρχουν. Ἀπό τή στιγμή πού ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός καί ἄρχισε τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου «καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν»24, λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Ἀπό τότε ἀκόμα ἔχουμε πολλούς ἀντιχρίστους, δηλαδή ὄργανα τοῦ διαβόλου, τά ὁποῖα ἀκριβῶς χρησιμοποιοῦν τήν ἴδια τεχνική μέ τόν διάβολο. Τί κάνουν; Προσπαθοῦν νά τρομοκρατήσουν καί νά φανερωθοῦν ὡς ἀνίκητοι, ὡς πανίσχυροι, ὡς παντοδύναμοι. Ἔτσι καί τό κακό, καί σήμερα βλέπετε, καί μέσω τῆς μασονίας κ.λ.π. ὅλης αὐτῆς τῆς τεράστιας ὀργανωμένης δράσης τοῦ κακοῦ καί παγκόσμιας ἐξάπλωσής του φανερώνεται ὡς ἀνίκητο τό κακό. Ἀλλά δέν εἶναι καθόλου ἔτσι. Τό κακό, τό ὁποῖο ἐμπνέεται ἀπό τόν διάβολο, εἶναι δεμένο καί ὅσο τοῦ ἐπιτρέπει ὁ Θεός ἐκδηλώνεται καί ἐνεργεῖ. Κάποια στιγμή «τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ ἀναλώσει»25 τόν Ἀντίχριστο. Ἕνα φού.. θά κάνει ὁ Χριστός καί θά διαλύσει τόν διάβολο, τά ὄργανά του, καί ὅλους τούς ἀντιχρίστους καί θά ριχθοῦν στήν λίμνη τοῦ πυρός τήν καιομένη. Ἑπομένως, δέν πρέπει νά δειλιάζουμε, οὔτε νά ἀπελπιζόμαστε οὔτε νά πτοούμαστε ἀπό αὐτή τή φαινομενική μεγάλη ἰσχύ πού ἔχει τό κακό.
Ὁ διάβολος ψεύδεται καί προσπαθεῖ νά μᾶς κάνει νά δειλιάσουμε μέ τά φαντάσματά του, «δέν εἶναι φῶς ἀληθινό, αὐτό πού φαίνεται μέ τά τεχνάσματα αὐτά, ἀλλά εἶναι μᾶλλον τά προοίμια καί οἱ εἰκόνες τοῦ πυρός ἐκείνου, πού ἔχει προετοιμασθεῖ γι’ αὐτούς (στή Δευτέρα Παρουσία)». Εἶναι τό πῦρ τῆς κολάσεως καί οἱ ἀνταύγειες ἐκείνου τοῦ πυρός εἶναι τά δαιμονικά φῶτα. «Ἀκόμα γιατί προσπαθοῦν νά ἐκφοβίζουν τούς ἀνθρώπους μ’ αὐτά, γιά τά ὁποῖα μέλλουν νά κατακριθοῦν»26 καί γι’ αὐτό ἀκριβῶς δέν πρέπει νά τούς φοβόμαστε.
«Ἔτσι φαίνονται καί παρ’ ὅλα αὐτά ἐξαφανίζονται χωρίς νά βλάψουνε κανέναν ἀπό τούς πιστούς, παίρνοντας μάλιστα τή μορφή τοῦ πυρός πού μέλλει νά τούς δεχτεῖ». Ἡ φωτιά πού θά τούς κάψει, εἶναι αὐτή πού προσπαθοῦν νά μᾶς τρομοκρατήσουν. Ἀλλά ἡ φωτιά δέν εἶναι γιά μᾶς, εἶναι γιά αὐτούς, καί ἐμεῖς δέν πρέπει νά τήν φοβόμαστε. «Οὔτε γι’ αὐτά λοιπόν, εἶναι σωστό νά τούς φοβόμαστε, διότι ὅλα τους τά τεχνάσματα γιά τίποτα δέν λογαριάζονται, ἀπό τή χάρη τοῦ Χριστοῦ»27.
«Δόλιες ἀπομιμήσεις τῶν διαβόλων καί τό ἀντίδοτό τους. Εἶναι καί δόλιοι καί ἕτοιμοι νά μεταβάλλονται καί μετασχηματίζονται σέ ὅλα. Πολλές φορές κάνουν πώς ψάλλουν μουσικά, χωρίς νά φαίνονται καί χρησιμοποιοῦν λέξεις ἀπό τίς Γραφές», γιά νά ἐξαπατήσουν. «Καί μερικές φορές, ὅταν ἐμεῖς διαβάζουμε, εὐθύς αὐτοί ἐπαναλαμβάνουν σάν ἠχώ πολλές φορές τά ἴδια πού ἔχουν διαβαστεῖ. Καί σάν κοιμόμαστε μᾶς σηκώνουν γιά προσευχές». Ἔπιασε τόν διάβολο ὁ πόνος γιά νά κάνουμε προσευχή… Ὄχι, ἔχουν τόν σκοπό τους οἱ δαίμονες, νά σέ βγάλουν ἀπό τό πρόγραμμά σου, νά σέ κουράσουν, νά σέ ρίξουν σέ ὑπερβολή καί σέ ἄκαιρη ἄσκηση γιά νά σοῦ ποῦνε μετά, παράτησέ τα ὅλα! «Κι αὐτό τό κάνουν συνεχῶς, ὥστε σχεδόν δέν μᾶς ἀφήνουν οὔτε νά κοιμηθοῦμε.
Κάποτε – κάποτε, ὅταν μεταμορφώνονται σέ μοναχούς, προσποιοῦνται νά μιλοῦν σάν εὐλαβεῖς». Ἀκόμα καί σέ μοναχούς μεταμορφώνονται! Δέν εἶναι παράδοξο. Καί σέ ἀγγέλους. Ἀκόμα καί τή μορφή τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας παίρνουν. Ὁ μέγας πρῶτος ἀσκητής τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ Ἅγιος Πέτρος ὁ Ἀθωνίτης, κινδύνεψε νά πλανηθεῖ, γιατί ὁ διάβολος τοῦ ἐμφανίστηκε μέ τή μορφή τῆς Παναγίας. Μεταμορφώνονται σέ μοναχούς καί προσποιοῦνται τούς εὐλαβεῖς «γιά νά μᾶς πλανήσουν μέ τό σχῆμα μας κι ἔπειτα νά τραβήξουν ὅπου θέλουν αὐτούς πού ἐξαπάτησαν. Ἀλλά δέν πρέπει νά τούς προσέχομε, ἔστω κι ἄν μᾶς ξυπνοῦν γιά προσευχή καί ἄν μᾶς συμβουλεύουν νά μή τρῶμε καθόλου ἤ ἄν προσποιοῦνται πώς μᾶς κατηγοροῦν καί μᾶς κοροϊδεύουν γιά ἐκεῖνα πού κάποτε μᾶς ἔκαμαν συγκατάβαση»28. Γιατί ὁ διάβολος αὐτή τήν τακτική ἔχει, πρίν κάνεις μία ἁμαρτία, σοῦ λέει, δέν εἶναι τίποτα, προχώρησε… ἕνα μυρμηγκάκι εἶναι αὐτό… Μόλις τήν κάνεις, γίνεται λιοντάρι καί σοῦ βάζει ἕναν μεγάλο ὀγκόλιθο τύψεις γι’ αὐτό πού ἔκανες, μέ σκοπό νά σέ ἀπελπίσει.
«Διότι δέν τά κάνουν αὐτά ἀπό εὐλάβεια ἤ γιά τήν ἀλήθεια, ἀλλά γιά νά φέρουν σέ ἀπελπισία τούς ἀκέραιους καί νά εἰποῦν πώς εἶναι ἀνώφελη ἡ ἀσκητική ζωή», δέν βγαίνει τίποτα… καί ἡ νηστεία κουραστική εἶναι, καί ἡ ἀγρυπνία σπάει κόκκαλα, παράτησέ τα ὅλα… ἐσύ ἔτσι εἶσαι, ἔτσι εἶναι ὀ χαρακτήρας σου, ἀδιόρθωτος θά μείνεις… καί ὁ σκοπός τους τελικά εἶναι νά ἀφήσεις τήν ἄσκηση, νά ἀφήσεις τήν νήψη, τήν ἐγρήγορση, τήν προσευχή καί νά παραδοθεῖς στά χέρια του. Καί σκοπός τους εἶναι «νά κάμουν τούς ἀνθρώπους νά τή σιχαθοῦν, διότι δῆθεν ἡ μοναχική ζωή» καί ἡ χριστιανική ζωή «εἶναι φορτική καί βαρύτατη καί νά ἐμποδίσουν ὅσους πολιτεύονται ἐναντίον τους»29. Γιατί ὁ χριστιανός καίει τόν διάβολο μέ τή ζωή του. Μέ τήν ἀγάπη πού δείχνει στόν Κύριο λειτουργεῖ σάν ἕνα καρφί στόν διάβολο καί γι’ αὐτό ὁ διάβολος τοῦ ἀντιστρατεύεται καί προσπαθεῖ νά τόν κάνει νά σταματήσει καί νά προσεύχεται καί νά νηστεύει καί νά ἐγκρατεύεται ἀπό ὅλα γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ἐπειδή ὁ διάβολος μισεῖ τόν Θεό, τόν Χριστό, γι’ αὐτό κινεῖται ἐναντίον τῶν χριστιανῶν, οἱ ὀποῖοι δείχνουν τήν ἀγάπη τους στόν Χριστό τηρώντας τίς ἐντολές Του.
«Ὁ Κύριος φιμώνει τούς δαίμονες. Ὁ Προφήτης Ἀββακούμ σταλμένος ἀπό τόν Κύριο, κάτι τέτοιους δαίμονες ἐλεεινολογοῦσε, λέγοντας τά ἑξῆς: «Ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον πού ποτίζει τόν πλησίον του μέ τό ποτήρι τῆς ὀργῆς του, πού φέρνει θολερή καταστροφή»30»31. Ἀναφέρεται ὁ Προφήτης στό ποτήρι τῆς ὀργῆς μέ τό ὁποῖο ποτίζει ὁ δυνάστης τούς λαούς, καί ἐνταῦθα τούς Ἀσσυρίους, καί τούς μεθάει, γιά νά μπορέσει νά μπεῖ καί στά πιό κρυφά μέρη τῶν σπιτιῶν τους, ἀπό τό ὁποῖο ὅμως θά πιοῦν ἀργότερα κι αὐτοί οἱ δυνάστες. Μεταφορικῶς τώρα, δυνάστες εἶναι ὁ διάβολος καί οἱ συνοδοί του, οἱ ὁποῖοι θά τό πιοῦν κι αὐτοί κατόπιν αὐτό τό ποτήρι μέ τό ὁποῖο μεθοῦν τούς ἀνθρώπους, μέ σκοπό νά τούς σκυλεύσουν, νά τούς πάρουν τά πάντα, ὅλα τά χαρίσματα καί τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
«Τέτοια τεχνάσματα καί ἐνθυμήματα μεταστρέφουν τόν ἄνθρωπο πού παίρνει τόν δρόμο γιά τήν ἀρετή. Ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καί γιά τόν ἑαυτό του, παρ’ ὅλον ὅτι ἔλεγαν τήν ἀλήθεια οἱ δαίμονες (στ’ ἀλήθεια τό ἔλεγαν: Σύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ), ὅμως τούς φίμωνε καί τούς ἐμπόδιζε νά τό διαλαλοῦν, μήπως, καμιά φορά, μαζί μέ τήν ἀλήθεια, σπείρουν ἀπό πάνω καί τή δική τους τήν κακία καί γιά νά μᾶς συνηθίσει κι ἐμᾶς, ποτέ νά μήν τούς προσέχομε, ἔστω κι ἄν φαίνονται πώς λένε τήν ἀλήθεια. «Ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον πού ποτίζει τόν πλησίον του μέ τό ποτήρι τῆς ὀργῆς του, πού φέρνει θολερή καταστροφή»32»33. Ποτίζει ἀνατροπή θολερά καί μεθάει τούς ἀνθρώπους, τούς δίνει θολό ποτό, τούς μεθᾶ καί τούς παραπλανᾶ. Γι’ αὐτό δέν πρέπει ποτέ νά ἀκοῦμε τούς δαίμονες καί τίς διδασκαλίες τους τίς δαιμονικές, ἔστω κι ἄν φαίνονται ὅτι εἶναι ἀληθινές.
Βλέπετε τήν περίπτωση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στούς Φιλίππους, πού εἶχε πίσω του μία «μαντευομένη τῶν Φιλίππων», ὅπως τή χαρακτηρίζει τό κείμενο, ἡ ὁποία ἔλεγε ἀλήθεια. Τί ἔλεγε; Διαφήμιζε τούς Ἀποστόλους, τόν Παῦλο καί τόν Σίλα καί ἔλεγε, νά τούς ἀκοῦτε, αὐτοί εἶναι ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ καί σᾶς διδάσκουν τήν ἀλήθεια. Ἀλλά αὐτή τά ἔλεγε μέ τήν ἐπήρεια τοῦ πονηροῦ πνεύματος. Ὁ διάβολος μιλοῦσε μέσα ἀπό αὐτή. Ὁ διάβολος, θά πεῖτε, διαφήμιζε τό ἔργο τῶν Ἀποστόλων; Ναί, αὐτό ἔκανε! Ἀλλά εἶχε τόν πονηρό του σκοπό. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει, ἐβαρύνθη, καί στράφηκε καί ἐπετίμησε τό πονηρό πνεῦμα34 ἀπό αὐτή τήν γυναίκα. Βέβαια μετά, οἱ ἰδιοκτῆτες της, πού τήν ἐκμεταλλευόντουσαν καί ἔπαιρναν χρήματα ἀπό τίς μαντεῖες της, φυσικά θύμωσαν καί στράφηκαν ἐναντίον τῶν Ἀποστόλων καί τούς συκοφάντησαν.
Δέν πρέπει, λοιπόν, νά ἀφήνουμε τόν διάβολο οὔτε νά μᾶς διαφημίζει οὔτε νά στήνουμε αὐτί ν΄ ἀκοῦμε τί λέει, ἔστω κι ἄν φαίνεται ὅτι λέει ἀλήθειες. Ἡ φόρμουλα, ὁ τρόπος πού δρᾶ καί μιλάει ὁ διάβολος, νά ξέρετε, εἶναι αὐτή ἡ σύγχυση καί αὐτή ἡ ἀνάμειξη ἀλήθειας καί ψεύδους. Αὐτή ἡ ἀνατροπή ἡ θολερά! Μέσα στό θολό, μέσα στή σύγχυχη, μέσα στό μισοσκόταδο ὁ διάβολος ἐνεργεῖ. Καί ἐκεῖ πού λέει δέκα ἀλήθειες, θά σοῦ πεῖ κι ἕνα ψέμα καί θά σέ ἀνατρέψει, θά σοῦ κάνει ζημιά. Γι’ αὐτό δέν πρέπει ποτέ, ξαναλέω, νά δίνουμε σημασία στά λόγια πού λένε οἱ δαιμονισμένοι, οἱ μαντευόμενοι, οἱ ὁποιοιδήποτε μέντιουμ καί μελλοντολόγοι, πού εἶναι διδασκαλίες δαιμόνων.
Ἀκόμα, πρέπει νά τό πῶ κι αὐτό, αὐτές οἱ σύγχρονες διδασκαλίες τῆς ψυχολογίας, τοῦ Γιούνγκ, τοῦ Φρόυντ κ.λ.π. ἀποδεικνύει ἡ ἐπιστημονική ἔρευνα ὅτι εἶναι διδασκαλίες δαιμόνων. Οἱ ψυχολόγοι αὐτοί ἦταν σέ ἐπαφή μέ μέντιουμ, μέ πονηρά πνεύματα, ἄκουγαν αὐτά πού τούς ἔλεγαν οἱ δαίμονες καί ἔγραφαν. Ὁπότε, δέν εἶναι καθόλου σωστό νά προσέχουμε κι αὐτές τίς διδασκαλίες. Ἄλλωστε, ὅπως μᾶς τό λέει καί ὀ Ἅγιος Πορφύριος, αὐτοί οἱ ἄνθρωποι δέν θέλουν νά λένε ὅτι ὑπάρχει διάβολος, δέν πιστεύουν κἄν ὅτι ὑπάρχει διάβολος. Οὔτε ἀνθρώπινη ψυχή κἄν… Καί ἀντί νά μιλήσουν γιά τό δαιμόνιο τῆς ἀκηδίας -πού φυσικά δέν τό πιστεύουν- ἤ τῆς λύπης, πού ὑπάρχουν, ὅπως μᾶς ἔχουνε πεῖ οἱ ἅγιοι Πατέρες, σοῦ λένε ὅτι ἔχεις στρές, ἄγχος, κατάθλιψη, ἔχεις ἀνασφάλεια, χαμηλή αὐτοεκτίμηση, τά ὁποῖα εἶναι μία δαιμονική ὑποκατάσταση τῆς ἀλήθειας. Ὁ διάβολος ἐφευρίσκει ὑποκατάστατα καί προσπαθεῖ νά παραπλανήσει τόν ἄνθρωπο μέσω αὐτῆς τῆς λανθασμένης ὁρολογίας. Ἀντί νά πεῖ τήν ἀλήθεια, ἀλλά δέν τόν συμφέρει φυσικά, νά πεῖ ὅτι πίσω ἀπό τήν κατάθλιψη καί ὅλα τά ψυχολογικά κρύβομαι ἐγώ, ὅπως τό ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ὅτι πίσω ἀπό ὅλα τά ψυχολογικά κρύβονται πονηρά πνεύματα, σοῦ λέει ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς κακῆς λειτουργίας τοῦ ἐγκεφάλου σου ἤ φταῖς ἐσύ ὁ ἴδιος. Γιατί; Γιατί δέν ἔχεις καλή – ὑψηλή αὐτοεκτίμηση. Ἤ φταῖνε οἱ γονεῖς σου πού δέν σοῦ ἔδωσαν ἀρκετή αὐτοπεποίθηση καί δέν σοῦ ἔθρεψαν δηλαδή ἀρκετά τόν ἐγωισμό. Γι’ αὐτό βλέπετε καί σήμερα, ἡ ἀνθρωπότητα ὅλο καί περισσότερο βυθίζεται στήν κατάθλιψη καί στά ψυχολογικά, γιατί ἀκριβῶς στήνουμε αὐτί σ’ αὐτές τίς δαιμονικές διδασκαλίες καί θεωρίες καί ὄχι σ’ αὐτά πού μᾶς διδάσκει τό Πνεῦμα τό Ἅγιο.
«Ἐνῶ ἔχομε», λέει ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, «τίς Ἅγιες Γραφές καί τήν ἐλευθερία ἀπό τόν Σωτῆρα» –«οὗ τό Πνεῦμα Κυρίου, ἐλευθερία»35– «εἶναι ἀπρεπές νά διδασκόμαστε ἀπό τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος δέν φύλαξε τό δικό του ἀξίωμα, πού τοῦ ὅρισε ὁ Θεός», ἦταν Ἄγγελος καί Ἀρχάγγελος μάλιστα ἦταν, πολύ κοντά στόν Θεό, «ἀλλά θέλησε ἄλλα ἀντί ἄλλων»36. Ὅπως λέει στήν ἐπιστολή τοῦ Ἰούδα «ἀγγέλους τε τούς μή τηρήσαντας τήν ἑαυτῶν ἀρχήν, ἀλλά ἀπολιπόντας τό ἴδιον οἰκητήριον εἰς κρίσιν μεγάλης ἡμέρας δεσμοῖς ἀϊδίοις ὑπό ζόφον τετήρηκεν»37. Δέν φύλαξαν τό ἀξίωμά τους καί ὁ Θεός τούς τηρεῖ γιά τήν Κρίση πού θά γίνει τήν μεγάλη, ἐκείνη τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας καί τήν καταδίκη τους. Ὁμιλεῖ φανερά γιά τήν φρικτή πτώση τοῦ διαβόλου καί τοῦ τάγματός του στό σκότος τοῦ ἅδου, ἐπειδή ὑπερηφανεύτηκε πώς θά γίνει κι αὐτός Θεός.
Σέ καμιά περίπτωση λοιπόν νά μήν ἀφήνουμε τούς δαίμονες νά μᾶς διδάσκουν. «Ἐξήρχετο δέ καί δαιμόνια ἀπό πολλῶν», λέει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, «κραυγάζοντα καί λέγοντα ὅτι σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ». Εἶχαν τό θράσος καί μπροστά στόν Χριστό, νά Τοῦ κάνουν διαφήμιση! Καί τί ἔκανε ὁ Χριστός μας; Τούς ἄφηνε; Ὄχι, «καί ἐπιτιμῶν οὐκ εἴα αὐτά λαλεῖν», δέν τούς ἄφηνε νά μιλοῦν «ὅτι ᾔδεισαν τόν Χριστόν αὐτόν εἶναι»38, γιατί γνώριζαν ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Χριστός. Καί ὁ Χριστός, ὅταν ἔπρεπε, θά ἀποκάλυπτε πλήρως τόν ἑαυτό Του. Ὄχι, ὅποτε ἤθελε ὁ διάβολος. Ὁ διάβολος πάντοτε κάνει κακό, νά ξέρετε. Ὑπάρχει σήμερα μία πλάνη, ὅτι κάνει καλό… ἡ «λευκή μαγεία κάνει καλό». Θά τό ἔχετε ἀκούσει «ἡ μαύρη μαγεία εἶναι κακή, ἡ λευκή εἶναι καλή»… Ποῦ τό βρῆκες αὐτό; Δηλαδή ὑπάρχει διάβολος καί διάβολος;… Ὄχι. Ὁ διάβολος εἶναι πάντα μαῦρος. Καί ἡ λευκή μαγεία εἶναι μαύρη μαγεία. Μήν ἀκοῦτε τέτοια πράγματα, τά ὁποῖα εἶναι φοβερές πλάνες τοῦ διαβόλου.
«Ἀκόμα καί ὅταν λέει λέξεις ἀπό τίς Γραφές τόν ἐμποδίζει (ὁ Θεός) λέγοντας: «Καί στόν ἁμαρτωλό εἶπε ὁ Θεός, διατί διηγεῖσαι ἐσύ τά δικαιώματά μου (τούς νόμους μου) καί πιάνεις τή διαθήκη μου μέ τό στόμα σου;»39»40. Ὁ ἁμαρτωλός εἶναι κατ’ ἀρχάς ὁ διάβολος καί κατόπιν τούτου ὅλοι οἱ νομομαθεῖς καί νομοδιδάσκαλοι, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουν τούς νόμους τοῦ Θεοῦ, ἀλλά οὔτε τούς ἐφαρμόζουν οὔτε τούς διδάσκουν σωστά. Τό βλέπουμε αὐτό κατεξοχήν στό πρόσωπο τῶν Γραμματέων καί τῶν Φαρισαίων. Ἐνῶ γνώριζαν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, δέν τόν ἐφάρμοζαν καί πάρα πολλές φορές τόν διέστρεφαν, καί εἶχε καταντήσει ἡ ζωογόνος διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νεκρός τύπος. Ἁπλῶς οἱ Ἰσραληλίτες τηροῦσαν τίς τυπικές διατάξεις ἀλλά ἡ καρδιά τους πόρρω ἀπεῖχε ἀπό τόν Θεό, ἦταν πολύ μακριά ἀπό τόν Θεό. Γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἀποδοκιμάστηκαν ἀπό τόν Θεό, ἐγκαταλείφθηκαν ἀπό τόν Θεό, γιατί ὁ Θεός ἔλεον θέλει καί οὐ θυσίαν41. Δηλαδή θέλει εὔσπλαχνη καρδιά, θέλει ὑπακοή σ’ Αὐτόν, θέλει τήρηση τῶν ἐντολῶν Του καί ὄχι ἐξωτερικές θυσίες πού δέν ἐμπνέονται ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό.
«Ὅλα τά κάνουν τά δαιμόνια καί φωνάζουν καί θορυβοῦν καί ὑποκρίνονται καί ταράζουν τό περιβάλλον γιά ν’ ἀπατήσουν τούς ἀκέραιους (τούς σταθερούς στήν πίστη). Ἀκόμη κάνουν καί χτύπους καί γελοῦν ἀνόητα καί σφυρίζουν. Κι ἄν δέν τούς προσέχει κανείς, ἀρχίζουν νά κλαῖνε καί θρηνοῦν, γιατί νικήθηκαν»42. Φοβερό πράγμα! Φοβερά ὅλα… προσπαθοῦν νά τρομοκρατήσουν καί ἄν δέν τά καταφέρουν, μετά ἀρχίζουν νά κλαῖνε καί νά θρηνοῦν.
«Νά κωφεύομε στίς ὑποδείξεις τῶν δαιμόνων. Ὁ Κύριος λοιπόν, ὡς Θεός φίμωσε τούς δαίμονας κι ἐμεῖς», λέει ὁ Μέγας Ἀντώνιος, «πού μάθαμε πολλά ἀπό τούς Ἁγίους, πρέπει νά ἐνεργοῦμε σύμφωνα μ’ ἐκείνους καί νά μιμούμεθα τήν ἀνδρεία τους. Γιατί κι ἐκεῖνοι, παρατηρώντας ὅλα αὐτά, ἔλεγαν: «Ἐνῶ συνάγεται ὁ ἁμαρτωλός ἐναντίον μου, κουφαίνομαι καί ταπεινώνομαι καί σιωπῶ (ἀπό ἀγαθά ἐλατήρια καί ὄχι ἀπό ἀνάγκη»43»44. Αὐτά λέει στόν 38ο Ψαλμό ὁ Δαβίδ.
– Ἔρχεται καί σέ πλησιάζει ὁ πονηρός;
Ἐσύ νά ταπεινώνεσαι. Νά γίνεσαι κουφός καί μουγγός. Μή μιλᾶς, μήν ἀκοῦς, μήν ἀσχολεῖσαι, περιφρόνησέ τον. Ἡ καλύτερη ἀντιμετώπιση τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ περιφρόνηση, ἡ ἀδιαφορία. Γιατί ὁ διάβολος, πού εἶναι ὁ κατεξοχήν ὐπερήφανος, ὁ μεγαλύτερος ἀπό ὅλους τούς ὑπερήφανους, θίγεται, προσβάλλεται ὅταν δέν τοῦ δίνεις σημασία, καί σηκώνεται καί φεύγει. Ὅταν ὅμως σταθεῖς ἀπέναντί του καί ἀρχίσεις κι ἐσύ νά ὑπερασπίζεσαι τόν ἑαυτό σου, τό δίκαιο σου καί νά τοῦ ἐπιτίθεσαι, τότε κι ἐκεῖνος θά σοῦ ἐπιτεθεῖ ἀκόμα περισσότερο καί χαίρεται πού ἀσχολήθηκες μαζί του ἔστω καί ἀρνητικά. Γι’ αὐτό καί ὁ μέγας Ἅγιος Πορφύριος ἔλεγε, ὅτι ἡ καλύτερη ἀντιμετώπιση τῶν παθῶν, τοῦ κακοῦ, εἶναι νά μήν ἀσχολεῖσαι μ’ αὐτά. Ὄχι νά μή θέλεις νά ἀπαλλαγεῖς. Νά θέλεις νά ἀπαλλαγεῖς, ἀλλά αὐτό θά γίνει ἀπό μόνο του, ὅταν ἐσύ κολλήσεις στόν Χριστό, ἀγαπήσεις τόν Χριστό καί γυρίσεις τήν πλάτη στόν διάβολο καί σέ ὅλα τά δαιμονικά του τερτίπια.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος λοιπόν, δώσει ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του στήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, στόν Θεῖο ἔρωτα, τότε αὐτόματα, ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, τά ἀγκάθια τῶν παθῶν ξηραίνονται καί ὁ ἀγκαθόκηπος πού ἔχει στήν ψυχή του ξηραίνεται, καί ὁ ἀνθόκηπος, ἀφοῦ ἐκεῖ ρίχνει ὅλο τό νερό, ὅλη τή ζωτική δύναμη τῆς ψυχῆς του, θάλλει καί εὐωδιάζει ὅλος ὁ ἄνθρωπος.
«Ἐγώ δέ ὡσεί κωφός οὐκ ἤκουον καί ὡσεί ἄλαλος οὐκ ἀνοίγων τό στόμα αὐτοῦ· καί ἐγενόμην ὡσεί ἄνθρωπος οὐκ ἀκούων καί οὐκ ἔχων ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ ἐλεγμούς»45, λέει πάλι στόν 37ο Ψαλμό. Ὅταν πλησιάζει ὁ διάβολος λοιπόν, ὅταν ἔχεις πειρασμό, ὁποιονδήποτε πειρασμό, καί μέσω ἀνθρώπων πού τούς ὑποκινεῖ ὁ διάβολος, νά στέκεσαι σάν κωφός καί σάν μουγγός.
«Κι ἐμεῖς λοιπόν», λέει ὁ Μέγας Ἀντώνιος, «ἄς μήν τούς ἀκοῦμε, σάν ξένοι πού μᾶς εἶναι, μήτε νά τούς ὑπακοῦμε, ἔστω κι ἄν μᾶς ξεσηκώνουν»46 καί γιά καλά πράγματα. Γιατί, προσέξτε, πολλές φορές δέν μᾶς ξεσηκώνουν γιά κάτι κακό, γιατί γνωρίζουν ὅτι αὐτό πού εἶναι ὁλοφάνερα κακό, δέν θά τό δεχτοῦμε. Καί τί κάνουν; Προσπαθοῦν νά μᾶς περιτρέψουν, νά μᾶς ρίξουν ἀπό τά δεξιά, ὅπως λέμε, μέ καλούς φαινομενικά λογισμούς, ἀλλά οἱ ὁποῖοι ὅμως εἶναι κι αὐτοί κακοί τελικά, γιατί σέ ἐκτρέπουν ἀπό τήν ὁδό πρός τόν Θεό. Μπορεῖ νά σέ παρακινεῖ ὁ διάβολος σέ προσευχή ἤ σέ νηστεία, ἀλλά δέν πρέπει νά τόν ἀκούσεις, γιατί ἔχει τό κακό σχέδιό του. Ἐσύ θά κάνεις τήν ὑπακοή σου στόν πνευματικό σου καί τίποτε ἄλλο.
«Νά προσέχουμε στήν πρόθεσή μας νά ἀσκηθοῦμε μᾶλλον καί νά μήν ἀπατόμεθα ἀπ’ αὐτούς, πού ὅλα τά κάνουνε μέ δόλο. Δέν πρέπει δέ νά τούς φοβούμεθα, ἔστω κι ἄν φαίνονται ὅτι μᾶς ἐπιτίθενται ἤ κι ἄν μᾶς ἀπειλοῦν μέ θάνατο, διότι εἶναι ἀνίκανοι καί δέν μποροῦν τίποτα νά κάμουν, παρά μόνο νά φοβερίζουν». Γι’ αὐτό εἶναι πολύ ἀνόητο νά φοβόμαστε τόν διάβολο. Δέν ὑπάρχει καμία δικαιολογία, δέν πρέπει ὁ χριστιανός νά φοβᾶται τόν διάβολο. Πολλοί ἄνθρωποι εἶναι τρομοκρατημένοι, γιατί τούς ἔχουν κάνει μάγια ἤ νομίζουν ὅτι τούς ἔχουν κάνει μάγια καί ζοῦνε σέ μία κατάσταση διαρκοῦς τρεμούλας -ἄς τό ποῦμε ἔτσι- ψυχικῆς ταραχῆς. Καί μπορεῖ νά τρέχουν καί ἀπό πνευματικό σέ πνευματικό καί ἀπό Γέροντα σέ Γέροντα καί ἀπό τόν τάδε φωτισμένο στόν τάδε φωτισμένο, γιά νά ἠρεμήσουν. Ὅμως ἀπό τήν ἄλλη, τί τούς κάνει ὁ διάβολος; Μέσα σ’ αὐτή τήν κατάσταση τῆς σύγχυσης πού ζοῦνε, τούς ρίχνει σέ ἁμαρτίες. Καί ἀντί, αὐτοί οἱ ταλαίπωροι, νά κοιτάξουν νά διορθώσουν τόν ἑαυτό τους, πέφτουν σ’ αὐτή τήν παγίδα, ἀσχολοῦνται μέ τόν ἐπικείμενο κίνδυνο καί δέν διορθώνουν τόν ἑαυτό τους, δέν ἀντιστρατεύονται στά πάθη τους καί ὁ διάβολος βέβαια κάνει μιά χαρά τή δουλειά του.
Ἑπομένως, κανένας φόβος ἀπέναντι στόν διάβολο. Ὁ φόβος μας πρέπει νά εἶναι στόν Θεό, ὁ σεβασμός μας δηλαδή. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί ὁ φόβος νά μήν πᾶμε στήν κόλαση, αὐτός εἶναι πού θά πρέπει νά μᾶς κατευθύνει, ἔτσι ὤστε νά ἀντιστρατευόμαστε στά πάθη μας. Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀντιστρατεύεται στά πάθη του, τότε φεύγει ὁ πονηρός καί δέν τόν πιάνει καμία μαγεία καί καμία δαιμονική ἐνέργεια. Γιατί στόν ἄνθρωπο πού πρόθυμα ἀγωνίζεται ἐναντίον τοῦ κακοῦ καί μέ ἀγάπη στόν Θεό, ὁ διάβολος φεύγει. Ὄχι βέβαια τελείως, ἀλλά τόν ἀποφεύγει πρός καιρόν τουλάχιστον, γιατί δέν θέλει νά παίρνει στεφάνια ὁ χριστιανός ἐξαιτίας του.
– Γιατί ὁ Θεός δέν ἔχει ἐξαφανίσει, νομιζετε, τόν διάβολο μέχρι τώρα;
Γιατί ὁ διάβολος μᾶς προξενεῖ πολλά καλά μέ τούς πειρασμούς πού μᾶς κάνει, καί ἕνα ἀπό τά καλά εἶναι ὅτι ἐξαιτίας του, ὅταν ἀγωνιζόμαστε, παίρνουμε στεφάνια, αὐξάνεται ἡ δόξα τοῦ χριστιανοῦ. Ὅσο περισσότερο νικᾶ τούς πειρασμούς τοῦ διαβόλου, τόσο περισσότερο προχωρεῖ στήν πνευματική ζωή καί στήν θεογνωσία. Καί δέν τό θέλει αὐτό ὁ διάβολος, γι’ αὐτό, ὅταν δεῖ ἕναν πρόθυμο ἀγωνιστή, ἀπομακρύνεται καί προσπαθεῖ νά τόν ρίξει σέ ἀμέλεια. Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη καί συνεχής προσπάθεια τοῦ διαβόλου. Καί ὅταν καταφέρει νά ρίξει τόν χριστιανό σέ ἀμέλεια καί στήν ἁμαρτία πού ἔρχεται, μετά ἀμέσως, τό ἑπόμενο ὅπλο του εἶναι ἡ ἀπόγνωση, ἡ ἀπελπισία. Προσπαθεῖ νά τόν ἀπελπίσει ὅτι δέν ὑπάρχει πλέον ἐλπίδα διορθώσεως. Ὄχι, τά γνωρίζουμε τά νοήματά του καί δέν πρέπει νά ὑποκύπτουμε.
Αὐτά ἤθελα νά πῶ σήμερα στήν ἀγάπη σας. Εἶναι μερικά ἀπό αὐτά πού μᾶς λέει ὁ Μέγας Ἀντώνιος γιά τίς πανουργίες τῶν δαιμόνων καί, πρῶτα ὁ Θεός, θά ποῦμε κι ἄλλα, γιατί νομίζω εἶναι πολύ ὠφέλιμα. Ἄν θέλετε κάτι νά ρωτήσετε πάνω σ’ αὐτά..
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
Ἐρ. : …………………………
Ἀπ. : Πάντα πρέπει νά κάνουμε ὑπακοή. Ἀφοῦ τοῦ εἶπε ὁ Χριστός ἔτσι, ἔπρεπε νά κάνει ὑπακοή.
Ἐρ. : Ἦταν λάθος δηλαδή.
Ἀπ. : Ἔ, βέβαια, ὅταν κάνουμε κάτι πού δέν μᾶς λέει ὁ Χριστός νά κάνουμε.
Δέν τό θυμᾶμαι ἀκριβῶς αὐτό πού λέτε. Μήπως τοῦ εἶπε νά μήν τόν ἀκολουθήσει, ὄχι νά μήν πεῖ τίποτα. Γιατί νομίζω αὐτό λέει τό Εὐαγγέλιο. Ἅμα τό βρεῖς, νά μᾶς τό πεῖς ἀκριβῶς τό χωρίο, γιατί μπορεῖ νά τοῦ εἶπε μέν νά μήν Τόν ἀκολουθήσει, ὅπως στήν περίπτωση τῶν ἀνθρώπων ἐκεῖ στά Γέργεσα. Οἱ δύο δαιμονισμένοι τῶν Γεργεσηνῶν -ἕνας εὐαγγελιστής λέει ὅτι ἦταν ἕνας, ἄλλος λέει ὅτι ἦταν δύο- μόλις ἔγιναν καλά, ἤθελαν ν’ ἀκολουθήσουν τόν Χριστό, νά γίνουν μαθητές. Ἀλλά, θυμάστε, οἱ Γεργεσηνοί τόν εἶχαν διώξει τόν Χριστό. Τόν παρακάλεσαν… εὐγενικά δηλαδή, τοῦ εἶπαν, σέ παρακαλῶ, φύγε ἀπό τήν περιοχή μας… Γιατί; Γιατί σοῦ λέει, Αὐτός θά μᾶς πνίξει ὅλους τούς χοίρους μας στή λίμνη… ὁπότε δέν μᾶς κάνει… μᾶς χαλάει τή δουλειά! Καί εὐγενικά Τοῦ εἶπαν νά ἀποχωρίσει. Καί ὁ Χριστός, λοιπόν, ὅταν τοῦ εἶπε ὁ πρώην δαιμονισμένος νά Σέ ἀκολουθήσω, τοῦ εἶπε, ὄχι κάτσε ἐδῶ νά μιλᾶς. Δέν ξέρω, ἄν τό μπερδεύεις μ’ αὐτό… Ἐκεῖ τόν ἄφησε ὡς ἀπόστολο. Ἔφυγε ὁ Κύριος, τούς ἔκανε τή χάρη…
Ὁ Κύριος δέν μάχεται. Μέ διώχνετε; Φεύγω.
Ἐρ. : …. στό κατά Μάρκον…….
Ἀπ. : Προφανῶς ἔκανε παρακοή, ἀφοῦ εἶναι ἔτσι. Ἄν εἶναι ἀκριβῶς ἔτσι, ὅπως τό λές. Πάντα πρέπει νά κάνουμε ὑπακοή, γιατί πάντα μᾶς συμφέρει ἡ ὑπακοή. Καί τό φαινομενικά καλό, δέν εἶναι καλό. Τό καλό εἶναι ἡ ὑπακοή. Σᾶς εἶπα καί τό πρωί στό κήρυγμα γιά τόν Σαούλ, πού δέν ἔκανε ὑπακοή στόν Θεό. Ὁ Θεός εἶπε νά ἐξολοθρεύσεις ὅλους τούς Ἀμαληκίτες καί τά ζῶα τους. Ἐκεῖνος κράτησε τά καλύτερα ἀπό τά ζῶα πρός ἰδία χρήση καί τόν βασιλέα τῶν Ἀμαληκιτῶν. Καί μετά πῆγε ὁ Προφήτης Σαμούηλ καί τοῦ λέει, τί εἶναι αὐτά τά βελάσματα πού ἀκούω; Ἄ, λέει, αὐτά εἶναι ἀπό τά καλύτερα ζῶα τῶν Ἀμαληκιτῶν… τά κράτησα γιά νά προσφέρω θυσία στόν Θεό! Βλέπετε; Πονηρός. Μά ὁ Θεός δέν τοῦ εἶπε ἔτσι, τοῦ εἶπε θά τά σφάξεις ὅλα, δέν θά ἀφήσεις τίποτα, οὔτε ρουθούνι δέν θά μείνει. Ὄχι ἄνθρωπος, οὔτε ζῶο ἀπό τούς Ἀμαληκίτες, τίποτα! Ὄχι, λέει, θά δώσω μερικά θυσία. Δέν θέλει τέτοιες θυσίες ὁ Θεός. Καταλάβατε;
Πολλές φορές πᾶμε νά κάνουμε τό καλό, ἀλλά ὅπως τό νομίζουμε ἐμεῖς καλό καί δέν κάνουμε ὑπακοή στόν Χριστό. Καί αὐτό δέν τό θέλει φυσικά ὁ Χριστός. «Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον»47. Αὐτή εἶναι ἡ θυσία πού ἀρέσει στόν Χριστό, τό συντετριμμένο πνεῦμα, τό ταπεινό πνεῦμα. Τό πνεῦμα πού ὑπακούει στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, αὐτό εἶναι τό συντετριμμένο. Ἐνῶ τό ἀγέρωχο, τό ὑπερήφανο, τό πνεῦμα τό δαιμονικό δέν κάνει ὑπακοή.
Καί σήμερα βλέπετε, ἡ ἀνθρωπότητα θέλει τό καλό ἀλλά χωρίς τόν Θεό, χωρίς τήν ὑπακοή στόν Θεό. Θά τά κάνουμε ὅλα καλά, ὅλα τέλεια, θά ὀργανώσουμε τή ζωή μας μέσω τοῦ πολιτισμοῦ, μέσω τῆς τέχνης, ὅλα θά εἶναι εὐτυχισμένα, παράδεισος θά γίνει ἡ γῆ, ἀλλά χωρίς Χριστό. Γίνεται; Ποτέ! Ποτέ δέν πρόκειται νά γίνει αὐτό. Τό καλό χωρίς τόν Καλό εἶναι κακό. Αὐτή εἶναι ἡ συνταγή τοῦ διαβόλου, νά γίνεις θεός χωρίς τόν Θεό.
Εἴδατε πού λένε οἱ ἄνθρωποι, νά φτιάξεις τή ζωή σου, καί ἐννοῦνε νά κάνεις γάμο, νά φτιάξεις ἕνα σπίτι… Μά δέν φτιάχνει ἡ ζωή χωρίς τόν Χριστό. Ἀλλά κανένας ἀπό αὐτούς δέν ἐννοεῖ τόν Χριστό. Ἐνῶ, ἄν θέλεις νά φτιάξεις τή ζωή σου, πρέπει νά πάρεις τόν Χριστό, νά εἶσαι μέ τόν Χριστό. Τότε φτιάχνεις τή ζωή σου. Ἀλλά ἐσύ θέλεις νά φτιάξεις μία εὐτυχία μόνος σου. Αὐτή ἡ αὐτονόμηση εἶναι ἡ ἁμαρτία μας, πού μᾶς κάνει πάντα δυστυχισμένους. Νά ὀργανώσουμε τά πάντα χωρίς τόν Χριστό. Καί γι’ αὐτό ζοῦμε πάντα μία μιζέρια, μία κατάθλιψη, μία ἀπελπισία.. μία κατάσταση πτώσης.
Ἐρ. : ………….……….
Ἀπ. : Ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ πάντα ὑπάρχει, ἀλλά μέ τόν τρόπο πού Ἐκεῖνος μᾶς τήν προσφέρει, πρέπει νά τήν πάρουμε, ὄχι ὅπως νομίζουμε ἐμεῖς. Πολλοί λένε σήμερα, γιατί δέν μέ βοηθάει ὁ Θεός; Τί Θεός εἶναι αὐτός; Ποιός Θεός;… ἀκοῦς διάφορα.. Γιατί; Δέν ὑπάρχει ὁ Θεός; Αὐτό τό φοβερά βλάσφημο πού λένε μερικοί «δέν ὑπάρχει Θεός». Ἄν εἶναι δυνατόν! Καί νά τό λένε καί ἄνθρωποι χριστιανοί… Γιατί, ἀκριβῶς, δέν εἴμαστε δεκτικοί τῆς βοήθειας τοῦ Θεοῦ. Γιατί δέν ταπεινωνόμαστε νά πάρουμε τή βοήθεια, ὅπως τή λέει ὁ Θεός, μέ τή διαδικασία πού λέει ὁ Θεός. Ὅπως πᾶς στήν τράπεζα γιά νά πάρεις τά χρήματά σου. Ὄχι ὅπως νομίζεις ἐσύ, ἀλλά πρέπει νά τό ἀποδείξεις, νά δείξεις τήν ταυτότητά σου, τό βιβλιάριό σου κ.λ.π. γιά νά σοῦ δώσει τά χρήματα. Ὄχι νά πεῖς, ἦρθα δῶστε μου. Δέν θά σοῦ δώσει τίποτα. Ἔτσι, λοιπόν, καί μέ τόν Θεό. Ὑπάρχει μία διαδικασία γιά νά πάρουμε τή Χάρη. Καί ἡ διαδικασία αὐτή λέγεται ταπείνωση, λέγεται ὑπακοή. Οἱ ἄνθρωποι σήμερα δέν θέλουν νά ὑπακούσουν στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ τήν θέλουνε. Τά θέλουνε τά καλά τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τόν ἴδιο δέν Τόν ἀγαποῦν καί ἀπόδειξη ὅτι δέν Τόν ἀγαποῦν εἶναι ὅτι δέν τηροῦν αὐτά πού λέει. Ἔρχεται ἡ ἄλλη μέ παντελόνι καί βαμμένα νύχια μέσα στήν ἐκκλησία καί σοῦ λέει, πάτερ, θέλω νά κοινωνήσω, θέλω νά μοῦ διαβάσεις εὐχή νά γίνω καλά. Τήν ἴδια στιγμή πού βλασφημεῖς τόν Θεό – γιατί αὐτό εἶναι, ὅταν καταφρονεῖς τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, βλασφημεῖς τόν Θεό – τήν ἴδια στιγμή θέλεις τά καλά τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά τόν ἴδιο Τόν κλωτσᾶς, Τόν φτύνεις. Αὐτό εἶναι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δυστυχῶς. Τό ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος, θέλουμε τόν Θεό ὑπηρέτη μας, νά κάνουμε τό κακό καί νά εὐλογεῖ ὁ Θεός αὐτό πού κάνουμε. Νά μᾶς δίνει καί ὅλες τίς εὐλογίες. Ἔ, δέν γίνεται αὐτό… δέν μπορεῖ νά γίνει. Γιατί ὁ Θεός δέν μπορεῖ νά εὐλογήσει τήν ἀκαθαρσία καί τό κακό.
Ἑπομένως, ὑπάρχει ἡ βοήθεια τοῦ Θεοῦ κάθε στιγμή καί εἶναι ἀκένωτη, εἶναι ἄπειρη. Ἀλλά πρέπει νά τήν πάρεις μέ τή διαδικασία πού λέει ὁ Θεός, ὄχι ὅπως νομίζεις ἐσύ. Καί ἡ διαδικασία εἶναι ἡ ταπείνωση, εἶναι ἡ ἐκκλησιαστικοποίηση, νά γίνεις πραγματικά ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας. Ὄχι ἐξωτερικά, νά πηγαίνεις τήν Κυριακή στήν ἐκκλησία, χριστιανός τῆς Κυριακῆς, ἀλλά ἀληθινά τῆς Ἐκκλησίας. Νά μποῦμε μέσα στήν ἐπίγεια ἄκτιστη Ἐκκλησία, ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, τουτέστι νά βασιλεύει ὁ Χριστός μέσα μας, νά πάψουμε νά ἔχουμε δικό μας θέλημα καί νά λέμε, Θεέ μου, ὅ,τι θέλεις Ἐσύ. Τότε παίρνεις τή Θεία βοήθεια. Τότε, ὅλη σου ἡ ζωή εἶναι μέσα στόν Θεό. Ὄχι ἁπλῶς παίρνεις τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, εἶσαι μέ τόν Θεό. Ὁ Θεός μέσα σου κι ἐσύ μέσα Του. Ὅλη σου ἡ ζωή εἶναι παράδεισος. Καί θά ἔλεγα, μετά, δέν ἔχεις τίποτα νά ζητήσεις ἀπό τόν Θεό. Δέν ἔχεις νά ζητήσεις κάποια βοήθεια, γιατί εἶσαι μέσα στή βοήθεια, μέσα στόν Θεό. Τά ἔχεις ὅλα, δέν χρειάζεσαι βοήθεια.
Ἐρ. : ……………………..
Ἀπ. : Θά σᾶς πῶ κάτι πού ἔλεγε ὁ π. Ἀθανάσιος ὁ Μυτιληναῖος, γιά νά μήν πῶ δικά μου λόγια. Τό εἶχα πεῖ νομίζω καί τήν προηγούμενη φορά, ἀλλά νά τό ἐπαναλάβω, γιατί ἴσως δέν τό ἀκούσατε. Σήμερα, πρέπει νά τό καταλάβουμε, οἱ περισσότεροι Ἕλληνες δέν πιστεύουν στόν Θεό. Γι’ αὐτό δέν μποροῦμε νά κάνουμε πολλά πράγματα. Πόσοι ἀπό τούς βουλευτές μας πιστεύουν στόν Θεό; Νά ἐμπιστεύονται τόν Θεό, νά ζοῦνε χριστιανικά… πόσοι; Ὑπάρχει ἕνας – δύο; Ἐγώ ἀμφιβάλλω, ἄν ὑπάρχουν καί ἕνας – δύο πού νά ζοῦνε χριστιανικά. Γι’ αὐτό δέν μποροῦμε νά κάνουμε καί πολλά πράγματα σέ ἐπίπεδο τέτοιο πού λέτε, πολιτειακό, ἐθνικό… ὅπως καί νά τό κάνουμε.
Πόσοι ἀντέδρασαν νά δώσουν πίσω τά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν, νομίζετε; Οἱ χριστιανοί, καί αὐτοί πάλι ὄχι ὅλοι. Πόσοι εἶναι οἱ χριστιανοί στήν Ἑλλάδα, ἄν σκεφτεῖτε ὅτι μόνο τό 3% ἐκκλησιάζεται ἀπό τούς Ἕλληνες; Καί ἀπό τό 3% πού ἐκκλησιάζονται, πόσοι ἐκκλησιάζονται συνειδητά καί δέν πᾶνε στήν ἐκκλησία νά δείξουν τά φορέματά τους οἱ κοπέλες καί ἄλλα χειρότερα… νά μήν πῶ περισσότερα τώρα, καταλαβαίνετε… γιατί δέν φοροῦν πλέον οὔτε φορέματα. Αὐτοί εἶναι συνηδειτοί χριστιανοί; Κι ὅμως αὐτοί εἶναι μέσα στό 3%! Βγάλτε κι αὐτούς ἀπό τό 3% νά δεῖτε, τί μένει; 0,003! Τί μπορεῖ νά κάνει αὐτό στήν πλειοψηφία; Γι’ αὐτό, τό ἔλεγε ὁ π. Ἀθανάσιος πρίν χρόνια, ὅτι δέν μποροῦμε νά κάνουμε πολλά πράγματα σέ τέτοιο ἐπίπεδο ὅσο καί νά ὀργανωθοῦμε. Βεβαίως ἐμεῖς, θά πρέπει νά φυλάξουμε τήν ψυχή μας, καί εἶναι καλό νά ὀργανωθοῦμε γιά νά φυλαχθοῦμε μεταξύ μας τουλάχιστον, νά δίνουμε θάρρος ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Γιατί ἐδῶ, βλέπετε, χάνουμε τά παιδιά μας. Οἱ χριστιανοί γονεῖς δέν μποροῦν νά κρατήσουν τά παιδιά τους καί βλέπουν ἕνα-ἕνα τά παιδιά νά ξεστρατίζουν. Βέβαια, αὐτό εἶναι ἄλλο κεφάλαιο, φταῖνε καί οἱ γονεῖς πολλές φορές, γιατί ἔχει ἐπικρατήσει ἡ κακή ἐπιείκεια, ἡ ὑπερβολική ἐπιείκεια. Καί ἔλεγε πάλι ὁ π. Ἀθανάσιος, ὅτι ἐγώ πλέον σταματάω νά συμβουλεύω, γιατί οἱ χριστιανοί γονεῖς μοιάζουν μέ τόν Ἠλί. Ξέρετε τόν Ἠλί… τί ἔκανε. Ἦταν ἱερέας. Τά παιδιά του παρεκτρέπονταν καί δέν τά μάλωνε. Δέν ἦταν ἀρκετά αὐστηρός. Ἐνῶ κατά τά ἄλλα ἦταν ἀγαθότατος, πολύ καλός ἦταν, εὐλαβής, δέν ἔφευγε ἀπό τόν ναό, ἀπό τό ἱερό. Κατακρίθηκε ὅμως, καταδικάστηκε! Εἶχε οἰκτρό τέλος. Τό ἴδιο καί τά παιδιά του. Τήν ἴδια μέρα πέθαναν καί τά δύο παιδιά του.
Λοιπόν, αὐτή ἡ κακή ἐπιείκεια πού ἔχει ἐπικρατήσει στούς γονεῖς, ὁδηγεῖ τά παιδιά στόν χαμό, γιατί τά παιδιά τά «χριστιανόπουλα», τά βλέπουμε σιγά-σιγά καί γίνονται παιδιά τοῦ κόσμου. Μέχρι τά 16-17 μπορεῖ νά πηγαίνουν, κάτω ἀπό κάποια πίεση, στό κατηχητικό, καί μετά γίνονται κοσμικά, κοσμικότατα… Καί ξέρετε τί λέει ὁ διάβολος; Σ’ αὐτό, λέει, φταῖτε ἐσεῖς οἱ γονεῖς, γιατί τά πιέσατε τά παιδιά… Ἐγώ δέν βλέπω καμιά πίεση. Ἐγώ βλέπω τό ἀντίθετο, μιά πολύ μεγάλη χαλάρωση. Γι’ αὐτό καί ἐγώ σταματάω πολλές φορές καί οὔτε λέω στούς γονεῖς οὔτε στά παιδιά λέω τίποτα… γιατί βλέπω ὅτι δέν βγαίνει κάτι. Ἀλλά νά προσέξουμε, γιατί αὐτό μετά θά λειτουργήσει ὅπως στόν Ἠλί, κατακριτικά δηλαδή.
Ἑπομένως, νά ὀργανωθοῦμε πρῶτα στόν ἑαυτό μας. Δέν διαφωνῶ μ’ αὐτό πού λές νά ὀργανωθοῦμε καί μεταξύ μας. Ἀλλά πρῶτα νά ὀργανώσουμε τόν ἑαυτό μας, νά ἀποφασίσουμε νά ζήσουμε 100% κατά Θεόν καί νά μήν συμβιβαζόμαστε καθόλου μέ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου. Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός σήμερα γιά μᾶς εἶναι ἡ ἐκκοσμίκευση. Τό Κράτος εἶναι ἄθεο, πρέπει νά τό καταλάβουμε. Οἱ συμπολίτες μας εἶναι ἄθεοι, γιά νά μήν πῶ ἀντίθεοι. Ξέρετει τή διαφορά… ἀντίθεος εἶναι αὐτός πού πολεμάει τόν Θεό, ὄχι ἁπλῶς εἶναι ἀδιάφορος. Ἔχουμε πολλούς ἀντίθεους. Μοῦ λένε καί ἀπό τά σχολεῖα, μητέρες οἱ ὁποῖες κραυγάζουν «μή τυχόν καί πεῖς στό παιδί μου τίποτα θρησκευτικό». Δέν θέλουν ν’ ἀκούσουν οἱ μητέρες… λοιπόν… τί νόμο νά περάσουμε ἐμεῖς τώρα; Γιά πέστε μου… κατά τῶν ὁμοφυλοφίλων;
Καί τό Εὐαγγέλιο θά τό πιάσει ὁ ἀντιρατσιστικός νόμος, καί θά ἀρχίσουν ν’ ἀφαιροῦν ἐδάφια, καί τό Βατικανό θά πρωτοστατήσει! Γιατί τό Βατικανό εἶναι κοσμικό κράτος. Δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τόν Χριστό ὁ Πάπας. Θά ὑπηρετήσει τόν Ἀντίχριστο ὁ Πάπας. Θά δεῖτε πῶς θά ἀλλοιωθοῦν τά πάντα σιγά-σιγά. Γι’ αὐτό πρέπει νά εἴμαστε σέ στενή σύνδεση μέ τόν Χριστό, μέ τήν Ἐκκλησία καί μεταξύ μας. Καί νά ἀποκοποῦμε ἀπό ὅλους τούς ἄλλους, ἄς εἶναι καί συγγενεῖς μας, γιατί ζοῦνε κοσμικά. Δέν χωράει νά κάνουμε κοινή ζωή μ’ αὐτούς πλέον, δέν γίνεται. Τά πράγματα ὅσο πᾶνε ὁδηγοῦνται σέ μία πόλωση. Εἶναι αὐτό πού λέει ἡ Γραφή «ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι καί ὁ ῥυπαρός ῥυπαρευθήτω ἔτι»48. Αὐτό γίνεται στίς μέρες μας. Οἱ χριστιανοί πρέπει νά γίνουν ἄκρως χριστιανοί, ἄν θέλουν νά ἐπιζήσουν, γιατί καί οἱ ρυπαροί ἔχουν γίνει ἄκρως ρυπαροί. Δέν ὑπάρχει μιά ἰσορροπία, νά τά βροῦμε μέ τόν κόσμο… Δέν ὑπάρχει περίπτωση. Εἰδικά στίς μέρες μας. Ἀλλά καί ποτέ.. Ὁ Χριστός τό εἶπε «ὅποιος θέλει νά γίνει φίλος τοῦ κόσμου, γίνεται ἐχθρός τοῦ Θεοῦ»49.
Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός σήμερα, λοιπόν, εἶναι αὐτός, ἡ ἐκκοσμίκευση. Καί ἄν δέν ἀντιδροῦμε εἶναι γιατί ζοῦμε ἀκριβῶς μέσα στό κοσμικό αὐτό πνεῦμα, τό ὁποῖο εἶναι τό πνεῦμα τῆς φιλαυτίας, φιληδονία-φιλαργυρία-φιλοδοξία. Ἐνῶ ἄν ζούσαμε ἐκκλησιαστικά, θά πονούσαμε. Καί γι’ αὐτούς θά πονούσαμε, καί γιά τούς οἰκουμενιστές θά πονούσαμε, καί γιά τοῦ διπλανοῦ μας τήν ἐκκλησία θά πονούσαμε. Ἀλλά, ὅπως λέγαμε τήν προηγούμενη φορά, πολλές φορές, ἐμεῖς θυμομαχοῦμε, ὅπως λέει πάλι κάπου στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Θυμομαχῶ θά πεῖ: θυμώνω καί μάχομαι. Καί μέ ποιούς θυμομαχοῦμε; Μέ τούς γύρω μας πού θεωροῦμε ὅτι εἶναι χριστιανοί, ἐνῶ δέν εἶναι οἱ ἄνθρωποι χριστιανοί. Πρέπει νά τό ξεχάσουμε. Δέν ἔχουμε πλέον νά κάνουμε μέ χριστιανούς, ἔχουμε νά κάνουμε μέ εἰδωλολάτρες. Πῶς ἀντιμετωπίζεις ἕναν εἰδωλολάτρη; Σάν νά μήν ξέρει τίποτα. Δέν ξέρει τίποτα ὁ ἄνθρωπος οὔτε τόν σταυρό του καλά-καλά δέν ξέρει νά κάνει… Λοιπόν, τί θυμομαχεῖς; Τί θυμώνεις μαζί του; Μπῆκε μιά στιγμή στήν ἐκκλησία, μπῆκε ὅπως μπῆκε… δέν ξέρει τίποτα… θά πρέπει μέ πολλή συμπάθεια νά τόν δεῖς, μήν τόν πετάξεις ἔξω μέ τίς κλωτσιές, ἐπειδή δέν εἶναι χριστιανός, ὅπως ἐσύ νομίζεις ὅτι πρέπει νά εἶναι. Δέν εἶναι!
Ξέρετε, πόσο ἀκατήχητοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι σήμερα; Τελείως ἀκατήχητοι. Πολλές φορές ἀρχίζω καί λέω τό Πάτερ ἡμῶν στήν ἐξομολόγηση. Λέω ἄφες ἡμῖν τό ὀφειλήματα ἡμῶν, μετά τί λέει παρακάτω; Ρωτάω. Καί μέ κοιτάει.. δέν ξέρει τό παρακάτω. Δέν ξέρει! Κι ἄν τό πεῖ, θά τό πεῖ μπερδεμένο, δέν ξέρει τό σωστό. Φαντάζεστε; Τί νά πεῖς τώρα σ’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο νά ὀργανωθοῦμε, νά ἀντισταθοῦμε στό κακό καί στήν ὁμοφυλοφιλία καί στή διαστροφή;… Ὁπότε ἔτσι νά τούς δοῦμε ὅλους αὐτούς, ὡς πάσχοντες, μέ πολλή ἀγάπη, πολλή κατανόηση, μή τυχόν καί κάποιους τούς κερδίσουμε. «Γέγονα τοῖς πᾶσι τά πάντα, ἵνα πάντως τινάς σώσω»50, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος, μήπως καί κάποιους τούς βοηθήσουμε καί σωθοῦνε. Ἐμεῖς θά τούς θέλουμε ὅλους, ἀλλά προπάντων νά φυλάξουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό τῶν εἰδώλων. Πῶς λέει ὁ Ἀπόστολος πάλι; «Φυλάξατε, ἀδελφοί ἑαυτούς ἀπό τῶν εἰδώλων»51. Τά εἴδωλα εἶναι αὐτά, ὁ κόσμος. Ὁ κόσμος εἶναι τά εἴδωλα, τό κοσμικό φρόνημα.
Ἐρ. : …………………..
Ἀπ. : Πάντα ἦταν ἀνεκτικός ὁ Θεός καί πάντα τιμωροῦσε… ἀλλά μέ διαφορά φάσης. Δηλαδή, θά δεῖτε, αὐτά πού κάνουμε τώρα, θά τά πληρώσουμε. Ἀλλά δέν τά πληρώνουμε τώρα. Θά τά πληρώσουμε σέ κανένα χρόνο.. λίγο πιό μετά. Ἔτσι κάνει πάντα ὁ Θεός. Γιατί; Γιατί περιμένει μή τυχόν καί μετανοήσουμε, μή τυχόν καί διορθωθοῦμε. Δέν παίρνει ἀμέσως τό κεφάλι. Ἐμεῖς στό βάθος τῆς ἱστορίας τό βλέπουμε ἀμέσως ἤ σχεδόν ἀμέσως. Ὄχι, μακροθυμεῖ ὁ Θεός. «Οἰκτίρμων, ἐλεήμων, μακρόθυμος καί πολυέλεος»52, λέει. Γιατί; Γιατί, ἄν μᾶς ἔπαιρνε ἀμέσως τό κεφάλι, θά εἴχαμε πολλές ζημιές. Πρῶτον, γιατί αὐτός πού ἁμαρτάνει, μπορεῖ νά μετανοοῦσε. Βλέπεις τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἄς ποῦμε, ἦταν Σαῦλος πρῶτα, ἄγριος, διώκτης. Ἅμα τοῦ ἔπαιρνε ἀμέσως τό κεφάλι, δέν θά εἴχαμε τόν Παῦλο. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τά λέει αὐτά. Ἤ ἄς ποῦμε λέει γιά τόν Ἡσαῦ. Ὁ Ἡσαῦ ἦταν ἄθλιος, κι ὅμως δέν τόν τιμώρησε, δέν τοῦ πῆρε τό κεφάλι, τόν ἄφησε νά κάνει καί ἀπογόνους. Γιατί; Γιατί, λέει, ἕνας ἀπό τούς ἀπογόνους τοῦ Ἡσαῦ ἦταν καί ὁ Ἰώβ. Ὁ Ἰώβ ὁ δίκαιος αὐτός ἄνθρωπος, ὁ Ἅγιος. Ἄν ἔπαιρνε τό κεφάλι ἀπό τόν Ἡσαῦ, δέν θά εἴχαμε τόν Ἰώβ. Βλέπετε, πῶς λειτουργεῖ ὁ Θεός!
Καί ἀπό αὐτούς τώρα, πού εἶναι ὅ,τι εἶναι, ἀλλά καί ἐμεῖς πού τούς βάλαμε ἐκεῖ πέρα… εἴμαστε καλύτεροι ἄραγε; Μακροθυμεῖ ὁ Θεός, γιατί μπορεῖ νά βγοῦνε καί ἅγιοι μέσα ἀπό τούς ἀπογόνους τους ἤ καί αὐτοί οἱ ἴδιοι μπορεῖ νά μετανοήσουν. Ἔχουμε τέτοια παραδείγματα συγχρόνων ἀθέων πού μετανόησαν τελικά. Ὁπότε ὁ Θεός ἀνέχεται, ἀλλά πάντοτε, νά ξέρετε, ἡ παράβαση ἔχει τήν ἔνδικο μισθαποδοσία. Πάντοτε, ἀλλά ὄχι ἀμέσως. Ὑπάρχει αὐτό τό χρονικό ὅριο, πού τό ἀφήνει ὁ Θεός, τό δίνει, μέσα στήν ἀγάπη Του, γιά νά μετανοήσουν αὐτοί ἀλλά καί γιά νά βγοῦνε κάποιοι ἄλλοι ἀπόγονοι πού θά εἶναι ἀντίθετοι μέ τά κακά ἔργα πού κάνουν αὐτοί.
Ἐρ. : …..…………..
Ἀπ. : Ἔχουμε ποτιστεῖ μέ τό προτεσταντικό πνεῦμα καί τό ἰουδαϊκό πνεῦμα, τό ὁποῖο τί ἔλεγε; Τά ἔχεις καλά μέ τόν Θεό; Θά εἶσαι πλούσιος, θά σοῦ πᾶνε ὅλα καλά τά βιοτικά. Ἐνῶ τό χριστιανικό πνεῦμα εἶναι τό ἀντίθετο. Δέν εἶναι μακάριοι οἱ πλούσιοι. Αὐτό εἶναι τό κοσμικό πνεῦμα. Τό χριστιανικό εἶναι «μακάριοι οἱ πτωχοί»53. Ὄχι «μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι»54, αὐτό τό λέει ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος. «Μακάριοι οἱ πτωχοί», τό λέει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Μακαρίζονται οἱ πτωχοί. Ἑπομένως, αὐτός πού δέν ἔχει, εἶναι μακάριος.
Ἀλλά σήμερα, δυστυχῶς, δέν τό ξέρουμε τό Εὐαγγέλιο. Τά στοιχειώδη τοῦ Εὐαγγελίου δέν ξέρουμε καί θεωροῦμε δυστυχία νά εἶσαι φτωχός καί ὅτι ὁ Θεός δέν σ’ ἀγαπάει γι’ αὐτό εἶσαι φτωχός, καί ὅλα σοῦ πᾶνε ἀνάποδα… καί δέν ἔχει δουλειά τό παιδί… Τό ὅτι δέν ἐξομολογεῖται, δέν κοινωνεῖ, τό ὅτι συζεῖ, αὐτό δέν τήν ἀπασχολεῖ τή μάνα. Τό ὅτι δέν ἔχει δουλειά τήν ἀπασχολεῖ… Καταλάβατε; Δέν ζοῦμε λοιπόν σωστά οὔτε χριστιανικά οὔτε ξέρουμε κἄν τί λέει ὁ χριστιανισμός. Καί γι’ αὐτό ἔχουμε ὅλες αὐτές τίς δυστυχίες καί ζοῦμε ἔτσι σ’ αὐτή τήν κατάθλιψη. Ἐνῶ, ἄν κανείς ζήσει σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιο, ἔχει χαρά, ἔχει πληρότητα, δέν τοῦ λείπει τίποτε καί δέν ψάχνει γιά καμιά ἐπιβεβαίωση, γιά κανένα θαῦμα, γιά καμία καλοτυχία, τίποτε. Τοῦ ἀρκεῖ πού εἶναι μέ τόν Χριστό. Αἰσθάνεται τόν Χριστό μέσα του καί πανηγυρίζει.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
https://hristospanagia3.blogspot.com/
1 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου πατρός ἡμῶς Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου, ἐκδ. Ρηγόπουλος, (στό ἑξῆς: Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου).
2 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
3 Ὅ.π.
4 Β΄Κορ. 2, 11 «ἵνα μή πλεονεκτηθῶμεν ὑπό τοῦ σατανᾶ· οὐ γάρ αὐτοῦ τά νοήματα ἀγνοοῦμεν».
5 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
6 Α΄ Ίωάν. 3, 8.
7 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
8 Γαλ. 5, 17.
9 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
10 Ματθ. 17, 21.
11 Πρβλ. Ματθ. 12, 43-45.
12 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
13 Ἰώβ 41, 9-12.
14 Ἰώβ 41, 19 «Ἥγηται μέν γάρ σίδηρον ἄχυρα, χαλκόν δέ ὥσπερ ξύλον σαθρόν».
15 Ἰώβ 41, 24.
16 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
17 Ἐξοδ. 15, 9.
18 Ἡσ. 10, 14.
19 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
20 Ἡσ. 10, 14.
21 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
22 Λουκ. 10, 19.
23 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
24 Α΄Ἰωαν. 2, 18.
25 Β΄Θεσ. 2, 8.
26 Ὅ.π.
27 Ὅ.π.
28 Ὅ.π.
29 Ὅ.π.
30 Ἀββακ. 2, 15 «Ὦ ὁ ποτίζων τόν πλησίον αὐτοῦ ἀνατροπῇ θολερᾷ καί μεθύσκων, ὅπως ἐπιβλέπῃ ἐπί τά σπήλαια αὐτῶν».
31 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
32 Ἀββακ. 2, 15.
33 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
34 Πρβλ. Πράξ. 16, 16-18.
35 Β΄Κορ. 3, 17.
36 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
37 Ἰούδ. 1, 6.
38 Λουκ. 4, 41.
39 Ψαλμ. 49, 16: «ῷ δέ ἁμαρτωλῷ εἶπεν ὁ Θεός· ἱνατί σὺ διηγῇ τὰ δικαιώματά μου καί ἀναλαμβάνεις τήν διαθήκην μου διά στόματός σου;».
40 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
41 Ματθ. 9, 13.
42 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
43 Ψαλμ. 38 (2 εἶπα· φυλάξω τάς ὁδούς μου τοῦ μή ἁμαρτάνειν με ἐν γλώσσῃ μου· ἐθέμην τῷ στόματί μου φυλακήν ἐν τῷ συστῆναι τόν ἁμαρτωλόν ἐναντίον μου, 3 ἐκωφώθην καί ἐταπεινώθην καί ἐσίγησα ἐξ ἀγαθῶν, καί τό ἄλγημά μου ἀνεκαινίσθη).
44 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
45 Ψαλμ. 37, 14-15.
46 Βίος καί Πολιτεία τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου.
47 Ψαλμ. 50, 19.
48 Ἀποκ. 22, 11.
49 Ἰακ. 4, 4.
50 Α΄Κορ. 9, 22.
51 Α΄Ἰωάν. 5, 21.
52 Ψαλμ. 85, 15.
53 Λουκ. 6, 20.
54 Ματθ. 5, 3.